คงมีบางครั้งที่คนเราจะมีใครคนหนึ่งอยู่ในใจ อาจจะยังไม่ถึงกับความรัก เมื่อแยกจากกันไปก็คงเรียกไม่ได้ว่าอกหัก แต่ความรู้สึกชนิดหนึ่งก็ยังทุ้มอยู่ในใจแม้นเวลาจะผ่านไปนาน ... พอสมควร ยามที่ได้พบกันอีกครั้ง ... อย่างไม่คาดฝัน บางสิ่งที่เคยตกตะกอนนอนก้นจึงฟุ้งกระจายขึ้นมา ก่อนทักทายกันอย่างเป็นทางการแบบ "ผู้ใหญ่" คนที่มีวุฒิภาวะจะพูดคุยกัน สายตาสองคู่ที่สบกันนั้นคล้ายกับจะบอกกันและกันว่า " Hello ... It's me"

ยูชีจิน นายทหารหนุ่มฝีมือดี หัวหน้าหน่วยอัลฟ่า ผู้ชายคนนี้รู้มานานแล้วว่าการอุทิศตัวเป็น "รั้ว" ของชาติจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใด ภารกิจที่ไม่เลือกวันและเวลา ความฉุกเฉินที่พร้อมจะดาหน้าเข้าไม่ไม่เลือกโอกาส ลมหายใจที่อาจปลิดปลิวได้ในทุกวินาที ยิ่งไปกว่านั้นหาก "ภารกิจ" ล้มเหลวและเขาจะต้องกลายเป็นศพ แม้กระทั่งยามตายก็ห้ามให้ใครได้รู้จักตัวตน โดยรู้ดีว่าการใช้ชีวิตท่ามกลางความเป็นความตายแบบนั้นทำเพื่ออะไรและเพื่อใคร จึงสามารถที่จะยอมรับความเป็นจริงของชีวิตได้อย่างไม่ยากเย็น ... เมื่อถึงคราวอยู่ก็คืออยู่ หากจะต้องตายมันก็คือตาย ดังนั้นเจ้าตัวจึงสามารถคงความร่าเริง อารมณ์ดี กวนบาทาอย่างนั้นอย่างนี้เป็นนิจศีล แน่ละ ... รวมทั้ง "ความรัก" ด้วย

อาจจะเป็นเพราะรู้ว่าการใช้ชีวิตไม่สามารถ take it for granted ได้กระมัง ยูชีจินจึง "เต็มที่" กับทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเรื่อง "รบ" หรือ เรื่อง "อื่น" เมื่อพบใครบางคนที่ถูกใจบิ๊กบอสจึงพร้อม "ปักธง" ผู้หญิง "สวย เผ็ด ดุ" อย่าง "คังโมยอน" ได้ทันที

คุณหมอสาวสวยนามคังโมยอน เป็นผู้หญิงสวย เผ็ด แซ่บ พริกล้านไร่ ไม่ใช่เพราะการแต่งตัวแสนเซ็กซี่ หรือ รูปร่างหน้าต้าเย้ายวน แต่เธอเผ็ดตรง "ความสามารถ" และ "ความกล้า" ล้วน ๆ ผู้ชายตัวโต ๆ สองคนท่าทางน่าสงสัยมาตามหาคนไข้ เธอพร้อมจะไฝว้ หากมันเกี่ยวอะไรกับการผิดกฎหมาย และ แน่นอนเกี่ยวกับคนไข้ของเธอ ทั้ง ๆ ที่ตัวเล็กกว่าเขาซักครึ่ง และ แม้หนึ่งได้ผู้ชายสองคนนั้นจะแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ด้วยทักษะการต่อสู้ หรือ แม้แต่ยศทางการทหาร ก็หาได้ทำให้เธอยี่หระไม่ ยังไง ... ก็ต้องทำตามขั้นตอน คุณหมอสาวว่าไว้แบบนั้น



เขา และ เธอ มีส่วนที่คล้ายกันตรงนี้ แม้ภายนอกของเขา และ เธอ นิสัยดูเหมือนแตกต่างกัน เขาดูเหมือนขี้อ้อนกะล่อนแสนซน เธอเหมือนผู้หญิงสวย ๆ แต่นิสัยออกจะลุย ๆ กล้าได้กล้าเสียกล้าเสี่ยง แต่เมื่อปฏิบัติหน้าที่แล้ว ... เขาและเธอเหมือนกลายเป็นคนอีกคนหนึ่ง core value ของทั้งสองคน คือ "หน้าที่" แต่หน้าที่ของ "ทหาร" และ "หมอ" คือความเหมือนที่แตกต่าง

เพราะเหตุนั้น "ความสัมพันธ์" จึงจบสิ้นลง ทั้งที่ยังไม่ทันได้เริ่ม เขาต้องออกปฏิบัติภารกิจโดยไม่เลือกเวล่ำเวลา โดยที่ไม่สามารถบอกได้ว่าไปที่ไหน ทำอะไร และ นานแค่ไหน งานของเขาคือการเอาชีวิตคน ... เพื่อผดุงไว้ซึ่งความสงบ ปลอดภัย เสรีภาพ และ ภราดรภาพของประเทศ ประชาชน และ ครอบครัว สิ่งนี้คือคุณค่าหลักที่เขายึดถือ งานของเธอคือการช่วยชีวิตคน ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน ดีเลวอย่างไร แพทย์คือผู้ช่วยชีวิต ทุกคนมีโอกาสที่จะ "มี" ชีวิตรอด ซึ่งเป็นวิถีในการรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคมในแบบของผู้เป็นแพทย์

หากส่วนที่สำคัญอีกประการนอกจากคุณค่าที่ไม่ตรงกัน คือ ความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้นจากความอยุติธรรมที่คังโมยอนเผชิญ ตำแหน่งศาสตราจารย์ที่ถูกปาดหน้าเค้กไปเพราะก๋วยจั๊บเส้นโต วันนั้นเธอต้องการใครซักคน วันนั้นเธอคิดถึงเขา แต่เขาไม่อยู่ ไม่รู้เขาทำอะไร และ ไม่รู้จะกลับมาเมื่อใดตอนไหน วันที่เธอเดือดร้อนช้ำใจ แต่สุดท้ายก็ต้องผ่านมันไปด้วยตัวเองทั้งที่อยากจะมีใครแบ่งปันความรู้สึกหลากหลายทั้งหมดนี้เหลือเกิน นี่แหละคือฟางเส้นสุดท้าย ... เมื่อในที่สุดแล้ว ก็ต้องเดินต่อไปด้วยตัวเองลำพัง ก็จบมันเสียก่อนจะถลำลึกไปกว่านี้คงดีกว่า



Hello it's me ประโยคทักทายสั้น ๆ สื่อจากดวงตาคู่หนึ่งถึงดวงตาอีกคู่หนึ่ง แต่เพียงเสี้ยววินาทีการประลองกำลังทุ่มเถียงวุ่นวายวอแวก็เกิดขึ้น เหมือนแากที่เคยปรากฎในโรงพยาบาลในเกาหลีเมื่อเกือบแปดเดือนก่อน น้ำใสแต่ข้างล่างเป็นตะกอนนอนก้นถูกกวนให้ขุ่น เธอนึกว่าเขาลืมทุกสิ่งไปสิ้นและยังล้อเล่นได้ตลอดเหมือนที่เคยผ่านมา เธอโมโหตัวเองที่ปล่อยให้เขามาทำให้ใจที่นิ่งนั้นหวั่นไหวและนึกว่าเขาคงไม่ได้คิดอะไรมีแต่เธอที่คิดไปรู้สึกไปฝ่ายเดียว ส่วนเขาเองแอบโมโหที่เธอตัดรอนเพราะลึก ๆ ตัวเองก็แอบจะวุ่นใจอยู่พอสมควร

แต่แล้วท่ามกลางมรสุมที่พัดโบกอยู่ในใจของทั้งคู่ ... คังโมยอนก็ได้รู้ ที่แท้ยูชีจินก็เหมือนกันกับเธอ ... เขายังจำได้ว่าเธอยึดถือคุณค่าแห่งชีวิตเหนือสิ่งอื่นใด เขายังทำอย่างที่เขาทำเพื่อปกป้องเธอ ... ในแบบของเขาเอง ยอมชี้ปืนไปที่คนอื่น(หน้าที่ปลิดชีวิต)เพื่อให้เธอได้รักษาคุณค่าแห่งความเป็นแพทย์ที่ได้ยึดถือมาตลอด

มันอาจจะถึงเวลาแล้วจริง ๆ ก็ได้นะ