ผมชอบหนังสไตล์นี้มากๆ หนังที่เล่าเรื่องความสัมพันธ์ของคนธรรมดาๆ และยิ่งเป็นเรื่องของคนสูงอายุด้วยแล้ว ผมยิ่งสนใจมากๆ

หนังที่พูดถึงคนสูงวัยเรื่องล่าสุดที่ผมได้ดูคือเรื่อง Amour ซึ่งพอผมดู 45 Years จบ ผมก็บอกได้เลยว่า ผมชอบ 45 Years มากกว่า เพราะอาจจะเป็นการเล่าเรื่องที่เข้าใจง่ายและใกล้ตัว เป็นเรื่องที่มีโอกาสเกิดได้กับทุกวัยด้วยซ้ำไป เลยทำให้เราเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ง่ายขึ้น

ผลงานกำกับของ Andrew Haigh วัย 42 ปี ชาวอังกฤษ ถือว่าเป็นผู้กำกับที่น่าจับตามากๆ เพราะหนังของเค้ามีสไตล์และเก่งมากในการสื่อสาร แม้หนังจะนิ่งเอามากๆ แต่ขณะเดียวกันก็ถ่ายทอดอารมณ์ได้บาดลึกมากๆเช่นกัน

บรรยากาศบ้านเมืองของอังกฤษในแถบชนบทและชานเมืองสวยงามมาก ส่วนหนึ่งก็ต้องชมผู้กำกับภาพที่ถ่ายทอดบรรยากาศออกมาได้สวยงามมากๆ แม้จะอยู่ภายใต้การสื่อสารเรื่องราวที่อาจนะไม่ได้สวยงามมากนัก

หนังเรื่องนี้เดินเรื่องช้ามาก หากเราพอจะคุ้นเคยสไตล์หนังนี้มาบ้าง ก็คงจะไม่ได้รู้สึกขัดแต่อย่างใด แต่ด้วยการเล่าเรื่องช้าๆแบบนี้ กลับเต็มไปด้วยการถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครที่ละเอียดอ่อนเอามากๆ หนังค่อยๆเล่าให้เรารู้สึกตามไปกับตัวละครและหนังให้ความสำคัญกับซีนเล็กๆทุกซีนที่มันส่งผลต่อตัวละคร และให้เวลากับแต่ละซีนค่อนข้างเยอะ ทำให้เราซึบซับความรู้สึกของตัวละครได้เต็มๆ

บทภาพยนตร์เรื่องนี้ทำได้ดีมาก มันสมจริงมากๆ ราวกับเรากำลังนั่งดูชีวิตจริงของสามี-ภรรยาคู่หนึ่งเลย การกระทำต่างๆ บทสนทนาและการตัดสินใจต่างๆของตัวละคร มีที่มาที่ไป มีเหตุผลรองรับตลอดทั้งเรื่อง เลยทำให้เราเชื่อและอินไปกับตัวละครได้อย่างง่ายดาย

การแสดงของ 2 นักแสดงนำทำได้อย่างไรที่ติ น่าชื่นชมมากๆ เนื่องจากเรื่องนี้เป็นการแสดงออกทางสีหน้า แววตา การกระทำซะส่วนมาก หรือเป็นการพูดสื่อสารแบบอ้อมๆ ผมเลยคิดว่ามันยากมากๆ หลายๆครั้งมันก็ต้องแสดงความรู้สึกจากภายใน เนื่องจากเป็นเรื่องที่พูดออกไปตรงๆไม่ได้

เราทึ่งกับการแสดงของ Charlotte Rampling มากๆ เธอสื่อสารความรู้สึกได้ดีมากๆ ตัวละครเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย และหลายๆซีนเธอต้องเล่นคนเดียว ซึ่งเธอทำได้ดี เอาอยู่มากๆ เรารับรู้ความรู้สึกของเธอได้ผ่านทางสีหน้าแววตาของเธอ ความรู้สึกที่ต้องพยายามเชื่อใจ ไว้ใจสามี แต่ข้างในมันกลับทำไม่ได้ มันเจ็บปวดเอามากๆ ฉากที่เธอเปิดสไลด์ ดูรูปในอดีตของสามีและแฟนเก่าของเค้า เธอเล่นได้สมบูรณ์แบบสุดๆ เธอ react กับแต่ละภาพที่ได้เห็นอย่างจริงๆ ซีนที่เธอเล่นเปียโน เราไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง แต่เรารู้สึกเศร้ามากๆ เราอยากให้ซีนนี้จบเร็วๆ เราปวดร้าวมากจากการดูซีนนี้

สิ่งที่ต้องชมเชยไม่แพ้กัน คือการแสดงของ Tom Courtenay เค้าแสดงได้ดีไม่แพ้ Charlotte เลย Tom แสดงได้เป็นธรรมชาติมากๆ การเข้าซีนกันของเค้ากับ Charlotte ทำให้เราเชื่อทุกซีนว่าเค้าคือสามี-ภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ด้วยบทที่อาจจะไม่ได้เน้นไปที่อารมณ์ของตัวละครนี้เท่าของ Charlotte ทำให้อาจจะไม่ได้มีซีนเด่นของเค้ามากเท่าที่ควร

สิ่งที่เราสนใจมาตลอดคือ การใช้ชีวิตหลังแต่งงาน เราเชื่อว่ามันไม่เคยง่ายเลยสำหรับทุกคู่ ซึ่งหนังก็พูดในเรื่องนี้ แต่เรารู้สึกแปลกใจมาก เพราะหนังกลับมาตั้งคำถามกับชีวิตแต่งงานที่ผ่านมาแล้วถึง 45 ปี ซึ่งเราคิดว่ามันน่าจะนานมากพอที่ทั้งคู่น่าจะไม่เจอปัญหาอะไรใหญ่ๆระหว่างกันอีกแล้ว แต่เราคิดผิดอย่างมากเลย

จะเป็นอย่างไร เมื่อเราได้รู้เรื่องเราในอดีตของคนรักของเรา และเป็นเรื่องราวที่เค้าไม่เคยลืมมันด้วย Kate เพิ่งมีโอกาสได้รู้เรื่องราวความรักของสามีกับแฟนเก่า ซึ่งเค้าอาจจะเคยรู้เรื่องแบบผิวเผินมาบ้าง Geoff พยายามพูดเริ่มเรื่องว่า "ผมน่าจะเคยเล่าให้คุณฟังแล้ว" เป็นประโยคที่เรารู้สึกถึงความมีพิรุธอย่างยิ่ง เวลาเรามีเรื่องที่เราปิดบัง เรามักพูดขึ้นต้นประโยคด้วยลักษณะนี้

จากเรื่องเราเห็นว่า Geoff ที่จำอะไรไม่ค่อยจะได้ เพลงที่เคยเปิดในงานแต่งงานเค้าก็จำไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นงานพิเศษของเค้า แต่ความทรงจำของเค้ากับ Katya แฟนเก่าของเค้า กลับยังชัดเจนอยู่ทุกอย่าง รายละเอียดที่เค้าเล่าให้ Kate ฟัง ราวกับว่าเหตุการณ์เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน ผมคิดว่าคนเราทุกคนมีอดีตฝังใจด้วยกันทุกคน ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องราวที่แตกต่างกันไป โดยเฉพาะเรื่องราวในอดีตที่มันยังค้างคา ยังไม่สมบูรณ์ ยิ่งเป็นสิ่งที่เราจะจำมันได้ดีอย่างยิ่ง

เราเข้าใจความรู้สึกของ Kate มากๆ หลายๆเรื่องเราไม่สามารถจะทำใจให้ยอมรับและทำใจให้เข้าใจได้หรอก เรื่องของความรู้สึกเป็นสิ่งที่ควบคุมได้ยากที่สุด

ฉากที่เจ็บปวดมากที่สุดสำหรับเราคือฉากในคืนที่ทั้งคู่มีอะไรกัน ดูเผินๆเหมือนทั้งคู่จะมีความสุขมากๆ แต่ว่าในกลางดึกคืนนั้นเอง Geoff ก็ตื่นกลางดึกและขึ้นไปในห้องใต้หลังคา เพื่อหาอะไรบางอย่างเกี่ยวกับแฟนเก่าของเค้า เราเจ็บปวดแทน Kate มากๆ อยู่ๆก็เหมือนกับว่า Kate กลายเป็นคนไร้ความสำคัญขึ้นมาทันที Kate หยิบรูปถ่ายของ Katya ขึ้นมาดู แววตาเต็มไปด้วยความสับสนในใจ แล้วเธอก็วางลงไว้ที่เดิม

Geoff เริ่มกลับมาสูบบุหรี่อีกครั้ง ทั้งๆที่เพิ่งจะสัญญากับ Kate ไปเมื่อวันก่อน หากไม่มีเหตุ เราเชื่อว่าเค้าจะไม่กลับไปสูบบุหรี่อีกแน่นอน คำสัญญามันไม่ได้มีความหมายมากไปกว่าการกระทำแน่นอน

ซีนใจสลายสำหรับ Kate คือ คำถามที่ว่า หาก Katya ไม่ตาย แล้วพวกเค้าข้ามเขาลูกนั้นไปได้ Geoff จะแต่งงานกับ Katya ไหม ผมชอบคำตอบของ Geoff ในตอนแรกมาก ที่เค้าตอบกลับ Kate ไปว่า "ยังไง Katya ก็ไม่รอด และ พวกเค้าก็ไม่ได้ข้ามเขาลูกนั้นไป" ซึ่งมันคือความจริงที่ Geoff คงอยากจะตอบกลับไปว่า Kate จะอยากรู้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อมันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง แต่สุดท้าย Geoff ก็ต้องตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งผมคิดว่าดีแล้วที่เค้าตอบตามความจริง แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับ Kate แต่ผมว่ามันจะเจ็บปวดยิ่งกว่า หาก Geoff ไม่ตอบตามความจริง

ผมชอบซีนที่ Kate ไปตามหา Geoff ในเมืองในวันที่เค้าออกจากบ้านไปตอนเช้า เรารู้สึกว่า Kate เป็นห่วง Geoff มากๆ ฉากที่เธอเดินไปทั่วเมือง เรารู้สึกได้ถึงความเป็นห่วง และเราสงสารเธอมากๆ

ในตอนท้ายเรื่อง ทั้งคู่พยายามที่จะเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง แต่ผมกลับรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรมชาติ เราไม่ได้รู้สึกว่ามันเสแสร้งขนาดนั้นหรอกนะ แต่เราไม่ค่อยรู้สึกว่ามันจริงเท่าไหร่ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะเดินหน้าต่อไปโดยทำเหมือนราวกับว่ามันไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น มุมหนึ่งผมก็เห็นใจ Geoff ที่พยายามจะทำอะไรต่างๆให้มันดีขึ้น

สุดท้ายหนังไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัดอะไรกับเรา เพียงตั้งคำถามปลายเปิดไว้กับเราว่า หากเราเจอเรื่องราวแบบตัวละครในหนังเรื่องนี้ เราจะตอบคำถามตัวเองอย่างไร เราจะทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้

ความคิดเห็นส่วนตัว ผมคิดว่าอดีตคือเรื่องที่ผ่านมาแล้ว และบางเรื่องในอดีตเราไม่สามารถที่จะลืมได้และจะไปแก้ไขมันก็ไม่ได้เช่นกัน เราควรต้องเข้าใจในความเป็นจริงข้อนี้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปัจจุบัน เราต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของเราให้มากที่สุด เราควรพูดและทำในสิ่งที่เรารู้สึกจริงๆ เพราะเราเชื่อว่า อีกฝ่ายจะเจ็บปวดมากกว่า หากเราทำอะไรที่ไม่ได้ออกมาจากใจจริงๆและเราเชื่อว่าความรู้สึกนี้มันรับรู้กันได้แน่นอน

https://www.facebook.com/MyOwnPrivateFilm/