เราไม่แน่ใจเลยว่าที่ผ่านมามันเป็นความรัก หรือความผูกหรือเพราะความเคยชิน  เรามีแฟนตอนม. 3 ตอนนั้นไม่รู้เรื่อง เพื่อนยุด้วยว่าเขาชอบเรา ลองคุยดู เออ เราก็คุยจนคบกัน  ตอนนั้นมีความสุขมาก เพราะเขาเป็นป๊อบปี้เลิฟเราคนแรกจนก่อนจบม. 3 เราเลิกกัน เราต่างคนต่างแยกกันไป พอเราขึ้นม.4 เราก็กลับมาคุยกัน กลับมาคบกัน คบๆเลิกๆ มันก็ไม่ได้มั่นคง มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ม. 4 ม.5 คบกันเลิกกัน ต่างคนต่างลืมกันและกันไม่ได้ ขนาดที่แบบ เขาเองมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ยังทักมาคุยกับเราเหมือนเดิม คือเราก็โง่ยอมคุยกับเขาจนแฟนเขาจับได้ แต่เราก็ตัดสินใจจบกันเขาจริงๆจังตอนม. 5เทอม2 เราตัดทุกอย่าง เราใช้เวลาทั้งหมดลืมเขา ความทรงจำมันมากมาย เราเคยลำบากด้วยกัน เราเคยแก้ปัญหาหลายๆอย่าง แล้วผ่านมันมาด้วยกัน มันยากมาก เราร้องไห้ทุกคืนเลยหลังจากที่คิดว่า เราจะไม่คุยกันอีก จนม.6เทอม2เราใช้เวลาปีนึงในการลืมเขาจากม.5เทอม2ถึงม.6เทอม1 และเราตัดสินใจเปิดใจ ให้คคนอื่นเขามาเราคบกับแฟนคนนี้ได้8เดือนเราทะเลาะกันหนักมาก จนมันทำให้เราคิดถึงเขาอีกครั้ง เราตัดสินใจทักเฟชไปหาเขา เล่าให้เขาฟัง ตอนนั้นเราแย่อ้ะแย่มาก เขาก็รับฟังทุกอย่างปลอบเรา แต่ตอนนั้นเขาเลิกกับแฟนเขาแล้วนะ มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราคุยกัน คุยทุกวัน คอลหากัน บอกคิดถึงกันเหมือนเราคบกันเลยจนตอนนั้นเราไม่สนใจแฟนเรา นี่แหละเขาเรียกอาการหวั่นไหว แต่เราก็ดึงตัวเองกลับมาเพราะเริ่มจะทำไม่ถูก ไม่ซื่อสัตย์เราก็เลยเลิกคุยกับเขาไปช่วงนึง อีกอย่างคือทะเลาะกันด้วย จนเราเข้ามหาลัย ได้2เดือน เราเลิกกับแฟนเพราะเรากับแฟนเรียนคนล่ะที่ อีกอย่างมันนอกใจเรา (สันด๊านนนน)  เขาเลิกทักเฟชมาหาเราด่าว่าเรา ว่าเราอ้ะเห็นเขาเป็นที่พักใจ เราก็พูดอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ฟัง เขาบอกว่าเราไม่ต้องมาคุยกันอีก ตอนนั้นนะ โห่ ทั้งเสียใจที่แฟนทิ้ง เสียใจทั้งเรื่องที่เขาเข้าใจเราผิด คือตอนนั้นปิดเฟชยาวเลยอ้ะ แล้วเขาก็บอกเราว่า อย่าแอดเฟชเขาไปอีก เราก็โอเค ไม่แอดไป ผ่านไป2 เดือนเราตัดสินใจแอดเขาไป เขารับ เราทักไปอยากขอโทษ แต่คือเขาไม่คุยกับเรา เราทักไปแบบนี้2 ครั้ง แต่เขาก็ไม่สนใจเรา ตัดสินใจในเมื่อเขาไม่อยากคุยกับเรา ก็ไม่รู้จะมีเขาไว้ให้เสียความรู้สึกทำไม เราลบเฟช เราบล๊อกเขา ใครบล๊อกก่อนคนนั้นชนะ  จนผ่านไป2เดือน ตื่นเช้ามา เราตัดสินใจปลดบล๊อกเขา เพราะคิดว่าเออ ทำใจได้แล้ว พอปลดเท่านั้นแหละผ่านไป2นาที เขาทักเฟชมาหาเรา แต่ยังไม่ได้เป็นเพื่อนในเฟชนะ  เราดีใจ เรายิ้มทั้งน้ำตา เรายอมรับเราตลอดเวลาที่ผ่านมา เราคิดถึงเขามาตลอด เราคุยกันมาตลอด จนวันนึงเราต้องตัดเขาออกไปเราทำไม่ได้เลย  เราบอกเราขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา เราไม่ได้ตั้งใจจะให้เขารู้สึกแบบนั้นเลย  เขาก็บอกเขาก็ขอโทษเรา เขาคิดถึงเรา เขาไม่เคยโกรธเราเลย เราก็ขอบคุณเขา แล้วเราก็คุยกันสักพัก เข้าใจมั๊ยว่า มันไม่เหมือนที่เราเคยคุยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่อะไรเลย เรารู้สึกกับเขามากไป แต่เค้าไม่เคยรู้สึกดีกับเราไปมากกว่าเพื่อนเลย เรารู้สึกว่าเราไม่ควรอยู่ในจุดๆนั้นเราเลยถอย เราตัดสินใจบล๊อกเขาอีกครั้ง จนวันนเพื่อนทักมา บอกว่าเขาขอไลน์เรา เราไม่เข้าใจทำไมถึงยังตามหาเราแล้วทำไมเรายังไม่ตัดเขาออกอย่างจริงจังสักที เราบอกเพื่อนว่าเออ เอาให้เขา เขาแอดไลน์มา ถามว่า จะบล๊อกเฟชอีกนานมั๊ย  เราทำไรไม่ถูกก็เลยไปปลดบล๊อก ก็เลยได้คุยกัน แล้วมันก็มีเหตุให้เราเปลี่ยนเฟช เราไม่ชอบรออะไรนานๆ  ไม่เคยชอบ แต่เขาให้เรารอ รอเขาตอบแชท รอนานๆ ซึ้งถ้าเราไม่รัก เราไม่รอ เราทักแชทไป เขาเห็น แต่โพสตัส  จบเลย เราไม่ชอบ แล้วเราก็ไม่เคยทำ เราให้เกีรยติคนที่คุยกับเราตลอด ไม่เคยให้ต้องรอ ไม่ว่างเราก็บอกไม่ว่าง  เราเสียความรู้สึก แล้วเฟชโดนแปมก็เลยต้องเปลี่ยน จริงๆอยากเปลี่ยนนานแล้วแต่หาโอกาสไม่ได้ พอทะเลาะก็เลยเปลี่ยน แล้วก็บล๊อกเขาในเฟชใหม่ไลน์ คิดตอนนั้นคือ ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุยกันสักทาง ตอนนั้นเราเปิดใจให้ใครไม่ได้เลย รักใครไม่ได้  มีคนเข้ามาทำดีกับเราแต่เราก็ปฎิเสธเขาทุกอย่าและก่อนปีใหม่ช่วงเดือนพฤจิ เราปลดบล๊กเขา เราอยากรู้ว่าเค้ายังเห็นเราสำคัญอยู่มั๊ย คิดถึงเราบ้างมั๊ย วันที่28พฤจิวันเกิดเรา เราอยากให้เค้ามาHBDเรา แต่คืนนั้นมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็เลยโอเคคค จบก็จบ จนผ่านช่วงปีใหม่ มาถึงมกรา วันที่24 มกรา เราจำได้ เขาแอดเฟชเรามา ตอนแรกตั้งใจว่า วันที่26มกรา เป็นวันเกิดเขา เราจะไปHBD แต่เขาดันมาแอดเฟชเราก่อน  เราก็รับ เพราะเราตอนนี้เรามีคนคุยด้วยใหม่แล้ว เพราะเราคิดว่า เราโอเค เราไม่อะไรแล้งหลังจาก 2-3 ปีมาเสียความรู้สึกกับเขามามากพอ จนมาชาไปหมด เขาก็ทักมา แล้วบอกคิดถึงเรา เราก็เลยบอกเราคิดถึงเหมือน จากนั้น ก็จบบทสนทนา ผ่านไปครึ่งวันเราเลยทักไปบ้าง ก็คุยปกติ ถามสบายดีมั๊ยนู้นนี่นั้น แล้วเขาก็คอลมา แล้วเขาก็บอกเขาคิดถึงเรา รอยยิ้มแบบนั้น แววตา ท่าทาง ทุกอย่างมันก็ทำให้เราคิดถึงเขาอีกครั้ง เราคุยกันสักพักก็ว่าง จนเที่ยงคืนของวันที่25 ตอนนั้นเรายังอยู่คณะทำกิจกรรม  เราก็เลยส่งขอความไปHBDเขา เขาก็ขอบคุณแล้วบอกฝันดี แล้วบทสทนาของเราจบลงด้วยแค่นี้ ตื่นเช้ามา เราเข้าไปดูเฟชเขา เขาเพ้อหลายอย่างซึ้งมันทำให้แหละว่สเขาไม่ได้หมายถึงเรา จนเราเลื่อนไปดู เห็นวีดีโออันนึง คือแฟนเขาหรือเปล่านี้ไม่แน่ใจ หรือเป็นคนคุยกับเขาก็ไม่รู้ คือเราเสียใจอ้ะ ลำพังแค่เห็นมันเพ้อถึงคนอื่นคือเราจะตายแล้วอ้ะ นี้แบบ คอมเม้นขอกอดหน่อยคือเราแบบ เออ จะทำให้ตัวเองเสียใจไปถึงไหนว่ะ คนคุยเราก็มี ทำไมไม่ลองเปิดใจอีกสักครั้ง เราเลย ลบเขาออกจากเฟช คือบทเราจะเท คือเราเทง่ายมาก ด้วยความรู้ที่ว่า กูเสียใจกับมามากพอ.... เราไม่สามารถกลับไปเป็นเพื่อน พี่น้อง หรือคนรู้จัก  ถ้าไม่ได้เป็นแฟนกันก็คืออย่าเป็นอะไรกันเลยจะดีกว่า.. นี่เรามาระบายเฉยๆ เคยคิดว่าที่ผ่านมาเราผิดเราเอาแต่ใจมากไป แต่คือตอนนี้ ทำถูกและ มันเจ็บ เจ็บตรงนี้!