“ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก” ตะลุยอินโดนีเซีย บรูไน ฟิลิปปินส์ 14 วัน
ตอนที่ 9 กรุงบันดาร์ เสรี เบกะวัน
                                           
                                           
                                           
          บนเครื่องบินสาวน้อยชาวบรูไนนั่งกับเรา ป้าจึงถามถึงรถสาธารณะที่จะเข้าตัวเมือง สาวน้อยที่ไม่เคยใช้บริการสาธารณะบอกว่าไป แท็กซี่ ค่าแท็กซี่ไม่เกิน 15 ดอลล่าร์ 10-15 ไม่ต้องต่อราคาเพราะเป็นราคาตายตัว พอไปถึงสนามบินถามหาที่ขึ้นรถ คนที่ไปส่งญาติที่สนามบินบอกว่าให้รอตรงนั้นซึ่งเป็นชั้น 2 แต่คนเข็นรถในสนามบินให้ลงไปข้างล่าง พอบอกว่าซิตี้ฮอล พวกเขาก็เรียกคนที่ได้คิวไปส่งเขาบอกว่าบรูไนไม่ได้กว้างใหญ่ทุกอย่างอยู่ที่เดียวกัน ในบรูไนรถวิ่งทางด้านขวามือ เหมือนกับประเทศส่วนใหญ่ในอาเซียน
                                           
          ค่าแท็กซี่ก็ตายตัวมีราคาบอกไว้ว่าไปไหนเท่าไร จากสนามบินเข้าตัวเมือง 25 ดอลล่าร์ เขาให้เบอร์โทรในกรณีที่เราไม่มีรถไปสนามบิน เขาชื่อ Brahman เบอร์โทร. 8633052 เขาอธิบายและตอบคำถามได้ทุกคำถาม นับว่าเราไม่เสียค่ารถแบบผิดหวัง เพราะขากลับเขาบอกให้เราไปขึ้นรถที่สถานีรถบัสค่ารถบัสตลอดสาย 1 ดอลล่าร์ บอกที่ขึ้นรถให้ด้วย ที่แท้เขาไปส่งเราที่ซิตี้มอลล์ เป็นใจกลางของกรุงบันดราเสรีเบกะวัน ตรงกลางเป็นห้างใหญ่เป็นอาคารใหญ่ล้อมรอบลานน้ำพุ
                                           
                                           
                                                                
                                           
                                           
                                                                          
           ข้ามถนนด้านหนึ่งเป็นมัสยิดกลาง อยู่ในระหว่างการละหมาดเพราะเป็นวันศุกร์ รถบัสสายรอบเมืองจึงหยุดวิ่งจนกว่าจะละหมาดเสร็จตอนบ่าย 2 มัสยิดอยู่กลางน้ำ หน้ามัสยิดเป็นสนามกีฬาที่มีอัฒจันทร์ 2 ข้างหลังคาสวยมาก ข้ามถนนอีกด้านหนึ่งของซิตี้มอลล์เป็นลานสาธารณะ ริมแม่น้ำซึ่งติดอยู่กับทะเล อีกฝั่งหนึ่งเป็นหมู่บ้านชาวประมงที่เรียดว่า Water Village ในขณะที่บรูไนมีคน 4,000,000 ล้านคน อยู่ในเมืองหลวง 4 แสน ที่หมู่บ้านขาวกระมงมี 3 หมื่นคน
                                           
           มีเรือท่องเที่ยวในหมู่บ้าน มองไปด้านหนึ่งของหมู่บ้านเป็นภูเขา มองออกไปทางปากแม่น้ำเป็นวังมีมัสยิดสีทองเด่น ออกจากลานริมน้ำอีกด้านหนึ่งเป็นย่านธุรกิจ มีธนาคาร บริษัทและท่ารถบัสและรถแท็กซี่ เดินเลียบลานริมน้ำไปทางภูเขาเป็นคลอง ชื่อ Makluman โชคดีวันศุกร์มีตลาดนัดข้ามคลอง ชื่อตลาด Tamu Kianggeh ดูราคาสินค้าแล้ว เราคิดผิดที่คิดว่าของจะแพงเพราะราคาผัก ผลไม้ และอาหารสดถูกกว่าในกรุงเทพฯโดยเฉพาะปลาและอาหารทะเล
                                           
           ผู้คนเดินจับจ่ายกันขวักไขว่ แต่พื้นตลาดเฉอะแฉะและต้องระวังในเวลาเดิน ในคลองมีเรือบริการท่องเที่ยว คนหาลูกค้ามีคั้งแต่วัยรุ่นถึงคนมีอายุ ข้ามถนนกลับเข้ามาที่ท่ารถบัส มีแผนผังการวิ่งของรถแต่ละสายไม่ต้องถามใครก็ไปถูกเพราะอ่านแผนผังแล้วเดินอ้อมไปก็เจอรถบัสจอดอยู่ตามช่องที่ตายตัวเรานั่งรถสาย 23 กลับสนามบิน ยกเว้นในตลาดบรูไนเป็นประเทศที่สะอาด มีผังเมืองที่ไม่ซับซ้อน ที่ทำการรัฐบาลอยู่ใกล้สนามบิน ย้ายจากกลางเมืองซึ่งเป็นย่านธุรกิจออกไป
                                           
           เรากะนั่งรถไปสุดสายที่มัสยิดบนภูเขาแล้วย้อนกลับไปสนามบิน แต่เขาไปส่งเราที่สนามบินตรงชั้นสองที่เราออกไปครั้งแรก แล้วมีคนบอกให้เราลงไปชั้นล่าง เราจึงมีเวลาอยู่ที่สนามบินเหลือเฟือกว่าจะถึงเวลาเช็คอินและขึ้นเครื่อง ที่สนามบินเราเจอกลุ่มคนที่จะไปร่วมงานเลี้ยงฉลองสมรส เราจึงขอถ่ายรูปด้วย แม่ของสาวที่เราขอถ่ายรูปด้วยบอกให้ถ่ายรูปหลานตัวเล็กด้วย เราจึงได้สาวสวยหนุ่มหล่อและหนูน้อยตัวจิ๋วในชุดพื้นเมืองแสนสวย
                                           
           เราต้องไปนั่งอาศัยปลั๊กกับหนุ่มใหญ่ในการชาร์จแบ็ตมีคนมาทัก ป้างง แต่เธอบอกว่า เธอเป็นแม่ของคนที่เราถ่ายรูปด้วย เธอมีอาม่าอยู่เมืองไทย ตัวเธอเป็นครู ลุงบอกว่าเสียดายจังกว่าจะรู้เธอก็ส่งลูกสาวเสร็จแล้ว ระหว่างที่นั่งรอก็สังเกตผู้คนในสนามบิน ได้เห็นว่า ผู้คนในบรูไน อยู่กันอย่างมีความสุข เพราะมีรายได้ดี แต่ค่าใช้จ่ายไม่สูง พวกเขาอารมณ์ดี และเป็นมิตร ในขณะที่ค่าครองชีพต่ำกว่าไทยเล็กน้อย แต่รายได้สูงกว่าถึง 8 เท่า เป็นการเปรียบเทียบกันระหว่างกรุงเทพฯ กับ กรุงบันดาร์เสลีเบกะวัน เครื่องออกช้าอีกตามเคยเวลาออก 14.25 กลายเป็น 15.10