วันนี้เป็นวันที่ผมจะจำไปจนวันตาย วันที่ผมทราบว่ามีเพื่อนตัวน้อยๆที่ชื่อhiv เข้ามาอยู่ในร่างกาย
วินาทีที่ทราบผลทุกอย่างเหมือนช้าไปห้าวินาที ตัวชา น้ำตาไหล
ในใจคิดแต่ว่านาฬิกาชีวิตเราเดินถอยหลังแล้วนะ ต่อไปนี้จะต้องกินนอนกับเพื่อนตัวนี้ไปตลอด
อารมณ์ตอนนั้นมืดมนมากเลยครับ ความคิดของการอยากฆ่าตัวตายมันผลุดมาเรื่อยๆ
ผมจะเรียนรู้และอยู่กับเพื่อนคนนี้ได้อย่างไรบ้าง
ผมอยากมีพื้นที่สำหรับให้เราได้คุยกัน ถามข่าวคราวกันและแบ่งปันกำลังใจให้กัน