วันนี้นั่งดู "อตีตา" ไปก็สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของจิตใจของชาวบางระจัน ไม่เคยย่อท้อและยอมแพ้กับอุปสรรคใดๆ แม้ร่างกายจะบาดเจ็บ แม้หัวใจจะมีความรัก ความห่วงใย ในเรื่องส่วนตัว แต่สุดท้ายแล้วก็เห็นแก่แผ่นดินหลัก ถึงแม้สิ่งที่ทุ่มเทความพยายามไปตั้งมากมาย เช่น การทำว่าว ทำสำเร็จแต่มีอุปสรรคฟ้าฝนอากาศ ทำให้นำมาใช้ไม่ได้ในตอนนี้ แอบสงสัยว่าจะได้เอามาใช้อีกมั๊ย

ดูไปก็นึกย้อนไปถึงเรื่องชาวบางระจันที่เคยได้ยินตั้งแต่สมัยเด็กๆ แบบเลือนลางเต็มทีในความรู้สึก จำได้แค่ว่าค่ายนี้เป็นค่ายที่แตกหลังสุด หลังกรุงศรีฯ แตก แต่ไม่รู้ว่าจำผิดหรือเปล่า คงต้องกลับไปศึกษาประวัติศาสตร์ช่วงนั้นใหม่ และศึกษาเหตุผลว่าทำไมค่ายถึงแตก ทำไมวีรชนจึงได้รับการยกย่องถึงความกล้าหาญ

ขอบคุณ "อตีตา" ที่ปลุกสำนึกและความสนใจใคร่รู้ในที่มาของเรา และคุณค่าของแผ่นดินที่บรรพบุรุษใช้เลือดเนื้อปกป้อง เชื่อว่าเยาวชนและผู้ใหญ่หลายคนคงหลงลืมประวัติศาสตร์ช่วงนี้ไป  และละครเรื่องนี้คงช่วยจุดประกายการเรียนรู้ได้ดี สร้างสำนึกด้านความสามัคคีและการไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ นอกจากนี้ยังสอนให้รู้จักจัดการกับความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในค่าย ที่ไม่มุ่งเน้นความเอาแต่ใจตัวเป็นใหญ่ เมื่อผิดก็ยอมรับและพร้อมจะปรับเปลี่ยน โดยมีเป้าหมายเดียวกันคือ รักษาแผ่นดินอันเป็นที่รัก