ร้องไห้ตาม "เมืองใจ" เมื่อพูดกับท่านแม่ ที่ยังโกรธเคืองที่ตามท่านพ่อไปอยู่อีกฝ่ายหนึ่ง แต่กลับมาขอความช่วยเหลือจากท่านแม่และท่านตา แต่ท่านแม่ยังคงมีท่าที "ห่างเหิน" เมืองใจพูดความในใจของท่านพ่อ และตนเอง ที่แม้วาระสุดท้ายของท่านพ่อ ก็ยังคงคิดถึง ท่านแม่ ไม่เคยลืม ส่วนตัวเมืองใจเอง บอกว่าแม้จะตัดหัวสักกี่ครั้ง ก็ไม่อาจตอบแทนเพียงหยดน้ำนมของท่านแม่ แต่ขอใช้ชีวิตนี้ รักษาบ้านเมืองก่อน

อ๋อมแสดงฉากนี้ได้สุดยอดมาก ตั้งแต่น้ำตารื้อตอนพบท่านแม่ครั้งแรก ก้มลงกราบอย่างสง่างามในชุดนักรบบางระจัน ท่านแม่ถามว่าห่วงแม่หรือ เมืองใจตอบว่า "ความห่วงมีบ้างชั่วครั้งชั่วคราว แต่ความระลึกหามีเป็นประจำ" ท่านแม่รู้ว่าจะมาหาปืนใหญ่ จึงบอกให้ไปคุยกับท่านตา พอท่านแม่จะเดินไป เมืองใจก้มตัวจับข้อเท้าแม่ และกราบแทบเท้าแม่ น้ำตาคลอ แต่ท่านแม่ยังคงมีท่าทีห่างเหินอยู่

วันต่อมา เมืองใจ ได้เปลี่ยนชุดใหม่ และได้มาพูดคุยเปิดใจกับท่านแม่อีกครั้ง ฉากนี้ยิ่งกระชากอารมณ์ไปอีก น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน พร้อมกับความในใจของนักรบที่กตัญญูต่อมารดา และผืนแผ่นดิน ร้องไห้ตามเมืองใจ เห็นใจและเข้าใจที่ต้องบากหน้ามาขอความช่วยเหลือคนที่ตั้งตนเป็นฝ่ายตรงข้าม ซึ่งเป็นศึกใน ทำให้ไม่ไว้วางใจกันว่าจะไปสู้ศึกนอก มัวระแวงว่าจะแว้งกลับมาทำร้าย ฉากนี้เล่าได้ทั้งความรู้สึกของความแปลกแยกในครอบครัว จากความเห็นต่าง และไม่ไว้วางใจกัน จนเป็นสาเหตุหนึ่งของกรุงศรีฯ แตก

การแสดงของอ๋อม และบทสนทนาช่วงนี้ไพเราะสวยงามและกินใจมาก นับเป็นอีกฉากที่ประทับใจสมการรอคอยของเรื่องนี้