สวัสดีค่ะ เพื่อนๆหรือคนที่กำลังเข้ามาอ่านกระทู้ของเราอยู่ ตามชื่อกระทู้นะค่ะ เราเองอยากจะแชร์ประสบการณ์ที่เราเจอมาแล้วอยากถามทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านว่าสิ่งที่เราทำนั้นถูกต้องแล้วใช่ไหม ?คือเริ่มเรื่องก่อนเลยนะค่ะ เราเป็นผู้หญิงที่คบกับผู้หญิง เราเองก็คบกับผู้หญิงมาหลายคนนะค่ะ แต่เมื่อประมาณเดือนกันยาของปีที่แล้ว เราได้เจอกับรุ่นน้องคนหนึ่ง บอกก่อนว่าตอนนี้เราอยู่มหาลัยแล้ว ส่วนน้องเค้าก็ยังอยู่มัธยมอยู่ เราอยู่ห่างกันค่ะ ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราอาศัยการแชท กับ การโทรคุยด้วยกันก่อนนอน มีวิดีโอคุยกันบ้าง ความรักของเราก็ดำเนินมาเรื่อยๆนะค่ะ มีทั้งทะเลาะ มีทั้งความสุขปะปนกันไป เราสร้างความฝันไว้ด้วยกันเยอะมาก ว่าตอนน้องเรียนจบทำงาน เราจะมีบ้าน มีครอบครัว ซื้อหมาไว้สักตัว
ตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันมา เราคุยกันทุกวันก่อนนอนตลอด เราไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่เราไม่เคยทิ้งกันไปไหน ในยามที่ใครสักคนหนึ่งทุกข์ใจเราจะมาแชร์และพูดให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ตลอด 5 เดือนค่ะ ที่เราคบกันมา ช่วงหลังๆ น้องเค้าไปนอนบ้านพี่สาว มีบ้างที่ไม่ค่อยได้โทรคุยกันแต่เราก็เข้าใจว่าเค้าคงอาจจะเหนื่อยที่กลับมาจากการเรียนหนังสือ ช่วงนั้นน้องมาบ่นๆว่าอยากเล่นสิงโตค่ะ มันใกล้เทศกาลตรุษจีน เราเองก็สนับสนุนค่ะ เพราะถ้าคนที่เรารักอยากทำอะไรเราก็สนันสนุนอยากให้เค้าทำในสิ่งที่ชอบ เค้าเองก็มีมาบ่นๆว่าเค้าทำได้ไม่ดี เราก็ให้กำลังใจเค้าตลอด ช่วงนั้นความรู้สึกเหมือนห่างกันอาจจะเพราะไม่ได้คุยกันมากเหมือนแต่ก่อนมั้งค่ะ แต่ก็เข้าใจในเรื่องเวลา พักหลังๆ เค้ากลับบ้านดึก เราก็เข้าใจว่าเค้าคงซ้อมหนัก แต่วันสุดท้ายที่เค้าแสดงเราก็ไม่สบายตัวร้อน ตอนนั้นเราแค่อยากคุยกับเค้านะ เลยบ่นๆงอนๆในแชทไป ที่เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เลย เราเชื่อว่าทุกคนคงเป้นเหมือนกันที่เวลาไม่สบายก็อยากจะอ้อนแฟน แต่เราไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันที่ทุกอย่างจบลง
ขอย้อนไปก่อนวาเลนไทน์ ........
เราทักเพื่อนน้องเค้าไป คิดเอาไว้ว่าจะสั่งดอกไม้ให้น้องเค้า แต่ในเมื่อตัวเราไปไม่ได้เราเลยจะฝากไปแทน น้องบอกว่าไม่เคยมีใครให้ดอกไม้เราเลยอยากจะให้ เราบอกน้องเค้านะว่าวาเลนไทน์ถ้าใครเอามาให้ที่นอกเหนือจากเรา ให้บอกเรานะ เราหึง แต่พอเราเข้าไปดูหน้าเฟสของน้อง เราก้เห็นว่ามีคนมาโพสให้น้อง เหมือนจะเป็นคนที่ให้ดอกไม้ เราเลยไปถามทิ้งไว้ในแชท ซึ่งตอนนั้นน้องเค้ายังไม่ออน เค้าแค่เข้ามาบอกว่าออกไปกับพี่ที่คณะสิงโต
แต่พอสุดท้ายที่เค้ากลับมาอ่าน เค้าก็แค่มาตอบว่า "เค้าว่าเราเลิกกันเถอะ" แล้วหลังจากนั้นน้องก็บล็อคเฟสเรา บล็อคเบอร์โทรเรา แต่มาบอกเราในไลน์ทำนองว่า โชคดีนะ ขอให้เจอคนดีๆ จบแค่นี้เถอะ คือตอนนั้นเราก็เข้าใจว่าแฟนแค่น้อยใจว่าทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง แต่เราเข้าไปดูไอจี เราเห็นว่าน้องลงรูปไปกินขนมปังกับเพื่อนคนที่มาโพสให้ในเฟส เราก็คิดแล้วแหละว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆไป การถูกบอกเลิกก่อนวาเลนไทน์เพียงวันเดียว มันเจ็บปวดมากเลยนะ แต่มันไม่ใช่แค่ก่อนวาเลนไทนืหรอก จะบอกเลิกวันไหน ความรู้สึกเจ็บปวดก็ยังคงเท่าเดิม
หลังจากนั้นเราก็ตามง้อเค้า โทรไปเป็นร้อยสาย เค้าก็ไม่รับ เรารู้ทั้งรุ้ว่าเค้าบล็อคเบอร์เรา แต่เราก็ยังอยากที่จะโทรไป โทรไปจนบางทีหลับคาสายที่กดเพราะร้องไห้จนเหนื่อย เราเลยลองเอาเบอร์อื่นโทรไป เค้าก็บอกเราว่า "ปล่อยเค้าไปเถอะ เค้าอยากพอแล้ว" ตอนนั้นเราสับสนและงงมากนะว่าเลิกกันเพราะอะไร ถ้าแค่ทะเลาะทำไมไม่มาคุยกันก่อน เราเลยทักไปถามเพื่อนสนิทน้อง ถามไปว่า น้องเค้าแอบคุยกับใครหรือป่าว คำตอบที่เราได้ .......
"ก็ไม่เชิงนะพี่ แต่มันบอกหนูว่าคุยกับเด็กอีกโรงเรียนอยู่" คือตอนที่ได้รู้เราทั้งเสียใจและแทบไม่อยากจะเชื่อ เราเลยตัดสินใจเอาไปถามน้องว่าจริงไหม น้องเค้าบอก ก็ตามนั้นแหละ เราชอบคนอื่นแล้ว ......... แตกสลายเลยไหมละหัวใจ
วันวาเลนไทน์เราเองก็พยายามคิดนะ ว่าเค้าอาจจะมีเซอร์ไพร์เรามั้ง วันนั้นได้คุยไลน์กันอีกครั้งตอนนั้นเรากำลังนั่งรถไฟกลับมาที่มหาลัย ตอนนั้นกลับไปบ้าน2 วัน ได้กินข้าวแค่มื้อเดียว เป็นไข้ก็เป็น น้ำก็ได้กินไปแค่พร้อมกับกินข้าวและกินยา บอกเลยว่าแทบไม่มีแรงจะทำอะไร นี่แค่คบ 5 เดือนเองนะ ถ้าคบกับใครนานกว่านี้แล้วต้องเลิกก็ยังไม่รู้เลยว่าสภาพตัวเองจะเป็นอย่างไง ด้วยสภาพที่ศพมากตอนนั้นอยากที่จะยืนให้คุณป้าบนรถไฟนั่งนะ แต่แรงไม่มีเลย แค่จะยืนยังแทบจะหมดแรง ระหว่างทางน้ำตามันก็ไหล เพราะในหัวตอนนั้นคิดถึงแต่เรื่องนี้ เราบอกทั้งน้องและเพื่อนน้องว่าเราจะไม่ไปไหนนะ เราจะยังอยู่ที่เดิม เราจะไม่ทิ้งตามคำที่เราเคยพูดไว้ตอนคบกัน
ระหว่างทางกลับเราก็มีได้แชทคุยกันในไลน์นะ ตอนนั้นน้องเค้าเหมือนจะลังเลที่จะกลับมาและบอกว่าขอเวลาหน่อย เราก็โอเคไม่ได้อะไรอยู่แล้วรอได้ ยอมรับว่าตอนนั้นง้อเค้ามาก ทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้เค้าคืนมา น้องเค้าถึงขนาดส่งรูปจับมือกับแฟนใหม่แล้วส่งมาให้เราดู พร้อมบอกว่า "จบไหม" คือเราก้ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร เราจะยังอยู่ตรงนี้นะ น้องเค้าเป้นห่วงเรานะ รู้ว่าเราขี้แย สุดท้ายเค้าก็กลับมาแล้วบอกเราว่านั่นแค่เพื่อนส่งเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน แต่เรามารู้ความจริงที่หลังนะว่าจริงๆแล้วไม่ใช่แค่เพื่อนกัน มันนั่นแหละตั้งใจส่ง
เพื่อนๆเป้นห่วงเรามากนะ เพราะเรากินข้าวไม่ได้และแทบไม่มีแรงทำอะไร แต่เราก้บอกเพื่อนไปว่า จริงๆ น้องเค้าแค่น้อยใจว่าทำไมเราชอบไม่เชื่อใจเค้า แต่ในความจริงเราหลอกตัวเองค่ะ ขนาดเหตุผลที่เค้าบอกเรายังไม่ปรักใจเชื่อ เราก็เฝ้าดูเค้าตลอด น้องบอกว่าเป้นห่วงเราที่กลับมาเพราะสงสาร เราพยายามปรับตัวมากเลยนะ ไม่งอแง ตามใจตลอด แต่น้องเค้าก็บอกว่า กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะอย่าเปลี่ยนไปนะ กลับมาเพราะรักพี่ ไม่ใช่เพราะสงสาร คือตอนนั้นเราก้พยายามแล้ว แต่มันก้กินข้าวไม่ได้ อ้วกบ้าง ไม่หิวบ้าง น้องก็พยายามบังคับเราไปหาหมอ น้องบอกว่าจะพยายามไปกับเพื่อนคนนั้นให้น้อยลงที่สุด น้องบอกรู้สึกดีกับคนนั้นนะแต่แค่เพื่อน ไม่ได้รุ้สึกกับใครเหมือนที่รู้สึกกับเรา แต่สุดท้ายเค้าก้ออกไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิมทุกวัน เหนื่อยนะ ที่ต้องพยายามเก็บความรู้สึกว่าตัวหึงมากแค่ไหน การปล่อยแฟนไปกับคนที่เค้ามีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่คนเราไงถ้าเรารักเค้า เราจะไม่ให้เค้าเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน ต่อให้เพื่อนคนที่ว่านั้นจะคิดไม่ซื่อกับเค้าก็ตาม ...........
เราทนกับความรู้สึกนี้มาสักพัก เลยตัดสินใจถาม แต่ใครจะไปรู้ว่าถามครั้งนี้จะเป้นครั้งสุดท้าย จะเป้นครั้งที่เราฉลาดมานิดหน่อย เราถามไปว่าเป้นเพื่อนกันจริงๆหรอ น้องบอกเพื่อนกันจริงๆ แต่ถ้าเราไม่สบายใจ เราก็ห่างๆกันสักพักก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องคิดมาก ตลอดเวลาที่น้องเค้ากลับมา เค้าจะบอกเราเสมอทุกครั้งที่เค้าออกไปกับเพื่อนคนนั้นว่า เราอย่าคิดมาก มันไม่มีอะไร น้องบอกกอีกว่า ถ้าบอกว่าชอบคนนั้นหล่ะ ลองคิดดูนะ ถ้าเป็นคุณที่แฟนคุณมาบอกว่าชอบอีกคนคุณจะรู้สึกอย่างไง เราก็บอกได้แค่ว่าเข้าใจ น้องก็คงอยากได้คนที่กอดเค้าได้จริงๆ เรามันก้แค่ตัวหนังสือ จับมือไม่ได้ กอดไม่อุ่น
ตอนนั้นเราไม่ว่าอะไรนะ เราเข้าใจทุกๆอย่างแล้ว ว่าเค้าสองคนชอบกัน เราแค่คิดว่าถ้าเค้าสบายใจที่จะรักใครก็ตามแต่ใจของเค้า เราทำตามที่พูดก็พอว่าจะอยู่ที่เดิม ยังคงเป็นคนคนเดิม
วันนั้นข้าวไม่กิน กินแต่เบียร์ อยู่หอกับเพื่อน เพื่อนมาเล่าว่าเมาเละเลย อัดคลิปชวนเพื่อนมากินเหล้าส่งให้คนอื่นมั่วไปหมด แต่เราก็บอกเพื่อนนะ ให้เพื่อนโทรหาน้องเค้าให้หน่อย เราอยากคุยด้วย แต่โทรไปกี่สายน้องก้ไม่รับ เพื่อนบอกว่าเราตื่นขึ้นมาหลายรอบแล้วถามว่า น้องโทรมาหรือยัง
ไม่รู้สิพอฟื้นขึ้นมาได้ก็มาตักบาตรทำบุญ แล้วก็อ่านหนังสือสอบ ก็มานั่งคิดได้ว่าในเมื่อเสียตังซื้อเหล้ามากินหวังให้ลืม ก็เอาให้มันคุ้มค่าเหล้าหน่อยสิ ต้องลืมให้ได้เดินออกมาให้ได้ วันนั้นก็ยังคุยกับน้องอยู่นะ เค้าก็เป้นห่วงถามว่ากินข้าว กินยาหรือยัง แต่เราก้ถามคำตอบคำอะ ไม่ได้คิดหวังอะไรแล้ว พอตอนกลางคืนตอนแชทกับน้องอยู่ เราก็เห็นแล้วว่ามันขึ้นว่ากำลังพิมพ์ อยู่นานสักพัก แต่เราก้นั่งรอ สรุปเป็นแฟนใหม่น้องเค้าเอาเฟสน้องเค้าส่งมา อารมรณ์ทำนองว่าเค้าให้เราคุยกันได้นะ เค้าเข้าใจ เค้ามาทีหลัง เค้าจะออกมาเอง แล้วก้โทรมาเคลียร์แต่เรายังคุยไม่ทันเข้าใจเราก็ปล่อยโฮสะก่อน จนเพื่อนตัดสายให้ คือตอนนั้นที่เรารู้สึกแย่ เพราะเราพยายามทำใจมาทั้งวันแล้ว พยายามหาอะไรสนุกๆ ขับรถไปวัด หาหนังดุ ดูซีรี่ แต่นี่เค้าทำร้ายเราคนเดียวไม่พอ ยังส่งมีดต่อให้คนอื่นมาทำร้ายเราอีก เราก้ไม่ได้ตามตอแยอะไรแล้วนะ แต่ทำไมต้องแชทมาไม่เข้าใจ ปากบอกให้คุยเหมือนหวังดี แต่การกระทำมันสวนทาง ถ้าหวังดีจริงๆ จะไม่ส่งมาแบบนี้หรอก ตอนนั้นเรารู้สึกแย่นะ เราถึงขนาดกับจะเอามีดกรีดแขนตัวเอง แต่เพื่อนมาห้ามไว้ บอกว่าถ้าไม่ปล่อยมีด มีดก้จะบาดกู หรือไม่ก้บาด เลือกเอา เราก็ไม่ปล่อยนะ แต่หันด้านคมเข้าหาตัวเอง พอเพื่อนแย่งมีดไปได้ เพื่อนก็ดึงเรามากอดและมานั่งสั่งสอนควายโง่ๆอย่างเรา
"ทำร้ายตัวเองแล้วมันจะมารุ้สึกอะไรไหม มันก้ทำได้แค่รุ้สึกผิด แต่ไม่ได้รู้สึกผิดนานหรอก"
"วันที่นอนร้องไห้ จะเป้นจะตาย มันกลับนอนหลับได้ลง โทรไปกี่สายก็ไม่รับ นี่หรอมันรัก"
"กูมั่นใจได้ ถ้าตายไปมันก้ไม่รู้สึกไรหรอกนอกจากรู้สึกผิด"
"จำไว้นะ อย่าไปผูกหัวใจไว้ที่ตีนใคร สุดท้ายเวลามันเดินจากไปเราจะเจ็บ"
"มันไม่ได้ให้เกิดมา เพื่อให้มาตายให้มัน นี่มันเลือดเนื้อของแม่ "
มีอีกหลายคำพุดมากมายที่ทำให้เราคิดได้จากปากเพื่อนคนนี้ เรานิ่งจากร้องไห้ก็นั่งฟังและคิดตาม คือแบบว่าเรียกสติกลับมาเลยแหละ
พอรุ่งเช้าไปเรียนมันก็เล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง สรุปโดนเพื่อนด่า 55555
แต่ก็ดีได้ข้อคิดมากมาย
"ถ้าทำอีก ก็ไม่ต้องมาเป้นเพื่อนกู"
"ถ้าจะทำร้ายตัวเอง กูว่าไปทำมันดีกว่าไหม "
หลังจากนั้นเราก้คิดได้นะ แบบคิดได้เลย ไม่ใช่แค่เริ่มคิดได้
จนถึงตอนนี้ เราก็ยังมีเฟสทั้งแฟนเก่าและแฟนใหม่ของแฟนเก่า เราบอกน้องเค้าไปว่า เราไม่โกรธหรอก เพราะสักวันหนึ่งน้องได้มายืนจุดนี้ น้องจะเข้าใจเองว่าทำไมใจอยากเกลียดแต่เกลียดไม่ลง ถามว่าทนได้ไหมเห็นแฟนมีแฟนใหม่ ถ้าเราอยู่โดยไม่คาดหวังอะไร ถ้าเราไม่คาดหวัง เราก็จะไม่ผิดหวัง เรายอมเป้นคนที่เค้าเสียดาย มันดูมีค่ามากกว่าเค้าไม่เลือก
*เราแชทไปบอกแฟนใหม่ว่าฝากดูแลแฟนเราด้วยนะ ความรู้สึกตอนนั้นโคตรเจ็บปวดที่ต้องส่งคนที่เรารักให้คนอื่นดูแลทั้งๆที่เรายังอยากทำหน้าที่ต่อ
มีหลายอย่างนะที่เราทำให้เค้า ตอนปีใหม่ญาติมาที่บ้านเยอะ เลยต้องไปนอนรวมกัน เราด้วยความที่อยากจะเคาท์ดาวน์ด้วย เรายังยอมไปนอนในห้องเก้บของเพื่อคุยด้วยเลย เค้าอยากได้ของอะไร เส้นทางอันตรายแค่ไหน อยากได้ให้ถึงวันไหน กำหนดมาได้เราทำให้หมด
เราเสียคนที่ไม่รักและซื่อสัตย์กับเราไป ส่วนเค้าเสียคนที่รักและซื่อสัตย์กับเค้า มันคุ้มกันไหม ?
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านกันนะค่ะ มันคือความโง่ของตัวเราเอง เราอยากจะแชร์ไว้เป้นประสบการณ์ เราเชื่อว่าเราไม่ได้กำลังเสียใจอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ยังมีคนที่เจอเรื่องโหดร้ายกว่าเราอีก แต่สุดท้ายเราจะผ่านมันไปได้ค่ะ เราพึ่งเขียนครั้งแรกมีออะไรที่บกพร่อง คำภาษา การใชำคำ อะไรต่างๆเราขอโทษด้วยนะค่ะ แค่เพียงอยากจะแชร์และระบายความรุ้สึกเท่านั้นเอง.
ความทุกข์และความสุข มันอยู่กับเราแค่ 24 ชม. แล้วมันทั้งคู่ก็หายไป.........
อย่าฝากใจไว้ที่ตีนใคร จริงใช่ไหม ?
ตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันมา เราคุยกันทุกวันก่อนนอนตลอด เราไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่เราไม่เคยทิ้งกันไปไหน ในยามที่ใครสักคนหนึ่งทุกข์ใจเราจะมาแชร์และพูดให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ตลอด 5 เดือนค่ะ ที่เราคบกันมา ช่วงหลังๆ น้องเค้าไปนอนบ้านพี่สาว มีบ้างที่ไม่ค่อยได้โทรคุยกันแต่เราก็เข้าใจว่าเค้าคงอาจจะเหนื่อยที่กลับมาจากการเรียนหนังสือ ช่วงนั้นน้องมาบ่นๆว่าอยากเล่นสิงโตค่ะ มันใกล้เทศกาลตรุษจีน เราเองก็สนับสนุนค่ะ เพราะถ้าคนที่เรารักอยากทำอะไรเราก็สนันสนุนอยากให้เค้าทำในสิ่งที่ชอบ เค้าเองก็มีมาบ่นๆว่าเค้าทำได้ไม่ดี เราก็ให้กำลังใจเค้าตลอด ช่วงนั้นความรู้สึกเหมือนห่างกันอาจจะเพราะไม่ได้คุยกันมากเหมือนแต่ก่อนมั้งค่ะ แต่ก็เข้าใจในเรื่องเวลา พักหลังๆ เค้ากลับบ้านดึก เราก็เข้าใจว่าเค้าคงซ้อมหนัก แต่วันสุดท้ายที่เค้าแสดงเราก็ไม่สบายตัวร้อน ตอนนั้นเราแค่อยากคุยกับเค้านะ เลยบ่นๆงอนๆในแชทไป ที่เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เลย เราเชื่อว่าทุกคนคงเป้นเหมือนกันที่เวลาไม่สบายก็อยากจะอ้อนแฟน แต่เราไม่รู้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันที่ทุกอย่างจบลง
ขอย้อนไปก่อนวาเลนไทน์ ........
เราทักเพื่อนน้องเค้าไป คิดเอาไว้ว่าจะสั่งดอกไม้ให้น้องเค้า แต่ในเมื่อตัวเราไปไม่ได้เราเลยจะฝากไปแทน น้องบอกว่าไม่เคยมีใครให้ดอกไม้เราเลยอยากจะให้ เราบอกน้องเค้านะว่าวาเลนไทน์ถ้าใครเอามาให้ที่นอกเหนือจากเรา ให้บอกเรานะ เราหึง แต่พอเราเข้าไปดูหน้าเฟสของน้อง เราก้เห็นว่ามีคนมาโพสให้น้อง เหมือนจะเป็นคนที่ให้ดอกไม้ เราเลยไปถามทิ้งไว้ในแชท ซึ่งตอนนั้นน้องเค้ายังไม่ออน เค้าแค่เข้ามาบอกว่าออกไปกับพี่ที่คณะสิงโต
แต่พอสุดท้ายที่เค้ากลับมาอ่าน เค้าก็แค่มาตอบว่า "เค้าว่าเราเลิกกันเถอะ" แล้วหลังจากนั้นน้องก็บล็อคเฟสเรา บล็อคเบอร์โทรเรา แต่มาบอกเราในไลน์ทำนองว่า โชคดีนะ ขอให้เจอคนดีๆ จบแค่นี้เถอะ คือตอนนั้นเราก็เข้าใจว่าแฟนแค่น้อยใจว่าทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง แต่เราเข้าไปดูไอจี เราเห็นว่าน้องลงรูปไปกินขนมปังกับเพื่อนคนที่มาโพสให้ในเฟส เราก็คิดแล้วแหละว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆไป การถูกบอกเลิกก่อนวาเลนไทน์เพียงวันเดียว มันเจ็บปวดมากเลยนะ แต่มันไม่ใช่แค่ก่อนวาเลนไทนืหรอก จะบอกเลิกวันไหน ความรู้สึกเจ็บปวดก็ยังคงเท่าเดิม
หลังจากนั้นเราก็ตามง้อเค้า โทรไปเป็นร้อยสาย เค้าก็ไม่รับ เรารู้ทั้งรุ้ว่าเค้าบล็อคเบอร์เรา แต่เราก็ยังอยากที่จะโทรไป โทรไปจนบางทีหลับคาสายที่กดเพราะร้องไห้จนเหนื่อย เราเลยลองเอาเบอร์อื่นโทรไป เค้าก็บอกเราว่า "ปล่อยเค้าไปเถอะ เค้าอยากพอแล้ว" ตอนนั้นเราสับสนและงงมากนะว่าเลิกกันเพราะอะไร ถ้าแค่ทะเลาะทำไมไม่มาคุยกันก่อน เราเลยทักไปถามเพื่อนสนิทน้อง ถามไปว่า น้องเค้าแอบคุยกับใครหรือป่าว คำตอบที่เราได้ .......
"ก็ไม่เชิงนะพี่ แต่มันบอกหนูว่าคุยกับเด็กอีกโรงเรียนอยู่" คือตอนที่ได้รู้เราทั้งเสียใจและแทบไม่อยากจะเชื่อ เราเลยตัดสินใจเอาไปถามน้องว่าจริงไหม น้องเค้าบอก ก็ตามนั้นแหละ เราชอบคนอื่นแล้ว ......... แตกสลายเลยไหมละหัวใจ
วันวาเลนไทน์เราเองก็พยายามคิดนะ ว่าเค้าอาจจะมีเซอร์ไพร์เรามั้ง วันนั้นได้คุยไลน์กันอีกครั้งตอนนั้นเรากำลังนั่งรถไฟกลับมาที่มหาลัย ตอนนั้นกลับไปบ้าน2 วัน ได้กินข้าวแค่มื้อเดียว เป็นไข้ก็เป็น น้ำก็ได้กินไปแค่พร้อมกับกินข้าวและกินยา บอกเลยว่าแทบไม่มีแรงจะทำอะไร นี่แค่คบ 5 เดือนเองนะ ถ้าคบกับใครนานกว่านี้แล้วต้องเลิกก็ยังไม่รู้เลยว่าสภาพตัวเองจะเป็นอย่างไง ด้วยสภาพที่ศพมากตอนนั้นอยากที่จะยืนให้คุณป้าบนรถไฟนั่งนะ แต่แรงไม่มีเลย แค่จะยืนยังแทบจะหมดแรง ระหว่างทางน้ำตามันก็ไหล เพราะในหัวตอนนั้นคิดถึงแต่เรื่องนี้ เราบอกทั้งน้องและเพื่อนน้องว่าเราจะไม่ไปไหนนะ เราจะยังอยู่ที่เดิม เราจะไม่ทิ้งตามคำที่เราเคยพูดไว้ตอนคบกัน
ระหว่างทางกลับเราก็มีได้แชทคุยกันในไลน์นะ ตอนนั้นน้องเค้าเหมือนจะลังเลที่จะกลับมาและบอกว่าขอเวลาหน่อย เราก็โอเคไม่ได้อะไรอยู่แล้วรอได้ ยอมรับว่าตอนนั้นง้อเค้ามาก ทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้เค้าคืนมา น้องเค้าถึงขนาดส่งรูปจับมือกับแฟนใหม่แล้วส่งมาให้เราดู พร้อมบอกว่า "จบไหม" คือเราก้ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร เราจะยังอยู่ตรงนี้นะ น้องเค้าเป้นห่วงเรานะ รู้ว่าเราขี้แย สุดท้ายเค้าก็กลับมาแล้วบอกเราว่านั่นแค่เพื่อนส่งเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน แต่เรามารู้ความจริงที่หลังนะว่าจริงๆแล้วไม่ใช่แค่เพื่อนกัน มันนั่นแหละตั้งใจส่ง
เพื่อนๆเป้นห่วงเรามากนะ เพราะเรากินข้าวไม่ได้และแทบไม่มีแรงทำอะไร แต่เราก้บอกเพื่อนไปว่า จริงๆ น้องเค้าแค่น้อยใจว่าทำไมเราชอบไม่เชื่อใจเค้า แต่ในความจริงเราหลอกตัวเองค่ะ ขนาดเหตุผลที่เค้าบอกเรายังไม่ปรักใจเชื่อ เราก็เฝ้าดูเค้าตลอด น้องบอกว่าเป้นห่วงเราที่กลับมาเพราะสงสาร เราพยายามปรับตัวมากเลยนะ ไม่งอแง ตามใจตลอด แต่น้องเค้าก็บอกว่า กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะอย่าเปลี่ยนไปนะ กลับมาเพราะรักพี่ ไม่ใช่เพราะสงสาร คือตอนนั้นเราก้พยายามแล้ว แต่มันก้กินข้าวไม่ได้ อ้วกบ้าง ไม่หิวบ้าง น้องก็พยายามบังคับเราไปหาหมอ น้องบอกว่าจะพยายามไปกับเพื่อนคนนั้นให้น้อยลงที่สุด น้องบอกรู้สึกดีกับคนนั้นนะแต่แค่เพื่อน ไม่ได้รุ้สึกกับใครเหมือนที่รู้สึกกับเรา แต่สุดท้ายเค้าก้ออกไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิมทุกวัน เหนื่อยนะ ที่ต้องพยายามเก็บความรู้สึกว่าตัวหึงมากแค่ไหน การปล่อยแฟนไปกับคนที่เค้ามีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่คนเราไงถ้าเรารักเค้า เราจะไม่ให้เค้าเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน ต่อให้เพื่อนคนที่ว่านั้นจะคิดไม่ซื่อกับเค้าก็ตาม ...........
เราทนกับความรู้สึกนี้มาสักพัก เลยตัดสินใจถาม แต่ใครจะไปรู้ว่าถามครั้งนี้จะเป้นครั้งสุดท้าย จะเป้นครั้งที่เราฉลาดมานิดหน่อย เราถามไปว่าเป้นเพื่อนกันจริงๆหรอ น้องบอกเพื่อนกันจริงๆ แต่ถ้าเราไม่สบายใจ เราก็ห่างๆกันสักพักก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องคิดมาก ตลอดเวลาที่น้องเค้ากลับมา เค้าจะบอกเราเสมอทุกครั้งที่เค้าออกไปกับเพื่อนคนนั้นว่า เราอย่าคิดมาก มันไม่มีอะไร น้องบอกกอีกว่า ถ้าบอกว่าชอบคนนั้นหล่ะ ลองคิดดูนะ ถ้าเป็นคุณที่แฟนคุณมาบอกว่าชอบอีกคนคุณจะรู้สึกอย่างไง เราก็บอกได้แค่ว่าเข้าใจ น้องก็คงอยากได้คนที่กอดเค้าได้จริงๆ เรามันก้แค่ตัวหนังสือ จับมือไม่ได้ กอดไม่อุ่น
ตอนนั้นเราไม่ว่าอะไรนะ เราเข้าใจทุกๆอย่างแล้ว ว่าเค้าสองคนชอบกัน เราแค่คิดว่าถ้าเค้าสบายใจที่จะรักใครก็ตามแต่ใจของเค้า เราทำตามที่พูดก็พอว่าจะอยู่ที่เดิม ยังคงเป็นคนคนเดิม
วันนั้นข้าวไม่กิน กินแต่เบียร์ อยู่หอกับเพื่อน เพื่อนมาเล่าว่าเมาเละเลย อัดคลิปชวนเพื่อนมากินเหล้าส่งให้คนอื่นมั่วไปหมด แต่เราก็บอกเพื่อนนะ ให้เพื่อนโทรหาน้องเค้าให้หน่อย เราอยากคุยด้วย แต่โทรไปกี่สายน้องก้ไม่รับ เพื่อนบอกว่าเราตื่นขึ้นมาหลายรอบแล้วถามว่า น้องโทรมาหรือยัง
ไม่รู้สิพอฟื้นขึ้นมาได้ก็มาตักบาตรทำบุญ แล้วก็อ่านหนังสือสอบ ก็มานั่งคิดได้ว่าในเมื่อเสียตังซื้อเหล้ามากินหวังให้ลืม ก็เอาให้มันคุ้มค่าเหล้าหน่อยสิ ต้องลืมให้ได้เดินออกมาให้ได้ วันนั้นก็ยังคุยกับน้องอยู่นะ เค้าก็เป้นห่วงถามว่ากินข้าว กินยาหรือยัง แต่เราก้ถามคำตอบคำอะ ไม่ได้คิดหวังอะไรแล้ว พอตอนกลางคืนตอนแชทกับน้องอยู่ เราก็เห็นแล้วว่ามันขึ้นว่ากำลังพิมพ์ อยู่นานสักพัก แต่เราก้นั่งรอ สรุปเป็นแฟนใหม่น้องเค้าเอาเฟสน้องเค้าส่งมา อารมรณ์ทำนองว่าเค้าให้เราคุยกันได้นะ เค้าเข้าใจ เค้ามาทีหลัง เค้าจะออกมาเอง แล้วก้โทรมาเคลียร์แต่เรายังคุยไม่ทันเข้าใจเราก็ปล่อยโฮสะก่อน จนเพื่อนตัดสายให้ คือตอนนั้นที่เรารู้สึกแย่ เพราะเราพยายามทำใจมาทั้งวันแล้ว พยายามหาอะไรสนุกๆ ขับรถไปวัด หาหนังดุ ดูซีรี่ แต่นี่เค้าทำร้ายเราคนเดียวไม่พอ ยังส่งมีดต่อให้คนอื่นมาทำร้ายเราอีก เราก้ไม่ได้ตามตอแยอะไรแล้วนะ แต่ทำไมต้องแชทมาไม่เข้าใจ ปากบอกให้คุยเหมือนหวังดี แต่การกระทำมันสวนทาง ถ้าหวังดีจริงๆ จะไม่ส่งมาแบบนี้หรอก ตอนนั้นเรารู้สึกแย่นะ เราถึงขนาดกับจะเอามีดกรีดแขนตัวเอง แต่เพื่อนมาห้ามไว้ บอกว่าถ้าไม่ปล่อยมีด มีดก้จะบาดกู หรือไม่ก้บาด เลือกเอา เราก็ไม่ปล่อยนะ แต่หันด้านคมเข้าหาตัวเอง พอเพื่อนแย่งมีดไปได้ เพื่อนก็ดึงเรามากอดและมานั่งสั่งสอนควายโง่ๆอย่างเรา
"ทำร้ายตัวเองแล้วมันจะมารุ้สึกอะไรไหม มันก้ทำได้แค่รุ้สึกผิด แต่ไม่ได้รู้สึกผิดนานหรอก"
"วันที่นอนร้องไห้ จะเป้นจะตาย มันกลับนอนหลับได้ลง โทรไปกี่สายก็ไม่รับ นี่หรอมันรัก"
"กูมั่นใจได้ ถ้าตายไปมันก้ไม่รู้สึกไรหรอกนอกจากรู้สึกผิด"
"จำไว้นะ อย่าไปผูกหัวใจไว้ที่ตีนใคร สุดท้ายเวลามันเดินจากไปเราจะเจ็บ"
"มันไม่ได้ให้เกิดมา เพื่อให้มาตายให้มัน นี่มันเลือดเนื้อของแม่ "
มีอีกหลายคำพุดมากมายที่ทำให้เราคิดได้จากปากเพื่อนคนนี้ เรานิ่งจากร้องไห้ก็นั่งฟังและคิดตาม คือแบบว่าเรียกสติกลับมาเลยแหละ
พอรุ่งเช้าไปเรียนมันก็เล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง สรุปโดนเพื่อนด่า 55555
แต่ก็ดีได้ข้อคิดมากมาย
"ถ้าทำอีก ก็ไม่ต้องมาเป้นเพื่อนกู"
"ถ้าจะทำร้ายตัวเอง กูว่าไปทำมันดีกว่าไหม "
หลังจากนั้นเราก้คิดได้นะ แบบคิดได้เลย ไม่ใช่แค่เริ่มคิดได้
จนถึงตอนนี้ เราก็ยังมีเฟสทั้งแฟนเก่าและแฟนใหม่ของแฟนเก่า เราบอกน้องเค้าไปว่า เราไม่โกรธหรอก เพราะสักวันหนึ่งน้องได้มายืนจุดนี้ น้องจะเข้าใจเองว่าทำไมใจอยากเกลียดแต่เกลียดไม่ลง ถามว่าทนได้ไหมเห็นแฟนมีแฟนใหม่ ถ้าเราอยู่โดยไม่คาดหวังอะไร ถ้าเราไม่คาดหวัง เราก็จะไม่ผิดหวัง เรายอมเป้นคนที่เค้าเสียดาย มันดูมีค่ามากกว่าเค้าไม่เลือก
*เราแชทไปบอกแฟนใหม่ว่าฝากดูแลแฟนเราด้วยนะ ความรู้สึกตอนนั้นโคตรเจ็บปวดที่ต้องส่งคนที่เรารักให้คนอื่นดูแลทั้งๆที่เรายังอยากทำหน้าที่ต่อ
มีหลายอย่างนะที่เราทำให้เค้า ตอนปีใหม่ญาติมาที่บ้านเยอะ เลยต้องไปนอนรวมกัน เราด้วยความที่อยากจะเคาท์ดาวน์ด้วย เรายังยอมไปนอนในห้องเก้บของเพื่อคุยด้วยเลย เค้าอยากได้ของอะไร เส้นทางอันตรายแค่ไหน อยากได้ให้ถึงวันไหน กำหนดมาได้เราทำให้หมด
เราเสียคนที่ไม่รักและซื่อสัตย์กับเราไป ส่วนเค้าเสียคนที่รักและซื่อสัตย์กับเค้า มันคุ้มกันไหม ?
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านกันนะค่ะ มันคือความโง่ของตัวเราเอง เราอยากจะแชร์ไว้เป้นประสบการณ์ เราเชื่อว่าเราไม่ได้กำลังเสียใจอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ยังมีคนที่เจอเรื่องโหดร้ายกว่าเราอีก แต่สุดท้ายเราจะผ่านมันไปได้ค่ะ เราพึ่งเขียนครั้งแรกมีออะไรที่บกพร่อง คำภาษา การใชำคำ อะไรต่างๆเราขอโทษด้วยนะค่ะ แค่เพียงอยากจะแชร์และระบายความรุ้สึกเท่านั้นเอง.
ความทุกข์และความสุข มันอยู่กับเราแค่ 24 ชม. แล้วมันทั้งคู่ก็หายไป.........