"อย่าไปเชื่อหมอ"
"อย่าไปเชื่อพ่อ"
"เชื่อความต้องการของตัวเอง"


ตอนเด็กๆ พี่โดนผู้ใหญ่ล้อว่า กุ้งแห้ง กุ้งแห้งเยอรมัน ไอ้แห้ง ถั่วงอกหัวโต ฯลฯเพราะพี่ผอมมาก ผู้ใหญ่บอกว่าต้องกินเยอะๆ อ้วนๆ ถึงจะดี จากกุ้งแห้งพี่เลยกลายเป็นเด็กอ้วน


พอพี่เริ่มอ้วน พ่อแม่ก็บอกพี่ว่าพี่อ้วน น่าเกลียด ให้ไปลดซะ อ้วนแล้วขี้เหร่ สู้พี่สาวก็ไม่ได้ สู้เด็กข้างบ้านก็ไม่ได้ พี่รู้สึกช็อคปนน้อยใจ ว่าทำไมล่ะ เราอ้วนแล้วทำไมยังไม่ดี ทำไมว่าเราน่าเกลียด พ่อแม่ไม่รักเราเหรอ พ่อแม่ชอบแต่เด็กแบบพี่สาว เด็กแบบลูกข้างบ้านเหรอ แล้วเราล่ะ เรามีความสำคัญเหลืออยู่ไหมทำไมพ่อแม่ดูรังเกียจเรามาก (นั่นคือความรู้สึกของเด็กนะคะ พี่เชื่อว่าพ่อแม่เกือบทุกคนรักลูก แต่ในมุมนึงเด็กเล็กๆมักอ่อนไหวกับน้ำเสียงและหน้าตาของพ่อแม่มากนะคะ อยากให้พ่อแม่เข้าใจมากๆก่อนจะว่าลูก แม้จะด้วยความหวังดีก็ตาม)


อาจารย์ก็ล้อ เพื่อนก็ล้อ  ตอนประถมมีคนชื่อซ้ำกันกับพี่ คนอื่นก็แยกด้วยคำว่า ....สวย กับ....อ้วน(พี่เอง) ตอกย้ำความเชื่อพี่ไปอีก


พอโตขึ้นมาหน่อย หมอก็บอกว่าเด็กที่อ้วนนั้นจะลดน้ำหนักยากกว่าเด็กที่ไม่อ้วน เพราะเซลล์ไขมันจะบลาๆๆๆๆ พี่ก็ท้อใจและแอบเชื่อว่า เราคงไม่เหมือนคนอื่นแล้ว ชาตินี้เราคงไม่ผอมแล้ว


มีอะไรอีกหลายอย่างค่ะ ที่พี่เชื่อตามที่คนรอบข้างพูดและตอกย้ำ และชีวิตพี่ก็ผิดพลาดไปหลายอย่างมาก รู้สึกโชคร้ายแบบแปลกๆ
พี่เคยติด ร. เพียบ เพราะงานโดนขโมย แถมยังติดศูนย์วิชาพละ เพราะเกิดอุบัติเหตุ และอีกหลายๆ อย่างที่ดูน่าอายในชีวิตการเรียน
พี่เคยโดนแม่ตีหัวด้วยไม้แบบไม่ยั้ง ไม้หนาๆ นี่หักเป็นเสี่ยงคาหัวเลยค่ะ เศษมันปักหัวพี่ด้วย 555 (แต่พี่ก็รักแม่พี่มากนะ พี่แค่เล่าให้อ่านว่าเราก็คล้ายกันในหลายๆมุม)
พี่เครียด พี่ฝังใจ จนนอนฉี่ราดเกือบทุกคืนแบบไม่รู้ตัว บังคับไม่ได้ พี่ชายก็เอาไม้ขนไก่หวดพี่ซ้ำอีก และยิ่งหวดแรงขึ้นมากขึ้นทุกวัน มันทำให้พี่รู้สึกแย่กับตัวเองมาก
จนบางทีก็มีสองบุคลิกค่ะ คือด้านที่เชื่อว่าเราผิด เราไม่ดี กับด้านที่เชื่อว่าไม่ เราไม่ผิด เราไม่อยากยอมทุกข์แบบนี้อีกแล้ว



พอเป็นสาว อะไรหลายๆ อย่างทำให้พี่ฮึดออกกำลังกาย คุมอาหาร แต่ละวันที่ร่างกายมีพัฒนาการดีขึ้น มันทำให้พี่เชื่อว่า "พี่ทำได้" มันตอกย้ำความรู้สึกลึกๆ ที่พี่รู้สึกตลอดมาว่า ฉันไม่ได้เป็นคนอ้วน ในท่ามกลางไขมันที่มันปิดบังอยู่ มันมีตัวพี่ที่แท้จริงในนั้น ตัวพี่ที่เกิดมาเพื่อมีความสุข ที่รอวันอยากจะเปิดเผยตัว อยากได้รับการชื่นชมในฐานะมนุษย์คนนึง อยากเป็นอิสระจากคำดูถูกของคนรอบข้าง แล้วพี่ก็ผอมได้สำเร็จเป็นครั้งแรกในชีวิต


หลังจากนั้นพี่ก็เริ่มพลิกความเชื่ออะไรหลายๆอย่าง อะไรๆทั้งในตัวพี่ รอบตัวพี่ และโลกของพี่ก็เริ่มเปลี่ยนตาม


จนสุดท้ายพี่ถึงได้บางอ้อว่า ชีวิตเราไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นกำหนด

แต่ชีวิตมันเป็นอย่างที่ "เรา" เชื่อว่าเราเป็นต่างหาก

ความผิดพลาดในชีวิตพี่มันเริ่มต้นมาจากจุดนี้แหละ จุดที่เรา "เชื่อ" ไปแล้วว่าเราไม่ดีพอ



เพราะฉะนั้นทางออกคือ อย่าไปเชื่อคนอื่นค่ะ พยายามอยู่ห่างคนที่คิดลบ และคนที่ชอบว่าเรา อย่าไปตอบโต้ถ้าทำได้ แต่พยายามอยู่ให้ห่าง แล้วมาจัดการกับใจของเราเอง


จงเชื่อว่าน้องสวย
จงเชื่อว่าน้องมีดี
จงเชื่อว่าน้องเกิดมาเพื่อจะมีความสุข
จงเชื่อว่ามีคนที่รักเราในแบบที่เราเป็น
จงเชื่อว่าความสวยมันไม่ใช่แค่เรื่องไขมัน
จงเชื่อว่าเรามีสุขภาพที่ดีได้
จงเชื่อว่าเราจะได้ใส่ชุดที่เราอยากใส่
จงเชื่อว่าเราจะมั่นใจในตัวเองได้เหมือนคนอื่นๆ
จงเชื่อว่าเกรดไม่ใช่ตัวกำหนดชีวิต แต่ทัศนคติและประสบการณ์ต่างหาก
(อันนี้เรื่องจริงนะ พี่เกรดแย่มากตอนเรียนมหาลัยเพราะปัญหาชีวิต แต่พี่เชื่อว่าพี่ต้องทำได้ เลยไปรับจ๊อบระหว่างเรียนเพื่อสร้างพอร์ต แล้วก็เอาพวกนั้นไปสมัครงาน เลยได้งานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลย และก็ได้งานมาตลอดไม่เคยตกงานนานมีงานเข้ามาชนตลอดเลย)


จงเชื่อว่าคนบนโลกนี้มีมากมายที่ยอมรับเรา ณ จุดที่เรายืน อาจจะมีคนที่ไม่ยอมรับเรา แต่ยังมีอีกหลายคนมากกกกก ที่เค้ายอมรับในความเป็นเรานะคะ เราจะได้เจอพวกเค้าแน่นอน ถ้าเราเชื่อว่าพวกเค้ามีอยู่จริง เราไม่ได้เสกเค้าหรอก แต่ทัศนคติของเราจะทำให้เราออกห่างจากคนที่ไม่ใช่ และดึงดูดคนที่ใช่เข้ามาแบบไม่รู้ตัว  เหมือนที่เราสนใจอะไร ตาก็มักจะมองหาสิ่งนั้นเป็นพิเศษโดยอัตโนมัตินั่นล่ะ


พี่ไม่ได้ปลอบ หรือชักจูงให้น้องหลอกตัวเอง ทั้งหมดคือประสบการณ์ชีวิตจริงๆที่พี่หวังว่ามันจะมีประโยชน์กับน้องบ้าง

มันคือเรื่องจริงนะคะ ที่ "ความเชื่อ" มันจะนำมาซึ่งสิ่งที่เราต้องการ
กำลังใจจะมา การกระทำจะมา ผลลัพธ์จะมา และความเปลี่ยนแปลงที่เราใฝ่ฝันมันก็จะมา
มันเป็นผลเกี่ยวเนื่องกันจริงๆ


เป็นกำลังใจให้นะคะ /กอด