สวัสดีเราขอใช้นามสมมุตินะ
เราชื่อ ออม จะเรียกว่ามีแฟนรึป่าวยังไม่แน่ใจตัวเองเลย ขอย้อนอดีตเล่าประสบการณ์ความรักหน่อยละกัน 555
เมื่อประมาณ 2556 ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน ตอนที่เราเรียนอยู่ มี ผู้ชายคนหนึ่งชื่ออาม ให้เพื่อนของเขามาขอเบอร์เรา แต่เราก็พอเคยเห็นหน้ามาบ้างแล้วละเรารู้สึกว่าเขามองเราแปลกๆตั้งแต่แรกแต่ก็คิดว่าคงคิดไปเอง แล้วจู่ๆ เพื่อนของก็เดินมาบอกว่าอามให้มาขอเบอร์ เราก็งงๆ นิดนึงคิดในใจทำไมไม่มาขอเองว่ะ เราก็ไม่ได้ให้ไปแค่ยิ้มๆให้แล้วก็เดินออกมาเลยคงอาจจะคิดว่าหยิ่งใช่ไหมจะว่าอย่างงั้นก็ได้ แต่คือเราก็ไม่กล้าที่จะให้ พอวันถัดมาเท่านั้นแหละเรากับกำลังกินข้าวกับพ่อแม่ตอนเย็นเสียงโทรศัพท์ก็ดัง เราก็รับถามว่าใครเขาบอกชื่ออาม เราก็งงๆเหมือนกันไม่ได้ให้เบอร์ไปนี่หว่า เราก็เลยถามว่าเอาเบอร์มาจากไหน อามก็เลยบอกว่าเอามาจากเพื่อน เพื่อนคนไหนว่ะ555 แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรบอกกำลังกินข้าวอยู่แค่นี้ก่อนนะ พอเราวางสายพ่อกับแม่ก็เลยถามว่าใคร หลานตะโกนออกมาว่าพี่อามใช่ไหมพ่อกับแม่ก็เลยห๊ะเพราะเขาเคยเห็นอามตั้งแต่เล็กๆ ตอนนี้ที่ทำงานอามเป็นคนขยัน ฐานะพอมีพอกิน พ่อกับแม่ชอบคนขยันเขาก็เลยไม่ได้ถามอะไร พอหลังจากวันนั้น อามก็โทรมาหาบ่อยๆ คุยสัพเพเหระไปเรื่อย ทำให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนอัธยาศัยดี พูดเก่งบางวันคือก็หลับคาสายไปเลย เราก็บอกอยู่ตลอดว่าเรานิสัยไปดีนะเราไม่ใช่คนสวยอะไรแถมอ้วนด้วย อามก็บอกว่าไม่เป็นไรอามไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้ ทำให้เราเริ่มหลงรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นความรักช่วงวัยรุ่นไม่มีอะไรมากมาย เพราะเราเรียนถึงช่วงฝึกงานเราไปฝึกงานในตัวเมืองจำเป็นต้องอยู่หอแต่ว่ายังหาหอพักไม่ได้อามก็จะคอยไปรับอยู่บ่อยครั้งบางวันก็เย็นเพราะอามต้องทำงานกว่าจะเลิกก็เย็นไปรับที่ฝึกงาน รวมไปกับก็ประมาณ 60 กิโลเมตร พ่อกับแม่ก็เริ่มจะยอมรับเพราะอย่างที่บอกอามเป็นคนขยันพอมาส่งที่บ้าน มีอยู่วันหนึ่งวันหยุดเรานอนอยู่บ้านเพื่อนโทรมาหาก็ช่วงเย็นๆนั่นแหละโทรมาบอกว่าออมกูเห็นอามมันเอาผู้หญิงซ้อนรถไปตลาดว่ะ เท่านั้นแหละเหมือนใจจะระเบิดแล้วเราก็เป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่ด้วยรถก็ก็ไอยู่ไปไหนก็ไม่ได้เลยสั่งให้เพื่อนช่วยตามไปให้หน่อย เพื่อนก็ใจดีตามให้แต่ปรากฏว่าอามเห็นเพื่อนเราซะก่อนเลยขับรถหนีเลยตามไม่ทัน เราก็เลยพยายามโทรติดต่อแต่อามไม่รับสายโทรประมาณ 20 สายก็ไม่รับ พอโทรอีกสักพักก็มีคนรับสายแต่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงอามแต่เป็นเสียง ผู้หญิงคนนั้นที่เพื่อนเห็นเราก็เลยถามว่าใครเธอบอกว่าเป็นแฟนอาม เพล้ง!!! ใจร่วงเลย ผู้หญิงคนนั้นก็เลยถามกับว่าแล้วนั้นใคร เราก็เลยตอบว่าเพื่อนอามยังไม่ทันพูดอะไรต่อสายก็หลุดไป ร้องไห้สิครับรออะไร แต่ทำยังไงได้คิดอย่างเดียวว่าหรอกกูทำไมเจ็บใจ ผ่านไปสองวันพยายามเลิกคิดไปฝึกงานก็ขึ้นรถเมล์เอาก็พอจะเริ่มทำใจได้นิดหน่อยแต่อามโทรกับมาเราก็ไม่รับหรอกโทรมาประมาณ 10สายได้มั่งถ้าจำไม่ผิดเราก็เลยตัดสินใจรับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เสียงอามพูดว่าขอโทษกับมาดีกันนะขอโทษที่ผ่านมาเราเลิกไปแล้วก็ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ อามรักออมนะ (รักกูหรอแล้วหรอกกูทำไม) เราก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายหรอกแล้วก็วาง หลังจากนั้นอามก็โทรมาง้อๆๆ จนเราใจอ่อนอีกจนได้ ด้วยความอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้น
คือใครก็เลยไปหามาจนได้เฟสมาเลยแอดเพื่อนไปแล้วขอเบอร์มาโทรไป เราก็ถามดีๆนั่นแหละชื่อไรคุยกันมันนานรึยัง สรุปเลยนะชื่อบีคบกันมาหลายปีแล้ว แล้วบีก็เป็นทำงานในเมืองแล้วไม่ค่อยว่างกับบ้านที่อามมาขอออมคบเพราะประชดเพื่อที่จะให้บีกับบ้าน เอาแล้วไงกูเป็นควายมาตั้งแต่แรกหรอเนี่ยแถมมาทีหลังอีกตอนนี้ก็ยังคุยกันอยู่ไม่ได้เลิกกันแค่ทะเลาะกันแล้วกูอยู่ตรงไหนเนี่ย แล้วไงต่อเคลียสิค่ะแล้วอามก็ตอบเหมือนเดิมรักเราแล้วเราก็ยอมโง่ต่อไปเพราะเรารักเขาไปแล้ว พอช่วงหลังๆได้หอพักอามก็ไม่ได้มารับเหมือนแต่ก่อนแต่ก็จะมาหาบ่อยครั้งมาอยู่เป็นบ้าง จนมีอยู่วันนึงโทรไปหาอามอีกแล้วบีรับสาย ไหนบอกเลิกไปแล้วหลอกอีกแล้วทำไงได้โทรไปจนอามปิดเครื่องหนีร้องไห้จนหมดแรงโมโหก็โมโหจนตอนเช้าก็ยังโทรไม่ติดเลย เลยโทรหาเพื่อนอามว่าให้ไปดูที่บ้านให้หน่อยสรุปว่าเจออยู่บ้านเลยบอกให้เพื่อนอามส่งโทรศัพท์ให้อามขอคุยด้วยอามบอกว่าเพิ่งจะได้นอนเมื่อวานแค่ไปธุระมาแล้วแบตหมดไม่มีอะไร หรอ!!! เราก็เลยบอกให้มาหาที่หอเดี๋ยวนี้ถ้าไม่มาเห็นดีกันมาจร๊า พอมาถึงก็โดนไปหลายบึกเหือนกันเราก็ร้องไห้อามก็บอกขอโทษจำได้ว่ารอบที่ร้อยแล้วมั้ง แล้วก็ให้อภัยเหมือนเดิม จะบอกว่าโง่ก็ใช่นะแต่ทำไงรักไปแล้วแล้วก็เป็นอย่างงี้มาเรื่อยๆ จนผ่านไปประมาณสามเดือนกว่าๆ เพื่อนบอกว่าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยทนทำไม คิดไปคิดมามันคงถึงเวลาแล้วมั้งที่เราต้องหยุดซะทีเหนื่อยเหลือเกินด้วยความใจร้อนเลยตัดสินใจโทรไปบอกเลิกเลยทันที ถามหน่อยเถอะถ้าคนรักกันจริงไม่ถามหน่อยหรอว่าทำไม อามบอกก็ได้ตามใจกูนี่อึ้งแป๊บแล้วก็ตัดสายทิ้งไปเลย คงคิดว่าโล่งใจใช่ไหมแต่ไม่ใช่เลยร้องไห้เหมือนคนบ้าจะเป็นจะตาย ผ่านไป ครึ่งชั่วโมงได้มั่งโทรก็ไปเลยจร๊าขอคืนดี อามบอกว่าเองมันเป็นนางฟ้าเขามันหมาวัดเราไม่เหมือนสมกันตั้งแต่แรกแล้วเขาขอให้เองโชคดีมันกับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ทำยังไงดีล่ะพอวันรุ่งขึ้นทนไม่ไหวกับบ้านเลยไปปง้อแต่ก็ไม่สำเร็จ ร้องไห้จนพ่อแม่ถามว่าถ้าพ่อแม่ตายจะร้องอย่างงี้ไหม มันทำให้เราคิดได้ขึ้นมา แต่ไม่ใช่ว่าเราก็ไม่เลิกเสียใจนะกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่คนเดียวฟุ้งซ่าน จนเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน เพื่อนที่เรารักมากคบกันมาตั้งแต่เด็กคบกับคนที่เรารักมากที่ชื่อว่าอามกำลังจะผูกแขนกันมันคืออะไร ฝันหรอฝันใช่ไหม อยากจะตบตัวเองสักพันครั้งมันคือเรื่องจริง บอกกับตัวเองมันจบแล้วออมเขาไม่กับมาแล้วเพื่อนที่เหลือก็วาหาที่บ้านบ่อยๆให้กำลังใจอยู่ตลอด เจ็บที่สุด จนเวลาผ่านไปเกือบสองปีถามว่าลืมไหมไม่เลยไม่เคยลืมเลยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาอามรู้ว่าเราเป็นคนยังไง อามเลิกกับเพื่อนที่เรารักมากไปแล้ว แล้วก็มีอีกคนที่คบอยู่ พอดีมีโอกาสช่วงนึงที่มันคือความผิดพลาดครั้งเราได้พอกับอามอีกครั้งเพราะอามเองก็รู้ว่าเรารออามกับมาตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยมีแฟนอีกเลยรอแต่อาม เหมือนนิยายน้ำเน่าใช่ไหมแต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เรากับอามได้คุยกันอามบอกว่าตอนนี้ไม่มีใครแล้วกับคนใหม่ก็เลิกไปแล้วเราก็เลยมีความหวังอันแสนจะริบหรี่ว่าอามจะกับมาอามคุยกับเราเหมือนคนเป็นแฟนกันคุยเหมือนเดิมจนมารู้ทีหลังอีกว่าไอ้แฟนที่บอกคนใหม่น่ะที่จริงยังไม่ได้เลิกกันทำให้เกิดปัญหาจนได้เราเลยตัดสินใจออกมาร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงอีกใจนึงก็รักอีกใจนึงก็เจ็บมาก
จนวันที่ 14 ก.พ 2559
เสียงแชทดังขึ้น “อุ๊ย! ทักผิด” อามทักแชทมากูนี้กรี๊ดดีใจแทบบ้าเพราะเราเองก็แอบส่องเฟสตลอด
เหมือนกับว่าอามเลิกกันแฟนไปแล้ว เราก็ถามว่ามีรัยสักพักโทร วีดีโอมาเลยคุยกันไปกันมา สรุปอามเลิกกับแฟนไปแล้ว นึกถึงเราก็เลยลองทักมาคุยสัพเพเหระผ่านไป 5 วัน ทำไมเราคุยเหมือนแฟนกันเลยคุยเหมือนเมื่อก่อนก็เลยตัดสินใจถามไปว่ากับมาในสถานะอะไร “คำว่าเพื่อน” จุกเลยแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรรอได้ก็คุยแบบให้กำลังใจนั่นแหละแต่เราก็รู้มาว่าอามกับแฟนก็ยังตัดกันไม่ขาดจริงๆยังมีติดต่อบ้างเพราะห่างกันอามไปทำงานต่างจังหวัดและก็ตอนนี้เลิกกันจริงๆแบบถาวร แล้วอามก็ทักมาขอโทษว่าที่ทำให้เราร้องไห้ แต่อามไม่เคยลืมออมเลยนะ เราก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไรออมรักอาม ออมรออามได้ ออมไม่เคยโกรธหรือเกียดอามเลยกับมาเป็นแฟนกันนะ พอวันรุ่งขึ้นอามโทรมาบอกว่าขอโทษตอนนี้รู้แล้วว่าใครดีกับอามที่สุดใครรักอามที่สุด หลังจากนั้นก็คุยกันทุกวันว่างก็โทรหากันอยู่ตลอด ด่ากันบ้างดีกันบ้างแต่ก็มีความสุขดีบางครั้งคำพูดอามเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยก็ตามเราก็ไม่เคยโกดแม้จะน้อยใจนิดๆ แต่สิ่งที่สำคัญคือคนเป็นพ่อแม่อยากจะให้เรากับไปคุยกับคนที่ทำให้เราเจ็บแทนตายหรอนั้นคือสิ่งที่สำคัญ และตอนนี้เหมือนอามจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิมคิดอะไรได้เยอะกว่าเดิมเท่าที่คุยมา
ออมตัดสินใจถามแม่ไปว่า แม่ถ้าออมจะกับไปคุยกับอามแม่จะว่าไง
.....แม่ตอบว่าไม่จะกับไปจมกับอดีตหรอ คนดีดีมีอีกตั้งเยอะ
แล้วเราควรทำยังไงดีทำตามใจตัวเองหรือเชื่อแม่ดีแต่เรารักเขามากเลยนะรอมาสองปีจนวันนี้ ก็กับมาได้คุยกันมันมีความสุขมาก แต่แม่เราไม่รับแล้ว ความรักจะเอาชนะทุกอย่างจริงหรอ
เกิดคำถามมากมายที่หาคำตอบไม่ได้
เขากับมาแล้วจะเป็นคนใหม่จริงหรอ?
เราควรทำยังไงดี?
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยตั้งกระทู้ครั้งแรก
พิมพ์แบบงงๆ นิดนึงเป็นคนบรรยายไม่ค่อยเก่งพูดเก่งกว่า มันมีอีกเยอะเลยไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง
รอเธอมาสองปีเธอจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่จริงเหรอ
เราชื่อ ออม จะเรียกว่ามีแฟนรึป่าวยังไม่แน่ใจตัวเองเลย ขอย้อนอดีตเล่าประสบการณ์ความรักหน่อยละกัน 555
เมื่อประมาณ 2556 ย้อนไปเมื่อสองปีก่อน ตอนที่เราเรียนอยู่ มี ผู้ชายคนหนึ่งชื่ออาม ให้เพื่อนของเขามาขอเบอร์เรา แต่เราก็พอเคยเห็นหน้ามาบ้างแล้วละเรารู้สึกว่าเขามองเราแปลกๆตั้งแต่แรกแต่ก็คิดว่าคงคิดไปเอง แล้วจู่ๆ เพื่อนของก็เดินมาบอกว่าอามให้มาขอเบอร์ เราก็งงๆ นิดนึงคิดในใจทำไมไม่มาขอเองว่ะ เราก็ไม่ได้ให้ไปแค่ยิ้มๆให้แล้วก็เดินออกมาเลยคงอาจจะคิดว่าหยิ่งใช่ไหมจะว่าอย่างงั้นก็ได้ แต่คือเราก็ไม่กล้าที่จะให้ พอวันถัดมาเท่านั้นแหละเรากับกำลังกินข้าวกับพ่อแม่ตอนเย็นเสียงโทรศัพท์ก็ดัง เราก็รับถามว่าใครเขาบอกชื่ออาม เราก็งงๆเหมือนกันไม่ได้ให้เบอร์ไปนี่หว่า เราก็เลยถามว่าเอาเบอร์มาจากไหน อามก็เลยบอกว่าเอามาจากเพื่อน เพื่อนคนไหนว่ะ555 แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรบอกกำลังกินข้าวอยู่แค่นี้ก่อนนะ พอเราวางสายพ่อกับแม่ก็เลยถามว่าใคร หลานตะโกนออกมาว่าพี่อามใช่ไหมพ่อกับแม่ก็เลยห๊ะเพราะเขาเคยเห็นอามตั้งแต่เล็กๆ ตอนนี้ที่ทำงานอามเป็นคนขยัน ฐานะพอมีพอกิน พ่อกับแม่ชอบคนขยันเขาก็เลยไม่ได้ถามอะไร พอหลังจากวันนั้น อามก็โทรมาหาบ่อยๆ คุยสัพเพเหระไปเรื่อย ทำให้เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนอัธยาศัยดี พูดเก่งบางวันคือก็หลับคาสายไปเลย เราก็บอกอยู่ตลอดว่าเรานิสัยไปดีนะเราไม่ใช่คนสวยอะไรแถมอ้วนด้วย อามก็บอกว่าไม่เป็นไรอามไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้ ทำให้เราเริ่มหลงรักผู้ชายคนนี้มากขึ้นตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นความรักช่วงวัยรุ่นไม่มีอะไรมากมาย เพราะเราเรียนถึงช่วงฝึกงานเราไปฝึกงานในตัวเมืองจำเป็นต้องอยู่หอแต่ว่ายังหาหอพักไม่ได้อามก็จะคอยไปรับอยู่บ่อยครั้งบางวันก็เย็นเพราะอามต้องทำงานกว่าจะเลิกก็เย็นไปรับที่ฝึกงาน รวมไปกับก็ประมาณ 60 กิโลเมตร พ่อกับแม่ก็เริ่มจะยอมรับเพราะอย่างที่บอกอามเป็นคนขยันพอมาส่งที่บ้าน มีอยู่วันหนึ่งวันหยุดเรานอนอยู่บ้านเพื่อนโทรมาหาก็ช่วงเย็นๆนั่นแหละโทรมาบอกว่าออมกูเห็นอามมันเอาผู้หญิงซ้อนรถไปตลาดว่ะ เท่านั้นแหละเหมือนใจจะระเบิดแล้วเราก็เป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่ด้วยรถก็ก็ไอยู่ไปไหนก็ไม่ได้เลยสั่งให้เพื่อนช่วยตามไปให้หน่อย เพื่อนก็ใจดีตามให้แต่ปรากฏว่าอามเห็นเพื่อนเราซะก่อนเลยขับรถหนีเลยตามไม่ทัน เราก็เลยพยายามโทรติดต่อแต่อามไม่รับสายโทรประมาณ 20 สายก็ไม่รับ พอโทรอีกสักพักก็มีคนรับสายแต่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงอามแต่เป็นเสียง ผู้หญิงคนนั้นที่เพื่อนเห็นเราก็เลยถามว่าใครเธอบอกว่าเป็นแฟนอาม เพล้ง!!! ใจร่วงเลย ผู้หญิงคนนั้นก็เลยถามกับว่าแล้วนั้นใคร เราก็เลยตอบว่าเพื่อนอามยังไม่ทันพูดอะไรต่อสายก็หลุดไป ร้องไห้สิครับรออะไร แต่ทำยังไงได้คิดอย่างเดียวว่าหรอกกูทำไมเจ็บใจ ผ่านไปสองวันพยายามเลิกคิดไปฝึกงานก็ขึ้นรถเมล์เอาก็พอจะเริ่มทำใจได้นิดหน่อยแต่อามโทรกับมาเราก็ไม่รับหรอกโทรมาประมาณ 10สายได้มั่งถ้าจำไม่ผิดเราก็เลยตัดสินใจรับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เสียงอามพูดว่าขอโทษกับมาดีกันนะขอโทษที่ผ่านมาเราเลิกไปแล้วก็ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ อามรักออมนะ (รักกูหรอแล้วหรอกกูทำไม) เราก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายหรอกแล้วก็วาง หลังจากนั้นอามก็โทรมาง้อๆๆ จนเราใจอ่อนอีกจนได้ ด้วยความอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้น
คือใครก็เลยไปหามาจนได้เฟสมาเลยแอดเพื่อนไปแล้วขอเบอร์มาโทรไป เราก็ถามดีๆนั่นแหละชื่อไรคุยกันมันนานรึยัง สรุปเลยนะชื่อบีคบกันมาหลายปีแล้ว แล้วบีก็เป็นทำงานในเมืองแล้วไม่ค่อยว่างกับบ้านที่อามมาขอออมคบเพราะประชดเพื่อที่จะให้บีกับบ้าน เอาแล้วไงกูเป็นควายมาตั้งแต่แรกหรอเนี่ยแถมมาทีหลังอีกตอนนี้ก็ยังคุยกันอยู่ไม่ได้เลิกกันแค่ทะเลาะกันแล้วกูอยู่ตรงไหนเนี่ย แล้วไงต่อเคลียสิค่ะแล้วอามก็ตอบเหมือนเดิมรักเราแล้วเราก็ยอมโง่ต่อไปเพราะเรารักเขาไปแล้ว พอช่วงหลังๆได้หอพักอามก็ไม่ได้มารับเหมือนแต่ก่อนแต่ก็จะมาหาบ่อยครั้งมาอยู่เป็นบ้าง จนมีอยู่วันนึงโทรไปหาอามอีกแล้วบีรับสาย ไหนบอกเลิกไปแล้วหลอกอีกแล้วทำไงได้โทรไปจนอามปิดเครื่องหนีร้องไห้จนหมดแรงโมโหก็โมโหจนตอนเช้าก็ยังโทรไม่ติดเลย เลยโทรหาเพื่อนอามว่าให้ไปดูที่บ้านให้หน่อยสรุปว่าเจออยู่บ้านเลยบอกให้เพื่อนอามส่งโทรศัพท์ให้อามขอคุยด้วยอามบอกว่าเพิ่งจะได้นอนเมื่อวานแค่ไปธุระมาแล้วแบตหมดไม่มีอะไร หรอ!!! เราก็เลยบอกให้มาหาที่หอเดี๋ยวนี้ถ้าไม่มาเห็นดีกันมาจร๊า พอมาถึงก็โดนไปหลายบึกเหือนกันเราก็ร้องไห้อามก็บอกขอโทษจำได้ว่ารอบที่ร้อยแล้วมั้ง แล้วก็ให้อภัยเหมือนเดิม จะบอกว่าโง่ก็ใช่นะแต่ทำไงรักไปแล้วแล้วก็เป็นอย่างงี้มาเรื่อยๆ จนผ่านไปประมาณสามเดือนกว่าๆ เพื่อนบอกว่าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยทนทำไม คิดไปคิดมามันคงถึงเวลาแล้วมั้งที่เราต้องหยุดซะทีเหนื่อยเหลือเกินด้วยความใจร้อนเลยตัดสินใจโทรไปบอกเลิกเลยทันที ถามหน่อยเถอะถ้าคนรักกันจริงไม่ถามหน่อยหรอว่าทำไม อามบอกก็ได้ตามใจกูนี่อึ้งแป๊บแล้วก็ตัดสายทิ้งไปเลย คงคิดว่าโล่งใจใช่ไหมแต่ไม่ใช่เลยร้องไห้เหมือนคนบ้าจะเป็นจะตาย ผ่านไป ครึ่งชั่วโมงได้มั่งโทรก็ไปเลยจร๊าขอคืนดี อามบอกว่าเองมันเป็นนางฟ้าเขามันหมาวัดเราไม่เหมือนสมกันตั้งแต่แรกแล้วเขาขอให้เองโชคดีมันกับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ทำยังไงดีล่ะพอวันรุ่งขึ้นทนไม่ไหวกับบ้านเลยไปปง้อแต่ก็ไม่สำเร็จ ร้องไห้จนพ่อแม่ถามว่าถ้าพ่อแม่ตายจะร้องอย่างงี้ไหม มันทำให้เราคิดได้ขึ้นมา แต่ไม่ใช่ว่าเราก็ไม่เลิกเสียใจนะกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่คนเดียวฟุ้งซ่าน จนเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน เพื่อนที่เรารักมากคบกันมาตั้งแต่เด็กคบกับคนที่เรารักมากที่ชื่อว่าอามกำลังจะผูกแขนกันมันคืออะไร ฝันหรอฝันใช่ไหม อยากจะตบตัวเองสักพันครั้งมันคือเรื่องจริง บอกกับตัวเองมันจบแล้วออมเขาไม่กับมาแล้วเพื่อนที่เหลือก็วาหาที่บ้านบ่อยๆให้กำลังใจอยู่ตลอด เจ็บที่สุด จนเวลาผ่านไปเกือบสองปีถามว่าลืมไหมไม่เลยไม่เคยลืมเลยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาอามรู้ว่าเราเป็นคนยังไง อามเลิกกับเพื่อนที่เรารักมากไปแล้ว แล้วก็มีอีกคนที่คบอยู่ พอดีมีโอกาสช่วงนึงที่มันคือความผิดพลาดครั้งเราได้พอกับอามอีกครั้งเพราะอามเองก็รู้ว่าเรารออามกับมาตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยมีแฟนอีกเลยรอแต่อาม เหมือนนิยายน้ำเน่าใช่ไหมแต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เรากับอามได้คุยกันอามบอกว่าตอนนี้ไม่มีใครแล้วกับคนใหม่ก็เลิกไปแล้วเราก็เลยมีความหวังอันแสนจะริบหรี่ว่าอามจะกับมาอามคุยกับเราเหมือนคนเป็นแฟนกันคุยเหมือนเดิมจนมารู้ทีหลังอีกว่าไอ้แฟนที่บอกคนใหม่น่ะที่จริงยังไม่ได้เลิกกันทำให้เกิดปัญหาจนได้เราเลยตัดสินใจออกมาร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงอีกใจนึงก็รักอีกใจนึงก็เจ็บมาก
จนวันที่ 14 ก.พ 2559
เสียงแชทดังขึ้น “อุ๊ย! ทักผิด” อามทักแชทมากูนี้กรี๊ดดีใจแทบบ้าเพราะเราเองก็แอบส่องเฟสตลอด
เหมือนกับว่าอามเลิกกันแฟนไปแล้ว เราก็ถามว่ามีรัยสักพักโทร วีดีโอมาเลยคุยกันไปกันมา สรุปอามเลิกกับแฟนไปแล้ว นึกถึงเราก็เลยลองทักมาคุยสัพเพเหระผ่านไป 5 วัน ทำไมเราคุยเหมือนแฟนกันเลยคุยเหมือนเมื่อก่อนก็เลยตัดสินใจถามไปว่ากับมาในสถานะอะไร “คำว่าเพื่อน” จุกเลยแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรรอได้ก็คุยแบบให้กำลังใจนั่นแหละแต่เราก็รู้มาว่าอามกับแฟนก็ยังตัดกันไม่ขาดจริงๆยังมีติดต่อบ้างเพราะห่างกันอามไปทำงานต่างจังหวัดและก็ตอนนี้เลิกกันจริงๆแบบถาวร แล้วอามก็ทักมาขอโทษว่าที่ทำให้เราร้องไห้ แต่อามไม่เคยลืมออมเลยนะ เราก็เลยตอบไปว่าไม่เป็นไรออมรักอาม ออมรออามได้ ออมไม่เคยโกรธหรือเกียดอามเลยกับมาเป็นแฟนกันนะ พอวันรุ่งขึ้นอามโทรมาบอกว่าขอโทษตอนนี้รู้แล้วว่าใครดีกับอามที่สุดใครรักอามที่สุด หลังจากนั้นก็คุยกันทุกวันว่างก็โทรหากันอยู่ตลอด ด่ากันบ้างดีกันบ้างแต่ก็มีความสุขดีบางครั้งคำพูดอามเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเราเลยก็ตามเราก็ไม่เคยโกดแม้จะน้อยใจนิดๆ แต่สิ่งที่สำคัญคือคนเป็นพ่อแม่อยากจะให้เรากับไปคุยกับคนที่ทำให้เราเจ็บแทนตายหรอนั้นคือสิ่งที่สำคัญ และตอนนี้เหมือนอามจะเป็นคนใหม่ที่ดีกว่าเดิมคิดอะไรได้เยอะกว่าเดิมเท่าที่คุยมา
ออมตัดสินใจถามแม่ไปว่า แม่ถ้าออมจะกับไปคุยกับอามแม่จะว่าไง
.....แม่ตอบว่าไม่จะกับไปจมกับอดีตหรอ คนดีดีมีอีกตั้งเยอะ
แล้วเราควรทำยังไงดีทำตามใจตัวเองหรือเชื่อแม่ดีแต่เรารักเขามากเลยนะรอมาสองปีจนวันนี้ ก็กับมาได้คุยกันมันมีความสุขมาก แต่แม่เราไม่รับแล้ว ความรักจะเอาชนะทุกอย่างจริงหรอ
เกิดคำถามมากมายที่หาคำตอบไม่ได้
เขากับมาแล้วจะเป็นคนใหม่จริงหรอ?
เราควรทำยังไงดี?
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยตั้งกระทู้ครั้งแรก
พิมพ์แบบงงๆ นิดนึงเป็นคนบรรยายไม่ค่อยเก่งพูดเก่งกว่า มันมีอีกเยอะเลยไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง