“ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก” ตะลุยอินโดนีเซีย บรูไน ฟิลิปปินส์ 14 วัน
ตอนที่ 5 สุราบายา
                                               
                                               
          รถออกจากนาวี่ตอนตีหนึ่งไปถึงสุระบายาหลังตี 2 เล็กน้อย ที่นั่นเราได้อาบน้ำสระผมแล้วนั่งรถซิตี้บัส คนละ 6,000 รูเปีย ระหว่างรอรถออกมีนักดนตรีพร้อมกีต้าร์ขึ้นมาร้องเพลง แล้วใช้ถุงใส่ขนมกรุบกรอบขอเงิน พอคนแรกลงไป คิวต่อมาขึ้นมา 3 คน คนหนึ่งตีกลอง 2 ใบเล็กๆ ส่วนอีก 2 คนดีดอาคูเลเล่ ทุกคนร้องเพลงได้ เป็นการประสานเสียงที่น่าฟังทีเดียว แล้วก็เปิดถุงลักษณะเดียวกันให้ใส่เงิน พวกเขาขึ้นรถทุกคันที่จอดอยู่ เป็นอีกอาชีพหนึ่งที่มีรายได้พอแก่การเลี้ยงชีพ
                                               
                                               
          วันจันทร์ที่ 14 ธันวาคม  2558 : พอถึงสุระบายาเขาจอดให้ลงที่หน้า Plaza ใหญ่ แล้วข้ามถนนเดินไปสถานีรถไฟ ระยะทางประมาณ 1 กม. เดินผ่าน Surabaya Plaza และห้างใหญ่อีก 2 ห้าง ผ่านสนามเด็กเล่นที่มีอนุสาวรีย์เรือดำน้ำข้างสะพาน เดินข้ามสะพาน ข้ามถนนที่มีเกาะคั่นอยู่ 2 ครั้งแล้วเลี้ยวซ้าย สถานีรถไฟอยู่ถัดจากทางแยกไปเล็กน้อย เราเดินแยกกัน ป้ารอลุงอยู่นานไม่เห็นโผล่จึงไปที่สถานีก่อน ซื้อตั๋วไปโปรโบลิงโก้ คนละ 120,000 รูเปีย เป็นชั้นพิเศษ          
                                               
                                               
                                               
                                               
                                               
         ลุงช้าเพราะไปข้ามสะพานลอย ลุงบอกว่า ถ้าวิ่งข้ามถนนกลัวป้าดุที่ไม่ทำตามกฎ พอลุงไปถึงก็หาข้อมูลสถานที่ท่องเที่ยว หนุ่มที่กำลังจะไปละหมาดบอกเราว่า เป็นช่วงเวลาเร่งด่วนไม่ควรออกไปไกลสถานี รถจะออกตอน 09.00 น. เราจึงหาซื้ออาหารเช้า มีข้าวห่อใบตองกับกระดาษขายอยู่หน้าสถานี มีของทอดและข้าวโพดต้มด้วย ลุงคงหิวมาก ซื้อข้าว และของทอดทุกอย่างที่อยู่ในกระจาดของแม่ค้า รวมทั้งขนมในห่อใบตองที่ดูเหมือนข้าวต้มมัด แต่ไม่ได้มัด เป็นกล้วยหุ้มด้วยแป้งข้าวเจ้า รสชาติเค็มๆ มันๆ เขาไม่มีขนมที่ทำจากข้าวเหนียว มีแต่ข้าวเจ้า ข้าวโพด และถั่ว
                                               
                                               
                                               
                                               
         เขาใช้ถุงก๊อบแก๊บสีดำเล็กๆ บางๆ ใส่อาหาร ถึงจะรู้ว่า กระดาษที่ห่อข้าวมีสารพิษปนเปื้อน มันควรจะเป็นใส่ขยะเท่านั้น ก็ต้องทำใจ ครั้งหนึ่งในชีวิต คงไม่เป็นไร พวกเขากินกันเป็นประจำ ยังอยู่กันได้ ถ้าเรากินครั้งเดียวแล้วป่วย ก็สมควรตายที่ร่างกายบอบบางเกินไป ไม่ลองก็ไม่รู้
                                               
                                                                                
                                               
                                               
                                               
                                               
         ถั่วลิสงต้มทั้งเปลือกมีขายอยู่ทั่วไป คนอินโดไม่กินผักสด ไม่มีร้านไหนตั้งผักสดให้เห็น เวลาเขาทำผักมักผ่านความร้อนสูงหรือทำให้ยุ่ยง่ายต่อการเคี้ยว เวลา 08.00 น. สถานีอนุญาตให้ผู้โดยสารที่มีตั๋วขบวน 09.00 น. เข้าไปนั่งรอข้างในได้ เวลา 08.30 น. รปภ. เชิญให้ไปรออีกด้านหนึ่งซึ่งมีวงดนตรีบรรเลงขับกล่อม ได้เจอพนักงานธนาคารสาว ทำงานที่โปรโบลิงโก้ ชื่อ Devie Chamelon