อายทำไมคะ  สามีเราเคยเป็นเจ้าของบริษัทฯมาก่อน แต่โดนญาติโกง แทบไม่เหลืออะไรเลย

จากที่มีเงินฟู่ฟ่า อยากจ่ายเงินวันละเป็นแสนก็ทำได้ แต่พอวันหนึ่งไม่มีอะไรเหลือเลย ภรรยาก็ขอหย่า

บ้านก็ต้องขายเอาเงินให้ภรรยาทั้งหมด รถที่มีก็ต้องขายเอาเงินมาใช้หนี้ที่พอจะชำระได้

เงินจะเช่าบ้านยังไม่มี  อายุก็มากแล้ว  ต้องไปอาศัยลูกน้องเก่าอยู่

เราโสด ขายของตลาดนัด  พอมาเจอกัน เหมือนมีความรู้สึกว่าเราต้องดูแลกัน เราก็ทั้งขายของและขาย

อาหารตามสั่งด้วย  แฟนทำกับข้าวเก่งมาก แต่เราทำไม่เป็นเลย   ทุกอย่างเริ่มจากศูนย์ตอนนี้มีกิจการของตัวเองแม้ว่าจะไม่ฟู่ฟ่าเหมือนเดิม แต่มีความสุข

ล้มแล้วต้องลุกนะคะ  ลุกแล้วก็ต้องสู้นะคะ

ชีวิตคนมีขึ้นมีลงค่ะ  เป็นกำลังใจให้นะคะ

อาย? ฮึๆๆ "ด้านได้อายอดครับ" ผมเคยทำมาหลายอย่าง เจ๊งมาเพียบ ผมจบวิศวะนะ (อินเตอร์ด้วยเอ้า) ขายข้าวสารตามตลาดนัดก็เคยเเล้ว
เดินไปเหมือนเซลเเมนเคาะทุกบ้าน เพื่อขายของก็ทำมาแล้ว ขายกล้วยแขกก็เคยแล้ว เสื้อผ้าของมือสองก็เคยเเล้ว บ้านผมมีตังนะ แต่ว่า
ตอนผมล้ม ผมไม่เคยขอตังค์ที่บ้านสักบาท ผมดิ้นของผมเอง หาเงินใช้หนี้เอง ผมยังไม่เคยอายเลย

ลองคิดเอาแล้วกันคุณกับผมใครควรอายมากกว่ากัน ลูกหลานเจ้าของโรงงาน ลูกหลานเจ้าของโรงสี ลูกหลานเจ้าของร้านทอง ไปขายของตลาดนัด
เดินเป็นเซลแมนเคาะตามบ้าน แบบนี้ผมควรอายมั๊ย?

ไม่อ่ะ ได้ตังค์ ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ทำร้ายใคร ผมเอาหมด ต่อให้วันนี้ผมล้มอีกครั้ง แล้วไปเป็นยามผมก็จะไป ผมไม่สนหรอกใครจะว่ายังไง ผมไม่ขอเงิน
ที่บ้าน ผมไม่ใช้เงินเขา ผมจะหาของผมเอง ทำไมต้องอายด้วย? ไม่ได้ไปปล้นไปฆ่าใครนี่