สวัสดีครับเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้อาจไม่ใช่เรื่องใหม่เพื่อนเพื่อนก็คงจะเคยอ่านมาบ้างแล้ว ผมเป็นครูครับผมหลงรักนักเรียนคนนึง ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของผมเอง ผมพยายามผลักความรู้สึกแบบนี้ให้ออกไปจากความรู้สึกนึกคิดของผมผมจะรักลูกศิษย์ตัวเองไม่ได้ แม้ว่าจรรยาบรรณจะไม่ได้ห้ามแต่โดยสามัญสำนึกของคนเป็นครูเราจะต้องตระหนักว่านั่นคือลูกศิษย์
ผมเพิ่งเรียนจบใหม่ใหม่ครับแล้วก็มาบรรจุได้เป็นครูสอนมอ 6(หนักใจสุดจะสอนได้ปะวะ กลัวมันไม่ฟังกลัวโดนลองของ) วัยของเราจึงไม่ห่างกันมาก
เค้าเป็นเด็กที่มีเสน่ห์มากครับ พวกรุ่นน้องกรี๊ดกร๊าดกันเป็นแถวๆ(มองบนแรงๆ)ครั้งแรกที่ผมเจอเขาผมเห็นสายตาบางอย่างที่ทำให้ผมแน่ใจว่าเค้าก็อาจจะมีรสนิยมแบบเดียวกับผม(ผีเห็นผีคับคุณ) และที่เราทั้งคู่เหมือนกันก็คือเราไม่เปิดเผยครับ(แมนๆเตะบอลมาก) ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เข้ามาอยู่ในหัวใจผมตั้งแต่เมื่อไหร่แต่รู้ตัวอีกทีทุกครั้งที่ถึงคาบสอน ทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ตอนเย็นกลับมาบ้านก็คิดถึงแต่เด็กคนนี้(ช่างเป็นความรู้สึกที่น่าละอายมากๆเลยคับ ไอครูเลว! ด้วยอาชีพของผม ด้วยความเป็นห่วงภาพลักษณ์ของวิชาชีพ ผมจึงไม่เคยเปิดเผยสายตาให้เด็กคนนี้ได้รับรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา ฝืนสุดริดประหนึ่งคุณหญิงกีรติยังต้องยอม) และเท่าที่นึกย้อนกลับไปได้ ความพิเศษของหัวใจก็เริ่มตรงนี้ครับ
ขณะในคาบสอน...
ผม: ชื่อของพวกเราทุกคนต้องมีที่มาที่ไปนะคับไม่ใช่จะตั้งลอยๆพ่อแม่ต้องได้แรงบันดาลใจอะไรสักอย่างเพื่อตั้งชื่อลูก อย่างครูชื่อฟร้องซ์เพราะแม่ครูเป็นครูสอนภาษาฝรั่งเศสครับ วาริชแกชื่อเล่นไรวะ(ผมค่อนข้างเป็นกันเองกะนร.)
วาริช:เดียร์คับจารย์
ผม:แปลว่ากวาง?
วาริช:ดี อี เอ อาร์ จารย์ แปลว่าทีรัก
ผม:งั้นครูเรียกเดียร์ว่าที่รักได้ปะ ^^(ผมมักเตรียมมุกเสี่ยวๆไปสอนเสมอๆ อยากให้นร.ได้จิ้นๆแต่สาบานตอนนั้นไม่ได้คิดว่าเราเองที่เป็นคนเปิดประตูให้ความพังพินาศของการมีฟอร์มของเรา และมุกนี่เองคือจุด เริ่มต้น)
วาริช: (เขิน)ไม่ได้คับจารย์ ^"^
...นร.ในห้องโห่ดังมากกกก นั่นคือครั้งแรกที่มันทำให้เริ่มว้าวุ่นใจ ...
ในคาบถัดมา
ครู:อะ เส็ดทุกคนละนะ ครั้งนี้ครูให้แลกกันตรวจจะได้รู้ว่าตัวเองถูกผิดยังไง
เดียร์:แล้วจารย์ต้องไปตรวจใหม่ปะครับ
ครู:ตรวจดิ ใครตรวจของเพื่อนผิดหักคะแนนเจ้าตัวนะ
เดียร์:โอเค งั้นของผมครูต้องใช้หัวใจตรวจนะครับ(เพื่อนมันโห่ไปอีก)
ครู: (เขินมากกกกก ต้องเก็บอาการ ต้องไม่หน้าแดง) ได้ดิๆ ครูก็จะใช้ใจตรวจเหมือนกัน(โห่หนักกว่าเดิม จนเกรงใจห้องข้างๆ)
จากนั้นผมก็ไปนั่งตรวจอีกรอบ ในข้อสอบของเดียร์ ที่มุมกระดาษมีหัวใจดวงน่ารักๆระบายด้วยปากกาแดงตรึงอยู่เขียนบรรยายว่า'ให้ครูคับ' โอ้ยยยยยยยนเขินนนนนน จิกขาตัวเองหนักมากครับ หลังจากนั้นไม่ว่าเจอกันตรงไหนไอ้เด็กเดียร์ก็พยายามแสดงตนให้ผมเห็นตลอด ไม่ว่าจะเป็นทำมือเป็นไอเลิฟยูใส่ผมในร้านกาแฟของรร.ต่อหน้านักเรียนคนอื่นๆ ผมไม่รู้ว่าที่มันทำเพราะว่ามันกวนตีน ต้องการเป็นคนโปรดของผม หรือหวังอะไรลึกๆเช่นคะแนนพิศวาส หรือบางทีผมอาจคิดแง่ลบไป
พอถึงคาบสอน....
เดียร์: (วิ่งหน้าแป้นแล้นมาหาหน้าห้อง)จารย์ฟร้องซ์ๆ ไม่ได้เรียนกันหลายวัน ผมคิดถึงจารย์นะ อยากเรียนทุกวันเลย (พร้อมยิ้มให้ครูของมัน ให้ตายยยยยนยยยย ครูมันจะขาดใจซะให้ได้ ตาตี๋ๆ ดัดฟัน ดวงหน้าขาวๆใสๆกับรอยยิ้มของมันทำผมตกอยู่ภวังค์ไปชั่วขณะ เหมือนโดนสะกดจิต)
ผม:จริงใจปะเนี่ย ทำมาพูด แหมๆ
เดียร์:ผมพูดจริงครับจารย์ ไม่เชื่อถามไออั๋นดู
ผม:โอเคๆครูจะสอนละ วะนนี้สอนเรื่องการโต้แย้งนะครับ
เดียร์: (ยกมือ)แต่สำหรับจารย์ผมจะเชื่อฟัง จะไม่โต้แย้งใดๆเลยครับ (เพื่อนโห่ผสมกรี้ดโดยเฉพาะนร.หญิง พวกนี่อาการหนักมากเห็นชายกับชายหยอดกันคือลุ้นกันกว่าผลสอบแอดฯอีก)
ผม: (เขินอีกแล้ววววว ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ครั้งนี้ เก๊กหน้าไม่เนียน อมยิ้มอ่อนๆ)
นร.หญิง:อุ้ยยยย ครูหน้าแดง
..ยิ่งมันพูดผมยิ่งเขินมากไปอีก..
เดียร์:ผมพูดจิงนะจารย์ ผมจะเป็นเด็กดี ผมจะน่ารักกับจารย์คนเดียว หากเรียกเดียร์ไม่ถนัดจารย์จะเรียกที่รักก็ได้นะคับ(ยิ้มใส่กูอีกกกกก คือให้นึกภาพสโลโมชั่นของตี๋คนนึงที่ กำลังยิ้มสดใสมว้ากกกกกกกกก)
ผม: (กำลังใจขาดใจ เขินหนักมากคับ เขินแบบไม่ไหวแล้ว เขินจนต้องร้องขอชีวิต ตอนนี้หน้าและใบหูร้อนผ่าวๆ จนต้องทรุดลงนั่ง ปกติแล้วเวลาโดนนร.คนอื่นเเซวผมไม่เคยยอมแพ้ โยนไม้กลับได้ตลอดแต่กับไอเด็กเดียร์ผมแพ้มันอย่างราบคาบ) พอก่อนมั๊ยเดียร์ ให้ครูสอนก่อน
เดียร์:ก็สอนไปดิคับจารย์
อั๋น:ไอ้สัสให้ครูเค้าสอนก่อน แกเขินเมิงจนพูดถูกๆผิดๆล่ะ5555(คือไม่ได้ช่วยกุเลยอั๋น)
ผม: (สอนไปเรื่อยๆจนมาถึงการยกตัวอย่าง ) สมมติว่าครูเป็นแฟนกับพลอย แล้วพลอยเกิดอุบัติเหตุ...
เดียร์: (ยกมือ)อ้าว แล้วจารย์ไม่เป็นแฟนเดียร์แล้วหรอคับ(ทำหน้ากวนๆเพื่อนทั้งชายและชะนีกรี้ดดังมาก แอบแทนตัวเองว่าเดียร์ อ้อนสุดดดดดดดดดดดด)
ผม: (สตั้นไปดิ เงิบบบ เขินจนช็อก ปากสั่นรัวๆ จิตใจมันทำด้วยอะไรรรรรรร ทำไมรังแกกันขนาดนี้!!! ผมหลบสายตาเพื่อไม่ให้เห็นความเขินและตอบไปว่า) ไม่ได้หรอกเด่วแฟนเดียร์มาเอาเรื่องครู
เดียร์:ถ้างั้นครูก็คงต้องเอาเรื่องกับตัวเองละครับ (กรี้ดดดดดดดดดด เด็กนีน้อยกรี้ดดังสุด)
และนั่นเป็นคาบสอนที่ผมเกือบเขินตาย
...วันต่อมาผมนัดสอบปากเปล่า ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีเพราะเราจะได้ไม่มีเสียงโห่มารำคาญใจ55555(ครูนรก)...
เดียร์:จารย์ครับว่างมั๊ย ผมจะขอสอบ
ผม:มีสอนครับ เด่วมาสอบคาบ2นะ
เดียร์:ได้ๆคับ ผมจองละนะ
ผม:ครับ
เดียร์:ครับ อย่าลืมผมจองละ
ผม:อื้มมม รุ้ล้าววววว
เดียร์:ผมจองแล้ว (แล้วมันก็จิ้มมาที่อกข้างซ้ายของผม) ผมจองแล้ว (พูดย้ำ)
(ไม่รู้ว่ามันตั้งใจหรือบังเอิญที่ไปจิ้มที่หัวใจผม อยากจะถามมันเหลือเกินนนนนนว่าจองไรคิวสอบหรือหัวใจ)
เมื่อถึงเวลาสอบ
เดียร์:จารย์อย่ามองผมยังงั้นดิ เขินนะ^//^
ผม:อ้าวละครูไม่มองผู้สอบให้ครูมองหมาที่ไหนอะ
(มันเขินจริงๆครับ เดียร์เขินจนไม่สามารถสอบได้ สติมันหลุดเลยทีเดียว จนกระทั่งสอบเส็ด)
เดียร์:ผมจะติด0ของจารย์ปะ
ผม:ไม่หรอก ห้องเราคงไม่มีใครติด
เดียร์:เห็นจารย์โพสต์ในเฟส วาบเลย
(วาบแปลว่าเสียวสันหลัง ผมโพสต์ไปขำๆว่าราศีที่จะไม่จบคือราศีที่ไม่ส่งงาน ไม่สอบ ไม่เรียน ทุกราศี) ดีนะจารย์ที่ไม่มีราศีผม
ครู: (นึกในใจก็กุโพสต์ว่าทุกราศี อะลองฟังมันต่อมันจะเล่นมุกไร) แล้วเดียร์เกิดราศีไร
เดียร์:ไม่รู้ดิ ผมเกิด 16 มกรา
ผม:ธนูหรือมังกรนี่แหละ
เดียร์:อื้อ ที่นี่รู้วันเกิดผมแล้วนะ อย่าลืมของขวัญล่ะ
ครู : (เด็กบ้าาาาาาาาาาาาาา โอ้ยยยกุหลงงงงง แต่ต้องหน้านิ่งๆแอ๊บๆกลืนน้ำลาย) ละอยากได้ไร
เดียร์:หัวใจจารย์ก็พอ
ผม: (งงงงงอย่ามาพูดเล่นนนนน กุจริงจังละนา ถ้าไม่เลิกหยอดกุจะรักจริงๆละนา) 5555 บ้าละ งั้นครูผูกริบบิ้นตัวเองไปให้ดีมะ
เดียร์:ดีเลยครับบบบ5555(หัวเราะ !!!! หัวเราะได้หล่อมากกกกกก โอยยยยย คนบ้าไรทำไรก็น่ารักไปหมด ยอม! และอยู่ๆก็มีครูคนอื่นเข้ามา)
ผม:ไปได้เดียร์ละให้เพือนสอบบ้าง
(มันไม่ยอมไปคับ กลับไปคุยกับครูอีกคนที่โต๊ะทำงานติดกับผม ได้ยินแว่วๆคุยเรื่องเรียนต่อ และได้ยินว่าอยากเรียนหมอฟัน คุยกันเกือบห้านาที)
เดียร์:ครูเพ็ญผมไปก่อนนะ
ครูเพ็ญ:จ้ะเดียร์ โชคดีนะลูก ขอให้ติด
(และมันก็แวะที่โต๊ะในขณะที่ผมสอบเพื่อนมัน)
เดียร์:จารย์ฟร้องซ์น่าจะไปเป็นหมอนะ
ผม:ทำไมอะ
เดียร์:ก็ถ้าจารย์เป็นหมอ ผมเป็นหมอฟัน ว่างๆผมจะมาฟันหมอไง
ผม: (เอาแล้วว เล่นมุกไรของงงง ละเล่นต่อหน้าครูเพ็ญครูวัยป้าๆของกุเลยนะนั่น) (ผมไม่ทันได้พูดไร)
ครูเพ็ญ:อะไรเดียร์ เดียร์หมายถึงฟันพยาบาลใช่มะ
(กุรอดละ)
เดียร์:ป่าวครับ ก็หมายถึงจารย์ฟร้องนี่แหละที่ผมจะฟัน (ละมันพูดไปสบตาผมไป ทำยักคิ้วหลิ่วตาใส่ อำมหิตต่อใจกูมากกกกก เล่นกูแต่เช้าเลยนะ)
ผม: (ผมพยายามสบตามันให้รู้ว่าพอก่อนครูเพ็ญแกหัวโบราณละมาพูดไรกับแกเนี้ยยยย เด่วภัยจะเข้าทั้งละกูนะ และเหมือนมันจะรู้ตัว)
เดียร์:อ่อๆใช่ๆครับครูเพ็ญพยาบาลๆสาวๆสวยๆแต่ผมไม่ค่อยชอบนะเค้าดูหยิ่งๆ ตึงๆ ผมไปละครับ หวัดดีคับ
ครู: (วาบ!)
มีบางคาบวิชาอื่นๆที่เดียกำลังเรียนแล้วผมเดินผ่านห้องเรียนผมต้องทำเป็นไม่เห็นเพราะรู้ว่าเดี๋ยวจะต้องแสดงอาการให้ผมเห็นว่าเค้าอยู่ตรงนี้นะ และผมก็เกรงใจอาจารย์คนอื่นที่กำลังสอนเหมือนกันแต่ไอเดียมันไม่ได้ให้ความร่วมมือกับผมด้วยครับ
เดียร์:จารย์ฟร้อง โบกมือมาให้จากในห้องเรียน
ผม: (ต้องรีบเดินให้พ้นจากรัศมีตรงนั้นโดยเร็วเพราะเกรงใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่และเป็นไปตามที่ผมคิดได้ยินเสียงตามหลังมาว่าอ้าวเงียบเงียบหน่อยและเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านห้องเรียนของมัน)
และคาบเรียนก่อนคาบสุดท้ายที่จะได้เจอกันในปีการศึกษานี้ หลังจากหมดคาบ เดียร์เดินมาคุยด้วย
เดียร์:จารย์ ผมว่าจบม.6แล้วจะไปเวิร์กตปท. ไปเอาภาษา
ครู: (ฟีลใจหายวูบบบบ นี่เวลาเดินเร็วขนาดนี้เลยหรอ จะจบแล้วหรออออ ใจเต้นผิดจังหวะหวิวๆ)ดีๆ เล็งประเทศไหนไว้
เดียร์:โปรตุเกสครับ
ครู:ที่นั้นใช้ภาษาฝรั่งเศสนี่อยากได้อังกฤษต้องไปแคนาดาดิ
เดียร์:อิตาลีก็ชอบนะครับ
ครู:ก็เอาที่ชอบนั่น (ง่วนกับการเก็บของ)
เดียร์:แล้วจารย์จะสอนที่นี่อีกนานปะ
ครู:ก็ไม่รู้ดิ อยากย้ายกลับบ้านเหมือนกัน
เดียร์:งั้นไปอยู่อิตาลีกับเดียร์นะ(ผมสังเกตว่ามันแทนตัวเองว่าเดียร์)
ครู: (แกล้งหัวเราะแห้งๆ ตอบไรไปดีวะ)งั้นเดียร์ก็ไปทำให้มัน"ถูกต้อง"ก่อนละกัน(ผมเน้นเสียง ถูกต้อง ให้เห็นถึงนัยของผมว่าคนจะอยู่ด้วยกันต้องเป็นแฟนกันก่อน คิดได้ไงเป็นครูนะ อกุศลมากบอกเลย!) (แต่มันก็คงไม่เข้าใจหรอก เห้อ)
...แล้วก็มีอีกหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดปีการศึกษาระหว่างผมกับมันทุกเช้าที่เข้าแถว ผมแอบมองมันและรู้ด้วยว่าเขาก็มองผมด้วย เราสบตากันและละสายตาไปทางอื่น จนตอนนี้ผมต้องยอมรับกับตัวเองว่าผมชอบมันเข้าแล้วจริงๆ ผมปล่อยใจให้เด็กคนนี้เข้ามาปลูกต้นไม้นานเกินไปจนกระทั่งรากของต้นไม้ฝังรากเอาไว้ ผมรุ้ว่าผิดมากๆ แต่ไม่มีทางที่เด็กเดียร์จะรู้ได้หรอก สัปดาห์สุดท้ายของการเรียนการสอนดูเหงาๆ ทุกอย่างดูจืดชืด เดียร์เองก็ดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ไม่หยอกไม่กวนเหมือนแต่ก่อน อาจเพราะต่างคนก็ใจหายที่ต้องจากเพื่อนๆไป.....
.....แล้วก็มาถึงคาบสุดท้ายที่สอนเดียร์ผมใจหายมากๆ ผมพยายามไม่มองหน้ามัน มันก็เช่นกัน ดูไม่เฮฮา เอาจริงๆผมแอบคาดหวังว่าต้องมีโมเม้นท์ซึ้งๆแต่เปล่าเลยหลังจากหมดเวลา ผมอวยพรต่างๆนานา แล้วก็นักเรียนมาขอถ่ายรูปละแยกย้ายกันไป ผมนั่งในห้องเรียนจนกระทั่งเด็กๆออกไปหมดทุกคน ผมนั่งคนเดียวอยู่พักใหญ่ๆก่อนลงมาจากตึก หลังจากนี้คงไม่มีความฟินความเขินอีกต่อไปแล้วสินะ ลาก่อนเด็กน้อย ลาก่อนต้นรักที่สวยงามของครู.....ในวันอำลาผมทำได้แค่เพียงติดติ้กเกอร์หัวใจให้เดียร์
เดียร์:จารย์ครับถ่ายรูปกันหน่อย
ครู:อะมาครูติดนี่ให้
เดียร์:ติดตรงที่หัวใจผมเลยนะ
ครู:ได้ๆ ให้หัวใจครูซึมลงไปในใจเดียร์นะ
เดียร์:55555 คับจารย์
(แค่ยิ้มให้คนที่หลอกล่อให้รักเนี่ยยยยอะนะ พูดไรมาบ้างสิ 5555555. สารภาพรักมา เร็วเข้าครูจะไม่บอกใครเลย ดูความชั่วร้ายของผมสิ)
"พี่เดียร์ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ"
(เสียงเด็กนีม.ต้นมากันซีนกูสุดริด)
ขณะที่เดียร์เดินไปถ่ายรูปกับรุ่นน้อง ผมได้พาตัวเองออกมา เดินกลับห้องพัก ทุกอย่างที่สวนไปขณะที่ผมเดินนั้นดูเชื่องช้า หมดอาลัยตายอยากไปพร้อมๆกับผม เห้ออออ ถ้าเราไม่ใช่ครูกับศิษย์ป่านนี้ครูคงสารภาพรักกับแกเหมือนกับความรักที่เกิดกับคู่รักของคนอื่นอื่นเหมือนกัน