ขอโทษค่ะ แต่มีเรื่องๆหนึ่งที่กำลังสับสนอยู่ ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าไม่เคยเขียนกระทู้อะไรที่ไหนมาก่อน ผิดพลาดยังไงก็ขออภัยก่อนเลยค่ะ
คือเข้าเรื่องเลยนะคะ เราไม่ขอบอกชื่อจริงนะ เราเป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่ง ปกติก็ใช้ชีวิตไปวันๆอ่ะ ตื่นมา ไปเรียน กลับบ้าน คือก็มีแค่นี้
ตอนที่อยู่ป.หกก็มีคนแอบชอบนะ แต่พอจบมาไม่ได้เจอใครเราก็คิดว่าความรู้สึกตอนนั้นอ่ะ มันเป็นความรู้สึกที่แค่ผูกพันแบบเด็กๆ แล้วเราก็โมเมเอาเองว่ามันเป็นความรัก
เราสอบเข้าโรงเรียน โรงเรียนหนึ่งได้ ซึ่งมันมีผู้หญิงมากกวาาเพราะมันเคยเป็นโรงเรียนหญิงล้วนมาก่อน เราก็คิดเล่นๆนะว่า เฮ้ย แล้วกูจะหันมาชอบผู้หญิงด้วยกันเปล่าวะ
555 ตอนนั้นก็คิดแบบติดตลกนิดนึงอ่ะนะ  เพราะรู้อยู่แล้วแหละว่ายังไงก็คงไม่ชอบผู้หญิงด้วยกัน พอเข้าม.1มาก็ออกจะเก็บตัวนิดๆ ไม่พูดกับคนอื่น คุยแต่กับพวกที่อยู่ห้
องเดียวกันตอนป.6 แล้วก่อนเปิดภาคเรียนจริงๆเค้าจะมีให้เรียนปรับพื้นฐานให่เท่าๆกันก่อน เรียนไปได้ไม่กี่วันก็มีพวกที่เข้ามาเพิ่ม ไอเราก็อยู่กับพวกที่มาจากโรงเรียนเก่า
ในใจก็คิดว่าแค่นี้ก็พอแล้วคุยกันอยู่แค่นี้ก็ดีแล้ว อะไรงี้ แต่มันมีเพื่อนเก่าเราอยู่คนหนึ่ง มันพูดขึ้นมาว่า เฮ้ยแก ไม่อยากมีเพื่อนใหม่ๆบ้างเหรอ กูนี่หันขวับไปมองมเนเลยแล้วบอกว่า ไม่เอาๆ เดี๋ยวเรียกมานั่งด้วยก็ทำตัวไม่ถูกอีกอ่ะ มันบอกไม่เป็นไรหรอกๆ ให้นั่งข้างแกแล้วกัน อ่าวอีห่าเป็นคนเรียกแล้วให้มานั่งข้างกูเนี่ยนะ เราคิดในใจ เดือดร้อนกูต้องขยับเข้าไปข้าในอีก แล้วก็เรียกมา รูปร่างหน้าตาก็เป็นเด็กผู้หญิงเนิร์ดๆ ใส่แว่น ผิวคล้ำนิดนึงไม่ถึงกับดำ เราก็มองแวบหนึ่งแล้วรีบก้มหน้า มันก็ทำท่าเจี๋ยมเจี้ยมค่อยๆมานั่งข้างๆเรา ทุกคนถามชื่อ เค้าชื่อกัส(นามสมมตินะ) ทุกคนก็แนะนำตัวนู่นนี่นั่น แต่เรานั่งนิ่งมองเพื่อนแนะนำตัวกัน พอเข้าเรียนเด็กใหม่ไม่มีชีท เราก็ให้ยืมนะ ไม่ได้ใจร้ายอะไรขนาดนั้น
ณ ตอนเช้าของอีกวัน
เราเป็นคนมาโรงเรียนเช้า แล้วช่วงนั้นก็ติดนิยายทุกเช้ามานั่งในห้องเฉยๆเลยเอานิยายมานั่งก้มหน้าอ่าน เสียงเปิดประตู เราเงยหน้าขึ้นมอง กัสเดินเข้ามาแล้วสตั๊นไปนิดนึงที่เห็นเรามาเช้ากว่า เราทำหน้านิ่งๆ(มันเป็นเอกลักษณ์) แล้วทำเป็นไม่เห็อะไร ก้มหน้าอ่านนิยายต่อ เป็นอยู่แบบนี้เกือบทุกวัน เรียนปรับพื้นฐานอยู่พักหนึ่งก็เปิดเรียนจริงๆ กัสกลายเป็นคนในกลุ่มเราอีกคน ทำให้เรารู้นิสัยจริงๆของกัส ว่าเป็นคนบ้าๆ ร่าเริงชอบชวนคุยเรื่องที่มีหลักการ เราจะชอบพูดทำร้ายจิดใจมัน แต่เหมือนมันไม่รู้สึกอะไรคงเพราะความพูดมากของมันที่ชนะทุกอย่าง ถึงเราจะชอบทำหน้านิ่งๆแต่เราเป็นคนตลกนะ ชอบพูดอะไรให้เพื่อนขำ ทุกคนเริ่มคุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น มีปัญหามากมาย ผ่านมาด้วยกันก็มากเรื่อง ไม่ว่าจะมีความสุข มีความทุกข์ บางคนในกลุ่มแยกออกไปอยู่กลุ่มอื่น รวมถึงเราที่แยกไปตอนม.1 แต่ม.2ก็กลับเข้ามาเพราะโดนเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอนป.6เนี่แหละทิ้ง จากที่มีกันเยอะ ตอนนี้ม.3 เทอมสองแล้ว มีกันอยู่สี่คน  คือมีเรา มีกัส ชาร์มและนิว(นามสมมติทั้งหมด) ก็ไม่ถึงกับสี่คนดี เพราะตอนไปกินข้าวก็แยกกันไปครึ่งหนึ่งคือกัสจะไปกับชาร์ม ส่วนเรากับนิวก็ไปกินข้าวด้วยกัน
แล้วก็มีอยู่ช่วงหนึ่งที่กัสจะชอบมาอยู่กับพวกเรา เพราะชาร์มจะไปสนิทกับเพื่อนดลุ่มอื่นอีกคน ช่วงนั้นเรามีความสุขมากกว่าปกติ ยังไงไม่ร้เพราะได้มีเวลาคุยกันมากขึ้นเพราะปกติไม่ค่อยได้คุยกัน แต่เค้าบอกว่าช่วงเวลาที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็ว...จริงด้วย มันผ่านไปเร็วมาก แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เหมือนจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ ช่วงนี้กัสไม่คุยกับเราเลย ไม่แม้แต่จะทัก ปกติจะชวนคุยทักแชท แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีกัสคนเดิมที่เรารู้จักอีกแล้ว เหมือนชีวิตมันขาดอะไรไปเลยเหมือนมันหวิวไปหมด ช่วงแรกเราชวนคุย แต่มันจะพูดน้อยมากก ไม่ค่อยตอบแชท
เราพยายามตื๊อ ทักแชท พยายาม จนเราเหนื่อย เหนื่อยเกินไป เพราะไม่รู้สาเหตุ ไม่รู้เหตุผล เลยแก้อะไรไม่ได้ เราเลยคิด ในเมื่อเล่นมาแบบนี้ เราก็จะเล่นกลับไม่โกง เราจะคุยกับกัสแค่ตอนที่กัสถามเท่านั้น ไม่จับตัว ออกห่างอย่างน้อยหนึ่งเมตรถ้ามันไม่เดิยเข้ามาหาเอง เหอะคิดว่าเราจะยอมแพ้เหรอ แม้จะทำเก่ง แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะให้ทำเป็นไม่รู่จักแบบนี้ มันปวดใจมาก เราเลยสับสน ว่าความรู่สึกนี้มันคืออะไร มันเจ็บจี๊ดที่ใจตอนที่บอกกับตัวเองว่าห้ามคุย ห้ามจับตัว มันปวดที่ใจเวลาที่เห็นกัสเล่นกับชาร์ม หรือคนอื่น แต่ไม่พูดคุยเล่นกับเรา มันเป็นอาการหวงเพื่อนเหรอ เราก็เคยคิด แต่กับเพื่อนเก่าที่อยู่ด้วยกันนานกว่านี้เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันคืออะไรคะ