สวัสดีครับ ผมมาเล่าประสบการณ์ชีวิตให้อ่านกัน
เมื่อสองปีก่อน ผมคบกับแฟนคนนึง ตอนนั้นผมทำงานแล้ว ส่วนเธอยังเรียนอยู่
คบกันได้ปีกว่า เธอเปลี่ยนไป ทำตัวเหมือนไม่ใช่แฟนกัน
จากเมื่อก่อนไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด กลายเป็นว่า เธอไปไหนก็ไปคนเดียวไม่ก็ไปกับเพื่อน
ก่อนนอน จะเล่าให้กันฟังว่า ทำอะไรมาบ้าง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง กลายเป็นว่าพอทักไป เธอก็ตอบมาแค่ว่า จะนอนแล้ว
เมื่อก่อนใครว่าง ก็จะทักอีกฝ่ายเสมอ กลับกลายเป็นว่า ผมเป็นคนทักไปฝ่ายเดียว พอไม่ลองทักไลน์ไปสามวัน ก็คือไม่ได้คุยกันเลยตลอด3วัน
เวลาทักไลน์ ทักเฟสไป เธอก็จะตอบว่าแค่ อือ,อืม,อ่า แม้ว่าประโยคจะยาวแค่ไหน ก็ตอบแค่นั้น ส่วนเรื่องโทรไป เธอจะตัดสายทิ้งตลอดแล้วส่งไลน์มาว่าไม่ว่าง
เรื่องมีคนอื่นมั้ย ผมทั้งถามตรงๆกับคุยกับที่บ้านเทอ ผมก็เชื่อได้สนิทใจว่าไม่มีแน่นอน
ผมเลยคิดว่า อาจจะเพราะเธอยังเด็กอยู่ อาจจะมีเบื่อบ้าง แล้วผมก็ทน...
ผมทนมาได้ครึ่งปี.. เป็นครึ่งปีที่ บอกได้เลยว่า ไม่มีความสุข มีแฟนแต่เหมือนคนไม่มีแฟน อย่างกับมีแฟนแค่ไม่ให้สถานะเป็นโสด
จนในที่สุดผมตัดสินใจบอกเลิกเธอพร้อมเล่าความรู้สึกทุกอย่างของผม
เย็นวันเดียวกัน ผมกลับบ้านพร้อมน้ำตา นอนไม่หลับ รู้สึกเหมือนตัวเองเสียอะไรสำคัญๆไป
แต่เธอคนนั้นกลับไปร้านเหล้า เพื่อไปฉลองความโสดกับเพื่อน
ผ่านไป ครึ่งปีผมย้ายที่ทำงานมาคนละจังหวัดกับเธอ มีผู้หญิงหลายคนเข้ามาในชีวิตผม แต่ผมไม่เปิดรับใครซักคนเลย ผมกลัวจะเจ็บอีก ผมกลัวที่จะมีความรักครั้งใหม่ ผมเศร้าแล้วก็ไม่อยากเศร้าแบบนั้นอีก
จนหลังปีใหม่ที่ผ่านมา เธอคนเดิมกลับมาบอกผมว่า "กลับมาคบกันมั้ย" ผมไม่ตอบเธอ
ผ่านมาอีก1สัปดาห์ ผมคิดว่าผมอยากกลับไปคบกับเธอ ผมจึงบอกเธอว่าผมอยากกลับไปคบกับเธอนะ เธอบอกว่า ลองคุยๆกันไปก่อนมั้ย
เธอถามผมว่า ผมรอได้มั้ย รอให้เธอเรียนจบ
ผมถามเธอกลับว่าตอนนี้เธอมีใครอยู่มั้ย ได้ชอบใครอยู่รึป่าว เธอก็บอกว่าไม่มี ผมเลยตัดสินใจ "รอ"
หลังจากนั้นผมกับเธอก็คุยกันบ้าง จน1กุมภา ผมไปรู้มาว่า เธอมีคน คอยไปรับไปส่ง คอยพาไปเที่ยว
ผมไม่รอช้า รีบถามเธอเลยว่า ที่ผมไปรู้มา เป็นเรื่องจริงหรือป่าว เค้นไปเค้นมา จนเธอยอมรับว่าใช่ เธอมีผู้ชายอีกคนที่อยู่ที่นั่น เพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน
มันเหมือนโลกทั้งใบของผมมันแตกสลายเลยครับ ผมยอมรับว่าผมโกรธเธอมาก ไม่ได้โกรธเพราะเธอไม่เลือกผม แต่ผมโกรธที่ทำไมต้องมาให้ความหวังลมๆแล้งๆ
ในขณะที่ผมรอ แต่เธอกลับมองหาคนอื่น
ผมยอมรับว่า ผมยังไม่พร้อม ผมเป็นเด็กจบใหม่เพิ่งเริ่มทำงาน
เธอไปเจอคนที่พร้อมกว่า เธอจะเลือกคนนั้นก็เป็นสิทธิ์ของเธอ แต่.. เธอจะมาบอกให้ผมรอทำไม
หรือผมโง่เอง ทั้งๆที่เคยเจ็บเพราะเธอมาแล้ว แต่ผมยังไปรอ แล้วก็เจ็บอีกรอบ
ผมนี่โง่มากใช่มั้ยครับ เคยเจ็บมาแล้ว แต่ก็ยังกลับไปเพื่อเจ็บอีกรอบ
เมื่อสองปีก่อน ผมคบกับแฟนคนนึง ตอนนั้นผมทำงานแล้ว ส่วนเธอยังเรียนอยู่
คบกันได้ปีกว่า เธอเปลี่ยนไป ทำตัวเหมือนไม่ใช่แฟนกัน
จากเมื่อก่อนไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด กลายเป็นว่า เธอไปไหนก็ไปคนเดียวไม่ก็ไปกับเพื่อน
ก่อนนอน จะเล่าให้กันฟังว่า ทำอะไรมาบ้าง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง กลายเป็นว่าพอทักไป เธอก็ตอบมาแค่ว่า จะนอนแล้ว
เมื่อก่อนใครว่าง ก็จะทักอีกฝ่ายเสมอ กลับกลายเป็นว่า ผมเป็นคนทักไปฝ่ายเดียว พอไม่ลองทักไลน์ไปสามวัน ก็คือไม่ได้คุยกันเลยตลอด3วัน
เวลาทักไลน์ ทักเฟสไป เธอก็จะตอบว่าแค่ อือ,อืม,อ่า แม้ว่าประโยคจะยาวแค่ไหน ก็ตอบแค่นั้น ส่วนเรื่องโทรไป เธอจะตัดสายทิ้งตลอดแล้วส่งไลน์มาว่าไม่ว่าง
เรื่องมีคนอื่นมั้ย ผมทั้งถามตรงๆกับคุยกับที่บ้านเทอ ผมก็เชื่อได้สนิทใจว่าไม่มีแน่นอน
ผมเลยคิดว่า อาจจะเพราะเธอยังเด็กอยู่ อาจจะมีเบื่อบ้าง แล้วผมก็ทน...
ผมทนมาได้ครึ่งปี.. เป็นครึ่งปีที่ บอกได้เลยว่า ไม่มีความสุข มีแฟนแต่เหมือนคนไม่มีแฟน อย่างกับมีแฟนแค่ไม่ให้สถานะเป็นโสด
จนในที่สุดผมตัดสินใจบอกเลิกเธอพร้อมเล่าความรู้สึกทุกอย่างของผม
เย็นวันเดียวกัน ผมกลับบ้านพร้อมน้ำตา นอนไม่หลับ รู้สึกเหมือนตัวเองเสียอะไรสำคัญๆไป
แต่เธอคนนั้นกลับไปร้านเหล้า เพื่อไปฉลองความโสดกับเพื่อน
ผ่านไป ครึ่งปีผมย้ายที่ทำงานมาคนละจังหวัดกับเธอ มีผู้หญิงหลายคนเข้ามาในชีวิตผม แต่ผมไม่เปิดรับใครซักคนเลย ผมกลัวจะเจ็บอีก ผมกลัวที่จะมีความรักครั้งใหม่ ผมเศร้าแล้วก็ไม่อยากเศร้าแบบนั้นอีก
จนหลังปีใหม่ที่ผ่านมา เธอคนเดิมกลับมาบอกผมว่า "กลับมาคบกันมั้ย" ผมไม่ตอบเธอ
ผ่านมาอีก1สัปดาห์ ผมคิดว่าผมอยากกลับไปคบกับเธอ ผมจึงบอกเธอว่าผมอยากกลับไปคบกับเธอนะ เธอบอกว่า ลองคุยๆกันไปก่อนมั้ย
เธอถามผมว่า ผมรอได้มั้ย รอให้เธอเรียนจบ
ผมถามเธอกลับว่าตอนนี้เธอมีใครอยู่มั้ย ได้ชอบใครอยู่รึป่าว เธอก็บอกว่าไม่มี ผมเลยตัดสินใจ "รอ"
หลังจากนั้นผมกับเธอก็คุยกันบ้าง จน1กุมภา ผมไปรู้มาว่า เธอมีคน คอยไปรับไปส่ง คอยพาไปเที่ยว
ผมไม่รอช้า รีบถามเธอเลยว่า ที่ผมไปรู้มา เป็นเรื่องจริงหรือป่าว เค้นไปเค้นมา จนเธอยอมรับว่าใช่ เธอมีผู้ชายอีกคนที่อยู่ที่นั่น เพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน
มันเหมือนโลกทั้งใบของผมมันแตกสลายเลยครับ ผมยอมรับว่าผมโกรธเธอมาก ไม่ได้โกรธเพราะเธอไม่เลือกผม แต่ผมโกรธที่ทำไมต้องมาให้ความหวังลมๆแล้งๆ
ในขณะที่ผมรอ แต่เธอกลับมองหาคนอื่น
ผมยอมรับว่า ผมยังไม่พร้อม ผมเป็นเด็กจบใหม่เพิ่งเริ่มทำงาน
เธอไปเจอคนที่พร้อมกว่า เธอจะเลือกคนนั้นก็เป็นสิทธิ์ของเธอ แต่.. เธอจะมาบอกให้ผมรอทำไม
หรือผมโง่เอง ทั้งๆที่เคยเจ็บเพราะเธอมาแล้ว แต่ผมยังไปรอ แล้วก็เจ็บอีกรอบ