คือเรา...ปัจจุบันอายุกำลังจะ25
เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่เคยมีแฟนครั้งแรกตอนอายุ16 แล้วคบกันจนถึงอายุ20 แล้วต้องเลิกกันเพราะเรามาเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัด เราเลิกกันเพราะความห่างไกล ทนคิดถึงกันไม่ไหว เลยห่างกันไป

พอเราเข้ามหาลัย เป็นมหาลัยเอกชนเล็กๆ ที่นักศึกษามีไม่มากนัก ในช่วงนั้นก็มีผู้ชายเข้ามาจีบ แต่พอได้รู้จักก็จะเป็นแบบ เราชอบเขา เขาไม่ชอบเรา หรือเราไม่ชอบเขา เขากลับชอบเรา อะไรประมาณนี้มาตลอด

จนปัจจุบันเราจบปริญญาตรีและทำงานได้2ปีแล้ว หน้าตาเราก็ไม่มีแปลกประหลาด หน้าที่การงานเราก็ถือว่าโอเค
แต่เราเป็นผู้หญิงมั่นใจในตัวเอง และด้วยเบ้าหน้าโฉบเฉี่ยว เรียกง่ายๆว่าหน้าแรง (มาก) และเรามีรอยสักด้วย
ผู้ชายไทยเลยยิ่งไม่ค่อยอยากทำความรู้จักกับผู้หญิงแบบนี้ คือที่ทำงานเรามีผู้หญิง20กว่าคน แล้วมีเราคนเดียวที่สัก!!!
เราเลยดู weird?????????????
ยิ่งเข้าสู่วัยทำงาน สังคมที่เขามีลูกมีสามีมีแฟนกันหมด ยิ่งหาคนมาจีบยาก มาก โดย99% ผู้ชายไทยไม่จีบเรา เพราะเราเป็นผู้หญิงผิวสี (สีน้ำผึ้งงี้) เพราะผู้ชายไทยชอบขาวๆ หมวยๆ (ไม่ดูแดดเมืองไทยเลยอิโดกกก5555555555) จนทำให้เราเลิกมองผู้ชายไทย และหันไปมองผู้ชายตะวันตกแทน ... แต่เอาเข้าจริงๆ เรา ก็ไม่ได้มีสเป็กหรอก
เพียงแค่โลกมันเหวี่ยงผู้ชายไทยออกห่างเราไปเรื่อยๆ เท่านั้นเอง

ที่พูดมาทั้งหมดคือตั้งแต่อายุ20มา จนตอนนี้5ปีผ่านไปเราไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย
บางครั้งเราคิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่ถูกสาปไว้หรือเปล่า ทำไมเราถึงไม่เจอคนที่รักเรา และเราก็รักเขาสักที
เราเกรงว่าอีกไม่กี่ปีก็จะ30แล้ว เพราะเวลามีนผ่านไปเร็วมาก

อนาคตเราแค่ไม่อยากฟังยอดรัก สลักใจ (30ยังแจ๋ว) 😅