คือเราเป็นคนที่ค่อนข้างจะอ่อนไหวง่ายอยู่แล้วอ่ะ แล้วพอตอนเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแรกๆ อารมณ์มันก็ต้องแปรปรวนง่ายขึ้นไปอีก ทีนี้กลายเป็นว่าเราหนักเลย อะไรสะกิดนิดหน่อยก็ร้องไห้แล้ว โดยเฉพาะเรื่องเพื่อน รองลงมาก็เรื่องเรียน (เรื่องแฟนไม่มีค่ะ แฟนไม่เคยมี เพราะ จขกท ไม่ค่อยสันทัดเรื่องรักๆใคร่ๆอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แหะๆ)
- เรื่องเพื่อน ก็อย่างเช่น แค่เพื่อนแลดูเงียบๆใส่เรา เราก็เป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว พอมันเป็นแบบนี้ก็เกิดบรรยากาศแปลกๆขึ้น คือถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เราอาจจะไม่เป็นแบบนี้ ด้วยที่เราเป็นคนอ่อนไหวง่าย หรือรับรู้ความรู้สึกได้ไว ง่ายๆคือถ้าไม่อ่อนไหวง่ายเราก็จะทําตัวเป็นปกติ เพื่อนก็จะกลับปกติกับเรา ซึ่งมันดี แต่เราไม่เป็นแบบนั้นไง พอเงียบมาก็เงียบไป เราไม่รู้จะทํายังไง กลายเป็นว่าทั้งกลุ่มอยู่ดีๆไม่มีใครคุยกับเราเลย เรากลายเป็นคนไม่มีตัวตนไปแล้ว? เรารู้ว่ามันเป็นที่ตัวเรา เราเงียบเพื่อนเลยเงียบกับเรา เราไม่น่า sensitive เลยจริงๆ และแล้วเราก็ร้องไห้(เพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน) แล้วเพื่อนกลุ่มเราก็ไม่ใช่คนกระจุกกระจิกที่จะมาปลอบใจเพื่อน แต่เป็นแบบแข็งกระด้าง ห้วนๆ ตรงๆ ลุยๆ (ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้งที่หลังๆเราเริ่มห่างๆใส่กันเพราะไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกัน) พอมาเจอเราก็ไม่รู้จะทําไงกลายเป็นว่าหนีเราหมดเลยซะงั้น เออเราก็โกรธนะ งอนนะ เสียใจนะ รู้มั้ยว่าเวลานี้คนที่เราต้องการที่สุดคือเพื่อน และเราก็คิดว่าถ้าเราเป็นเพื่อนเรา เราจะไม่มีวันทําแบบนี้กับเพื่อนที่กำลังร้องไห้เรื่องที่เกี่ยวกับเราเด็ดขาด (ข้อดีของคน sensitive คือเห็นใจคนอื่นนะรู้ป่าว) แต่ด้วยเราเป็นคนใจดี เพื่อนๆในห้องทุกคนค่อนข้างรักเรา ก็คอยมาปลอบ เค้าคงเข้าใจเราว่าเราเป็นยังไง เราเลยยรู้สึกว่าเออเรายังมีเพื่อนนะ จากนั้นเราก็ร้องไห้ทั้งวัน กลับบ้านมาก็ร้องไห้
- เรื่องอื่น ก็เช่น คะแนนน้อย ขาดไปซักสองสามคะแนน ก็ร้องไห้ ไม่ได้เกรดสี่ก็ร้องไห้ (เพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจตัวเองอีกเหมือนกัน แถมอายชาวบ้านด้วย==) โดนแกล้งผลักแต่เอาคืนไม่เป็นเลยเป็นฝ่ายถูกกระทําอย่างเดียว เลยร้องไห้- - เวลาโกรธเราก็จะควบคุมไม่ค่อยได้แบบโกรธจนร้องไห้ และเราเป็นคนขี้หงุดหงิดมากๆด้วย ถึงเวลาเมื่อไหร่จะเหวี่ยงหมดเลย เก็บอาการไม่ค่อยได้ และตอนนึงประมาณ ม.3 พ่อมารับช้า ไปเรียนพิเศษไม่ทันเลยร้องไห้ พอร้องไห้ก็ไปเรียนไม่ได้อีก ตาบวม อาย ให้มันได้อย่างนี้สิ ถ้าเราไม่ร้องก็ได้เรียนและ เสร็จแล้วแม่เลยมารับไปอยู่ที่ทํางานแม่ ขึ้นลิฟต์ เราอั้นนํ้าตาไม่ไหวแล้ว พรวดออกมา มาทั้งนํ้ามูกนํ้าตา ออกปากออกจมูก เหมือนเขื่อนทะลักอ่ะ บอกเลยว่าอายม้ากกกกก คนก็อยู่ในลิฟต์อีกเย้อออ (คิดดูสิเด็กอายุ15แล้วร้องไห้เพราะไปเรียนพิเศษไม่ทัน เหลือเชื่อ==)
-เรื่องอยู่ดีๆก็ร้อง เช่น เราคิดถึงยาย ปกติจะไปนอนค้างทุกเสาร์แล้วกลับอาทิตย์ แต่อาทิตย์ไหนไม่ได้ไปก็จะคิดถึงจนน้ำตาไหล หรือวันที่จะกลับเราก็จะกอดยาย บ๊ายบายยาย พอขึ้นรถมาก็ร้องไห้ กลัวยายเหงา อยู่คนเดียว (พิมพ์ไปน้ำตาซึมไป) ไม่ว่าเราจะอายุเท่าไหร่เราก็ยังติดยายอยู่อย่างนั้นจนถึงปัจจุบันนี้ และครั้งนึงพ่อทําสเต๊กให้กิน คือผู้ชายก็คือผู้ชาย อาหารมีเพื่อกินก็กิน รสชาติงั้นๆ ไหม้บ้าง ไม่เป็นระเบียบบ้าง เราเลยชอบกินอาหารฝีมือแม่มากกว่า แต่พอสเตีกนี่ ไม่ได้น่ากินหรอกนะ-- แถมเยอะมากด้วย แต่พอเห็นสิ่งนี้เราถึงกับนํ้าตาไหล ร้องไห้ คือพ่อเอาซอสมาราดเป็นหน้ายิ้มเล็กๆตรงผักอ่ะ ซึ้งจิตซึ้งใจ ดูซีรี่ย์เกาหลีสงสารพระรองก็ร้องไห้ (ร้องไห้หนักมาก) อ่านนิยายแจ่มใสยังนํ้าตาซึม
เนี่ยแหละที่เรารู้สึกว่าเราร้องไห้บ่อยเกินไปรึป่าว
นิสัยรวมๆเราก็ ค่อนข้างละเอียดละอ่อนนะ เราชอบวาดรูปมากๆ ค่อนข้างมีเซ้นส์ในสิ่งต่างๆรอบตัว เรามองสิ่งต่างๆรอบตัวมัน deep มันมีอะไรมากกว่านั้น ส่วนเพลงก็ชอบเพลงสากลมากกว่าเพราะความรู้สึกล้วนๆ เรารู้สึกว่าเพลงมันมีความหมายที่ลึกซึ้งมากๆ หนังเราก็ไม่ดูแบบฆ่าฟัน บู๊แอคชั่นนะ อะไรที่มันวิชาการ หรือฮึกเหิมๆเราก็ไม่ดู ชอบแนวโรแมนติก หรือแนวการ์ตูนดิสนีย์ twilight ที่เค้าบอกกว่านํ้าเน่านี่หนังโปรดเราเลย
แต่เราไม่ได้ซึมเศร้าหรือคิดจะฆ่าตัวตายนะ เรากลับมองว่าถ้าเรียนจบชีวิตชั้นมันต้องสนุกมากแน่ๆ มีอาชีพมีเงิน อยู่กับคนที่รัก
ด้วยเราเป็นคนแบบนี้ เพื่อนในกลุ่มเราที่สนิทกัน ซึ่งเป็นคนตรงๆอย่างที่บอกนั่นแหละ เค้าคงแปลกๆกับความเป็นเราล่ะมั้ง ด้วยที่สนิทกันเลยไม่ค่อยมีมุมอ่อนโยนใส่กัน ค่อนข้างจะตรงไปตรงมามากกว่า เราเลยรู้สึกว่าเวลาเราอยู่ด้วยกันมันไม่ค่อยเป็นตัวของเรา มันตรงมาเราก็ตรงกลับ ไม่มีมากระหนุงกระหนิงใส่กัน แต่โอเค มันก็เป็น(ด้านเล็กๆ)ด้านหนึ่งของเรา ฉะนั้นเราเลยไม่ได้แสดงด้านความใจดี ความเห็นอกเห็นใจ ความเข้าใจออกมาเท่าไหร่กับบางคนในกลุ่ม เหมือนกับที่แสดงกับเพื่อนคนอื่นๆในห้อง บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่าเพื่อนในกลุ่มอาจจะไม่ชอบเราที่เรางอแงก็ได้ สนิทก็เหมือนไม่สนิท (เห็นมั้ยคิดมากอีกแล้ว)
เราอยากรู้ว่าเพื่อนๆคิดยังไงกับคน sensitive ?
เป็นคน sensitive มากๆเลยทําไงดี มันมีข้อดียังไง (อ่านหน่อย เยอะมากๆ)
- เรื่องเพื่อน ก็อย่างเช่น แค่เพื่อนแลดูเงียบๆใส่เรา เราก็เป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว พอมันเป็นแบบนี้ก็เกิดบรรยากาศแปลกๆขึ้น คือถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เราอาจจะไม่เป็นแบบนี้ ด้วยที่เราเป็นคนอ่อนไหวง่าย หรือรับรู้ความรู้สึกได้ไว ง่ายๆคือถ้าไม่อ่อนไหวง่ายเราก็จะทําตัวเป็นปกติ เพื่อนก็จะกลับปกติกับเรา ซึ่งมันดี แต่เราไม่เป็นแบบนั้นไง พอเงียบมาก็เงียบไป เราไม่รู้จะทํายังไง กลายเป็นว่าทั้งกลุ่มอยู่ดีๆไม่มีใครคุยกับเราเลย เรากลายเป็นคนไม่มีตัวตนไปแล้ว? เรารู้ว่ามันเป็นที่ตัวเรา เราเงียบเพื่อนเลยเงียบกับเรา เราไม่น่า sensitive เลยจริงๆ และแล้วเราก็ร้องไห้(เพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน) แล้วเพื่อนกลุ่มเราก็ไม่ใช่คนกระจุกกระจิกที่จะมาปลอบใจเพื่อน แต่เป็นแบบแข็งกระด้าง ห้วนๆ ตรงๆ ลุยๆ (ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้งที่หลังๆเราเริ่มห่างๆใส่กันเพราะไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกัน) พอมาเจอเราก็ไม่รู้จะทําไงกลายเป็นว่าหนีเราหมดเลยซะงั้น เออเราก็โกรธนะ งอนนะ เสียใจนะ รู้มั้ยว่าเวลานี้คนที่เราต้องการที่สุดคือเพื่อน และเราก็คิดว่าถ้าเราเป็นเพื่อนเรา เราจะไม่มีวันทําแบบนี้กับเพื่อนที่กำลังร้องไห้เรื่องที่เกี่ยวกับเราเด็ดขาด (ข้อดีของคน sensitive คือเห็นใจคนอื่นนะรู้ป่าว) แต่ด้วยเราเป็นคนใจดี เพื่อนๆในห้องทุกคนค่อนข้างรักเรา ก็คอยมาปลอบ เค้าคงเข้าใจเราว่าเราเป็นยังไง เราเลยยรู้สึกว่าเออเรายังมีเพื่อนนะ จากนั้นเราก็ร้องไห้ทั้งวัน กลับบ้านมาก็ร้องไห้
- เรื่องอื่น ก็เช่น คะแนนน้อย ขาดไปซักสองสามคะแนน ก็ร้องไห้ ไม่ได้เกรดสี่ก็ร้องไห้ (เพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจตัวเองอีกเหมือนกัน แถมอายชาวบ้านด้วย==) โดนแกล้งผลักแต่เอาคืนไม่เป็นเลยเป็นฝ่ายถูกกระทําอย่างเดียว เลยร้องไห้- - เวลาโกรธเราก็จะควบคุมไม่ค่อยได้แบบโกรธจนร้องไห้ และเราเป็นคนขี้หงุดหงิดมากๆด้วย ถึงเวลาเมื่อไหร่จะเหวี่ยงหมดเลย เก็บอาการไม่ค่อยได้ และตอนนึงประมาณ ม.3 พ่อมารับช้า ไปเรียนพิเศษไม่ทันเลยร้องไห้ พอร้องไห้ก็ไปเรียนไม่ได้อีก ตาบวม อาย ให้มันได้อย่างนี้สิ ถ้าเราไม่ร้องก็ได้เรียนและ เสร็จแล้วแม่เลยมารับไปอยู่ที่ทํางานแม่ ขึ้นลิฟต์ เราอั้นนํ้าตาไม่ไหวแล้ว พรวดออกมา มาทั้งนํ้ามูกนํ้าตา ออกปากออกจมูก เหมือนเขื่อนทะลักอ่ะ บอกเลยว่าอายม้ากกกกก คนก็อยู่ในลิฟต์อีกเย้อออ (คิดดูสิเด็กอายุ15แล้วร้องไห้เพราะไปเรียนพิเศษไม่ทัน เหลือเชื่อ==)
-เรื่องอยู่ดีๆก็ร้อง เช่น เราคิดถึงยาย ปกติจะไปนอนค้างทุกเสาร์แล้วกลับอาทิตย์ แต่อาทิตย์ไหนไม่ได้ไปก็จะคิดถึงจนน้ำตาไหล หรือวันที่จะกลับเราก็จะกอดยาย บ๊ายบายยาย พอขึ้นรถมาก็ร้องไห้ กลัวยายเหงา อยู่คนเดียว (พิมพ์ไปน้ำตาซึมไป) ไม่ว่าเราจะอายุเท่าไหร่เราก็ยังติดยายอยู่อย่างนั้นจนถึงปัจจุบันนี้ และครั้งนึงพ่อทําสเต๊กให้กิน คือผู้ชายก็คือผู้ชาย อาหารมีเพื่อกินก็กิน รสชาติงั้นๆ ไหม้บ้าง ไม่เป็นระเบียบบ้าง เราเลยชอบกินอาหารฝีมือแม่มากกว่า แต่พอสเตีกนี่ ไม่ได้น่ากินหรอกนะ-- แถมเยอะมากด้วย แต่พอเห็นสิ่งนี้เราถึงกับนํ้าตาไหล ร้องไห้ คือพ่อเอาซอสมาราดเป็นหน้ายิ้มเล็กๆตรงผักอ่ะ ซึ้งจิตซึ้งใจ ดูซีรี่ย์เกาหลีสงสารพระรองก็ร้องไห้ (ร้องไห้หนักมาก) อ่านนิยายแจ่มใสยังนํ้าตาซึม
เนี่ยแหละที่เรารู้สึกว่าเราร้องไห้บ่อยเกินไปรึป่าว
นิสัยรวมๆเราก็ ค่อนข้างละเอียดละอ่อนนะ เราชอบวาดรูปมากๆ ค่อนข้างมีเซ้นส์ในสิ่งต่างๆรอบตัว เรามองสิ่งต่างๆรอบตัวมัน deep มันมีอะไรมากกว่านั้น ส่วนเพลงก็ชอบเพลงสากลมากกว่าเพราะความรู้สึกล้วนๆ เรารู้สึกว่าเพลงมันมีความหมายที่ลึกซึ้งมากๆ หนังเราก็ไม่ดูแบบฆ่าฟัน บู๊แอคชั่นนะ อะไรที่มันวิชาการ หรือฮึกเหิมๆเราก็ไม่ดู ชอบแนวโรแมนติก หรือแนวการ์ตูนดิสนีย์ twilight ที่เค้าบอกกว่านํ้าเน่านี่หนังโปรดเราเลย
แต่เราไม่ได้ซึมเศร้าหรือคิดจะฆ่าตัวตายนะ เรากลับมองว่าถ้าเรียนจบชีวิตชั้นมันต้องสนุกมากแน่ๆ มีอาชีพมีเงิน อยู่กับคนที่รัก
ด้วยเราเป็นคนแบบนี้ เพื่อนในกลุ่มเราที่สนิทกัน ซึ่งเป็นคนตรงๆอย่างที่บอกนั่นแหละ เค้าคงแปลกๆกับความเป็นเราล่ะมั้ง ด้วยที่สนิทกันเลยไม่ค่อยมีมุมอ่อนโยนใส่กัน ค่อนข้างจะตรงไปตรงมามากกว่า เราเลยรู้สึกว่าเวลาเราอยู่ด้วยกันมันไม่ค่อยเป็นตัวของเรา มันตรงมาเราก็ตรงกลับ ไม่มีมากระหนุงกระหนิงใส่กัน แต่โอเค มันก็เป็น(ด้านเล็กๆ)ด้านหนึ่งของเรา ฉะนั้นเราเลยไม่ได้แสดงด้านความใจดี ความเห็นอกเห็นใจ ความเข้าใจออกมาเท่าไหร่กับบางคนในกลุ่ม เหมือนกับที่แสดงกับเพื่อนคนอื่นๆในห้อง บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่าเพื่อนในกลุ่มอาจจะไม่ชอบเราที่เรางอแงก็ได้ สนิทก็เหมือนไม่สนิท (เห็นมั้ยคิดมากอีกแล้ว)
เราอยากรู้ว่าเพื่อนๆคิดยังไงกับคน sensitive ?