เมื่อประมาณสัปดาห์ก่อน ฉันได้มีโอกาสไปดู snap แค่ได้คิดถึง ตลอดเวลาที่ดูหนังเรื่องนี้ กลับมีภาพคนๆนึงลอยเข้ามาในหัว มันเป็นเวลาเกือบสิบปี ที่ฉันเก็บความรู้สึกนี้ไว้ ที่ฉันไม่เคยบอกใคร แม้เเต่เพื่อนที่สนิทที่สุดยังไม่รู้ ที่สมัครล็อกอินขึ้นมาใหม่ กลัวเพื่อนจะรู้ และแค่อยากระบาย
เรื่องราวชีวิตคนยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าซะอีก
ตอนประถม ฉันสอบได้ที่หนึ่งทุกปี
แต่เธอสอบได้ที่เกือบโหล่ทุกปี
ฉันเป็นเด็กดี ได้ทุนนักเรียนดีเด่น
ส่วนเธอดื้อตั้งแต่เด็ก มีดีอย่างเดียวคือเล่นกีฬาเก่ง
เธอแกล้งฉันเกือบทุกวัน
ล้อชื่อพ่อแม่บ้าง แอบค้นดูกระเป๋าบ้าง ขโมยสี แต่สุดท้ายก็เอามาคืน
หรือทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันโมโห หนำซ้ำยังแอบมาฉี่รดแปลงผัก
ฉันกับเธอโดนเพื่อนล้อเสมอว่าชอบกัน
แต่ฉันก็ยังคงปฏิเสธ...
วันหนึ่งเธอไปจารึกความรักบนฝาผนังโรงเรียน
ครูเรียกฉันไปพบ เพราะว่ามีชื่อฉันบนฝาผนังนั้น
เธอโดนครูดุ และต้องทำความสะอาดผนัง
พอเข้ามัธยมฉันสอบติดโรงเรียนต่างอำเภอ
ส่วนเธอเรียนใกล้บ้าน
เธอให้รุ่นพี่ที่โรงเรียนฉันที่เธอรู้จักมาขอเบอร์ฉัน
แต่ฉันปฏิเสธ
จากนั้น เราก็ขาดการติดต่อ...
เราเจอกันบ้าง นานครั้ง
แต่แค่อยู่ไกลๆ ได้แต่มอง แต่ไม่ได้ทักทาย
เธอเล่นกีฬาเก่ง เป็นนักกีฬาโรงเรียน
ส่วนฉันเป็นได้แค่กองเชียร์ที่ต้องเชียร์อยู่ห่างๆ
ฉันได้แต่แอบถามข่าวคราวเธอจากเพื่อนๆที่เรียนโรงเรียนเดียวกับกับเธอ
ตอนนั้นเธอมีแฟนที่เธอรัก ส่วนฉันก็มีคนที่ฉันชอบ
วันนึงฉันเห็นเธอกับผู้หญิงคนนั้น
เราไม่ทักทาย ต่างคนต่างหลบหน้า
เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกฉันมันแปลกๆ
สงกรานต์ปีหนึ่งเราบังเอิญเจอกัน
ฉันและเธอต่างคนต่างก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนมองหน้า
แล้วสุดท้ายเธอก็ตัดสินใจมาขอปะแป้ง พร้อมรอยยิ้ม ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบ แล้วเราไม่ได้คุยอะไรกันเช่นเคย
เวลามันก็จะผ่านมาเกือบจะสิบปี
แต่เวลานัดเจอเพื่อนเก่าทีไร ทำไมฉันถึงกล้าคุยหยอกล้อกับเพื่อนทุกคน ยกเว้นเธอ เราต่างคนต่างไม่คุยกัน ได้แต่มองหน้า ไม่มีแม่คำทักทายว่าสบายดีไหม เราเหมือนต่างคนต่างทำเป็นไม่สนใจ แต่พอฉันมองเธอทีไรกลับได้สบตากันตลอด
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เรานัดเจอเพื่อนเก่ากัน อยู่ดีๆก็มีเพื่อนอีกคนมาขอเบอร์ฉัน ต่อหน้าเธอ ฉากนี้เหมือนละครน้ำเน่าเลยเนอะ เธอมองหน้าฉัน เหมือนรอฟัง และฉันก็ตอบปฏิเสธเพื่อนคนนั้นไป...
ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้รู้สึกอยู่คนเดียว
เธอรู้ ฉันรู้
เมื่อเราโตขึ้นมันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่ทำให้เราคบกันไม่ได้
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะได้อ่านกระทู้นี้มั้ย แต่อยากบอกให้เธอรู้นะ ถึงแม้มันจะเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับเธอ อยากคุยในฐานะเพื่อนเหมือนคนอื่นๆ แต่สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าแม้แต่ทักทาย ฉันอยากเห็นเธอมีความสุข อยากให้เธอประสบความสำเร็จในชีวิต มีครอบครัวที่อบอุ่น แค่นี้ก็พอ
รักเเรกมันลืมยาก ฉันไม่รู้ว่าใช้คำว่ารักเร็วไปไหม คงเป็นแค่ปั๊ปปี้เลิฟสมัยประถม ซึ่งฉันยังไม่มั่นใจตัวเองเลยว่าจริงๆแล้วนั่นมันคือความรักจริงๆหรือเปล่า เพราะฉันคิดว่าถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ เราจะมองข้ามข้อเสียของเค้าทุกอย่าง ซึ่งฉันยังไม่กล้ายอมรับในความต่างนี้ อาจจะแค่ห่วง ชอบ หรืออาจเป็นความผูกพันธ์มากกว่า
โตแล้วฉันหวังว่าเธอคงดื้อน้อยลง
คิดถึงเสมอ
เพราะรักแรกมันลืมยาก
เรื่องราวชีวิตคนยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าซะอีก
ตอนประถม ฉันสอบได้ที่หนึ่งทุกปี
แต่เธอสอบได้ที่เกือบโหล่ทุกปี
ฉันเป็นเด็กดี ได้ทุนนักเรียนดีเด่น
ส่วนเธอดื้อตั้งแต่เด็ก มีดีอย่างเดียวคือเล่นกีฬาเก่ง
เธอแกล้งฉันเกือบทุกวัน
ล้อชื่อพ่อแม่บ้าง แอบค้นดูกระเป๋าบ้าง ขโมยสี แต่สุดท้ายก็เอามาคืน
หรือทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันโมโห หนำซ้ำยังแอบมาฉี่รดแปลงผัก
ฉันกับเธอโดนเพื่อนล้อเสมอว่าชอบกัน
แต่ฉันก็ยังคงปฏิเสธ...
วันหนึ่งเธอไปจารึกความรักบนฝาผนังโรงเรียน
ครูเรียกฉันไปพบ เพราะว่ามีชื่อฉันบนฝาผนังนั้น
เธอโดนครูดุ และต้องทำความสะอาดผนัง
พอเข้ามัธยมฉันสอบติดโรงเรียนต่างอำเภอ
ส่วนเธอเรียนใกล้บ้าน
เธอให้รุ่นพี่ที่โรงเรียนฉันที่เธอรู้จักมาขอเบอร์ฉัน
แต่ฉันปฏิเสธ
จากนั้น เราก็ขาดการติดต่อ...
เราเจอกันบ้าง นานครั้ง
แต่แค่อยู่ไกลๆ ได้แต่มอง แต่ไม่ได้ทักทาย
เธอเล่นกีฬาเก่ง เป็นนักกีฬาโรงเรียน
ส่วนฉันเป็นได้แค่กองเชียร์ที่ต้องเชียร์อยู่ห่างๆ
ฉันได้แต่แอบถามข่าวคราวเธอจากเพื่อนๆที่เรียนโรงเรียนเดียวกับกับเธอ
ตอนนั้นเธอมีแฟนที่เธอรัก ส่วนฉันก็มีคนที่ฉันชอบ
วันนึงฉันเห็นเธอกับผู้หญิงคนนั้น
เราไม่ทักทาย ต่างคนต่างหลบหน้า
เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกฉันมันแปลกๆ
สงกรานต์ปีหนึ่งเราบังเอิญเจอกัน
ฉันและเธอต่างคนต่างก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนมองหน้า
แล้วสุดท้ายเธอก็ตัดสินใจมาขอปะแป้ง พร้อมรอยยิ้ม ฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบ แล้วเราไม่ได้คุยอะไรกันเช่นเคย
เวลามันก็จะผ่านมาเกือบจะสิบปี
แต่เวลานัดเจอเพื่อนเก่าทีไร ทำไมฉันถึงกล้าคุยหยอกล้อกับเพื่อนทุกคน ยกเว้นเธอ เราต่างคนต่างไม่คุยกัน ได้แต่มองหน้า ไม่มีแม่คำทักทายว่าสบายดีไหม เราเหมือนต่างคนต่างทำเป็นไม่สนใจ แต่พอฉันมองเธอทีไรกลับได้สบตากันตลอด
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่เรานัดเจอเพื่อนเก่ากัน อยู่ดีๆก็มีเพื่อนอีกคนมาขอเบอร์ฉัน ต่อหน้าเธอ ฉากนี้เหมือนละครน้ำเน่าเลยเนอะ เธอมองหน้าฉัน เหมือนรอฟัง และฉันก็ตอบปฏิเสธเพื่อนคนนั้นไป...
ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้รู้สึกอยู่คนเดียว
เธอรู้ ฉันรู้
เมื่อเราโตขึ้นมันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่ทำให้เราคบกันไม่ได้
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะได้อ่านกระทู้นี้มั้ย แต่อยากบอกให้เธอรู้นะ ถึงแม้มันจะเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับเธอ อยากคุยในฐานะเพื่อนเหมือนคนอื่นๆ แต่สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าแม้แต่ทักทาย ฉันอยากเห็นเธอมีความสุข อยากให้เธอประสบความสำเร็จในชีวิต มีครอบครัวที่อบอุ่น แค่นี้ก็พอ
รักเเรกมันลืมยาก ฉันไม่รู้ว่าใช้คำว่ารักเร็วไปไหม คงเป็นแค่ปั๊ปปี้เลิฟสมัยประถม ซึ่งฉันยังไม่มั่นใจตัวเองเลยว่าจริงๆแล้วนั่นมันคือความรักจริงๆหรือเปล่า เพราะฉันคิดว่าถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ เราจะมองข้ามข้อเสียของเค้าทุกอย่าง ซึ่งฉันยังไม่กล้ายอมรับในความต่างนี้ อาจจะแค่ห่วง ชอบ หรืออาจเป็นความผูกพันธ์มากกว่า
โตแล้วฉันหวังว่าเธอคงดื้อน้อยลง
คิดถึงเสมอ