ฉันเฝ้าถามตัวเองเสมอว่าเมื่อไหร่ฉันจะมีแฟนเมื่อไหร่ฉันจะเจอคนที่เรียกคำว่าใช่สักที มันก็แปลกๆเนอะเกิดมาก็นาน คนที่เข้ามาชีวิตก็เยอะแต่ไม่มีใครที่จริงๆจังกับฉันเลย  หรือฉันอาจไม่สวยตรงตามสเปกเขา ใช่มั่ง ฉันอ้วน 67 kg สูง150 กว่า ตัวกลม แก้มยุ้ย เป็นคนหลอกง่าย ฮ่า และจริงจังเกินไป ........
คนแรก : ผู้ชายที่น่ารัก สุภาพ สุขุม เท่ สูง สมาท เพอร์เฟ็ก ไปทุกอย่าง.เป็นรุ่นพี่.....ฉันแอบชอบเขา มานาน ปีกว่าแล้วละมั้ง แต่เราได้พบกันไม่กี่ครั้ง คุยกันนับวันได้ หรืออาจจะเรียกว่านับคำได้ เขาก็คงไม่สนใจฉันหรอกมั้ง  แต่มีคนคอยเป็นพ่อสื่อแม่สื่อให้ฉันอยู่ แต่ไม่สำเร็จ  ฉันพยายามทำความรู้จักเขา จากผู้หญิงที่ขี้อาย ไม่กล้าๆ กลับกลายเป็นผุ้หญิงที่กล้า กล้าจะทัก กล้าที่จะคุยแต่ในเฟสบุคเท่านั้น   เจอกันตัวจริงฉันแอบสั้นและหลบๆเขา  แต่เขาก็คุยกับฉันบ้าง....แต่พอนานไปเขาก็เร่มห่างไปทุกที.....จนตอนนี้ไม่ได้คุยกันอีกเลย..เฮ้อ
และแล้วคนที่สองก็โผล่เข้ามาในชีวิตฉัน
คนที่สอง : ผู้ชายที่บอกว่าผมโสดครับ....พูดจาไพเราะมีครับตลอดเวลา  ทำตัวสนิมสนนกับผู้หญิงทุกคน  ชอบเล่นกีฬา รุ่นเดียวกัน  ชอบทำตัวอยากอยู่ใกล้ชิดเรา พูดจาภาษาดอกไม้ แต่นาน.เข้า เขาเปิดเผย.....ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ไม่ได้โสดจริง........ที่ผ่านมาละคือไร..เอิ่มสรุปว่าเราต้องตัดใจละเป็นเพื่อนกัน...........เรื่องทั้งเรื่องคือเราคิดไปเองฝ่ายเดียว
ทำไงได้ละเนอะฉันไม่เคยมีคนมาทำแบบนี้เนอะ อาจจะยังไม่เข้าใจคำว่ารัก
คนที่สาม : นายคนที่เป็นรุ่นน้อง หนุ่มนักดนตรี เป็นที่หมายตาของชาวสีม่วง  "ผมโสดนะครับ พี่.......เวลาที่คุยกับพี่ทุกครั้งมีความสุขจัง" ทักกันทุกวันคุยกันทุกวัน จนคิดว่าคนนี้อะเปล่า...แต่นานไป.......เริ่มเงียบหายไป..ไม่ทักไม่คุย เพราะเขาามีคนที่สวยกว่า ผู้หญิงที่เยอะแยะมาคุยกับเขา เขาเลือกที่จะมีไมตรีและคุยกับผู้หญิงเหล่านั้น "เพราะผมชอบชีวิตโสดมากกว่าครับ"
เห้อ........ทำไมหัวใจของฉันต้องเต้นผิดปกติกับผู้ชายที่ไม่ควรจะรักเลย
และตอนนี้เหมือนฉันเริ่มจะกักขังตัวเองเอาหัวใจที่มีอยู่ทิ้งลงในกล่องสี่เหลี่ยมปิดผนึกไม่ให้ออกมาได้ ฉันคงคิดว่าความรักของฉันมันคงไม่มีอยู่จริงหรือมันคงเดินทางไม่ถึง หรือฉันอาจจะดีไม่พอสำหรับใครสักคนก็เป็นได้
ขอบคุณนะเพื่อนๆพันทิปที่เข้ามาอ่านอย่างเดียวฉันก็มีคุณที่เป็นเพื่อนคุย ^^