ขอระบายนืดนึงครับ ขอเกริ่นก่อน ผมเพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน ยังไม่ครบปี ภรรยาของผมเป็นลูกสาวคนที่ 2 ซึ่งมีพี่สาว 1 คน
สิ่งที่ผมอยากจะมาระบาย ไม่ใช่ชีวิตหลังแต่งงานของผมและภรรยา แต่เป็นตัวพี่สาวของภรรยาผม ซึ่งผมอึดอัดมาก แต่ก็ต้องอดทน

ขอแทนชื่อพี่สาวของภรรยาว่า "พี่มะนาว" นะครับ

พี่มะนาวมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาว 2 คน อายุทิ้งห่างกันไม่มาก คนโตอายุยังไม่ถึง 10 ขวบ ซึ่งลูก 2 คนนี้ "ยาย" จะเป็นคนเลี้ยงมาโดยตลอด พี่มะนาวทำงานอยู่กับสามี ห่างจากบ้านประมาณ 40 กิโล นานๆที่ ผู้ที่เป็นแม่จะกลับมาหาลูกบ้าง ซึ่งแน่นอน เด็กทั้ง 2 ต้องตกเป็นภาระของยายมาโดยตลอดหลายปี...

ตัวผมซึ่งก่อนแต่งงานกับภรรยา ก็ไปมาหาสู่บ้านของภรรยาอยู่บ่อย เจอเด็ก 2 คนนี้เสมอ เวลาไปไหนมาไหน ก็ต้องพาไปด้วยกันตลอด จนคนอื่นๆ คิดว่าเป็นลูกของผมและภรรยาไปเสียแล้ว...

เมื่อผมแต่งงานกับภรรยา เราซื้อบ้านด้วยกันและย้ายมาอยู่บ้านใหม่ และพาคุณแม่ของภรรยามาอยู่ด้วย ที่ต้องพามาอยู่ด้วยเพราะคุณแม่ไม่มีใคร ได้เลิกลากับสามีแล้ว
จึงต้องพาแกมาอยู่ด้วย ซึ่งเป็นความตั้งใจของผมอยู่แล้ว เพราะภรรยาจะได้ดูแลคุณแม่ด้วย ซึ่งแน่นอนการที่พาคุณแม่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วย เด็กทั้ง 2 คน ซึ่งอยู่กับยายมาโดยตลอด ก็ต้องย้ายตามเข้ามาด้วย...

ย้อนกลับไปช่วงก่อนที่ผมแต่งงาน ผมซื้อบ้านไว้ก่อน และให้ภรรย แม่ภรรยา และเด็กทั้ง 2 คน ย้ายเข้ามาอยู่กันก่อน และผมได้มีการพูดคุยกับภรรยาและคุณแม่ไว้ก่อนแล้วว่า "หากผมแต่งงานแล้ว ผมต้องการให้ พี่มะนาว ซึ่งเป็นแม่ของเด็กทั้ง 2 คน นำลูกไปเลี้ยงเองด้วย เพราะผมก็ต้องมีครอบครัวของผม"

ตัวผมเริ่มรู้สึกไม่ชอบในการกระทำของพี่มะนาว ซึ่งทิ้งลูกของตนให้เป็นภาระของคุณแม่ โดยไม่ส่งเสียค่าใช้จ่ายอะไรทั้งสิ้น ยิ่งทำให้ผมไม่ชอบ (ภาระทุกอย่างคุณแม่เป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด ซึ่งบอกเลยว่าไม่ใช่น้อยๆ นะครับ)

เวลาผมและภรรยาจะออกไปเที่ยวหรือไปห้าง ถ้าพาแม่ไปก็ต้องกระเตงเด็กไปด้วย ไปกันทั้งหมดแหละครับ ผมเริ่มหงุดหงิดบ่อยขึ้น อาจจะเป็นเพราะผมนั้นใจแคบไปรึเปล่า เพราะเด็กมันก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่ผมคงคิดไปถึงตัวผู้เป็นพ่อแม่ ที่ไม่ค่อยสนใจอะไรในตัวของลูก บางเดือนยังไม่เคยโทรกลับมาหาลูกเลยด้วยซ้ำ สบายนะครับ มีลูก แต่ไม่ต้องเลี้ยงเนี่ย ค่าใช้จ่ายก็ไปต้องแบกรับ... แม้ว่าผมและภรรยา จะแต่งงานกันแล้ว ก็ไม่เคยออกปากว่าจะนำลูกกลับไปเลี้ยงเอง ไม่เคยคิดถึงคนอื่น คิดถึงแต่ตัวเอง เอาตัวเองสบายไว้ก่อน

ผมจึงยื่นคำขาดไปว่า ปิดเทอมนี้ ช่วงปลายเดือน มีนาคม ให้เด็กย้ายโรงเรียนและไปอยู่กับพ่อแม่ เพราะผมก็จะสร้างครอบครัวของผม มันไม่ใช่เรื่องที่ครอบครัวของผมจะต้องมาแบกรับ ปัญหา หรือภาระตรงนี้ ใครจะว่าผมว่าทำไมเห็นแก่ตัว ผมบอกเลยว่าถ้าไม่มาตกอยู่ในสถานะการณ์แบบผม คงไม่เข้าใจหรอก ว่ามันอึดอัดขนาดไหน

สุดท้ายนี้ ผมก็ไม่รู้เช่นกันว่าเรื่องนี้จะจบอย่างไร เพราะถ้าคนเป็นพ่อแม่ไม่เอาเด็กกลับไปเลี้ยง ครอบครัวผมก็ต้องรับภาระตรงนี้ใช่ไหม หากไม่นำเด็กกลับไปเลี้ยงเอง เมื่อเด็กโตขึ้น เรียนสูงขึ้นค่าใช้จ่ายมากขึ้นตาม แน่นอนพ่อแม่ผู้ซึ่งไม่เคยจะออกปากรับผิดชอบอะไร ก็คงปล่อยให้เป็นภาระของคนอื่นต่อไป

ผมค่อนข้างอึดอัด จะทิ้งก็ไม่ได้ ยังไงก็คือหลาน  ยังมีอีกหลายๆเรื่องที่ผมขอไม่เล่า เพราะมันจะยาวจนเกินไป บางเรื่อง คุณแม่ต้องเสียน้ำตา แต่ท่านเป็นคนที่เข้มแข็ง เป็นหญิงเก่ง ผมนับถือท่านและรักท่านเหมือนแม่แท้ๆ ของผม

ผมแค่จะขอพื้นที่ตรงนี้ระบาย เล่าเรื่องให้ฟังเฉยๆ อยากให้คนที่มีลูก ดูแลลูกของท่านให้ดี อยู่กับลูกเถอะครับ ยังไงเด็กต้องการพ่อแม่ครับ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ