เกิดมาเป็นลูกคนเดียวอะ เหงาเหมือนกันนะ อยู่กับพ่อแม่ 3คน พ่อกับแม่ อยู่บ้านเดียวกันแต่ก็ต่างไม่ค่อยอยุ่บ้าน
พ่อก็ไม่ค่อยชอบอยู่บ้าน ถ้าวันไหนอยู่ก็ชอบแย่งดูรายการทีวีที่เราไม่ดูรายการผู้ชายอะ เราอยากนั่งดูทีวีแล้วพ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยกันคุยกัน
แม่ก็ชอบออกไปนอกบ้าน หาเพื่อนบ้านคุยนู้นนี่นั่นทุกๆวัน
แล้วสุดท้ายก็ต้องกลับเข้าห้องมา เล่นคอม มันก้เบื่ออะ เซ็งไรไม่รู้ หาดูอะไรจน ไม่รู้จะดูไร นั่งหายใจให้เวลาหมดไปแต่ละวัน
เพื่อนแถวบ้าน ก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่อื่นอยู่หอบ้าง อยู่กับแฟนบ้าง ส่วนมากก็มีแฟน ญาติพี่น้องก็อยุคนละที่ละทาง
เพื่อนเล่นด้วยกันสมัยเด็ก คนอื่นๆ ก็โตๆกันหมดต่างคนต่างแยกย้าย บางทีชวนไปเที่ยวไหนเพื่อนก็ไม่ค่อยไป
แต่เราก็ไปไหนคนเดียวบ่อยมากนะจนเริ่มชินละ แต่ก็อยากไปสนุกกับเพื่อนบ้าง ก็มีบ้างที่ไปกับเพื่อน แต่ก็ต้องคอยรอให้เพื่อนว่างจริงๆ รอไม่มีนัดอื่น
ไอ้เราก็ไม่มีแฟนอะ โสดด อกหักมาบ่อยมาก  เคยรู้สึกมันเหว่หว้า? มากๆมั้ย บางทีเรานั่งเล่นคอมอยู่ ก็รู้สึกอยากร้องไห้ อยากมีคนอยู่ข้างๆ
แต่มันก็เหมือนตัวคนเดียว  เหมือนไม่มีใครเลย รอเวลาหมดไปวันๆ ไร้จุดหมาย มีแค่รอเวลาตื่นไปเรียน เรียนเสร็จก็กลับมาบ้าน ทุกๆอย่างก็เหมือนเดิม
วนเวียนแบบนี้ไปซ้ำๆ ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง  อยากรู้ว่า คนที่เคยเป็น จัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง ?
มันแย่เนาะแบบนี้ เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย

(เราแท็กผิดรึป่าวไม่รู้นะ ยังไงก็ขออภัยด้วย)