ผมรู้สึกไม่มีโชคด้านงานเลย บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองมันไม่มีความสามารถหรือไง
คือ ผมทำงานที่แรก ok ทุกอย่าง ตำแหน่ง การงาน ผู้ร่วมงาน อันนี้ผิดที่ตัวเองที่ออกเอง ข้ามไป
ไปทำงานที่ ๆ 2 สมัครแข่งขันกับผู้สมัครหลายคน จนได้ทำงาน ทำงานไป 5 ปี 12k ยังไม่ถึงเลย
ทำงานหนักมาก เคยประสบเหตุอาชญากรรมจากการเลิกงานดึก OT ก็ไม่ได้ เกือบเสียแขนไปข้าง พอให้รางวัลก็ข้ามผมไป (อันนี้น้อยใจสุด)
ลาออกเพราะทนความเครียดไม่ไหว จนต้องพบจิตแพทย์
และต้องกินยามาตลอดจนถึงปัจจุบัน
ทำงานที่ 3 ทำกับเพื่อน มีขอลดเงินเดือนด้วยจาก 18 เหลือ 15 แล้วค่อยกับมา 18
ทำมา 3 ปี วันนึงบอกไม่ต้องไปทำงานแล้ว ไม่มีเงินชดเชยใด ๆ ทั้งสิ้น
แถมค้างเงินเดือนผมอีก 2 เดือน ทำอะไรไม่ได้ เพราะจ่ายเงินแบบหัก 3 % ไม่มีสวัสดิการอะไรทั้งสิ้น ประกันสังคมยังต้องจ่ายเอง
ทำงานที่ 4 ทำงานจะพ้นโปรอยู่แล้ว เดือนสุดท้าย โดนปรับโครงสร้างให้ออกซะงั้น ยังดีได้เงินชดเชย กับหนังสือรับรอง
ที่ ๆ 5 ตอนจะเลือกที่นี่ มีงานให้เลือก 2 ที่ ที่นึงทำงานด้าน IT บริษัทในเครือ บริษัทใหญ่ด้านคมนาคม ซึ่งที่ ๆ 4 ที่ทำมาก็เป็นบริษัทในเครือนี้เช่นกัน
ซึ่งจะได้กลับไปทำงานด้านที่จบ อีกงาน Project Coordinator เงินเดือนเพิ่มขึ้นเยอะมาก 25k ซึ่งผมก็เลือกเงินแน่นอน เพราะอายุ 35 เงินเดือนยังไม่เกิน
20 k สักที แต่ทำไป 3 เดือน project ยุบ เจ้านายก็เรียกคุยกันสุดท้ายให้เงินมาเดือนครึ่ง
ทุกวันนี้มีรายรับ จากการไปทำ part time งานในกองถ่ายรายการ ทำตั้งแต่ 6 โมงเช้า ถึงประมาณ 1 ทุ่ม ได้วันละ 1000 (เยอะดีจัง)
หักค่ารถไปก็เหลือ 7-8 ร้อย เดือนนึงจะมีครั้งนึง งานเป็นงานใช้แรง แบกหาม ล้างจาน (เยอะมาก) ทำงานร่างกายแทบแหลก
อีกทางก็ช่วยแม่ขายก๋วยเตี๋ยว บางวันก็ให้ 40-50 กินข้าว บางวันก็ไม่ให้ แล้วแต่อารมณ์แม่ วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย รอกินข้าวเย็น
อยู่ได้กับเงินเก็บที่เหลือน้อยแสนน้อย พยายามยื้อให้นานที่สุด คำนวนแล้วถ้าใช้วันละ 20 จะอยู่ได้ปีนึง
ตอนนี้หางานมาจะปีกว่าแล้วครับ มีเรียกสัมภาษณ์ 1 ที่ จนผมงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือเรามันจะไร้ความสามารถ หรือผมเขียน resume อะไรผิด
ตอนนี้ลดเงินเดือนมา 15k เพื่อแค่ขอมีงานทำเลี้ยงชีพอย่างเดียว
ท้อครับ เครียด รู้สึกตัวเองไม่มีโชคด้านงานเลย เส้นทางมันไม่เป็นกราฟขึ้นเหมือนคนที่ทำงานมีประสบการณ์
จบครับ แค่หาที่ระบาย นอกจากหมอไม่รู้จะไปคุยกับใคร และก็นาน ๆ เจอกันทีด้วย
เพื่อนฝูงก็ไม่ได้เจอ เข้านัดกันก็ไม่มีเงินไป (คนอะไรน่าสงสารจริง ๆ )
เคยรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีโชคด้านงานไหม
คือ ผมทำงานที่แรก ok ทุกอย่าง ตำแหน่ง การงาน ผู้ร่วมงาน อันนี้ผิดที่ตัวเองที่ออกเอง ข้ามไป
ไปทำงานที่ ๆ 2 สมัครแข่งขันกับผู้สมัครหลายคน จนได้ทำงาน ทำงานไป 5 ปี 12k ยังไม่ถึงเลย
ทำงานหนักมาก เคยประสบเหตุอาชญากรรมจากการเลิกงานดึก OT ก็ไม่ได้ เกือบเสียแขนไปข้าง พอให้รางวัลก็ข้ามผมไป (อันนี้น้อยใจสุด)
ลาออกเพราะทนความเครียดไม่ไหว จนต้องพบจิตแพทย์
ทำงานที่ 3 ทำกับเพื่อน มีขอลดเงินเดือนด้วยจาก 18 เหลือ 15 แล้วค่อยกับมา 18
ทำมา 3 ปี วันนึงบอกไม่ต้องไปทำงานแล้ว ไม่มีเงินชดเชยใด ๆ ทั้งสิ้น
แถมค้างเงินเดือนผมอีก 2 เดือน ทำอะไรไม่ได้ เพราะจ่ายเงินแบบหัก 3 % ไม่มีสวัสดิการอะไรทั้งสิ้น ประกันสังคมยังต้องจ่ายเอง
ทำงานที่ 4 ทำงานจะพ้นโปรอยู่แล้ว เดือนสุดท้าย โดนปรับโครงสร้างให้ออกซะงั้น ยังดีได้เงินชดเชย กับหนังสือรับรอง
ที่ ๆ 5 ตอนจะเลือกที่นี่ มีงานให้เลือก 2 ที่ ที่นึงทำงานด้าน IT บริษัทในเครือ บริษัทใหญ่ด้านคมนาคม ซึ่งที่ ๆ 4 ที่ทำมาก็เป็นบริษัทในเครือนี้เช่นกัน
ซึ่งจะได้กลับไปทำงานด้านที่จบ อีกงาน Project Coordinator เงินเดือนเพิ่มขึ้นเยอะมาก 25k ซึ่งผมก็เลือกเงินแน่นอน เพราะอายุ 35 เงินเดือนยังไม่เกิน
20 k สักที แต่ทำไป 3 เดือน project ยุบ เจ้านายก็เรียกคุยกันสุดท้ายให้เงินมาเดือนครึ่ง
ทุกวันนี้มีรายรับ จากการไปทำ part time งานในกองถ่ายรายการ ทำตั้งแต่ 6 โมงเช้า ถึงประมาณ 1 ทุ่ม ได้วันละ 1000 (เยอะดีจัง)
หักค่ารถไปก็เหลือ 7-8 ร้อย เดือนนึงจะมีครั้งนึง งานเป็นงานใช้แรง แบกหาม ล้างจาน (เยอะมาก) ทำงานร่างกายแทบแหลก
อีกทางก็ช่วยแม่ขายก๋วยเตี๋ยว บางวันก็ให้ 40-50 กินข้าว บางวันก็ไม่ให้ แล้วแต่อารมณ์แม่ วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย รอกินข้าวเย็น
อยู่ได้กับเงินเก็บที่เหลือน้อยแสนน้อย พยายามยื้อให้นานที่สุด คำนวนแล้วถ้าใช้วันละ 20 จะอยู่ได้ปีนึง
ตอนนี้หางานมาจะปีกว่าแล้วครับ มีเรียกสัมภาษณ์ 1 ที่ จนผมงงว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือเรามันจะไร้ความสามารถ หรือผมเขียน resume อะไรผิด
ตอนนี้ลดเงินเดือนมา 15k เพื่อแค่ขอมีงานทำเลี้ยงชีพอย่างเดียว
ท้อครับ เครียด รู้สึกตัวเองไม่มีโชคด้านงานเลย เส้นทางมันไม่เป็นกราฟขึ้นเหมือนคนที่ทำงานมีประสบการณ์
จบครับ แค่หาที่ระบาย นอกจากหมอไม่รู้จะไปคุยกับใคร และก็นาน ๆ เจอกันทีด้วย
เพื่อนฝูงก็ไม่ได้เจอ เข้านัดกันก็ไม่มีเงินไป (คนอะไรน่าสงสารจริง ๆ )