Story my life
นี่เป็นกระทู้แรกเลยน่ะครับ ที่สมัครเข้ามาเพื่อตีแผ่ชีวิตของตัวเอง
แนะนำก่อนน่ะครับ ผมเป็นแค่ผู้ชายคนนึ่งที่ธรรมดาๆไม่ได้วิเศษวิโสอะไร เป็นเด็กต่างจังหวัด ตัวสูงผิวสีแทน รูปร่างผอม
เหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไปทางภาคอีสาน โดยตั้งแต่กำเนิดแล้วที่จำความได้ พ่อผมได้เสียตั้งแต่ผมอายุ 7ขวบ น่าจะได้ ผมมีพี่ชาย1 คน
น้องสาว 1 คน
หลังพ่อเสียได้ไม่นาน แม่ผมได้มีสามีใหม่ และย้ายไปอยู่กับเขา ผมกับพี่น้องอาศัยอยู่กับยาย ฐานะทางบ้านผมค่อนข้างยากจน มันเลยทำให้ผมและคนในครอบครัว ค่อนข้างจะแข็งแกร่ง ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ตั้งแต่อายุ 15 อยากได้อะไร แม่จะบอกเสมอว่า แม่ไม่ได้รวย อยากได้อะไรให้หาเอาเอง ให้มือให้เท้ามาแล้ว จะพูดว่าเหมือนป่มดอยก็ไม่เชิงน่ะครับ แต่สำหรับผม มันเหมือนภูมิคุ้มกันมากกว่า มันทำให้เราแข็งแกร่งมากกว่าคนอื่น เพราะไม่มีพ่อแม่ตามใจ หลังจากเรียนจบมัธยมต้น ก้ได้สอบเข้า มหาลัยที่อยากเรียน ผมก้ปรากฏว่าสอบผ่าน ดีใจมาก แล้วหลังจากรู้คือต้องหาค่าเทอมแรกเข้า จนวันเปิดเรียน ผมหาไม่ทัน เงินที่รับจ้างมันไม่พอ น้อยใจกับตัวเองมากที่ต้องมาสู้คนเดียวแบบนี้ไม่เหมือนครอบครัวอื่น สุดท้ายผมก้ไม่ได้เรียน อย่างที่ตั้งใจไว้ เลยต้องมาเรียนแถวบ้านในตัวอำเภอ ด้วยความที่เรายังเป็นวัยรุ่น ก็ไปตามเพื่อนติดเพื่อนมาก จนสุดท้ายเรียนไม่จบ จบแค่ ม 5
แม่ก็เสียใจมากบ่นๆเช้าเย็น แต่ผมก็ไม่สน เพราะผมคิดเสมอ แม่ไม่ได้มาเลี้ยงผม เหมือนยายกับน้า เพราะแม่ไปอยู่กับแฟนใหม่แล้ว จะบอกว่าประชดก้ได้ครับ หลังจากที่เรียนไม่จบ ก้ออกหางานทำ ระหว่างนี้ผมไม่คบใครเป็นแฟนเลยน่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าอยุ่กับพื่อนแล้วก้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
ต่อน่ะครับ
ระหว่างที่ทำงานก้เอาวุฒิไปเทียบ กับ กศน จะได้จบ ม 6 กับเขาหลังจากนั้น อีก2 ปี ก็ได้หมายเรียกเกณฑ์ทหาร ก็ไม่คิดอะไร ผมคิดว่าถ้าคนมันจะโดนทหารจะทำยังไงมันก็ต้องโดน เพราะชะตาเขาขีดมาแล้ว แม่ผมก้ไม่ได้สนใจอะไร แกบอกว่า พี่กูไปบนให้ไม่โดน แต่กูไม่บนหรอก ติดก็ดีจะได้หายดื้อ ผมก็พูดว่าติดมาอย่าร้องก็แล้วกัน พึดแบบนอยๆ หลังจากวัดตัวอะไรเสร็จตอนบ่ายก็มานั่งรอจับฉลาก ผลัดผมเขาเอาทั้งหมด 40 คน ถ้าจำไม่ผิด จาก ร้อยกว่าคน ผมนั่งอยู่รั้งท้าย นั่งคุยกับเพื่อนว่า ถ้าโดนกูไม่โดน เพราะเหลือ 10 กว่าคน ใบแดงเหลือประมาณ 4ใบ พอถึงเพื่อนผม มันจับก่อน มันไม่โดน ผมพอรู้ชะตากรรมเลย ถึงทีผม จับขึ้นมาเห็นแค่ตัวหนังสือสีแดงๆผมนี่ขาอ่อนเลย คนในห้องนี่เสียงดังมากจนผมนี่หูอื้อ ลงทะเบียนเสร้จสับ ลงมาแม่มากอดแล้วก็ร้องไห้ ว่ากูน่าจะไปบน ผมบอกไม่เป้นไรแม่ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ผมไหวแม่ ผมไหว หลังรับราชการทหาร ยอมรับครับ เขาสอนและฝึกดีมาก จากคนที่ไม่เป็นคนอย่างผม รู้พระคุณพ่อแม่ รักชาติ หลังจากนั้นยกมือไหว้แม่ตลอด วันเยี่ยมญาติสัปดาห์แรก แม่ผมมาผมนี้ดีใจมาก เหมือนนางฟ้ามาโปรดถึงจะไม่มีพ่อ ผมบอกแม่เสมอ ผมไม่น้อยใจ แค่แม่คนเดียวผมก็พอแล้ว พอปลดจากทหาร ชีวิตของการทำงานก็เข้ามา เข้ามาทำงานใน เมืองหลวง ชีวิตช่างวุ่นวายซะเหลือเกิน ไม่มีเพื่อน คนเขามาในชีวิตมากน่าหลายตา
คำนี้ที่ว่า ชีวิตเป็นของเราใช้ซะ อืม ผมใช้มันเปลืองจริงๆ อยากบอกทุกคนเลยน่ะครับ วันเวลามันมีค่า อย่าใช้มันเปลือง
และแล้วผมก็ได้มีแฟน คบเพียงแค่คนเดียว ผมคบกับแฟนคนนี้มาประมาน 1 ปี ผมทำงานห้าง แฟนผมทำงานฝ่ายการเงิน เราก้อยู่มาแบบเรื่อยๆทางบ้านของเราก้รู้เรื่อง เราคุยกันว่าจะออกจากงานมาเปิดกิจการเป็นของตัวเอง แต่ ผมดันป่วยขึ้นมาดื้อๆ ไอจนเลือดออก ทนไม่ไหว ก้ไปตรวจ ไม่เจออะไร ผมนี่แปลกมาก หมอไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรแต่ให้ยามากิน กินได้อาทิตย์หนึ่ง ผมไม่ดีขึ้นเลย ก็ไปอีก แล้วเปลี่ยนยา พอดีขึ้นก้ไปตรวจอีก รพ
หมอบอก ผมเป็นวัณโรค ผมต้องกินยาอย่างน้อย 6 เดือน ผมท้อมากครับ คือผมไม่ได้ทำงานแล้ว มีแค่แฟนผมที่ทำคนเดียวสงสารเขา ผมก็กลับไปรักษาตัวที่บ้านได้ 4 เดือน ดีขึ้น ก้ลงมาทำงานต่อ พักเรื่องเปิดร้านไว้ก่อน หลังจากหาย จากวัณโรค ผมก้ใช้ชีวิตปกติ ได้ประมาณ 2 เดือน ทะเลาะกับแฟน ถึงขั้นต้องเลิกลา ผมก้ต้องยอมรับ เพราะมันเหนื่อย เลิกก็เลิก หลังจากเลิกกันแล้วก็เลยจะเปลี่ยนงาน ไปทำงานโรงงานเหมือนเพื่อนๆ เห็นบอกได้ตังค์เยอะ ก็เลยลาออกงานเก่า ไปสมัครทิ้งไว้ จนเขาเรียกสอบสัมภาษณ์ ทุกอย่างผ่าน เขาก็นัดวันเริ่มงานให้ใบส่งตัวไปตรวจสุขภาพในคลินิก ผมก้ไปตรวจ คนเยอะมากผมก็รอถึงคิวผมก็เจาะเลือดตรวจปอด เสร็จ นาทีที่ผมไม่ต้องการก็มาถึงหมอเรียกผม มาฟังผลเลือด ผมเป็นไวรัสตับอักเสบบี หมอเลยหยุดตรวจแค่นี้เดินออกมาหน้าจ่อย นี่ชีวิตผมมันตกต่ำถึงขนาดนี้เลยหรอ ผมติดกับแฟนมา เพื่อนๆบอกมันหายได้กับไปรักษาตัวที่บ้านก่อน แต่ผมไม่แน่ใจ เลยไปตรวจ รพ อีกรอบ ยื่นเรื่องตรวจเอง หา2 โรค หาเอดส์ กับ ตับอักเสบ
หลังจากเจาะเลือด ผมก้นั่งรอผล นานจนหลับ สะดุ้งตื่นเพราะตาขวามันดันกระตุ้ก
สักพักหมอเรียก ผมก้เข้าไปฟังผล หมอบอก คุณมีทั้ง 2 โรคเลยน่ะค่ะ ผมคิดในใจนี่ขนาดมาตรวจหาแค่ 2 โรค น่ะ ทำไมชีวิตกูมันถึงได้ซวยขนาดนี้
คิดถึง พละ ในฮอโมน ขึ้นมาทันที นี่มันเกิดกับกูเหรอเนี้ย แล้วตอนนี้ชีวิตผมมันเปลี่ยนไปมาก ผมบอกแค่คนในครอบครัว ผมบอกเขาเสมอว่า ผมจะสู้ตราบใดที่มีครอบครัวให้กำลังใจ สงสารแม่นอนร้องไห้ทั้งคืน ผมมันพลาดเอง แต่ผมจะอ่อนแอไม่ได้ ผมจะสู้เพื่อตัวผมเอง บอกกับตัวเองกูยังตายไม่ได้ แม่ยังไม่สบาย กูยังตายไม่ได้ แล้วหมอก็นัดผมเพื่อ ตรวจหาโรคแทรกซ้อน ผมยังโชคดีอยู่รึป่าว ไม่แน่ใจ มีแค่ 2 โรค 2 โรคนี้กินยาตัวเดียวกัน
และตอนนี้ร่างกายผมมันสู้กับยาอยู่ผมทรมานมาก เหมือน คนแฮ็งเหล้า หนักหัว แขนขาไม่มีแรง แค่เดินไปซื้อข้าวยังไม่ไหว บอกกับทุกคนไว้เลยน่ะครับ อย่าใช้ชีวิตเปลือง ทำทุกวันให้มีค่า ถ้าผมเลือกได้ ผมก็อยากมีชีวิตใหม่
ผมไม่ได้มาขอให้เห็นใจ หรืออะไรทั้งนั้น แค่อยากให้ทุกคนใช้ชีวิตอย่างมีสติ ผมเชื่อว่า ถ้าเราเลือกทำอะไร โดยที่เราตั้งใจแล้ว ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ผมเชื่อเราจะไม่เสียใจเลย เราเลือก ทำ ได้ แค่ ดี กับ ไม่ดี ที่เหลือผมคิดว่าเขากำหนดมาแล้ว หวังว่าคงสอนใครได้ไม่มากก็น้อยน่ะครับ
ช่วยอ่าน และ แชร์ เพื่อเตือนสติคนที่ยังรักสนุก
นี่เป็นกระทู้แรกเลยน่ะครับ ที่สมัครเข้ามาเพื่อตีแผ่ชีวิตของตัวเอง
แนะนำก่อนน่ะครับ ผมเป็นแค่ผู้ชายคนนึ่งที่ธรรมดาๆไม่ได้วิเศษวิโสอะไร เป็นเด็กต่างจังหวัด ตัวสูงผิวสีแทน รูปร่างผอม
เหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไปทางภาคอีสาน โดยตั้งแต่กำเนิดแล้วที่จำความได้ พ่อผมได้เสียตั้งแต่ผมอายุ 7ขวบ น่าจะได้ ผมมีพี่ชาย1 คน
น้องสาว 1 คน
หลังพ่อเสียได้ไม่นาน แม่ผมได้มีสามีใหม่ และย้ายไปอยู่กับเขา ผมกับพี่น้องอาศัยอยู่กับยาย ฐานะทางบ้านผมค่อนข้างยากจน มันเลยทำให้ผมและคนในครอบครัว ค่อนข้างจะแข็งแกร่ง ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ตั้งแต่อายุ 15 อยากได้อะไร แม่จะบอกเสมอว่า แม่ไม่ได้รวย อยากได้อะไรให้หาเอาเอง ให้มือให้เท้ามาแล้ว จะพูดว่าเหมือนป่มดอยก็ไม่เชิงน่ะครับ แต่สำหรับผม มันเหมือนภูมิคุ้มกันมากกว่า มันทำให้เราแข็งแกร่งมากกว่าคนอื่น เพราะไม่มีพ่อแม่ตามใจ หลังจากเรียนจบมัธยมต้น ก้ได้สอบเข้า มหาลัยที่อยากเรียน ผมก้ปรากฏว่าสอบผ่าน ดีใจมาก แล้วหลังจากรู้คือต้องหาค่าเทอมแรกเข้า จนวันเปิดเรียน ผมหาไม่ทัน เงินที่รับจ้างมันไม่พอ น้อยใจกับตัวเองมากที่ต้องมาสู้คนเดียวแบบนี้ไม่เหมือนครอบครัวอื่น สุดท้ายผมก้ไม่ได้เรียน อย่างที่ตั้งใจไว้ เลยต้องมาเรียนแถวบ้านในตัวอำเภอ ด้วยความที่เรายังเป็นวัยรุ่น ก็ไปตามเพื่อนติดเพื่อนมาก จนสุดท้ายเรียนไม่จบ จบแค่ ม 5
แม่ก็เสียใจมากบ่นๆเช้าเย็น แต่ผมก็ไม่สน เพราะผมคิดเสมอ แม่ไม่ได้มาเลี้ยงผม เหมือนยายกับน้า เพราะแม่ไปอยู่กับแฟนใหม่แล้ว จะบอกว่าประชดก้ได้ครับ หลังจากที่เรียนไม่จบ ก้ออกหางานทำ ระหว่างนี้ผมไม่คบใครเป็นแฟนเลยน่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าอยุ่กับพื่อนแล้วก้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
ต่อน่ะครับ
ระหว่างที่ทำงานก้เอาวุฒิไปเทียบ กับ กศน จะได้จบ ม 6 กับเขาหลังจากนั้น อีก2 ปี ก็ได้หมายเรียกเกณฑ์ทหาร ก็ไม่คิดอะไร ผมคิดว่าถ้าคนมันจะโดนทหารจะทำยังไงมันก็ต้องโดน เพราะชะตาเขาขีดมาแล้ว แม่ผมก้ไม่ได้สนใจอะไร แกบอกว่า พี่กูไปบนให้ไม่โดน แต่กูไม่บนหรอก ติดก็ดีจะได้หายดื้อ ผมก็พูดว่าติดมาอย่าร้องก็แล้วกัน พึดแบบนอยๆ หลังจากวัดตัวอะไรเสร็จตอนบ่ายก็มานั่งรอจับฉลาก ผลัดผมเขาเอาทั้งหมด 40 คน ถ้าจำไม่ผิด จาก ร้อยกว่าคน ผมนั่งอยู่รั้งท้าย นั่งคุยกับเพื่อนว่า ถ้าโดนกูไม่โดน เพราะเหลือ 10 กว่าคน ใบแดงเหลือประมาณ 4ใบ พอถึงเพื่อนผม มันจับก่อน มันไม่โดน ผมพอรู้ชะตากรรมเลย ถึงทีผม จับขึ้นมาเห็นแค่ตัวหนังสือสีแดงๆผมนี่ขาอ่อนเลย คนในห้องนี่เสียงดังมากจนผมนี่หูอื้อ ลงทะเบียนเสร้จสับ ลงมาแม่มากอดแล้วก็ร้องไห้ ว่ากูน่าจะไปบน ผมบอกไม่เป้นไรแม่ ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ผมไหวแม่ ผมไหว หลังรับราชการทหาร ยอมรับครับ เขาสอนและฝึกดีมาก จากคนที่ไม่เป็นคนอย่างผม รู้พระคุณพ่อแม่ รักชาติ หลังจากนั้นยกมือไหว้แม่ตลอด วันเยี่ยมญาติสัปดาห์แรก แม่ผมมาผมนี้ดีใจมาก เหมือนนางฟ้ามาโปรดถึงจะไม่มีพ่อ ผมบอกแม่เสมอ ผมไม่น้อยใจ แค่แม่คนเดียวผมก็พอแล้ว พอปลดจากทหาร ชีวิตของการทำงานก็เข้ามา เข้ามาทำงานใน เมืองหลวง ชีวิตช่างวุ่นวายซะเหลือเกิน ไม่มีเพื่อน คนเขามาในชีวิตมากน่าหลายตา
คำนี้ที่ว่า ชีวิตเป็นของเราใช้ซะ อืม ผมใช้มันเปลืองจริงๆ อยากบอกทุกคนเลยน่ะครับ วันเวลามันมีค่า อย่าใช้มันเปลือง
และแล้วผมก็ได้มีแฟน คบเพียงแค่คนเดียว ผมคบกับแฟนคนนี้มาประมาน 1 ปี ผมทำงานห้าง แฟนผมทำงานฝ่ายการเงิน เราก้อยู่มาแบบเรื่อยๆทางบ้านของเราก้รู้เรื่อง เราคุยกันว่าจะออกจากงานมาเปิดกิจการเป็นของตัวเอง แต่ ผมดันป่วยขึ้นมาดื้อๆ ไอจนเลือดออก ทนไม่ไหว ก้ไปตรวจ ไม่เจออะไร ผมนี่แปลกมาก หมอไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรแต่ให้ยามากิน กินได้อาทิตย์หนึ่ง ผมไม่ดีขึ้นเลย ก็ไปอีก แล้วเปลี่ยนยา พอดีขึ้นก้ไปตรวจอีก รพ
หมอบอก ผมเป็นวัณโรค ผมต้องกินยาอย่างน้อย 6 เดือน ผมท้อมากครับ คือผมไม่ได้ทำงานแล้ว มีแค่แฟนผมที่ทำคนเดียวสงสารเขา ผมก็กลับไปรักษาตัวที่บ้านได้ 4 เดือน ดีขึ้น ก้ลงมาทำงานต่อ พักเรื่องเปิดร้านไว้ก่อน หลังจากหาย จากวัณโรค ผมก้ใช้ชีวิตปกติ ได้ประมาณ 2 เดือน ทะเลาะกับแฟน ถึงขั้นต้องเลิกลา ผมก้ต้องยอมรับ เพราะมันเหนื่อย เลิกก็เลิก หลังจากเลิกกันแล้วก็เลยจะเปลี่ยนงาน ไปทำงานโรงงานเหมือนเพื่อนๆ เห็นบอกได้ตังค์เยอะ ก็เลยลาออกงานเก่า ไปสมัครทิ้งไว้ จนเขาเรียกสอบสัมภาษณ์ ทุกอย่างผ่าน เขาก็นัดวันเริ่มงานให้ใบส่งตัวไปตรวจสุขภาพในคลินิก ผมก้ไปตรวจ คนเยอะมากผมก็รอถึงคิวผมก็เจาะเลือดตรวจปอด เสร็จ นาทีที่ผมไม่ต้องการก็มาถึงหมอเรียกผม มาฟังผลเลือด ผมเป็นไวรัสตับอักเสบบี หมอเลยหยุดตรวจแค่นี้เดินออกมาหน้าจ่อย นี่ชีวิตผมมันตกต่ำถึงขนาดนี้เลยหรอ ผมติดกับแฟนมา เพื่อนๆบอกมันหายได้กับไปรักษาตัวที่บ้านก่อน แต่ผมไม่แน่ใจ เลยไปตรวจ รพ อีกรอบ ยื่นเรื่องตรวจเอง หา2 โรค หาเอดส์ กับ ตับอักเสบ
หลังจากเจาะเลือด ผมก้นั่งรอผล นานจนหลับ สะดุ้งตื่นเพราะตาขวามันดันกระตุ้ก
สักพักหมอเรียก ผมก้เข้าไปฟังผล หมอบอก คุณมีทั้ง 2 โรคเลยน่ะค่ะ ผมคิดในใจนี่ขนาดมาตรวจหาแค่ 2 โรค น่ะ ทำไมชีวิตกูมันถึงได้ซวยขนาดนี้
คิดถึง พละ ในฮอโมน ขึ้นมาทันที นี่มันเกิดกับกูเหรอเนี้ย แล้วตอนนี้ชีวิตผมมันเปลี่ยนไปมาก ผมบอกแค่คนในครอบครัว ผมบอกเขาเสมอว่า ผมจะสู้ตราบใดที่มีครอบครัวให้กำลังใจ สงสารแม่นอนร้องไห้ทั้งคืน ผมมันพลาดเอง แต่ผมจะอ่อนแอไม่ได้ ผมจะสู้เพื่อตัวผมเอง บอกกับตัวเองกูยังตายไม่ได้ แม่ยังไม่สบาย กูยังตายไม่ได้ แล้วหมอก็นัดผมเพื่อ ตรวจหาโรคแทรกซ้อน ผมยังโชคดีอยู่รึป่าว ไม่แน่ใจ มีแค่ 2 โรค 2 โรคนี้กินยาตัวเดียวกัน
และตอนนี้ร่างกายผมมันสู้กับยาอยู่ผมทรมานมาก เหมือน คนแฮ็งเหล้า หนักหัว แขนขาไม่มีแรง แค่เดินไปซื้อข้าวยังไม่ไหว บอกกับทุกคนไว้เลยน่ะครับ อย่าใช้ชีวิตเปลือง ทำทุกวันให้มีค่า ถ้าผมเลือกได้ ผมก็อยากมีชีวิตใหม่
ผมไม่ได้มาขอให้เห็นใจ หรืออะไรทั้งนั้น แค่อยากให้ทุกคนใช้ชีวิตอย่างมีสติ ผมเชื่อว่า ถ้าเราเลือกทำอะไร โดยที่เราตั้งใจแล้ว ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ผมเชื่อเราจะไม่เสียใจเลย เราเลือก ทำ ได้ แค่ ดี กับ ไม่ดี ที่เหลือผมคิดว่าเขากำหนดมาแล้ว หวังว่าคงสอนใครได้ไม่มากก็น้อยน่ะครับ