สวัสดีค่ะทุกคน เราเพิ่งตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรกนะค้ะ ถ้าหากผิดพลาดอะไรก็ขออภัยนะ ทีนี้ 5555 คือที่เราคิดจะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็เพื่อระบาย แล้วก็อยากได้ความคิดเห็นทุกคนด้วยค่ะ มันเป็นปัญหาในชีวิตเราเองแหละค่ะ เราแทนตัวเองว่าpนะค้ะ เราอายุแค่14 เองนะค้ะ เมื่อสมัยเราอายุ4-5ขวบ ครอบครัวเราเป็นคนอบครัวที่อบอุ่นค่ะ ฐานะก็รวย ตอนนั้นอยากได่อะไรกันซัอแหลกค่ะ มีความสุขมาก อยากได้อะไรก็ต้องได้ กลายเป็นคนเอาแต่ใจ จนมาถึงจุดนึง เศรษฐกิจเริ่มไม่ดี พ่อแม่เราขายบ้านทิ้ง ลูกน้อง30กว่าคนก็ออกไปหมด เลยตัดสินใจกันไปอยู่บ้านเกิดที่ต่างจังหวัด ที่ขอนแก่นค่ะ ช่วงนั่นเรากำลังขึ้นป.5 ก็ต้องย้ายโรงเรียนมาค่ะ เพื่อนก็แตกต่างกันไป จนเราอยู่ป.5เทอมค่ะ แม่ของเราตัดสินใจไปทำงานที่ต่างประเทศ เพราะหนี้สินมากมาย ซึ่งรายได้ไม่เพียงพอ  เหมือนจุดเปลี่ยนของชีวิตเลยค่ะ พ่อของเราติดการพนัน เราเสียใจมาก ไม่มีสักคนที่จะมาสนใจ วันนึงเหมือนอยู่ตัวคนเดียว จนพ่อเราไปทำงานที่จ.เชียงรายแห่งหนึ่ง ตอนนี้ที่บ้านที่ขอนแก่นก็มีแค่เรา พี่ชาย และน้องสาว ปู่กับย่าไม่ค่อยชอบเรา เราพูดหวานๆไม่เป็นค่ะ มันอายเพราะเราไม่ชิน ต่างจากพี่ที่ปู่กับย่าจะรักมากเพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ ด่าเราแรงมากค่ะเวลาโกรธ เช่น คนอย่างไม่น่าเกิดมา รกแผ่นดิน , จะไปไหนก็ไป ไปอยู้กับพ่อนู้น ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้ค่ะ จนเราเริ่มมาคิดที่จะไปจริงๆเพราะเรื่องที่โรงเรียนด้วย เราเบื่อเพื่อนค่ะ เทอมที่2เราได้ย้ายมาอยู่ห้องคิง เพราะเงียบมาก อึดอัดสุดๆ