บอกก่อนว่าเราแต่งงานกับคนต่างชาติ แล้วย้ายมาอยู่ต่างประเทศ ดังนั้นเราจึงเหมือนตัวคนเดียวไม่มีเพื่อน มีแต่ครอบครัวสามีแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยู่ไกล ที่สำคัญคือพวกเค้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่ปรึกษา สามีทำงานหนักมาก ทั้งๆที่ไม่ไกลแต่ไม่ได้กลับบ้าน สามสี่วันกลับมาก้อคือหลังหกโมงเย็นกินข้าวทำไรๆเล่นกะลูกบ้างก้อนอน สามีไม่มีวันหยุดเพราะเปิดบริษัทตัวเอง เราเลยเลี้ยงลูก ดูแลบ้านทั้งหมดเอง

เราเริ่มมีอาการทนไม่ไหวแบบขั้นสุดขีด คือมันปรี๊ดเร็วมาก
เราเลี้ยงลูกคนเดียวถามเหนื่อยมั้ยก้อมีเหนื่อยบ้าง แต่ความเครียดมันสะสมขึ้นทุกวัน ไม่รุ้มาจากไหน
จริงๆเราเป็นคนขยันนะ แต่เราชอบอิสระ ไม่ชอบจู้จี้จุกจิก

แต่ตั้งแต่มีลูก เรารู้ตลอดว่าลูกคือสิ่งมีชีวิต ไม่สามารถเลี้ยงแบบทิ้งๆขว้างๆได้ ลูกเราเลี้ยงไม่ยาก เป็นเด็กน่ารัก แกเพิ่งขวบครึ่ง

แต่คือแกไม่ชอบนอน ตอนกลางคืนแกร้องไห้หนักมาก เราไม่ชอบเสียงร้องไห้ของูก มันปรี้ด มันหลอนเข้าไปในหัวเลย คือก้อรุ้ต้องมีอะไรไม่สบายแกถึงร้อง แต่แกร้องเกือบทุกวัน แกติดเอามือมาลูบคอเรา ดันคอเรา หยิกคอเรา ถ้าตื่นมาแกต้องได้จับได้คลำ คือต้องเอามือมาวนเวียนอยู่แถวคอเรา คลำแขนคลำมือไม่ได้นะแกก้อร้อง ต้องที่คอ มันรู้สึกน่ารำคาณมากๆ

เราปรี้ดหนักมาก เมื่อก่อนตะคอกลูกไม่ให้ร้อง ทั้งๆที่รุ้ว่าลูกไม่รุ้เรื่อง บางทีก้อลากแขนแกออกไปนอกห้อง เราปรี้ดแล้วมันหยุดไม่ได้ แต่อย่างที่บอกเราต้องใช้เวลาปล่อยแกร้องเราต้องไม่เหนแกไม่ได้ยินเสียง แกเห็นเราแกก้อยิ้ม ใจเรามันแย่หนักมากขึ้นทุกวันๆ

ตอนนี้พยายามไม่ทำลูก แต่เราบ้าหนักขึ้น เหมือนตอนนี้ที่เราพิม เราปล่อยลูกกร้องนานมาก ปกติแกคลำคอสักพักแกก้อจะเงียบไม่ร้อง แต่เราต้องเฉยมากขยับมั่ยได้เลยนะเพื่อให้แกคลำ แต่วันนี้ไม่ใช่ แกร้องๆๆๆ
เราตะคอกลูก เสียงดังมาก  เราพยายามไม่ใกล้ลูกกลัวทำร้ายลูก เราปล่อยแกร้อง ออกไปนอกห้อง ปืดประตูด้วยความปรี้ด ก้อยืนอยุ่หน้าห้องแหละเพราะใจก้อยังห่วงลูก ไปกรี้ดแหกปากด้วยความทนไม่ไหว แต่เสียงร้องของลูกมันหลอนเรามาก

เราเข้ามาตะคอกแก เสียงดังใส่ลูกอีกครั้ง ลูกร้องเราไม่อุ้มไม่เปิดไฟ แกก้อร้องไม่หยุด ทีนี้เรากลับเข้ามาเปิดไฟอุ้มแก คุยกับลูกชงนมให้

เท่านั้นแหละ

ตอนยื่นขวดนมให้ แกยิ้มออกมา

ใจเราเจ็บมาก.

เราไม่คิดว่าแกหิว เราไม่อุ้มให้แกเงียบ เราไม่รุ้แค่ชงนมให้แก มันจะทำหั้ยทุกอย่างโอเค
หรือเรารู้แต่เราไม่ทำ

เราบอกลูกฟังเพลงกินนมแล้วนอนนะ



เราตบหน้าตัวเองอย่างแรง เราบ้า เราตบแรงมาก ใจเรามันบ้ามาก เราเป็นอะไร เราหลอนมาก ตบหน้าตัวเองเพื่อลงโทษตัวเอง
เราอยากฆ่าตัวเอง เราอยากทำให้ตัวเองเจ็บ เราอยากตีตัวเองให้มันเจ็บ ใจคิดอยากตายหลายครั้งมากที่ทำกับลูกแบบนี้ ไม่ใช่อยาก
แต่เราตีเราตบตัวเอง ร้องไห้ มันบ้ามากแล้วก้อเป็นแบบนี้หลายครั้งซึ่งครั้งนี้มันฉุดไม่อยู่จริงๆ

เราควรทำยังไงปัญหาเราแบบนี่ เรากดตัวเองไม่อยุ่เลย ช่วยเราที ขอบคุณทุกคนนะคะ