สวัสดีค่ะ เราอายุ 17 มีแฟน เพิ่งคบกัน ค่ะ เค้าเรียนคนละที่กับเรา แต่ปวช. 3 ทั้งคู่ค่ะ เค้านอนบ้านเพื่อน จขกท. ไม่ไกลจากบ้านจขกท.มากนัก แต่ทางเปลี่ยว มืด และเค้าไม่ใช่คนแถวนี้ เวลาจะมาหา จขกท. ก็ต้องพึ่ง เพื่อนจขกท. ซึ่งเพื่อนจขกท. คนนี้ก็เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทจขกท.อีกคน คือเป็นผู้หญิง เวลาเราไปไหนมาไหน คือ สองคู่สี่คนอ่ะค่ะ พอเข้าใจนะคะ บางทีเราดูคู่เพื่อนก็นึกอิจฉาในใจ เพื่อนจขกท.ทั้งคู่ บ้านอยู่ใกล้กัน วันไหนไม่ได้เจอ มันสองคนเเทบจะขาดใจ แต่คู่จขกท. ไม่ค่อยได้เจอ เจอกันครั้งละนิดเดียว มีนอนด้วยกันบ้างเวลาไปเที่ยวกันหลายๆคน แต่มันห่างอะ เราว่าเราเองไม่ได้งี่เง่า เเต่ติดแฟน เเละเเฟนเองไม่ได้ทำงานพิเศษอะไร มีเเต่เราที่ทำ และเค้าไม่มีรถที่จะมาหาเรา เราก็เข้าใจ เเต่แค่รู้สึกว่าเค้าพยายามไม่พอ เหมือนเค้าไม่คิดถึงเราเลย เราเรียกร้องมากไปมั้ย แค่อยากเจอ T^T
อยากเข้าใจเเฟนเหมือนกัน เวลาเจอกัน ก็เล่นเกมส์โทรศัพท์ เวลาเค้าอยู่บ้าน ก็ทำงาน (เค้าเรียน สาขา คอมพิวเตอร์) ส่วนเรา การบ้านไม่ค่อยมีเท่าไหร่ เเฟนจขกท. เค้าก็ไม่ค่อยมีเงิน ค่ะ  แต่จขกท.ไม่เคยเครียดเรื่องเงินของเเฟนเลย พร้อมจะช่วยด้วยซ้ำ เพราะเรามีเงินจากการทำงาน เเละเป็นเเฟนกัน เราพร้อมช่วยเสมอ บางทีเราก็นึกถึงอนาคต อยากวางแพลน  เทอมหน้าเราจะเรียนกทม. เพราะเป็นสาขาที่ชอบ ส่วนเเฟนต้องอยู่ระยอง เพราะพ่อกับเเม่หวงมาก ไม่ให้ไปไหน ส่วนเรา เรื่องคบกัน ก็ปิดพ่อค่ะ พ่อดุมากกกก  แต่จะดูต่อไปเรื่อยๆ เพราะรักเค้ามากเหมือนกัน เเค่บางทีรู้สึกท้อ และอยากระบาย T^T