เป็นเรื่อง ผมกับแฟนเก่า (ผมสองคนยังเรียนอยู่ในรั้วมหาลัย) เราสองคนคบกันมาจะถึงขั้นพูดเรื่องขอกันแล้ว แบบขอกันก่อน เรียนจบออกมาทำงานแล้วค่อยมาแต่ง แต่ . . . . ต้องเลิกกันก่อน เพราะเค้าไปแอบคุยผู้ชายคนอื่น หรือผู้ชายคนนั้นจงใจที่จะแย้งแล้วคนของเราก็เล่นด้วย ผมก็ปล่อยเค้าไปตามใจเค้า และผมก็ต้องอยู่คนเดียว
แล้วปล่อยให้เค้าสองคนคบกันประมาณ 1 ปี................ และแล้ว ผมได้มีโอกาส ได้คุยกัน และมาพูดทุกอย่างระหว่างที่คบกับผู้ชายคนนั้นให้เราฟัง พูดเชิงว่า ผู้คนนั้นไม่ดูแลไม่ห่วงใยไม่แคร์เลย ไม่เหมือนตอนที่คบกับผม เค้าพูดให้ฟังทุกอย่างแม้กะทั้งว่าเคยมีอะไรกันแล้ว.... แต่ผมก็ได้แต่รับฟัง (แต่ก็มีเจ็บอยู่บ้าง) เพราะผมรู้ว่าในใจผมยังรักเค้าอยู่  เวลาเค้ามีปัญหาอะไรกับผู้ชายคนนั้น เค้าจะชอบติดต่อมาหาผม แต่ไม่ให้ผมติดต่อไป เพราะไม่อยากให้มีปัญหา หลายครั้งมากที่ติดต่อผมมา แต่แล้ว ล่าสุดเมื่อคืนวานนี้ แฟนเก่าผมจับได้ว่าผู้ชายคนนั้น แอบไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น แล้วเธอก็ติดสินเลิกแล้วให้ผมไปหาไปปลอบใจเธอ ผมก็ไปตามที่เธอขอ แต่ความรู้สึกผมตอนนั้นรู้สึกเจ็บแทนยังไงไม่รู้ แล้วปลอบเธอจนหยุดร้องไห้ ผมรู้สึกเป็นห่วงเธอมาก ทั้งที่เธอเป็นคนทิ้งเราไป แล้วผมก็เจ็บเพราะเธอมามากแล้ว ที่โดนแย้งไปต่อหน้า ปล่อยคนรักไปอยู่คนอื่น อีกอย่าง เธอเป็นผู้หญิงที่ชอบเที่ยวกลางคืน
ประเด็น ระหว่างที่เธอโสด เธอจะไปทำจะไปมีอะไรกับใครก็ได้ หรือป่าวก็ไม่รู้ เป็นเรื่องที่ผมเป็นห่วง แล้วเธอติดต่อมาเรื่อยๆแบบนี้ ผมรู้สึกเจ็บ ทั้งๆที่รู้ว่ากลับไปคบกันอีกไม่ได้ เพราะผมไปพูดอะไรไม่เข้าหูแม่เค้าตั้งแต่เลิกกับผม ประเด็นหลักๆคือผมเป็นห่วงเค้ามาก บางคนอาจจะมองว่าผมโง่ ทำไมไม่หาแฟนเป็นของตัวเอง ผมเลยบอกว่าผมยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนตอนนี้ , ตัดใจจากเธอไม่ได้เพราะยังเป็นห่วง แล้วระหว่างที่เป็นห่วงอยู่นี้ผมรู้สึกเจ็บไปด้วยเหมือนวังวนอะไรสักอย่าง แบบเป็นห่วงมากกว่าตอนที่เธอคบกับผู้ชายคนนั้น เหมือนผมอยากให้เธอไปเจอแฟนที่ดีๆ กลัวเธอไปทำอะไรมีไรกับคนอื่นไปเรื่อย เหมือนนิสัยมันฟ้อง แต่อดเป็นห่วงไม่ได้ แล้วก็เจ็บไปด้วย แล้วมันจะมีสักวันมั้ยที่จะเจ็บจนชินไปเลย แต่ยังให้คำปรึกษาเธอได้อยู่ เรื่องการเรียน และปัญหาของเธอ แบบที่ไม่รู้สึกเจ็บ รู้สึกแค่เพื่อนกันออะไรประมาณนี้  อาจจะมองว่าผมโง่ก็ได้นะครับ อยากถามผู้มีประสบการณ์