มันท้อมันเหนื่อยจนตื้อไปหมด ไม่รู้จะระบายกับใคร
กับเพื่อนมันอาจจะเข้าใจ แต่มันก็กำลังเหนื่อยเหมือนกัน มอหกเหมือนกัน
ไม่อยากพูดกับพ่อแม่ พวกท่านต้องเสียใจมากกว่าเราอยู่แล้วที่สอบไม่ติด
ช่วงนี้ทุกอย่างประเดประดังมาก
อาทิตย์ที่แล้วผลออกมาว่าไม่ติด เสาร์-อาทิตย์ต้องไปสอบโอเน็ตต่อ
พอตกตอนเย็นประกาศ 9 วิชาก็ไม่ติดแพทย์อีก
มาวันนี้รับตรงแพทย์ที่เราติดสำรองก็เรียกไม่ถึงทั้งๆ ที่เกือบจะถึงแล้วแท้ๆ
มันมากกว่าเสียใจ เหนื่อยมาก เผลอคิดไปว่าเรากำลังทำอะไรอยู่
ทำไมถึงว่างเปล่าได้ขนาดนี้ ได้แต่ดูคนอื่นเขายิ้มร้องไห้มีความสุข
เรามันไร้ประโยชน์จริงๆ ได้แต่คิดแบบนี้
เมื่อไหร่จะผ่านช่วงเวลานี้ของชีวิตไปสักที
กำลังใจไม่ว่าจากใครก็สำคัญแต่นี่ยิ่งมีแต่คนปลอบเราถึงโทษตัวเอง
ทำไมถึงทำไม่ได้สักที เรามันไม่ดีพอใช่ไหม