{อาจมีคำไม่สุภาพนิดๆหน่อยๆ ต้องขออภัยด้วยนะครับ}

ผมรู้จักผู้หญิงคนนึง เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนผม ที่ได้รู้จักกันก็เพราะเพื่อนผมพาเธอคนนี้มาดื่มสังสรรก็เลยได้พบกัน เห็นแว้บแรกนี่แบบ”อื้อหือ ใช่เลย” คือนางไม่ได้สวยขนาดนั้นนะ แต่คือสเป็คเลยอ่ะ 55555 (พูดไปก็เขิน) แต่ก็ได้รู้จักแค่ผิวเผินแหล่ะครับ เพราะมีเพื่อนผมคนนึงขอไว้ ผมก็เลยไม่อยากเข้าไปยุ่งมาก เดี๋ยวหวั่นไหวกว่าเดิม -0- แล้วพอเวลาผ่านไปประมาณ 3 เดือนได้ ผมก็เล่นเฟสบุ้คอยู่ดีๆก็เปิดไปเจอเฟสเธอซะงั้น ตอนแรกก็ลังเลอยู่นะว่าจะแอดดีไม๊ ทำเป็นหยิ่งไง แต่สุดท้ายก็เผลอกดผิด ไปกดปุ่ม add friend เฉยเล้ย >< 5555 แอดไปแล้วยังไงหล่ะครับ ปัญหาแรกคือ จะทักดีไม๊ ใจก็ไม่ค่อยกล้า แต่คิดไปคิดมาทักไปก็คงไม่เสียหายอะไรมั้ง ..ปัญหาแรกจบไป ปัญหาต่อไปก็ตามมา “จะทักว่าไรดีว้ะ” ปัญหาโลกแตกสำหรับผมเลยครับ คือถ้าคุณผู้อ่านเคยชอบใครซักคน ต้องมีคนที่เคยอยูในสถานการณ์แบบผมบ้างแหล่ะ คือถ้าทักไม่คิดนี่ชีวิตจบเลยนะ 5555 สุดท้ายก็ลงเอยด้วยคำว่า “หวัดดี” ....โคตรจะยอดฮิตครับ + สติกเกอร์หน้ายิ้มโง่ๆ 1 ตัว สักแปปเธอก็ตอบมา ก็รู้สึกชีวิตมีความหวังขึ้นมานิดนึงละ แต่ก็ตอบแค่แปปเดียวจริงๆอ่ะ แปปแบบแปปจริงๆอ่ะ แล้วเธอก็ไม่ตอบครับ(แต่อ่านนะ) ทิ้งผมไว้กับความเฟ้งฟ้างและอ้างว้างฝุด ๆ ผมก็เลยปล่อยทิ้งไว้ไม่อยากหน้าด้านทักไปอีก เดี๋ยวจะดูกระเหี้ยนกระหือรือเกินไป 5555

หลังจากนั้นประมาน อาทิตย์กว่าๆได้มั้ง ผมก็ไปเจอเธออยู่ร้านเหล้าแห่งนึงใกล้มหาลัย(ที่เจอเพราะเรียนอยู่ที่เดียวกัน) ก็เลยมีโอกาสได้คุยกันอีกครั้งนึง แต่ก็คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับ เพราะเธอเมามาก 55555 ส่วนผมก็เมาเช่นกัน ผมเลยหลุดปากไปประโยคนึง “ทำไมไม่ตอบเฟสกูว้ะ ! กูอุส่าจะทักไปจีบซะหน่อย” -0- ลั่นครับ ลั่นแรงมาก 5555 แต่เธอก็ทำได้แต่ยิ้มหวานพร้อมกับทำสายตาหยาดเยิ้มสุดๆ ผมก็จึงถามเธออีก “แล้วจะกลับยังไง” เธอจึงตอบผมว่า “เดี๋ยวพี่กูไปส่ง” ผมก็โอเค ๆ แล้วซักพักร้านก็ปิด ก็แยกย้ายกันไป ตื่นเช้ามาผมก็เลยถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง เธอตอบมาสั้นๆง่ายๆ “เมาเละค่ะ” ผมก็ถามนู่นถามนี่ต่อเรื่อยเปื่อย ตามประสาคนหาเรื่องคุย 5555 แต่สุดท้ายก็จบอีหรอบเดิมครับ เงียบอีก หายอีก ตามเคย ..

จนวันนึงไม่รู้อะไรดลใจผมให้ทักเธอไปอีก เธอก็ตอบมาปกติ จนรู้ว่าเธอจะไปวิ่งที่สนามกีฬาตอนเย็น ผมได้โอกาสก็เสนอตัวเลยครับ “กูไปโด้ยยย” นาทีนั้นต้องยอมหน้าด้านละครับ 5555 นางก็โอเคๆ นางก็เลยบอกว่า “งั้นเดี๋ยวบ่ายนี้กูไปเรียนกับละกัน เพราะกูไม่มีเรียน” เข้าทางดิครับ ผมนี่อยากเจอนางจะตายอยู่ละ 5555 ถึงเวลานางก็มาเรียนกับผม จนจบ 3 ชม. ซึ่งจริงๆก็ไม่ค่อยได้เรียนหรอกนั่งคุยกันซะมากกว่า เรียนเสร็จก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปวิ่ง พอถึงเวลาก็วิ่งกันไป ต่างคนต่างไป วิ่งเสร็จนางก็มาบ่นหิวๆ ผมก็เลยถามว่า “จะกินไรหล่ะ” นางก็แล้วแต่ๆ สุดท้ายผมก็เลือกร้านเพื่อไปรับประทานอาหารเย็นเสร็จสับ ระหว่างทางที่ขี่มอไซไปอยู่ดีๆเธอก็ถามผม “ตั้งแต่มามอนี่มีแฟนยังว้ะ” ผมก็บอก “ไม่อ่ะ ไม่มีใครเอา 55555” นางก็ตอบประมานว่า ไม่เอาเค้ามากกว่าอ่ะดิ ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไงก็เลย อืมๆเออๆ ไป พอถึงร้านข้าวก็นั่งกินกันไปคุยไป เพลินๆ เธอก็บ่นเรื่องคนที่เข้ามาให้ผมฟังบ้าง “น่าเบื่อหว่ะ ขนาดยังไม่เป็นแฟนยังงี่เง่าขนาดนี้นะ ไม่ไหวๆ” ผมก็ด้แต่ฟังแล้วก็อ้อ อ้อ อืม อืม แล้วก็เก็บข้อมูลสิ่งที่เธอบ่นมาเป็นข้อมูลแบบเนียน ๆ 5555 พอกินเสร็จก็แยกย้ายกลับหอปกติ แต่ที่เปลี่ยนไปคือผมจะไม่ยอมให้แชทว่างเด็ดขาด ผมพลาดไปหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ต้องต่อให้ติด หึหึ - -

คืนนั้นเธอก็บอกผมว่าเธอจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนนะ ผมก็ได้แต่บอก ดูแลตัวเองดีๆละกัน อย่าเมามากหล่ะ “กูเป็นห่วง” คำนี้อาจจะดูธรรมดาๆสำหรับเพื่อนคนอื่นที่บอกเค้า แต่สำหรับผมคำว่าเป็นห่วงนั้นมันแฝงคำว่าหวงเข้าไปด้วย ซึ่งเธออาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่เธอก็ตอบรับมาว่า “โอเคๆ ถ้าถึงหอแล้วจะบอกนะ” ความรู้สึกผมนี่เหมือนเค้าจะสัมผัสได้ละมั้งว่าเราแคร์เค้า 55555 คิดไปเองอีกละครับ แต่สักแปปความกังวลก็เริ่มเข้าครอบงำผม ถึงขั้นฝันว่าเธอบอกผมว่าเธอถึงหอแล้วอ่ะ พอถึงเวลาตี2กว่าผมก็สะดุ้งตื่นเพราะความฝัน และพอนึกได้ก็หยิบโทรศัพมาเปิดดูอย่างเร็วปรากฎว่า.... ยังเงียบอยู่ ผมเลยทักไป”ไหนบอกว่าถึงหอจะบอกไง!” คือเวลานั้นมันควรจะเลิกแล้ว -.- แต่ก็ยังเงียบต่อ ผมก็เลยหลับไป ตื่นเช้าไปเรียนตามปกติ จนเวลาเที่ยงๆเธอก็ทักมาบอกผมว่าตื่นแล้ว เมื่อคืน โทรศัพแบตหมด เลยไม่ได้บอก ผมก็ เออๆอืมๆ ไม่ได้ว่าไงต่อ คือไม่มีสิทว่าเค้าไง -0- ก็เลยชวนไปกินข้าวเที่ยงกัน เธอก็โอเคๆ ผมก็ไปรับไปกินข้าวเที่ยง เสร็จแล้วก็ไปส่งกลับหอเช่นเดิม แต่พอหลังจากตอนนั้นเธอก็ตอบแบบแปลกไป ตอบสั้นๆ ตอบช้าๆกว่าเดิม จนตอนเย็นเธอก็ไม่อ่านไม่ตอบเลย ผมก็เอะใจ ก็เลยลองชวนไปวิ่งดู แต่คราวนี้เธอตอบ “ไม่อ่ะ หนาว ไปเลยๆ” ผมก็เฟลนิดๆนะ แต่ก็ทำไรไม่ได้นิเนอะ ผมก็เลยไปวิ่งคนเดียวซะเลย ประชดชีวิต แต่พอวิ่งไปได้ประมานครึ่งชม. ก็เห็นผู้หญิงเตี้ยๆคนนึงเดินมาไกล้ๆลู่วิ่ง.. เธอนั่นเอง อยู่ดีๆก็มา ผมก็ตกใจนิดๆ แต่ก็ทำท่าทีเฉยๆ ในใจก็แอบคิดว่าเธอคงมาหาใครซักคนของเธอแหล่ะมั้ง พอกลับมาอีกรอบนึง เธอก็หายไปละ ยิ่งชัดเลย เธอต้องไปกับคนที่เธอมาหาแล้วแน่ ๆ พอวิ่งไปอีก 2 รอบ อยู่ดีๆเธอก็โผล่มาจากข้างหลังมาสะกิดผม ผมก็เลยถามไปว่า “มาทำไร” เธอก็ตอบว่า”มาวิ่งไงไอสั..” เออได้ยินคำตอบแล้วก็รู้สึกทำไมตัวเองโง่อย่างนี้ มาสนามกีฬาคงมารอเกาเหลาเลือดหมูมั้ง -.- ฟังเสร็จผมก็วิ่งต่อไปเรื่อย ๆ วิ่งเสร็จก็เลยเดินๆรอ นางก็บ่นหิวอีกละ ก็ถามคำถามเดิม “จะ-ไรหล่ะ” สุดท้ายก็ไปกินข้าวเย็นกัน ผมก็บอกว่าเดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปกินเหล้านะ ไปป่าว เธอก็นั่งคิดอยู่แปปนึง ก็ตกลง (เธอรู้จักเพื่อนผมแทบทุกคนอยู่แล้วนางก็เลยกล้าไป) กินเสร็จผมก็เลยพาไปส่งกลับหอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มารับเธอไปพร้อมกัน ไปถึงก็ตามสเต็ปครับ
ชนยับ กินทั้งทีต้องเอาให้คุ้ม แต่ผมบอกเธอตั้งแต่ก่อนจะถึงแล้วว่าไม่ให้เธอกินเยอะ เพราะผมไม่อยากเห็นเธอเมาอีกแล้ว เวลาเดินไปเรื่อย ดนตรีก็บันเลงไปความดราม่าก็เริ่มเข้ามา อยู่ดีๆผมก็คิดว่าถ้าวันนึง สิ่งที่ผมอยากจะสมหวัง มันไม่สมหวังขึ้นมา ผมจะรู้สึกยังไงดี เพราะมันจะมีเหตุให้ต้องเฟลทุกครั้งเมื่อผมคิดจะจริงจังกับใคร ก็ได้แต่นั่งคิดคนเดียว นั่งเงียบด้วยครับ เงียบกริบ ไม่พูดไม่จากับใคร ทั้งๆที่ผมเป็นคนที่เฮฮาปาจิงโกะมากๆเวลาเมา จนซักพักเธอคนนั้นก็เข้ามาถามผม”เป็นไรเนี่ย ทำไมดูไม่สนุกเลย” ผมก็บอกไป “กูไม่ได้เป็นไร ไปสนุกเหอะ เรื่องแค่นี้ทำไรกูไม่ได้หรอก”(แต่ดันบอกว่าไม่ได้เป็นไร) เธอก็เลยถามผมว่า “อกหักหรอ” ผมก็บอก”ป่าวหรอก แต่อีกไม่นานกูน่าจะอกหักแหล่ะ 555” ...นางก็เงียบไปแปปนึงแล้วก็พูดขึ้นมาว่า”แล้วถ้าครั้งนี้มันไม่อกหักหล่ะ” ...ผมก็นั่งคิดอยู่แปปนึง ก็คิดขึ้นได้... ถ้าเธอรู้ว่าผมหมายถึงเธอ แล้วเธอตอบมาแบบนี้ ผมควรจะต้องมีหวังไหมอ่ะ (แต่คือเธอไม่รู้หรอก คิดไปเอง) คิดได้งั้นผมก็เลยใจ้นขึ้นมานิดนึงหลังจากนั่งก้มหน้ามองแก้วเบียอยู่นาน ก็นั่งเล่นไปเรื่อยจนร้านปิด ก็ขี่มอไซจะไปกินเกี๊ยวกุ้งกันต่อ แต่ปัญหาคืออากาศคืนนั้นมัน หนาวมากมากกกก แต่ผมมีเสื้อคลุมกันลมอยู่ตัวเดียว ทำไงหล่ะครับ ก็ต้องให้นางใส่ จะได้ไม่หนาว ส่วนคนหนาวก็เก๊าเองง T^T แต่ก็สบายมาก เรื่องแค่นี้ ชิวๆ ~ พอกินเสร็จก็พานางไปส่งที่หอตามเคย


เรื่องของผมมันอาจอ่านแล้วไม่สนุกเหมือนกระทู้อื่นๆนะครับ เพราะมันเป็นกระทู้แรกของผม แรกจริงๆ ไม่ได้โม้ แต่ที่ผมพิมเรื่องนี้ขึ้นมาผมแค่อยากให้มันเป็นบันทึกเรื่องราวของผมที่มีความรู้สึดีๆกับผู้หญิงคนนึง เหมือนเป็นโน๊ตเล็กๆเรื่องนึงสำหรับตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วเรื่องนี้มันจะเปนยังไง เค้าจะคิดยังไงกับผมมันก็ไม่สำคัญหรอกครับ แค่ผมได้รู้สึกว่ามีผู้หญิงคนนึงมาทำให้ผมยิ้มได้ในบางเวลาแค่นั้นผมก็มีความสุขแล้วครับ

….. มันอาจดูจบห้วนๆหน่อยนะครับ เพราะเรื่องจริงตอนนี้มันยังไม่จบหน่ะครับ อิ้อิ้ ; P