คือ ตอนเกิดเราก็เกิดมาคนเดียว แต่ตอนตอนโตเรากลับต้องพบเจอคนอื่นๆ ต้องมีความสามัคคี มีมนุษยสัมพันธ์ จนมันกลายเป็นความผูกพันธ์ ที่หากถูกพลัดพรากจากกัน ก็จะเสียใจ จะมีความทุกข์  และเมื่อถึงเวลาลาจากโลกนี้ เราก็ลาจากไปเพียงผู้เดียว
     แล้วเราจะมีความผูกพันธ์กันไปทำไม?  เพราะสุดท้ายเราก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี  ทำไมเราไม่ฝึกอยู่คนเดียวแทนที่จะอยู่ด้วยกันกับคนอื่นๆล่ะคะ หากเสียใครไปจะได้ไม่ต้องเสียใจ...

ปล.มันเป็นความรู้สึกของจขกท.เองค่ะ โปรดเข้าใจนะคะ