ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไงเหมือนกันนะ
เราอายุ20 ฐานะปานกลาง มีเงินซื้อนู่นซื้อนี่ตามภาษาวัยรุ่น ขับรถไปเที่ยวเวลาเบื่อๆกับเพื่อน

เข้าเรื่องเลยนะ
สำหรับวัย20 เป้าหมายของเรามีแบบนี้
1.มีเงินใช้ซื้ออะไรที่อยากได้ในงบที่ไม่เว่อร์ๆ มีรถใช้ทำงานส่งของ (ขายของออนไลน์) -ไปเรียน และที่สำคัญ ไม่ต้องขอพ่อแม่ซื้ออะไรที่วัยเราๆคงรู้กัน ครีม เสื้อผ้า รองเท้า บลาๆ ไม่ว่าราคาจะร้อย พัน หรือหมื่น

2.อยู่ในจุดที่ครอบครัวไม่ได้อยู่ในฐานะที่ลำบากมาก ขนาดทำงานจนร่างพัง

3.ได้ทำในสิ่งที่อยากจะทำ อันนี้ขอบอกว่าแต่ละคนต้องไม่เหมือนกันแน่ๆ ของเราสิ่งที่อยากจะทำมีไม่มาก คือถ้าว่างก็หาอะไรที่คิดว่าเป็นประโยชน์ทำ ((ไม่ใช่เด็กเรียนเด็กดีขนาดนั้นนะ สเปะสปะบ้างธรรมดา555)) อย่างน้อยหาเงินเองใช้เองช่วยแบ่งค่าใช้จ่ายพ่อแม่ได้บ้างก็ยังดี หลังๆขอเงินเค้าซื้ออะไรจุกจิกแล้วเริ่มรู้สึกอายๆที่จะขอ ไม่ได้บอกว่ามันน่าเกลียดหรือไม่ดีอะไรนะ แต่รู้สึกว่ามันอยู่ในจุดที่เราสามารถทำได้ หาเองได้แค่เราไม่เริ่มทำมัน หรือมองว่าคนอื่นยังไม่ทำ เลยยังไม่รู้สึกอย่างนั้น
หรือไม่ก็ออกไปพักผ่อน เที่ยวแก้เบื่อกับเพื่อนตามภาษาวัยรุ่น

4.เรื่องสุดท้าย การมีแฟน อาจจะเป็นเพราะเราเจอใครมาหลายรูปแบบตั้งแต่ง้องแง้ง ยันคนที่เป็นรูปเป็นร่างมีอนาคต แต่รู้สึกว่าสิ่งนั้นมันไม่ยั่งยืน ไม่มั่นคง ตราบใดที่เป็นผู้หญิงแบบเข้าใจไปสะทุกอย่าง ไว้ใจสะทุกอย่าง คุยกันแบบเหตุผล เพราะเรามองว่าการหึงแบบไม่มีเหตุผลมันโคตรไร้สาระ งอนคืองอน ก็อธิบายเหตุผล โกรธคือโกรธ พูดให้เข้าใจทั้ง2ฝ่าย จนบางที กลายเป็นไม่ต้องพูดกันก็ได้ สุดท้ายจุดจบก็น่าจะพอรู้กันนะคะ ทุกคนคงเคยมีจุดอิ่มตัว
รู้สึกจะดรามาเยอะไป555 เอาเป็นว่า คงเป็นอารมณ์ไม่อยากจะเจ็บซ้ำๆมั้งคะ รู้สึกโตจนไม่ได้อยู่ในจุดที่คบๆเลิกๆเล่นสนุกๆสะแล้ว



ประมาณนี้ ชีวิตเราก็มีอะไรครบทุกอย่าง ไม่ได้ทุกข์ ไม่ได้สุขสำราญขนาดเว่อร์อะไรมาก อารมณ์ประมาณ

"แค่นี้แหละพอแล้ว ไม่รู้สึกอยากได้อะไรแล้ว"


ไม่รู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเรามั้ย ?