ชอบเพื่อน แต่ก็เป็นได้แค่เพื่อน

       สวัสดีค่ะตามชื่อเรื่องค่ะแอบชอบเพื่อนเริ่มตั้งแต่เราย้ายมาเรียนตอนม.4เลยเราเข้ามาเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่งละแบบตอนนั้นคือเราเป็นเด็กใหม่ด้วยไงก็ยังไม่ค่อยสนิทกะใครแต่ก็เริ่มมีเพื่อนมีกลุ่มแล้วหล่ะนะมีเพื่อนผู้ชายที่สนิทๆก็ไม่กี่คนค่ะแต่มีคนนึงที่แบบเวลาเห็นเค้ายิ้มแล้วเราแอบใจสั่นๆอ่ะคือใจก็คิดแบบอือมันน่ารักดีไรงี้แล้วก็เวลาคุยกันตอนนั้นเหมือนแบบเพื่อนกันอะเนาะไม่คิดไรไงส่งติ๊กเก้อหัวใจให้กันส่งจุ๊บบ้างไรบ้าง(แต่เราแอบเขินนะแต่เค้าคงไม่อ่ะ TT) แล้วก็แบบชอบเค้าตั้งแต่ช่วงนั้นแหละแต่ไม่เคยบอกเพื่อนหรือใครเลยนะ มีวันนึงเราเข้าห้องเรียนต่อเค้าแล้วเพื่อนในกลุ่มเราคงสังเกตเราหรือไงไม่รุ้นะหรือเราแสดงออกมายังไงก็เหอะอยู่ๆเพื่อนในกลุ่มคนนึงก็มาสกิดถามว่าเนี่ยชอบไอ้นี่หรอตอนนั้นคือเราสตั๊นเลยนะแบบตอบปฏิเสธแหละแต่เพื่อนเหมือนดูออกไงตั้งแต่นั้นก็แซวก็ล้อกันมาเรื่อยๆเลยจนแบบเหมือนเพื่อนๆรู้กันทั้งห้องเค้าก็คงรู้แหละค่ะแต่ไม่พูดออกมาไรงี้ หลังจากนั้นเราก็คุยกะเค้าปกตินะแต่เหมือนเค้าจะคุยน้อยลงตอบช้าบางทีก็ไม่อ่านไม่ตอบเลยแต่คุยกะคนอื่นๆนะเราก็แอบน้อยใจแหละแต่ไม่พูดก็แบบไม่ได้เป็นไรกันอ่ะเนาะ
       หลังจากนั้นมาเราก็คอยแบบแอบมองเค้าอยู่เรื่อยๆอ่ะค่ะแอบส่งของขวัญให้ไม่ว่าจะปีใหม่ วาเลนไทม์ หรือวันเกิด ให้ทุกวันสำคัญเลยแหละค่ะไม่มีตังกินก็ต้องให้ไม่เข้าใจตัวเองจะทุ่มเทไปเพื่ออะไร555แต่เราก็ไม่ได้ให้กะเค้าเองหรอกฝากเพื่อนไปให้ตลอดคนนั้นทีคนนี้ที แต่ช่วงนั้นเราก็พอจะรู้นะว่าเนี่ยเค้ามีคนที่คุยด้วยอยู่หลายคนนะแต่ไม่รู้ว่าเค้าชอบคนไหน(คุยเยอะไง)ละหลังๆมาเค้าชอบนั่งเล่นโทรศัพอ่ะเหมือนติดมากขึ้นเมื่อก่อนเราจะชอบยืมโทรศัพเค้าเล่นแล้วมีอยู่ครั้งนึงลองยืมมาเล่นแล้วแบบลองๆเปิดแชทในเฟสเค้าดูอื้อหือน้ำตาแทบไหลคุยกะรุ่นน้องเยอะค่ะแต่จะมีคนนึงที่เราว่าเดี๋ยวต้องคบแน่ๆเพราะดูจากการคุยของเค้ามันดูพิเศษกว่าคนอื่นๆอ่ะแล้วเราก็คืนโทรศัพให้เค้า ในกลุ่มเราจะมีเพื่อนคนนึงค่ะเหมือนแบบชอบแกล้งอยากแกล้งเราไรงี้ก็แบบชอบไปนั่งใกล้เพื่อนคนที่เราชอบแล้วก็บอกทำนองว่า“เนี่ยแฟนกูนะอย่ามายุ่ง”เราก็แบบเข้าใจไงเพื่อนมันแกล้งแต่บางทีก็ยอมรับแหละแอบๆหงุดหงิดเพราะบางทีมันก็ใกล้กันเกินไปนั่งตงนั่งตักไรงี้แต่ทำไรไม่ได้ได้แต่นั่งนิ่งๆแล้วยิ้มนิดๆเหมือนไม่คิดอะไร เฮ้ออ มีวันนึงตอนนั้นเรานั่งเล่นโทรศัพอยู่แล้วได้ยินเพื่อนๆเม้ามอยกันแล้วมีชื่อของคนที่เราชอบเราก็ทำเป็นไม่สนใจเท่าไหร่แต่หูนี่แทบจะไปติดอยู่ที่ปากคนพูด5555ไม่อยากรู้จริงจริ๊ง แล้วก็ได้ใจความว่านางคบกะรุ่นน้องคนนึงแล้วจร้าาา เรานี่เงียบเลยตอนนั้นแต่ก็พยายามทำตัวให้แบบปกติที่สุดอ่ะแต่ใจนี่สั่นมือสั่นไปหมดอ่ะบอกไม่ถูกแน่นอกมากน้ำตาคลอเลยกลับบ้านมานี่แบบอยู่คนเดียวไงฟุ้งซ่านคิดนั่นนี่น้ำตาก็ไหลคือเคยเป็นมั้ยค่ะแค่ชอบไม่คิดว่าจะต้องมานั่งร้องไห้ให้เค้าคือตกใจตัวเองอยู่เหมือนกันนะแต่ทำไรได้อ่ะก็ร้องต่อไปแต่วันต่อๆมาเราก็พยายามทำตัวให้ปกติเหมือนเดิมแต่เราก็ไม่ค่อยจะได้เห็นคนที่เราชอบอยู่กับแฟนเค้าเท่าไหร่นะจนมาวันนึงที่โรงเรียนเรามีคอนเสิร์ตละทีนี้เราก็เออเนี่ยเดินหาที่นั่งกะเพื่อนพอเรานั่งเสร็จเราก็สำรวจไปรอบๆไงละเห็นพอดีเลยจร้าคนที่เราชอบกับแฟนของเค้าคือนิ่งเลยตอนนั้นแน่นในอกมากเลยหันกลับมานั่งมองบนเวทีต่อแต่แบบเหมือนทนไม่ไหวอ่ะน้ำตาจะไหลแต่ไม่อยากให้เพื่อนเห็นไงเลยบอกจะไปเข้าห้องน้ำเดินออกมานี่น้ำตาไหลเลยแต่ก็พยายามจะไม่ขยี้ตาหรืออะไรมากนักนะรอจนตาหายแดงแล้วค่อยเดินเข้าไปใหม่กลับมาบ้านวันนั้นไม่ร้องไห้แล้วอ่ะแต่ซึมไปแบบไม่อยากทำอะไรเลยเบื่อไปหมด หลังจากวันนั้นมาก็ปกติเราก็ยังมองเค้าเหมือนเดิมเค้าให้ช่วยเรื่องอะไรเราทำได้เราก็ทำ งานเค้าเราก็ช่วยทำให้ตลอดทำให้ทุกอย่างที่เค้าบอกพอเราขึ้นม.5ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมค่ะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแต่มีวันนึงเค้ามาปรึกษาเพื่อนในกลุ่มเราเรื่องจะซื้อของไปทำของขวัญให้แฟนเค้าในวันครบรอบ1ปีเพื่อนเราเลยบอกให้มาคุยกะเราเพราะบ้านเพื่อนไม่ได้อยู่ในเมืองมาซื้อของให้ไม่ได้เค้าเลยเนี่ยฝากซื้อนี่ๆๆหน่อยเราก็อือๆเดี๋ยวซื้อให้แล้วสรุปไปๆมาๆเรานึกไงไม่รู้อาสาทำให้เค้าไงทำจนเสร็จเลยบอกเลยตอนนั้นรู้สึกตัวเองโง่มากที่นั่งทำเพราะมันมีชื่อของน้องคนนั้นด้วยคือนั่งทำไปร้องไห้ไปเลยอ่ะค่ะตอนนั้นเพื่อนที่สนิทกันก็ด่า555 แล้วหลังจากนั้นประมาณเดือนนิดๆมั้งได้ข่าวว่าเค้าเลิกกะแฟนเค้าเราแบบเอ้าจริงดิ แอบดีใจนะแต่สงสารเค้ามากกว่าเค้าดูแบบยิ้มได้นะแต่สายตาเศร้ามาก เราก็แอบโทษตัวเองนิดๆแหละเพราะมีคนเคยบอกว่าถ้าคนที่แอบชอบทำของให้คนที่ชอบไปให้แฟนของเค้าเค้าอาจจะเลิกกันเราก็แบบเห้ยเป็นเพราะเรารึเปล่าได้แต่คิดอยู่คนเดียว
    แต่พอผ่านมาเค้าก็ดูจะดีขึ้นค่ะ คุยได้เล่นได้เหมือนเดิมเพื่อนเราหลายคนก็บอกว่าคนเราอ่ะจะชอบคนๆนึงได้ไม่เกินสามเดือนถ้ามากกว่านั้นก็รักแล้วเราก็ไม่รู้อ่ะไม่รู้เรียกว่าชอบหรือรักหรอกแค่คนๆนี้ทำให้เรายิ้มได้แล้วก็เสียใจได้เหมือนกัน555  จนมาวาเลนไทน์ซึ่งตรงกับวันปัจฉิมพี่ม.6 ตอนนั้นเราฝากเพื่อนผู้ชายในห้องเนี่ยแหละไปให้เค้าแล้วทีนี้นึกได้เลยรีบวิ่งไปแต่ไม่ทันเพื่อนเราให้ไปแล้วก็เลยแยกเพื่อนออกมาแล้วถามว่าเมื่อกี้ได้บอกมั้ยว่าใครฝากมาให้เพื่อนเราบอกว่าบอก เรารีบถามเลยบอกว่าใคร เพื่อนบอกก็แกไง เท่านั้นแหละเข่าแทบทรุด คือแอบให้มานานแล้วอ่ะไม่เคยบอกยอมรับว่ากลัวไม่กล้าจริงๆพอเย็นวันนั้นเลยแบบเอาก็เอาว่ะเลยตัดสินใจบอกไปว่า
เรา : เค้าชอบแกอ่ะแล้วรู้แล้วก็ขอให้คุยกันเหมือนเดิมนะอย่าอ่านแล้วเงียบนะเว้ย
เค้า : 555โอเค เหมือนเดิมๆ
เรา : ก่อนหน้านี้รู้ใช่ป่ะ
เค้า : ก็รู้มาตลอด ตั้งแต่ม.4ละแค่อยากรู้จะโกหกไปถึงไหนว่าใครให้ คิดนานมั้ยกว่าจะกล้าบอก
เรา : มากอ่ะดอกไม้ที่ให้ตลอดเค้าก็ให้เอง
เค้า : รวมตุ๊กตาด้วยป่ะ แถเก่งนะเนี่ย
เรา : ใช่ ก็ไม่กล้ากลัวไม่คุยกัน
เค้า : 5555คิดเองตลอด ยังไงก็ขอบคุณสำหรับตุ๊กตาแล้วดอกไม้ด้วย
เรา : เค
    คือเอาจริงๆนะเห็นคุยแบบนี้นี่คือแบบมันดูจบได้สวยใช่ม่ะ แต่จะบอกว่าตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากจร้าาไม่รู้เหมือนกันว่าร้องไห้ทำไมไม่เข้าใจตัวเองเลยแต่รู้สึกแบบแน่นไปหมดอยากร้องไห้อยากคุยกะใครสักคนคือมันไม่ไหวอ่ะจุกไปหมดเลยโทรหาเพื่อนที่สนิทกันเพื่อนก็ปลอบๆด่าๆตามประสาแต่เราก็โอเคขึ้นอ่ะนะแต่พอมาอีกวันนึงเรามาในห้องเพื่อนทักตาบวมจร้าเราก็บ้าหรอไม่บวมนะไรงี้แล้วเพื่อนเราคนที่เค้าชอบแกล้งว่าแบบเป็นแฟนกะคนที่เราชอบไรงี้อยู่ๆเค้าก็เรียกเราแล้วให้เราดูแชทที่ว่าเค้าคุยกันกะคนที่เราชอบเมื่อวานคือในแชทมันทำนองว่าคนที่เราชอบอ่ะรู้สึกดีกะเพื่อนเราคนนี้คือเราแบบไม่โอเคเลยตอนนั้นเดินออกมานอกห้องนั่งร้องไห้เลยค่ะไม่ไหวแล้วพยายามทำตัวปกตินะพยายามไม่คิดอะไรแต่แบบคือในแชทที่เค้าคุยกะเราเค้าเคยบอกไงว่าเค้าไม่ชอบรุ่นเดียวกันออกแนวจะชอบรุ่นน้องแล้วนี่คืออะไรอ่ะมาบอกรู้สึกดีกับเพื่อนในกลุ่มเดียวกะเราแต่เค้าก็ไม่ได้คบกันหรอกนะคะเราก็คิดนะเป็นเพราะเรารึเปล่าเพราะดูแล้วเค้าสองคนเหมือนจะพอๆคุยกันอยู่เหมือนกันถึงขั้นโทรคุยด้วยอะไรด้วยแต่เราก็ทำเป็นไม่คิดไรแล้วงี้แต่บอกตรงๆมันกลัวนะตอนนั้นชอบฟุ้งซ่านกลัวเค้าจะคบกันเราคงแย่อ่ะแต่ถ้าจะเป็นคนที่ทำให้เค้าคบกันไม่ได้ก็แย่พอกันนะ แต่เค้าก็ไม่ได้อะไรกันอ่ะปกติ แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกะคนที่เราชอบอ่ะปกติเรื่องนุ้นนี้แต่ไม่บ่อยนะเวลาให้ของเราก็เปิดเผยขึ้นให้ก็ให้เลยไม่ต้องฝากเพื่อนละ555 จนมาม.6ใกล้จบละก็แบบยังแอบมองอยู่เลยคร่าาาา ไม่เจอก็หาไม่มาก็ส่อง5555 พอมันถึงวันปัจฉิมตอนแรกเราก็กะว่าแบบเออเนี่ยจะทำของแฮนเมดให้แต่ก็นะไม่ทันอ่ะบอกเลยคือช่วงนั้นใกล้ปิดละนะยังต้องทำงานอยู่เลยเลยทำไม่ทันเราเลยไปเลือกต้นกระบองเพชรให้เค้าตอนนั้นเลือกนานมากกกกนานจนเจ้าของร้านมองหน้าประมานว่าจะซื้อรึยัง555แต่เลือกไม่ถูกอ่ะกลัวเค้าไม่ชอบแต่สุดท้ายก็ได้กระบองเพชรหัวสีมาต้นนึงเลยเอาไปให้เค้าเค้าก็ขอบคุณเรานะเราเลยบอกนี่คงเป็นชิ้นสุดท้ายแล้วแหละแล้วก็ยิ้มแล้วก็เดินออกมาคือหันไปมองอีกรอบก็เห็นเค้าเอาไปวางรวมกะของคนอื่นๆเฮ้ออ ทำใจให้ชิน แอบเฟลนะเอาจริงแต่ทำไรไม่ได้ ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้วค่ะไม่ได้เจอกันแล้วมีนัดรวมไปกินนุ้นนี่นั่นกันห้องเราก็ไปไม่ค่อยได้เพราะแม่เราเค้าไม่ค่อยให้ออกจากบ้านโดยเฉพาะตอนเย็นๆมืดๆ

ส่วนที่เอามาลงมาเล่าให้ฟังเนี่ยก็ไม่มีไรค่ะแค่อยากระบายอยากปล่อยอยากพูดมันออกมาบ้างบอกตรงๆคิดถึงนั่นแหละมานั่งไล่ดูแชทเก่าๆของเค้าแล้วก็อยากคุยแต่ไม่กล้าทักกลัวเค้ารำคาน

ยังไงก็ขอบคุณนะคะคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวที่หาสาระไม่ได้ของผู้หญิงคนนึง555