เมื่อคนที่กำเนิดเรามีลูกมากกว่าหนึ่งคนมันก็ต้องมีลูกรักกับลูกชังใช่ไหมล่ะ??  ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้นเพราะของเก่ามันจะไปสู้ของใหม่ได้ยังไง

เราพยายามคิดล่ะนะว่ามีลูกรักก็ต้องมีลูกชังมันก็แค่คำๆหนึ่ง แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริงแล้วแหละ รู้สึกท้อ ทำอะไรก็เหมือนเราผิดทุกอย่าง มันไม่ใช่ป่ะ ไม่เคยถามอะไรเลยอ่ะ เราก็พยายามบอกตัวเองนะว่าไม่ต้องไปคิดมาก แต่ถึงจะบอกตัวเองแบบนั้นมันไม่คิดมันก็ไม่ได้อ่ะ ยังไงสุดท้ายมันก็เก็บมาคิด แล้วเด็กบางคนที่เก็บมาคิดบางครั้งมันก็สะสมเรื่อยๆจนมันเครียด จนบางครั้งมันก็ไม่รู้จะทำไงอ่ะ มันก็ต้องพยายามหาวิธีที่ทำให้ตัวเองหลุดพ้นอ่ะ

ก็พยายามเข้าใจพวกผู้ใหญ่นะแต่อยากถามกลับบ้างอ่ะว่าผู้ใหญ่เคยพยายามจะเข้าใจเด็กบ้างมัย? เคยถามมัยว่าเด็กต้องการอะไร? อยากได้อะไร? เขาเต็มใจที่จะทำมัย? เต็มใจที่จะเรียนที่นี่มัย?  

เราเป็นคนหนึ่งที่มีน้องน้องเราได้ประมาณสามขวบแล้ว ตอนนี้เรารู้สึกเลยนะว่าเราเป็นลูกชังแล้วน้องเราอ่ะเป็นลูกรัก คือตอนนี้เราทำอะไรก็ผิดไปหมด เราอยากเรียนภาษาอังกฤษก็ผิด แต่ก็นะลืมไปว่าเรามันของเก่า ยังไงเขาก็ต้องสนของใหม่อยู่แล้วเพราะยังไงมันก็เป็นธรรมชาติของมนุษย์ เราก็พยายามเข้าใจแหละแต่ก็นะตอนนี้เราแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย เขาด่าก็ปล่อยเขาด่าไป ทำตัวให้เหมือนคนที่ตายไปแล้วอ่ะ เวลาเขาให้ความหวังหรือมีความหวังอะไรขึ้นมาเราจะไม่หวังสูงเลย เพราะเราเคยหวังสูงมาแล้วและก็พอตกลงมามันเจ็บ ตอนนี้แทบไม่หวังอะไรเลย

  เราก็อยากขอผู้ใหญ่ทุกคนที่มีลูกมากกว่าหนึ่ง หรือว่ากำลังจะมีว่ารักพวกเขาให้เท่ากันหน่อย ดูแลพวกเขาให้เท่ากัน ใส่ใจความรู้สึกของลูกที่คุณเคยละเลยเพราะคิดว่าเขาโตแล้วบ้างก็ได้ ถึงลูกบางคนของพวกคุณจะโตแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเจ็บไม่เป็น ร้องไห้ไม่เป็น เสียใจไม่เป็นนะ บางครั้งที่เขาโดนพวกคุณด่าหรือต่อว่าเขาอาจจะแอบไปร้องไห้ เสียใจคนเดียวในห้องตัวเองก็ได้ ถ้าลูกสองคนของพวกคุณทะเลาะกันก็ถามเขาหน่อยว่าทะเลาะอะไรกัน ไม่ใช่ว่าโทษคนเพียงคนเดียวทั้งๆที่บางครั้งคนที่คุณโทษเขาอาจจะไม่ได้ทำผิดเลยกลับกันอีกคนอาจจะเป็นคนทำก็ได้

    






     ☺ไม่งั้นกว่าพวกคุณจะรู้สึกตัวอีกทีก็อาจจะเสียเขาไปแล้วก็ได้☺