สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอยู่ม.4แล้ว กำลังจะขึ้นม.5 คือตอนนี้ท้อมากๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน
มีปัญหาทุกอย่าง เอาเรื่องเรียนก่อนนะคะ เรียนหนักมากๆ การบ้านก็เยอะ ทำการบ้านจนไม่มี
เวลานอน เรียนก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะครูสอนอะไรก็ไม่รู้ เข้ามาสอนๆๆๆๆ แล้วก็ให้การบ้าน
แล้วก็ออกไป แค่นั้น... การบ้านที่ให้ก็ยาก ทำไม่ได้ ต้องไปหาลอกเพื่อนเอา ให้เพื่อนสอนบ้าง
เรียนจนเครียด ปวดหัวภาระเยอะ แต่ก็ได้แต่คิดว่าคนที่หาเงินให้เราเนี่ย เหนื่อยกว่า ก็เลย
เรียนๆไป เอาให้จบ มีงานทำก็พอ แต่พอนานเข้าๆ ปัญหาเริ่มเยอะขึ้น เกรดเริ่มตก จาก3.60
กว่า มาอยู่ที่3.03 ที่บ้านก็เริ่มถามว่าทำไม มัวแต่เล่นเกมส์ เล่นโทรศัพท์ใช่มั้ย ทำไมไม่ตั้งใจ
เรียน อยากจะบอกมากว่าพยายามแล้ว แต่มันได้แค่นี้จริงๆ ครูกดเกรดบ้าง ครูสอนไม่รู้เรื่องบ้าง
แต่พูดไปไม่ได้ ตรรกะของผู้ใหญ่ในบ้าน การอธิบาย=เถียง จะพูดอะไรไม่ได้เลย หาว่าเถียง เราเลยทำตัวเงียบๆ
เวลาโดนถามก็เงียบ พอเงียบก็โดนว่า พออธิบายก็หาว่าเถียง ทำตัวไม่ถูกมากๆ บางครั้งก็เคยคิดนะว่าแบบเออ อยากจะ
หนีออกไปไกลๆ ไปให้พ้นที่นี่ อยากจะอยู่คนเดียว จะได้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็ทำได้แค่คิด ตอนเย็นกลับมาบ้านก็อยากจะนอน
เพราะว่าเหนื่อย แต่ก็โดนว่า ว่าแบบนอนดึกเพราะมัวแต่เล่นโทรศัพท์ใช่มั้ย ดูแต่การ์ตูนไร้สาระ เกรดถึงได้ตกต่ำแบบนี้
เราก็คิดแค่ว่าให้กำลังใจกันบ้างไม่ได้เหรอ ทำไมต้องตอกย้ำ ทีพี่น้องคนอื่นๆของเราไม่เห็นเค้าจะว่าอะไรเลย เรียนได้เกรดอะไรก็
เรียนไป ไม่ว่าอะไรเลย จะทำตัวแบบไหนก็ได้ ลูกพี่ลูกน้องเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ คนโตติดยา เรียนไม่จบ มีลูกแล้ว คนเล็กเรียนไม่ดี
หัวทึบ เสาร์-อาทิตย์ชอบออกไปขี่มอไซด์กับเพื่อน แต่ทีเราขอไปไหนเสาร์-อาทิตย์ไม่ได้เลย ไม่ให้ไป ขอขี่มอไซด์ไปโรงเรียน ไม่ไห้ขี่
ขอค้างบ้านเพื่อน ไม่ให้ค้าง แต่กับลูกพี่ลูกน้องเราให้หมดทุกอย่าง (ลืมบอกค่ะว่าเราอยู่กับป้า พ่อกับแม่เราอยู่กทม.เราอยู่ต่างจังหวัด)
บางทีเราก็ท้อนะ เราเห็นครอบครัวเพื่อนแล้วก็นึกอิจฉา ทำไมครอบครัวเค้าน่ารักจัง เวลาอยากทำอะไรให้ทำ ปล่อยลูกแต่ก็ห่วงลูกด้วย
แต่เราจะทำอะไรได้ ในเมื่อเกิดมาเป็นแบบนี้ก็คงต้องก้มหน้ายอมรับในตัวเอง
ขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามารับฟังค่ะ