เรื่องราวของผมนี้เป็นเรื่องราวตลอดระยะเวลา2ปีที่ผ่านมา............
ผมขอเริ่มเรื่องเลยนะครับ : เรื่องของผมก็มีอยู่ว่า ผมคุยกับผู้หญิงคนไม่รู้ว่าจะเรียกว่าแฟนหรืออะไรดี แต่เรายังไม่ได้คบกันตอนนั้นผมอยู่ม.6แฟนผมอยู่ม.2ช่วงระยะเวลาช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรามีความสุขมากๆเราอยู่รร.เดียวกันวันนึงก็เจอกันนะครับแต่ไม่ค่อยบ่อยเธอเป็นคนน่ารักมีหลายๆคนจีบเหมือนกันแต่สุดท้ายเธอก็เลือกคุยกับผม ผมดีใจมากครับเราคุยกันไปเรื่อยๆเป็นเวลา5-6เดือน แต่เธอยังไม่ยอมคบกับผม เธอบอกผมว่าอย่าพื่งคบกันเป็นแฟนเลยเนอะขออยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนนะ แล้วเธอพร้อมเธอจะบอกผม ผมเป็นคนไม่ซีอะไรเท่าไรครับ ผมบอกเธอว่า "สถานะไม่สำคัญขอแค่เรารู้ว่าตอนนี้เราอยู่กันในฐานะไหนก็พอ" เราใช้ระยะเวลาที่เหลือได้คุ้มค่ามากครับ เราไปรร.เจอกันกลับจากรร.ไปออกกำลังกายกัน พอตอนกลางคืนเราก็ทำการบ้านกันผมจะคอยสอนเธอบ้างเวลาเธอไม่เข้าใจตรงไหน (หมายถึงเราSkypeกันน่ะครับ) ผมบอกเธอว่าถ้าเราจะคบกันเราต้องมีอนาคตอย่าเสียการเรียน เธอเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่เมื่อเธอรับปากกับผมเธอก็ขยันขึ้นตั้งใจเรียนจนมาอยู่อันดับท็อปๆของห้อง(อันนี้พ่อแม่ของเธอเป็นคนมาเล่าให้ผมฟังครับว่าเธอตั้งใจเรียนและขยันขึ้นมามาก) ผมแสดงให้พ่อแม่ของเธอเห็นว่าความรักของเราไม่ใช่ความรักที่ไม่ได้ ที่แย่ หรือที่เหลวแหลก แต่เป็นความรักที่ดูแลกันครับ จนพ่อแม่เธอเชื่อใจ ไว้ใจและรักผมมาก แหะๆผมนี้ตอนนั้นดีใจมาก >< .. พอตกเสาร์อาทิตย์เราก็ไปผ่อนคลายกันผมไปรับเธอพาไปเที่ยวพาไปกินนุ้นนี้นั้นที่เธอชอบ พาไปทุกๆที่ที่เธออยากไปและมันก็เปนแบบนี้ทุกๆวันจนผมเรียนจบ ช่วงปิดเทอม6เดือนของผมก่อนมหาลัยจะเปิด ผมก็คอยไปรับไปส่งคอยดูแลเธอคอยสอนการบ้านเธอเวลาที่เหลือก่อนเปิดเทอมผมก็ให้เธอหมดเลยครับ เพราะคิดว่าเดี๋ยวเปิดเทอมก็คงไม่ได้เจอกันแล้ว ช่วงนั้นเราก็แทบจะเรียกว่าตัวติดกันเลยก็ได้ แห้ะๆ ไปไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน อยู่ด้วยกันทั้งวัน (แต่ผมไม่เคยทำอะไรเธอเลยนะครับ มากสุดคือจับมือกับยิกแก้มครับ ไม่ใช่เพราะไม่กล้า แต่ผมยังอยากให้เธอมีค่ากับผมจนถึงวันที่เราพร้อมดีกว่าครับ แล้วเราจะเห็นค่าของมันมากกว่าวันนี้)
เรามีความสุขกันมากเรารักกันมากครับไม่น้อยลงเลย จนถึงวันที่ผมเปิดเทอม ... ^____^
เราจากกันแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยชินเลย ทรมานครับแต่ก็เข้าใจกัน ผมสัญญากับเธอว่า"ยังไงก็จะรักจะรอและดูแลเธอเองรอเราก่อนนะ"
พอเปิดเทอม (ผมลืมบอกไปผมเรียนวิศวอยู่มหาลัยแห่งนึงครับ) เพราะฉนั้นเรียนค่อนข้างหนักเลย แถมรับน้องก็โคตรหนักเช่นกันครับ ผมเรียน8โมง-5โมงเย็น หรือบางวันถึง2ทุ่ม หลังจากเรียนเสร็จก็ต้องรับน้องอีกครับ กว่าจะเสร็จจากรับน้องก็5ทุ่มบ้าง บางวันก็ตี1ตี2เลย บอกเลยว่าแทบไม่ได้คุยกันเลยครับ อาจจะได้คุยกันบ้าง วันละนิดหรือบางวันไม่ได้คุยกันเลย ผมไม่มีเวลาให้เธอเลยในใจกลัวว่าเธอจะทิ้งผมไปไหม แต่กลับกันเลยครับเธอรอผมทุกๆวันจนเธอหลับ หลังจากที่ผมรับน้องเสร็จกลับมาเปิดดูโทรศัพท์ทุกๆวันผมจะเห็นข้อความเล็กๆที่ทิ้งไว้ว่า"ตัว สู้ๆนะ เค้าเป็นกำลังใจให้ รู้นะว่าเหนื่อยเค้าเป็นกำลังใจให้ตัวเสมอนะเค้ารู้ว่าตัวทำได้ ตัวไม่ต้องห่วงเค้านะเชื่อใจเค้าไว้ใจเค้าเพราะเค้าเชื่อใจและไว้ใจตัว ตั้งใจเรียนนะเค้ารอให้ตัวกลับมาหาเค้านะ" เชื่อไหมครับ เป็นแบบนี้ทุกๆวันเลย เธอมั่นคงกับผมมาก เธอไม่เคยนอกใจผมเลย ไม่เคยทำให้ผมรำคาญไม่เคยงี่เง่าใส่ มีเหตุผลมากๆครับ ผมดีใจมากครับเพราะทุกๆวันกว่าผมจะเรียนเสร็จรับน้องเสร็จก็ยังมีเธอเป็นกำลังใจให้ผมมาตลอดเลยครับ ^____________^ พอวันหยุดนานๆทีผมก็กลับบ้านครับ สิ่งที่ผมเจอเมื่อกลับไปถึงก็ยังเป็นเธอคนเดิมที่รอคอยให้ผมกลับไปหา ยอมรับครับว่าตอนนั้นมันคงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว จนครบรอบ 1ปี 1วัน .... เรื่องวุ่นๆ แย่ๆก็เริ่มมเข้ามาในชีวิตผมครับ ........................
#เดี๋ยวมาต่อให้นะครับขอตัวไปทำธุระก่อน 5555 นี้เป็นกระทู้แรกของผมติชมได้นะครับผมพึ่งเคยเขียนเป็นครั้งแรกผิดถูกยังไงขออภัยไว้ด้วยนะครับและขอขอบคุนทุกๆท่านล่วงหน้าด้วยนะครับที่เปิดเข้ามาชมเข้ามาแสดงความคิดเห็นกัน ไม่รู้ว่าเรื่องของผมจะน่าเบื่อไปหรือเปล่านะครับแต่เป็นเรื่องจริงของตัวผมเองเลยครับ ^^"
หากย้อนเวลากัยไปได้
ผมขอเริ่มเรื่องเลยนะครับ : เรื่องของผมก็มีอยู่ว่า ผมคุยกับผู้หญิงคนไม่รู้ว่าจะเรียกว่าแฟนหรืออะไรดี แต่เรายังไม่ได้คบกันตอนนั้นผมอยู่ม.6แฟนผมอยู่ม.2ช่วงระยะเวลาช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรามีความสุขมากๆเราอยู่รร.เดียวกันวันนึงก็เจอกันนะครับแต่ไม่ค่อยบ่อยเธอเป็นคนน่ารักมีหลายๆคนจีบเหมือนกันแต่สุดท้ายเธอก็เลือกคุยกับผม ผมดีใจมากครับเราคุยกันไปเรื่อยๆเป็นเวลา5-6เดือน แต่เธอยังไม่ยอมคบกับผม เธอบอกผมว่าอย่าพื่งคบกันเป็นแฟนเลยเนอะขออยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนนะ แล้วเธอพร้อมเธอจะบอกผม ผมเป็นคนไม่ซีอะไรเท่าไรครับ ผมบอกเธอว่า "สถานะไม่สำคัญขอแค่เรารู้ว่าตอนนี้เราอยู่กันในฐานะไหนก็พอ" เราใช้ระยะเวลาที่เหลือได้คุ้มค่ามากครับ เราไปรร.เจอกันกลับจากรร.ไปออกกำลังกายกัน พอตอนกลางคืนเราก็ทำการบ้านกันผมจะคอยสอนเธอบ้างเวลาเธอไม่เข้าใจตรงไหน (หมายถึงเราSkypeกันน่ะครับ) ผมบอกเธอว่าถ้าเราจะคบกันเราต้องมีอนาคตอย่าเสียการเรียน เธอเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่เมื่อเธอรับปากกับผมเธอก็ขยันขึ้นตั้งใจเรียนจนมาอยู่อันดับท็อปๆของห้อง(อันนี้พ่อแม่ของเธอเป็นคนมาเล่าให้ผมฟังครับว่าเธอตั้งใจเรียนและขยันขึ้นมามาก) ผมแสดงให้พ่อแม่ของเธอเห็นว่าความรักของเราไม่ใช่ความรักที่ไม่ได้ ที่แย่ หรือที่เหลวแหลก แต่เป็นความรักที่ดูแลกันครับ จนพ่อแม่เธอเชื่อใจ ไว้ใจและรักผมมาก แหะๆผมนี้ตอนนั้นดีใจมาก >< .. พอตกเสาร์อาทิตย์เราก็ไปผ่อนคลายกันผมไปรับเธอพาไปเที่ยวพาไปกินนุ้นนี้นั้นที่เธอชอบ พาไปทุกๆที่ที่เธออยากไปและมันก็เปนแบบนี้ทุกๆวันจนผมเรียนจบ ช่วงปิดเทอม6เดือนของผมก่อนมหาลัยจะเปิด ผมก็คอยไปรับไปส่งคอยดูแลเธอคอยสอนการบ้านเธอเวลาที่เหลือก่อนเปิดเทอมผมก็ให้เธอหมดเลยครับ เพราะคิดว่าเดี๋ยวเปิดเทอมก็คงไม่ได้เจอกันแล้ว ช่วงนั้นเราก็แทบจะเรียกว่าตัวติดกันเลยก็ได้ แห้ะๆ ไปไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน อยู่ด้วยกันทั้งวัน (แต่ผมไม่เคยทำอะไรเธอเลยนะครับ มากสุดคือจับมือกับยิกแก้มครับ ไม่ใช่เพราะไม่กล้า แต่ผมยังอยากให้เธอมีค่ากับผมจนถึงวันที่เราพร้อมดีกว่าครับ แล้วเราจะเห็นค่าของมันมากกว่าวันนี้)
เรามีความสุขกันมากเรารักกันมากครับไม่น้อยลงเลย จนถึงวันที่ผมเปิดเทอม ... ^____^
เราจากกันแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยชินเลย ทรมานครับแต่ก็เข้าใจกัน ผมสัญญากับเธอว่า"ยังไงก็จะรักจะรอและดูแลเธอเองรอเราก่อนนะ"
พอเปิดเทอม (ผมลืมบอกไปผมเรียนวิศวอยู่มหาลัยแห่งนึงครับ) เพราะฉนั้นเรียนค่อนข้างหนักเลย แถมรับน้องก็โคตรหนักเช่นกันครับ ผมเรียน8โมง-5โมงเย็น หรือบางวันถึง2ทุ่ม หลังจากเรียนเสร็จก็ต้องรับน้องอีกครับ กว่าจะเสร็จจากรับน้องก็5ทุ่มบ้าง บางวันก็ตี1ตี2เลย บอกเลยว่าแทบไม่ได้คุยกันเลยครับ อาจจะได้คุยกันบ้าง วันละนิดหรือบางวันไม่ได้คุยกันเลย ผมไม่มีเวลาให้เธอเลยในใจกลัวว่าเธอจะทิ้งผมไปไหม แต่กลับกันเลยครับเธอรอผมทุกๆวันจนเธอหลับ หลังจากที่ผมรับน้องเสร็จกลับมาเปิดดูโทรศัพท์ทุกๆวันผมจะเห็นข้อความเล็กๆที่ทิ้งไว้ว่า"ตัว สู้ๆนะ เค้าเป็นกำลังใจให้ รู้นะว่าเหนื่อยเค้าเป็นกำลังใจให้ตัวเสมอนะเค้ารู้ว่าตัวทำได้ ตัวไม่ต้องห่วงเค้านะเชื่อใจเค้าไว้ใจเค้าเพราะเค้าเชื่อใจและไว้ใจตัว ตั้งใจเรียนนะเค้ารอให้ตัวกลับมาหาเค้านะ" เชื่อไหมครับ เป็นแบบนี้ทุกๆวันเลย เธอมั่นคงกับผมมาก เธอไม่เคยนอกใจผมเลย ไม่เคยทำให้ผมรำคาญไม่เคยงี่เง่าใส่ มีเหตุผลมากๆครับ ผมดีใจมากครับเพราะทุกๆวันกว่าผมจะเรียนเสร็จรับน้องเสร็จก็ยังมีเธอเป็นกำลังใจให้ผมมาตลอดเลยครับ ^____________^ พอวันหยุดนานๆทีผมก็กลับบ้านครับ สิ่งที่ผมเจอเมื่อกลับไปถึงก็ยังเป็นเธอคนเดิมที่รอคอยให้ผมกลับไปหา ยอมรับครับว่าตอนนั้นมันคงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้ว จนครบรอบ 1ปี 1วัน .... เรื่องวุ่นๆ แย่ๆก็เริ่มมเข้ามาในชีวิตผมครับ ........................
#เดี๋ยวมาต่อให้นะครับขอตัวไปทำธุระก่อน 5555 นี้เป็นกระทู้แรกของผมติชมได้นะครับผมพึ่งเคยเขียนเป็นครั้งแรกผิดถูกยังไงขออภัยไว้ด้วยนะครับและขอขอบคุนทุกๆท่านล่วงหน้าด้วยนะครับที่เปิดเข้ามาชมเข้ามาแสดงความคิดเห็นกัน ไม่รู้ว่าเรื่องของผมจะน่าเบื่อไปหรือเปล่านะครับแต่เป็นเรื่องจริงของตัวผมเองเลยครับ ^^"