เเฟนเราเรียนวิทลัยพยาบาล สระบุรี คือเเฟนเราไม่ค่อยมีเวลาให้เรา เมื่อก่อนตอนเข้าไปเรียนเเรกๆจะโทรหาบ่อยมาก เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน เป็นยาหลังอาหารเลยก็ว่าได้5555 เเต่เมื่อเข้าไปเรียนสัก4-5เดือน เริ่มเปลี่ยนไป จากที่โทรหาเริ่มไม่ค่อยโทร จากที่เคยเจอกัน เสาร์-อาทิตย์ เริ่มไม่เจอ เลือกเจอเเค่วันใดวันหนึ่ง  เดี๋ยวนี้เราเเทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเลย 19:00 ก็ต้องลงไปสวดมนต์ ไปก่อนเวลา15นาที คือหลังจาก18:45 เราจะไม่ได้คุยกันเลย ไปพบพี่ทุกวัน ไปยกมือทุกวัน ยกมือให้พี่ดู เเล้วก็มาบ่นๆ คือการที่จะขอเพลงต้องลำบากขนาดนั้นเลยหรอว่ะ บางทีก็สงสารเเฟนนะ เเฟนบ่นท้อ บ่นเหนื่อย เเต่เราก็ให้กำลังใจเขาตลอด ถึงเขาจะไม่ค่อยมีเวลา เเต่เราก็ยังเหมือนเดิม ไม่เคยคิดจะนอกใจ ไม่เคยคิดจะคุยกับใครเพื่อขั้นเวลา เรามีเเค่เขาคนเดียว เเต่เราก็ไม่รู้นะว่าอยู่ห่างกันขนาดนี้เขาจะไปมีใครหรือเปล่า เขาจะเอาเวลาว่างที่เขามีไปคุยกับใครมั้ย? คือเราหยุดที่เขาเเล้ว เข้าใจเขาทุกอย่า ไม่มีเวลาว่างเราก็ไม่คิดนอกใจ เเต่เขาจะคิดเเบบเรามั้ย? เรารู้สึกเหมือนเราห่างๆกัน