เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงตอนมัธยม รู้จักกันตั้งแต่ม.2 จำได้ว่าสนิทกับมันช่วงม.4 ม.5
มันไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนในห้องมัน ส่วนเราเองก็คล้ายๆ กัน
เราจะอยู่ในห้องเรียนดี (ห้องคิง) ส่วนมันอยู่อีกห้อง คือ สังคมต่างกันสุดขั้วอ่ะ

ส่วนเหตุผลที่มาคบกับมันคือ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนั้นเราสงสัยว่า ทำไมเด็กที่นิสัยไม่ดี ทำตัวเกเร ถึงต้องโดนไล่ออก
ทำไมทุกคนต้องมองคนพวกนั้นว่าเป็นเหมือนขยะ
ทำไมทุกคนต้องรังเกียจพวกนั้น
ทำไมถึงเลือกที่จะทอดทิ้งมากกว่าการช่วยเหลือ
เราก็เลยตัดสินใจว่า เราจะพยายามช่วยให้มันมีชีวิตที่ดีเอง

จำได้ว่าตอนเลิกเรียน เราจะไปห้องซ้อมดนตรีกับมัน แล้วก็มีเพื่อนๆ ในวงมันอีก 2-3 คน พวกมันไปซ้อมดนตรีกัน ส่วนเราก็ไปนั่งรอเฉยๆ
เวลาเกรดออก แล้วมันตก เราก็จะไปช่วยมันทำงานส่งแก้เกรด
บางครั้งเรายังเคยโดดเรียน แล้วไปอยู่เป็นเพื่อนมันตอนมันเครียด

เพื่อนๆ ในห้องเราไม่อยากให้เราคบกับมันหรอก แต่เราก็ไม่ได้สนใจ

เรากับมันสนิทกันมาเรื่อยๆ จนมันมีแฟน (รุ่นน้องในโรงเรียน)
วันนึง มันมาบอกเราว่า แฟนมันไม่ชอบที่มันมาสนิทกับเรา (คือเราเป็นผู้หญิง เพื่อนเรามันเป็นผู้ชาย) เราก็เลยห่างๆ กับมันช่วงนั้น

หลังจากนั้น ก็มีคืนนึงที่มันโทรมาหาเรา แต่ตอนนั้นเราโกรธมันอยู่ (จำไม่ได้ว่าโกรธเรื่องอะไร)
มัน " เมิง กูเครียดว่ะ "
เรา " แล้วไง เกี่ยวไรกับกู "
มัน " ถ้าเมิงไม่สนใจกู กูจะไปตาย "
เรา " จะไปตายที่ไหนก็ไป เรื่องของเมิง "
ตอนนั้น เราพูดไม่ดีกับมันเพราะความโกรธ
แต่ก็ไม่ได้คิดว่า คำพูดพวกนั้นจะเป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้พูดกับมัน

จากนั้นไม่กี่วัน ก็มีเพื่อนๆ ในห้องมันมาถามเราว่า
เพื่อนมัน " ทำไมมันลาออกวะ? มันไปไหน? "
เรา " กูไม่รู้ มันไม่ได้บอกกู "
เพื่อนมัน " ถ้าเมิงไม่รู้ แล้วใครจะรู้วะ "
ตอนนั้นคือตกใจมาก คิดว่าตัวเองมีส่วนทำให้มันลาออก
ได้แต่โทษตัวเองว่า ถ้าคืนนั้นพูดกับมันดีๆ มันก็อาจจะไม่ทำแบบนี้
แล้วมันก็หายไปจากชีวิตเราตั้งแต่ตอนนั้น มันลาออกไปกลางคัน ขณะที่อยู่ ม.5

6 ปีต่อมา..
มัน add friend เรามาใน facebook
เรารับ add โดยที่ไม่รู้เลยว่าเป็นมัน เพราะว่ามันเปลี่ยนชื่อ
พอถึงวันเกิดเรา มันก็มาอวยพรเรา แต่เราก็ยังไม่รู้ว่าเป็นมัน
หลังจากวันเกิดเราประมาณเดือนนึง เรามาไล่ลบ friend ใน facebook (ช่วงนั้นติสแตก)
แล้วมาเจอเฟสชื่อแปลกไม่คุ้น เลยเข้าไปส่องว่าเป็นใคร แล้วก็ได้รู้ว่าเป็นมัน ตอนนั้นก็รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
ทักกันบ้างในเฟส นานๆ ครั้ง (ปีละ 1-2 ครั้ง)
แต่มันมาอวยพรวันเกิดเราเกือบทุกปีนะ
ส่วนเรา ไม่เคยอวยพรวันเกิดมันซักครั้ง
ยอมรับเลยว่าตอนนั้นไม่ได้สนใจมันจริงๆ เพราะช่วงนั้นคือมีเพื่อนเยอะอ่ะ

อีก 6 ปีต่อมา (ปัจจุบัน) ..
ตอนนี้เราค่อนข้างจะเก็บดัว ไม่เข้าสังคม ไม่คุยกับใครเลย (3 ปีได้แล้ว)
วันนึงเราไปเจอไดอารี่ที่เคยเขียนไว้ตอนม.ต้น เปิดอ่านดู แต่ไม่มีเรื่องของมันเลย
เพราะเราเลิกเขียนไปตอน ม.3 (เรามาสนิทกับมันตอนม.4)
ทีนี้ เราก็เริ่มอยากรู้เกี่ยวกับตอนนั้นที่สนิทกับมัน พอนึกเรื่องเก่าๆ ก็ทำให้อยากเจอ
สุดท้าย ก็เลยติดสินใจไปเจอมัน
โชคดีที่มันเล่นดนตรีกลางคืนอยู่แถวๆ บ้านเราพอดี

คืนนั้น (23 กุมภาพันธ์ 2559)
เราไปหามันตามที่คุยกัน (มันเล่นดนตรี 4ทุ่มครึ่ง ถึง เที่ยงคืน)
ตอนแรกก็ไม่ได้ตื่นเต้นนะ แต่พอเดินไปถึงหน้าร้าน ก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้น คือไม่ได้เจอหน้ามันมา 12 ปีแล้ว รู้สึกเกร็งๆ
พอได้เจอมัน คือทำตัวไม่ถูกเลย มันพาเราเข้าไปนั่งในร้าน ตอนนั้นถึงเวลาที่มันต้องขึ้นไปเล่นดนตรีพอดี
เราก็นั่งดูมันเล่นไปเพลินๆ แล้วก็นึกถึงเรื่องเก่าๆ ไปพลางๆ
พอมันเล่นเสร็จ ก็มานั่งคุยกับเรา คุยกันเรื่องทั่วๆไป ส่วนใหญ่มันเป็นคนพูด เราไม่ค่อยได้พูดหรอก
แล้วมันก็พูดถึงเรื่องเมื่อก่อน มันบอกว่า
"ตอนเวลากูมีเรื่องเครียด ก็มีแต่เมิงนี่แหละ มาอยู่เป็นเพื่อนกู มานั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ กู แค่นั้นกูก็สบายใจละ"
พอฟังจบ ความรู้สึกผิดในตอนนั้นก็กลับมาอีกครั้ง
เราคิดในใจว่า ถ้าตอนนั้นเราพูดกับมันดีๆ ไปอยู่เป็นเพื่อนมันเหมือนทุกครั้ง มันก็อาจจะไม่ลาออกก็ได้
พอประมาณตี 1 ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

วันต่อมา
ก็มานั่งคิดเรื่องเมื่อคืนที่ได้เจอ เรารู้สึกว่าตอนอยู่กับมัน เรารู้สึกสบายใจดี
เลยอยากจะไปเจอมันอีก ก็เลยถามมันในไลน์ว่า "ไปหาบ่อยๆ ได้มั้ย?"
มัน "ได้ดิ ทำไมวะ"
เรา "ไปเจอเมิงแล้วสบายใจดี"
มัน "เจอแต่ไม่ค่อยคุยเลย"
เรา "กูชอบฟังมากกว่า"
ก็ประมาณนี้

เราก็เลยตัดสินใจจะไปหามันอีก (1 มีนาคม 2559)
ครั้งนี้ ก็เหมือนคืนก่อน นั่งฟังเพลงรอมัน แต่มีบางอย่างต่างออกไป
ระหว่างที่มันเล่นเพลงกระโดดกอด
เราจำอะไรได้บางอย่าง เราจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ ความรู้สึกเมื่อ 12 ปีก่อน ตอนที่เราเป็นเพื่อนกัน ตอนนั้นคือดีมากอ่ะ
หลังจากนั้น ก็มีอีกหลายๆ เพลงที่ทำให้เราจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ชัดยิ่งขึ้น ฟังไปก็นั่งมองหน้ามันไป แล้วนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ
จนมาถึงเพลงเราและนาย เพลงนี้คือพีคสุด ฟังไปก็มองมันไป แล้วมันก็มองมา
อธิบายไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง ยิ้มนะ แต่น้ำตาคลอ
มันเล่นเสร็จก็มานั่งคุยกัน เราถามมันว่า "ทำไมตอนนั้นถึงลาออก?"
มัน "ตอนนั้นอารมณ์เด็ก น้อยใจหลายๆ อย่าง"
เรา "แล้วทำไมเมิงไม่บอกกู?"
มัน "กูไม่ได้บอกใครเลย เดี๋ยวเมิงด่ากู"
เรา "ตอนนั้นเมิงควรบอกกูนะ"
มัน "เมิงช่วยกูไม่ได้ทุกเรื่องหรอก"
เรา "กูจำได้ว่า ก่อนหน้านั้นเมิงโทรหากู"
มัน "อืม"
เรา "ตอนนั้นกูคุยกับเมิงไม่ค่อยดี"
มัน "ใช่ ตอนนั้นเมิงกำลังโมโห"
เรา "พอรู้ว่าเมิงลาออก กูโคตรรู้สึกผิดเลย"

พอได้คุยกัน ความรู้สึกผิดก็เริ่มลดลง แต่ก็ยังมีเหลืออยู่บ้าง
เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ไม่ได้คาดหวังว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อ 12 ปีก่อน
แค่ได้เจอกัน มันก็ดีแล้ว
ขอบคุณมันจริงๆ ที่ทำให้เราจำความรู้สึกในตอนนั้นได้
ไม่เคยได้รู้สึกสบายใจแบบนี้มานานมากแล้ว อาจจะนานถึง 12 ปีก็เป็นได้

ถ้าเมิงได้มาอ่านสิ่งที่กูเขียน อยากจะบอกว่า "ขอบคุณเมิงมากนะเพื่อน"