ยาม ตะ วัน รุ่ง แรง ส่อง แสง สาด
รวิ วาด ฉาน ฉาย ประ กาย หวาม
แสด สี รุ้ง ฟุ้ง วิบ ระ ยิบ ยาม
ผืน ฟ้า คราม ยาม สะ ท้อน ร้อน ระ เริง

ดุจ เติม แต่ง แรง ฝัน วัน เริ่ม ใหม่
ถัก ทอ ใย สาย ต่อ ก่อ สาง เสิง
ละ ลิ่ว ล้อ ลม ไล้ ไอ กระ เจิง
เป็น เปลว เพลิง ต่อ เชื้อ เกื้อ อุ่น ไอ

เอื้อ อา ทร ศร ส่ง ล งมา ปัก
ริ้ว ทอ ถัก จุด หมาย ใน ความ ฝัน
เริ่ม ชี วี โอบ เอื้อ เจือ สัม พันธ์
ยิ่ง ยาว วัน นาน เนิ่น เกิน จาก จร

เปรียบ ชี วิต คน ฝัน วัน ส่อง แสง
ที่ สาด แรง เสก สรร จำ นรรค์ สอน
วัน รุ่ง ฟื้น คืน ทรวง ห่วง อา วรณ์
ระ ยิบ ซ่อน ใน เพลิง แรง แสง ตะ วัน

เมื่อ สิ้น แสง แรง ส่อง หมอง มัว หม่น
เว หา หน ทึม เทา เคล้า คลอ ฝัน
ตะ วัน สาด สลัว เบา เงา ทาบ พลัน
รติ หวั่น เหงา เยือน เกลื่อน กลบ กาล

เหลือ เพียง ฝัน วัน ใส ใน ยาม รุ่ง
เคย จรุง ปรุง แต่ง ฉาย ประ กาย ฉาน
ทาบ ทับ ถม ครึ้ม เคล้า เศร้า ร้าว ราน
ซอก ซุก ผ่าน ความ คำ นึง ก้น บึ้ง ใจ

ยาม เย็น เฝ้า มอง ตะ วัน ยาม ผัน หลบ
เมฆ มา กลบ ลบ แรง แฝง หวั่น ไหว
ฤ..คน พ้อ ท้อ เรื่อย เพราะ เหนื่อย ใจ
ดั่ง " ตะ วัน ชิง พลบ"  ไกล ให้ ล้า ตรม...


           "  เพ็ญ พิช ญา "