วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังครับ ไม่ใช่เรื่องของใครที่ไหนแต่เป็นเรื่องของผมเอง
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาแล้วปีกว่าๆ แต่ว่าผลของมันยังคงอยู่กับผม ประกอบกับช่วงนี้ผมพักการทำงาน
ก็เลยพอมีเวลาว่างที่จะมาเล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนได้ฟังเป็นประสบการณ์ครับ

เราเคยถามตัวเองกันไหมครับว่ามนุษย์เงินเดือนอย่างพวกเรานี่ ถ้าวันหนึ่งเกิดเดินไม่ได้ เกิดหายใจไม่ออก
หรือหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมา คนใกล้ตัวหรือครอบครัวเราจะคิดและใช้ชีวิตกันอย่างไร
เพราะทุกวันที่ผ่านไป เรามัวแต่ทุ่มเทให้กับงาน ล้างผลาญเวลาของชีวิตด้วยความคิดที่ว่าเรายังแข็งแรง
เรายังทำงานได้ และเรายังมีพรุ่งนี้ให้ตื่นมาลุยต่อ
ซึ่งผมก็คิดเช่นนั้นจึงทำให้ผมที่ทำงานอยู่ในสายงานโฆษณาเต็มที่กับงานอยู่เสมอ
ซึ่งการทำงานหนักต่อเนื่องไม่หลับไม่นอน เป็นเรื่องปกติของสายงานนี้อยู่แล้ว

ผมจะแบ่งเป็นตอนละกันนะครับ จะได้ง่ายต่อการอ่าน
ปล. แท็ก รัชดาเพราะผมชอบอ่านห้องนี้ +ผมขี่มอเตอร์ไซค์+จักรยาน
แท็ก สีลมเพื่อบอกกล่าวมนุษย์เงินเดือน
แท็ก ลุมพินี เพื่อเตือนเรื่องโรคภัยครับ

ปล2 ทีมงานพันทิปแก้แท็ก เหลือแค่ สุขภาพ แพทย์ มนุษย์เงินเดือน ครับ

ปล3 ยกมาจาก คห 135 โดยผมเองว่าที่ผมเอาเรื่องนี้มาลง ไม่ได้ต้องการดิสเครดิตหมอแต่อย่างใดนะครับ
ผมแค่ต้องการแชร์ประสบการณ์การป่วยและการเรียนรู้ชีวิตตอนนั้นมาบอกกับทุกคนเท่านั้นจริงๆ

ดังนั้นผมขอสงวนชื่อหมอทุกคนและไม่มีการตอบหลังไมค์แล้วนะครับ

ขอโทษท่านที่ต้องการข้อมูลด้วยนะครับ
แต่คำถามอื่นผมยังยินดีตอบอยู่ครับ