สวัสดีครับ คือผมมีเรื่อง อยากจะสอบถาม ข้อตวามคิดเห็นน่ะครับ

เข้าเรื่อง....

เรื่องของเรื่องคือ ผมเป็นเกย์ครับ ผมตามจีบผู้ชายแท้ๆอยู่คนนึง  เราเรียนร่วมห้องกันครับ ความรู้สึกแรกๆที่มีต่อเขา ก็ไม่มีอะไรครับ แต่พอนานวันเข้า ผมรู้สึกว่า ชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด ก็ตามจีบเขา ผมคอยช่วยเหลือเขา คอยเอาใจเขาทุกอย่างที่ผมจะพอทำได้ และผมขอยอมรับคือ ผมเป็นคนเรื่องเยอะ และคิดเยอะ ผมอยู่กับเขา ผมจะเยอะเสมอๆ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร มีบ้าง ก็ตอนอยู่ในที่สาธารณะที่เขาจะทำท่าทำที รำคาญผม และโดยเฉพาะเวลาอยู่กับเพื่อนเขาจะคอยผลักไสไล่ส่งผมเสมอๆ ผมก็เป็นคนขี้น้อยใจ พาลไปหาเรื่องเขา โดยการทักแชทไปถามว่ารังเกียจผมขนาดนั้นเหรอ แต่เขาตอบกลับมาว่าไม่เคยนึกรังเกียจ แต่ที่ต้องทำท่าทีแบบนั้นต่อหน้าเพื่อนๆเพราะมันมีเหตุผล และบอกอีกว่า ผมก็รู้เหตุผล(ผมไปรู้ตอนไหน???) พอผมบอกว่า ผมต้องทนไปอีกนานเท่าไหร่ เขาก็บอกว่าให้เชื่อใจเขาเอาไว้

เรื่องระหว่างผมกับเขา มันเริ่มมากขึ้นทุกวัน
เพราะว่าเขาเป็นคนชอบดูผู้หญิง ใส่ชุดสั้นๆ ตึงเปรี๊ยะ ในอินเทอร์เน็ต แล้วชอบพูดว่า ชอบฟิตๆแบบนี้ ...โครตฟิต น่าเอา อะไรของเขานี่แหล่ะ ผมก็เหมือนเดิมครับ ทักแชทไปคุย เขาก็บอกว่า เขาแค่พูดไปอย่างนั้น แต่ไม่เคยคิดจะทำจริงๆ ขอให้เชื่อเขา (แต่ผมก็ไม่ค่อยเชื่อนะ เขาพูดบ่อย แสดงออกบ่อยไป) ผมจึงพาลไปว่าให้เขาอีก ว่าขาดความอบอุ่นจากแฟนเหรอ เขาก็บอกว่าไม่มีแฟน ผมไม่เชื่อหรอกครับ ว่าไม่มีแฟน หน้าตาเขาดีขนาดนี้ ไม่มีใคร ก็บ้าละ ผมก็ทักไปถามทุกๆวัน เขาก็ยืนยันมาคำเดิม ว่าไม่มี  จนในที่สุด มาถึงวันที่เพื่อนในกลุ่มเขามาบอกผมแหล่ะครับ ว่าเขาไม่มีแฟนจริงๆ ผมถึงได้รู้ตัวว่าผมผิด ผมไปขอโทษเขา ผมถามเขาว่า เขาโกรธไหม เขาก็บอกว่าไม่โกรธ จากนั้นผมกับเขาก็คุยกันดีๆ แค่1วันเองครับ เพราะผมเปนคนขี้ระแวง และหวงเขาเอามากๆ(โดยที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน) ผมหาเรื้องเขาได้ทุกวันครับ โดยที่ทุกๆวันจะจบลงด้วยการเป็นผมผิด เขาก็คอยบอกผมเสมอว่า ผมชอบคิดไปเอง ขอให้เชื่อใจเขาให้มากๆ
และแล้ว วันแตกหักก็มาถึง
ผมว่าผมเหนื่อยมากแล้ว ที่ต้องวิ่งตามเขา ผมจึงคิดจะหยุด ผมจึงไปขอยุติความสัมพันธ์ที่ผมตามจีบเพียงแค่นี้ แต่เขาทำเมินครับ ไม่สนใจ และก็เปลี่ยนเรื่องคุย ผมเองก็ปล่อยๆไป

ล่าสุด สดๆร้อนๆ มันกำลังจะวาเลนไทน์ใช่ไหมครับ ผมเลยเอาตุ๊กตาไปเซอไพร์สเขา แต่เขาจับได้ก่อน เขาบอกว่าเขาไม่รับ(เขาเคยบอกผมครั้งนึงแหล่ะ ว่าไม่ใช่โอกาศสำคัญอย่างจบการศึกษาหรืออะไรพวกนี้เขาไม่รับ) ผมก็ไม่อยากหอบตุ๊กตากลับบ้านไงครับ อ้อนเขา ให้เขาเอากลับบ้าน เขาเลยขู่ว่าจะเมินผม ผมสติแตก รีบวิ่งไปกอดเข่าเขา ข้อร้องอ้อนวอนอยู่นาน ผลสรุปคือ จะเขาไม่เมิน แต่ผมต้องเอาของกลับ ซึ่งผมทำได้ แค่ตกลง กลับถึงบ้าน ผมก็ไปหาเรื่องเขาอีก แต่ผมรู้สึกสำนึกผิดครับ เข้าไปขอโทษเขา เขาก็บอกว่าไม่ได้โกรธผม คือไม่ว่า ผมจะทำตัวแย่ๆแค่ไหน เขาก็ไม่เคยออกปากไล่ผมสักครั้งนึงเลย มีแต่ผมซะมากกว่าที่ทำตัวมีปัญหา คอยแต่คิดว่สเขาเกลียด แต่พอได้คุยกันดีๆ เขามักจะย้ำเสมอ ว่า ให้เชื่อใจเขา และอย่าชอบคิดไปเอง ว่าเขาไล่ หรือรังเกียจ แต่ผมมันพวกรั้นครับ ยังคิดว่าเขาไล่ผมไม่หยุด ถ้าหากจะถามว่ส ทำไมผมถึงคิดแบบนั้น เพราะคำพูดที่คอยย้ำไงครับ ว่าผมไม่ใช่แฟนเขา ผมไม่มีสิทธิ์ ผมถึงได้มีความคิดที่จะถอยออกมา แต่ในทุกๆครั้ง เขามักจะย้ำประโยคเดิมเสมอๆ ว่าเชื่อใจเขา และ อย่าคิดไปเอง และคงเพราะว่า เวลาเขารู้ตัวว่าทำความผิดไว้ เขามักจะมาง้อผมเสมอๆ แบบนี้ล่ะมั้งครับ ถึงไปจากเขาไม่ได้สักที ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ

ผมจะตามจีบเขาต่อไป หรือหยุดเท่านี้
เขารังเกียจผมไหม แล้วที่เขาตอบ มันแค่ตอบปัดรำคาญหรือ ความรู้สึกจริงๆ
ตกลง เขาจะให้ผมอยู่ในฐานะอะไร
ผมควรเชื่อใจเขารึป่าว
แล้วตกลง เขาคิดยังไงกับผมกันแน่???
หากถามว่า ผมอยู่กับเขา ผมมีความสุขไหม ก็สุขครับ แต่สุขแบบหน่วงๆ เพราะต่อหน้าเพื่อนหรือสาธารณะ เขาจะไม่พูดดีๆกับผมเลย ดูติดรำคาญด้วยซ้ำ แต่เวลาที่เราได้คุยกันแบบเงียบๆ เขาจะเหมือนกับอีกคนเลย

ผมขอความคิดเห็นหน่อยครับ หากไม่เข้าใจจริงๆ ผมจะอธิบายอีกครั้งแบบย่อๆให้ฟังครับ(ผมเปนคนพิมพ์ไม่เก่ง 😅😅😅)

ขอบคุณครับ