ขอระบายนะคะ
ชอบคนๆนึงชื่อพี่บี อยู่ที่เดียวกัน รู้จักกับพี่บี ซึ่งเป็นคนที่เป็นเพื่อนของรุ่นพี่อีกที พูดตรงๆเจอครั้งเเรกเราก็ชอบเลย รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก อาจะเป็นเพราะเราเลิกกับเเฟนเรามาประมาณ7-8 เดือนแล้ว เจอคนนี้ไม่รู้ทำไมรู้สึกดีมากตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เจอ แล้วก็คุยกันถูกคอ คือตั้งเเต่เกิดมาอายุประมาณนึงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน คือเหมือนรักแรกพบ ว่าอย่างงั้นเลย พี่บีเค้าโตกว่าเราเเละอายุมากกว่าประมาณนึง ก็เริ่มผูกพันธ์กันเเต่ในฐานะเพื่อนสนิท จนซักพักเราก็เพิ่งรุ้ว่าเค้ามีเเฟนอยู่เเล้วเเต่เเฟนเค้าอยู่ต่างจังหวัดไม่ค่อยมาหาเค้า เค้าต้องไป-กลับหาแฟนเค้า เเต่ระหว่างที่เค้าอยู่ที่เชียงใหม่ เค้าจะชอบมาเจอเราบ่อยมากๆ คือเหมือนอารมณ์หาเพื่อน เราก็เข้าใจว่าเค้าคงเหงาๆ เเต่เราก็ชอบเค้าด้วยก็ไปหา เเต่ไม่ได้มีอะไรเกินเลย เเต่ไม่รุ้ทำไม พักหลังเวลาเค้าไปเจอเเฟนเราจะรู้สึกโกรธเค้ามาก เเต่ไม่เเสดงออก เราก็เลยคิดว่าเราต้องห่างออกมา พอเรายิ่งห่าง ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ เค้าก็เหมือนจะตามๆเราตอนเเรก เเต่ช่วงนี้ตามน้อยลง เราก็บอกเค้าไปว่าเราต้องเรียนโทเเล้วงานยุ่ง ซึ่งจริงๆแล้ววันๆนึงเราคิดเเต่เรื่องเค้าจนไม่มีสมาธิทำงานอะไรเลย เราเครียดมาก บางทีก็รุ้สึกเศร้ามากเพราะเรากับเค้าเคยมีช่วงนึงที่สนิทกันมากๆเเต่เราก็รู้ว่าเราไม่ใช่ตัวจริงของเค้าอยู่เเล้ว เหมือนเเค่เป็นคนที่ไปปลื้มเค้าเเล้วเค้าก็สนุกที่จะอยู่กับเรา ตอนนี้เราเศร้ามาก เราออกห่างเค้ามาเเล้วเพราะเริ่มรู้สึกว่าความสัมพันธ์เเบบพี่น้องมันไม่มีจริง คนรอบข้างเรากับพี่บีก็สังเกตได้พยามให้เราไปคุยกับเค้า เเต่เราก็รุ้สึกแปลกๆกับเค้าไปแล้ว มันค่อนข้างอึดอัดมากๆ เรารู้ว่าเราต้องทำอย่างไรเเต่เราก็เเอบให้ความหวังตัวเองตลอด
เราควรทำยังไงดีคะ ทำไมเราไม่รู้จักการอยู่คนเดียวให้ได้บ้าง เราไม่เข้าใจตัวเองเลย