เราเกิดมาในช่วงสภาวะเศรษฐกิจต้มยำกุ้ง เป็นเด็กที่พ่อไม่ได้ตั้งใจอยากให้เกิด กินยาคุมก็แล้ว ใส่ห่วงก็แล้ว ใส่ถุงก็แล้ว แต่เราดันเกิดมา ตอนแรกพ่อกับแม่จะไม่เอาไว้ เพราะถึงเกิดมาก็ได้ลำบากกันนั้นกว่าเดิมทั้งบ้านแน่ แต่ยายเราขอ สุดท้ายเราก็ได้เกิด ประมาณ 2 ขวบ เราก็ถูกส่งไปอยู่กับญาติที่ต่างจังหวัด เป็นญาติฝั่งแม่ อาชีพทำนา ทำสวน รับจ้างไปทั่ว ในบ้านนั้นมีเด็กอยู่แล้ว 3 คน คนโตเป็นผู้หญิงห่างกับเราเกือบ 10 ปี คนกลางกับคนเล็กเป็นผู้ชายห่างเรา 6 ปี กับ 2 ปี
ครั้งแรกตอน 5 ขวบ
บ้านน้าเราเป็นเหมือนที่รวมพลของเด็กแถวนั้น เพราะ บ้านมีเด็กตั้ง 4 น้าผู้หญิงกับน้าผู้ชายก็เป็นคนใจดีมาก ว่างๆ ก็จะมาวิ่งเล่นกับพวกเรา วันนั้นประมาณทุ่มกว่าๆ น้าทั้ง 2 คน พี่ผู้หญิงคนโตกับพี่ชายคนกลางไม่อยู่บ้าน เราจำไม่ได้ว่าไปไหนกันเหลือเรา พี่ผู้ชายคนเล็กกับเพื่อนเค้าที่เป็นผู้ชาย ที่สนิทกับเราด้วยเพราะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ เด็ก 3 คนนอนเล่นกันอในมุงดีๆ ไม่รู้อิท่าไหนพี่ผู้ชายบอกให้เราถอดกางเกง เราเพิ่งจะ 5 ขวบก็ถอด แล้วเค้าก็มาแถวๆ อวัยวะเพศเราเหมือนจะสอดใส่ ซึ้งตอนนั้นเราไม่รู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ แล้วเหมือนคนจะใส่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วเค้าก็หงุดหงิดใส่เราบอกว่ามันไม่เข้า (ตอนนั้นความรู้สึกคือมันนุ่มนิ่ม แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร) แล้วก็หันไปจะใส่เพื่อนเค้าแทน แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงคนเรียกจากนอกมุง เป็นพี่ผู้หญิงบ้านอยู่ติดกัน อายุพอๆ กับพี่ผู้ชาย 2 คน แล้วทุกคนก็แยกย้ายไปไหนเราก็จำไม่ได้ คือ เราไม่รู้ว่าตอนนั้นทั้ง 2 คนรู้อะไรมั้ย แต่ทุกคนทำเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ มาก
ตั้งแต่เด็กเรากับพี่ชายคนเล็กจะนอนด้วยกัน เพราะ อายุห่างกันแค่ 2 ปี ใครจะรู้ว่ามันจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หลังจากวันนั้นตอนกลางคืน เราจะสะดุ้งตื่นตลอด เพราะ รู้สึกเหมือนมีคนมาจับแถวอวัยวะเพศเรา แต่เราก็แกล้งทำเป็นนอนพลิกไปพลิกมา ไม่ก็ดึงผ้าห่มคลุมโปง อะไรก็ไม่รู้ แต่เรารู้สึกไม่ปลอดภัย เรากลัว เรากังวลมาก เราหลับไม่สนิทสักคืน ช่วงนั้นเค้าพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ทำอะไรเราไม่ได้ แค่โดนแตะตัวเราก็ลืมตาขึ้นมาอัตโนมัติ แล้วก็ทำแบบเดิมทุกครั้ง จนเค้าเลิกทำ แต่เรากลัวการนอนกับเค้า 2 คนอยู่ดี
ตอน 7 ขวบ
วันนั้นน้าผู้หญิงที่เป็นน้องของแม่จริงๆ ออกไปธุระไม่กลับบ้านหลายวัน วันนึงน้าผู้ชายบอกให้เราออกมานอนข้างนอกเป็นเพื่อนเค้าไม่อยากนอนคนเดียว ซึ้งเราก็ไม่คิดอะไร เพราะ น้าผู้ชายไม่เคยวุ่นวายกับเรา เลี้ยงเราเหมือนเด็กคนนึง แต่แล้วจู่ๆ คืนนั้นเราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีก เราได้ยินเสียงคราง มือเราเหมือนถูกใครกุมให้จับอะไรอุ่นๆ แล้วชักขึ้นชักลง เรารู้ทันทีว่ามันคืออะไร เรานอนนิ่งไม่ขยับ ถึงเราจะบรรยายถึงความรู้สึกของเราตอนนั้นไม่ได้ เพราะมันก็นานมากแล้ว แต่ที่เราจำได้คือ มันแย่มากๆ เราอยากร้องไห้ทั้งๆ ที่เราก็ไม่เข้าใจอะไรมาก แต่ก็พอรู้เรื่อง เค้าใช้มือของเราชักต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้นานแค่ไหนจนเสร็จ แล้วก็ปล่อยมือเรา เราหลับไม่ลงอีกเลย เราไม่รู้ต้องทำยังไง พี่ชายคนเล็กที่เป็นลูกน้าเราก็ทีนึงแล้ว มาสามีเค้าอีก ถ้าเราพูดไปจะเกิดอะไรขึ้น น้าเราจะเชื่อใคร เด็กอย่างเราจะทำอะไรได้ พอใกล้เช้าเราก็ลุกเตรียมไปทำงานบ้าน เค้าเอามือมาบีบแก้มเรา ปากก็ถาม ตื่นแล้วเหรอ เรารู้สึกว่ามันน่าขยะแขยงที่สุดในโลก
เราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เรากลัว ไม่ได้อาย เพราะ เราไม่รู้ว่าต้องอาย แต่เรากลัวผู้ใหญ่จะผิดใจกัน ทั้งน้าผู้หญิง พ่อแม่เรา เราเก็บทุกอย่างไว้กับตัว ไม่ใช่เด็กเก็บกด เป็นเด็กร่าเริง พูดมาก กล้าแสดงออก ไม่มีใครรู้อะไรในใจเราเลย เราเก็บทุกอย่างไว้ลึกที่สุด เสียใจอะไรก็ไม่ร้อง ไม่มีใครว่างพอจะโอ๋เรา
ตอน 12 ขวบ
เราเป็นหัวหน้าห้อง มีครูประจำชั้นเป็นผู้ชาย เราสนิทกับครูแถบทุกคนที่สอนเรากับครูผู้ชายคนนี้ก็ด้วย ปกติห้องเรียนครูประจำชั้นจะเป็นคนมาล๊อค แล้วเก็บกุญแจไว้ เราจำไม่ได้ว่าวันนั้นทำไมเราถึงต้องเป็นคนล๊อคห้อง แล้วเอากุญแจไปให้ครู ห้องพักเค้าเป็นห้องดนตรี อยู่หลังตึก ไม่ค่อยมีคนผ่าน ล๊อคเสร็จเราก็เดินลงตึก จะเอากุญแจไปให้ เตรียมกลับบ้าน พอเราไปถึง ครูอยู่ในห้องคนเดียวและเมา เราเอากุญแจวางไว้แล้วรีบหันตัวกลับ บรรยากาศไม่ดี ความรู้สึกแย่ๆ อีกแล้ว แต่ครูก็คว้าแขนเราไว้ แล้วจูงเราไปหลังห้อง เค้ากอดเรา พูดข้างหูบอกเราเป็นเด็กฉลาด ช่วยดูแลห้องได้มาก เค้าขอบคุณ แล้วก็หยิบเงินให้เรา 20 เรารับเงิน ไม่รู้ว่ารับทำไม แต่ถ้าเป็นในหนัง ผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรีเค้าจะไม่เอาเงินใช่มั้ย แต่เราอยากได้ เงินตั้ง 20 บาท ปกติเราได้เงินไปเรียนแค่ 10 บาทเอง เราวิ่งออกมาแล้วก็ร้องไห้ มัน 5 โมงกว่าแล้ว นักเรียนครูก็กลับบ้านกันเกือบหมด เรารู้สึกแย่อีกแล้ว ทำไมผู้ชายที่เราเคารพต้องทำแบบนี้ถึง 2 คน เด็กหน้าบ้านๆ แต่งตัวสกปรก แป้งไม่ทา หน้าไม่ล้าง กระโปรงครึ่งแข้ง ถุงเท้าอีกครึ่งนึง ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
ตอน 14 ขวบ
เราย้ายมาเรียน ม. 2 ที่กรุงเทพ เพราะการงานพ่อแม่ไปได้ดีพอจะเลี้ยงเราได้ ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เราชอบรื้อหนังสือในลังมาอ่าน เป็นพวกวรรณกรรม หนังสือเขียนแบบ นิตยสารประดิษฐ์ แล้ววันนึงเราก็ไปเจอหนังสือโป๊ หนังสือโป๊เต็มไปหมดอย่างกะคลังแสง ข้างๆ หนังสือโป๊มีถุงใส่ CD แผ่นขาวๆ เขียนน้องแนท น้องอะไรไม่รู้เต็มไปหมด บางแผ่นก็มีรูป อื้อหนังโป๊สิเนาะ ด้วยความอยากรู้ เราแอบอ่านแอบดูหนังสือพวกนั้นจนหมด ภูมิใจจริงๆ เหอะ เกลียดแค่ไหนก็หลุดเข้ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้เต็มตัว กลายเป็นเด็กสนใจใฝ่เรื่องเพศศึกษาเป็นพิเศษซะงั้น บอกตรงๆ เร้ารู้สึกเกลียดพ่อตัวเองไปช่วงนึง เราไม่อยากให้เค้าโดนตัว มันรู้สึกสกปรก มันน่ารังเกียจ
จนแล้วจนรอด วันนึงเราก็เห็นพ่อแม่มีอะไรกัน เพราะ จะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่มันต้องผ่านห้องพ่อกับแม่ เรารู้สึกเฉย ไม่ตื่นเต้น ไม่อยากรู้ ในใจรู้สึกรังเกียจ พอรู้ว่าเค้าทำอะไรกัน เราก็หันหลังกลับเข้าห้อง แล้วเลิกคิด ตอนแม่กลับบ้านที่ต่างจังหวัด แม่ชอบเอาไปพูดกับพวกป้าๆ น้าๆ ว่า อยู่กันด้วยหน้าที่ เรื่องบนเตียงไม่มีมาหลายปี เราไม่เข้าใจ ทำไมต้องโกหก เรื่องพวกนี้ไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าซักหรอก มันยิ่งทำให้เรารังเกียจเรื่องพวกนี้ไปอีกหลายเท่า
ตอน 15 ขวบ
ครอบครัวเราไปเที่ยวกับโรงงาน บนรถก็มีหลายครอบครัว พม่า ลาว มีหมด ไปเช้าเย็นกลับ ตอนนั้นประมาณ 5 ทุ่ม รถบัสเปิดเพลงเสียงดัง + ไฟแว๊บๆ ไม่รู้เรียกอะไร เรานั่งติดกระจก พ่อเราหายไปนั่งกินเหล้าเบาะอื่น แม่นั่งอยู่ข้างหลัง นั่งสักพักก็มีผู้ชายขี้เมามานั่งข้างเราagain and again เค้าพยายามจะชวนเราคุย จะขอเบอร์ พูดจาแทะโลม เราอึดอัด เราอยากตะโกนขอให้คนช่วย เราพยายามมองลอดเบาะไปข้างหลังให้แม่ช่วย แต่แม่ก็หลับ ไม่มีใครสนใจ ทั้งรถมีแต่เสียงเพลงแล้วก็มืดมาก อยู่อย่างงั้นเกือบชั่วโมง เราส่งสายตาให้เบาะที่อยู่ตรงเรา แต่คนละแถว เค้าก็ทำเหมือนให้ตะโกน ตะโกนบ้าอะไร ผู้ชายคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ ความปัญญาอ่อนของเราที่กลัวผู้ใหญ่จะผิดใจกัน กลัวผู้ชายคนนี้ถูกมองไม่ดี มันทำให้ชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่จู่ๆ พี่ผู้ชายที่สนิทกับพ่อเราอายุน่าจะ 20 กว่า เพราะจบตรีแล้ว เดินมาดึงผู้ชายที่นั่งข้างเราออก แล้วบอกให้เราไปนั่งกับแฟนเค้า เราเกือบร้องไห้ ผู้ชายคนนี้เหมือนมีแสงออกมา เค้าไม่ถาม ไม่ไซร้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แค่พาเราออกไป เรารู้สึกขอบคุณเค้ามาก
ตอน 18 ขวบ
เคยต้องยืนบนรถเมล์ที่แน่นมากๆ ใช่มั้ย เคยรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆ ถูตรงก้นใช่มั้ย แย่เนาะ คนหรือสัตว์ ทำไมไม่มีความยับหยังชั่งใจเลย
ที่พิมพ์มายืดยาวทั้งหมด คุณรู้สึกแย่เหมือนเรามั้ย เราไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันแย่จริงๆ
เราไม่อยากให้ผู้หญิงต้องเจออะไรแบบนี้เลย เราเก็บเรื่องพวกนี้ไว้ลึก ลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้
ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่เคยแสดงออก ยังทำตัวเป็นเด็กร่าเริง จะว่าชีวิตเลวร้ายก็ไม่ถูก เพราะนี้มันแค่ส่วนเดียว
ส่วนที่เหลือของเรา คือ ชีวิตที่เรามีความสุข เราโชคดีที่ไม่เคยเสียงสิ่งสำคัญไป เรามั่นใจ
เรามั่นใจว่าเราไม่เคยแต่งตัวล่อแหลม ไม่เคยอ่อย ไม่เคยแสดงออกว่าอยากได้สามี คงเป็นเวรกรรมของเรา
ถึงผู้หญิง
หลายคนอาจจะขัดใจ ทำไมไม่โวยวาย ทำไมไม่บอกคนนั้นคนนี้ ในหลายคนอาจจะกล้า แต่อีกหลายคนเรามั่นใจว่าไม่กล้า ความกังวลหลายอย่าง เราในตอนนี้อยากตบกบาลตัวเอง แล้วง้างปากให้ตะโกนออกไป แค่เพราะกลัวเรื่องใหญ่ ถึงต้องยอมทนอะไรมากมายขนาดนี้ แล้วก็กลายเป็นปมฝั่งใจ ทำให้กลัวผู้ชายอยู่ลึกๆ แม้แต่พ่อของตัวเอง เราคงบอกให้ผู้หญิงมีความกล้าที่จะโวยวายไม่ได้ เพราะเรายังไม่มีปัญญาทำ แต่เราอยากบอกให้ผู้หญิงทุกคนระวังตัว อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้กับชีวิต มันเลวร้ายมากจริงๆ นะ เราเชื่อว่ามีผู้หญิงอีกเยอะแน่ๆ ที่เจอแบบเรา แต่มันพูดไม่ได้ ถ้าคุณเป็นแม่คน ดูแลลูกของคุณดีๆ อย่าให้ต้องเจอเรื่องพวกนี้ ตอนโตเด็กคิดได้คงไม่เท่าไหร่ อยู่ที่ปากว่าจะกล้าแค่ไหน แต่เด็กเล็ก มันยากค่ะ
ถึงผู้ชาย
ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษและให้เกียรติผู้หญิง ต่อให้คุณไม่หล่อ แต่คุณมีค่ามากค่ะ อย่าทำกับผู้หญิงคนไหนโดยที่เค้าไม่เต็มใจได้มั้ย บางสิ่งมันอาจจะไม่สำคัญสำหรับคุณ แต่สำหรับผู้หญิงบางคนมันคือแผลในใจ ที่ถึงจะนานแค่ไหนก็ยังวนกลับมาให้คิด แล้วเราต้องคิดเรื่องนี้จนตาย ถึงแม้เราจะเก็บมันไว้ลึกแค่ไหน
ปล.เราถอดล๊อคอินแล้วสมัครใหม่เพื่อมาตั้งกระทู้นี้นะคะ เราชอบตอบกระทู้ เราไม่อยากให้คนเห็นล๊อคอินเราแล้วคิดถึงแต่เรื่องนี้
ครั้งแรกตอน 5 ขวบ
ครั้งแรกตอน 5 ขวบ
บ้านน้าเราเป็นเหมือนที่รวมพลของเด็กแถวนั้น เพราะ บ้านมีเด็กตั้ง 4 น้าผู้หญิงกับน้าผู้ชายก็เป็นคนใจดีมาก ว่างๆ ก็จะมาวิ่งเล่นกับพวกเรา วันนั้นประมาณทุ่มกว่าๆ น้าทั้ง 2 คน พี่ผู้หญิงคนโตกับพี่ชายคนกลางไม่อยู่บ้าน เราจำไม่ได้ว่าไปไหนกันเหลือเรา พี่ผู้ชายคนเล็กกับเพื่อนเค้าที่เป็นผู้ชาย ที่สนิทกับเราด้วยเพราะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ เด็ก 3 คนนอนเล่นกันอในมุงดีๆ ไม่รู้อิท่าไหนพี่ผู้ชายบอกให้เราถอดกางเกง เราเพิ่งจะ 5 ขวบก็ถอด แล้วเค้าก็มาแถวๆ อวัยวะเพศเราเหมือนจะสอดใส่ ซึ้งตอนนั้นเราไม่รู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ แล้วเหมือนคนจะใส่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วเค้าก็หงุดหงิดใส่เราบอกว่ามันไม่เข้า (ตอนนั้นความรู้สึกคือมันนุ่มนิ่ม แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร) แล้วก็หันไปจะใส่เพื่อนเค้าแทน แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงคนเรียกจากนอกมุง เป็นพี่ผู้หญิงบ้านอยู่ติดกัน อายุพอๆ กับพี่ผู้ชาย 2 คน แล้วทุกคนก็แยกย้ายไปไหนเราก็จำไม่ได้ คือ เราไม่รู้ว่าตอนนั้นทั้ง 2 คนรู้อะไรมั้ย แต่ทุกคนทำเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆ มาก
ตั้งแต่เด็กเรากับพี่ชายคนเล็กจะนอนด้วยกัน เพราะ อายุห่างกันแค่ 2 ปี ใครจะรู้ว่ามันจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น หลังจากวันนั้นตอนกลางคืน เราจะสะดุ้งตื่นตลอด เพราะ รู้สึกเหมือนมีคนมาจับแถวอวัยวะเพศเรา แต่เราก็แกล้งทำเป็นนอนพลิกไปพลิกมา ไม่ก็ดึงผ้าห่มคลุมโปง อะไรก็ไม่รู้ แต่เรารู้สึกไม่ปลอดภัย เรากลัว เรากังวลมาก เราหลับไม่สนิทสักคืน ช่วงนั้นเค้าพยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ทำอะไรเราไม่ได้ แค่โดนแตะตัวเราก็ลืมตาขึ้นมาอัตโนมัติ แล้วก็ทำแบบเดิมทุกครั้ง จนเค้าเลิกทำ แต่เรากลัวการนอนกับเค้า 2 คนอยู่ดี
ตอน 7 ขวบ
วันนั้นน้าผู้หญิงที่เป็นน้องของแม่จริงๆ ออกไปธุระไม่กลับบ้านหลายวัน วันนึงน้าผู้ชายบอกให้เราออกมานอนข้างนอกเป็นเพื่อนเค้าไม่อยากนอนคนเดียว ซึ้งเราก็ไม่คิดอะไร เพราะ น้าผู้ชายไม่เคยวุ่นวายกับเรา เลี้ยงเราเหมือนเด็กคนนึง แต่แล้วจู่ๆ คืนนั้นเราก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีก เราได้ยินเสียงคราง มือเราเหมือนถูกใครกุมให้จับอะไรอุ่นๆ แล้วชักขึ้นชักลง เรารู้ทันทีว่ามันคืออะไร เรานอนนิ่งไม่ขยับ ถึงเราจะบรรยายถึงความรู้สึกของเราตอนนั้นไม่ได้ เพราะมันก็นานมากแล้ว แต่ที่เราจำได้คือ มันแย่มากๆ เราอยากร้องไห้ทั้งๆ ที่เราก็ไม่เข้าใจอะไรมาก แต่ก็พอรู้เรื่อง เค้าใช้มือของเราชักต่อไปเรื่อยๆ ไม่รู้นานแค่ไหนจนเสร็จ แล้วก็ปล่อยมือเรา เราหลับไม่ลงอีกเลย เราไม่รู้ต้องทำยังไง พี่ชายคนเล็กที่เป็นลูกน้าเราก็ทีนึงแล้ว มาสามีเค้าอีก ถ้าเราพูดไปจะเกิดอะไรขึ้น น้าเราจะเชื่อใคร เด็กอย่างเราจะทำอะไรได้ พอใกล้เช้าเราก็ลุกเตรียมไปทำงานบ้าน เค้าเอามือมาบีบแก้มเรา ปากก็ถาม ตื่นแล้วเหรอ เรารู้สึกว่ามันน่าขยะแขยงที่สุดในโลก
เราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เรากลัว ไม่ได้อาย เพราะ เราไม่รู้ว่าต้องอาย แต่เรากลัวผู้ใหญ่จะผิดใจกัน ทั้งน้าผู้หญิง พ่อแม่เรา เราเก็บทุกอย่างไว้กับตัว ไม่ใช่เด็กเก็บกด เป็นเด็กร่าเริง พูดมาก กล้าแสดงออก ไม่มีใครรู้อะไรในใจเราเลย เราเก็บทุกอย่างไว้ลึกที่สุด เสียใจอะไรก็ไม่ร้อง ไม่มีใครว่างพอจะโอ๋เรา
ตอน 12 ขวบ
เราเป็นหัวหน้าห้อง มีครูประจำชั้นเป็นผู้ชาย เราสนิทกับครูแถบทุกคนที่สอนเรากับครูผู้ชายคนนี้ก็ด้วย ปกติห้องเรียนครูประจำชั้นจะเป็นคนมาล๊อค แล้วเก็บกุญแจไว้ เราจำไม่ได้ว่าวันนั้นทำไมเราถึงต้องเป็นคนล๊อคห้อง แล้วเอากุญแจไปให้ครู ห้องพักเค้าเป็นห้องดนตรี อยู่หลังตึก ไม่ค่อยมีคนผ่าน ล๊อคเสร็จเราก็เดินลงตึก จะเอากุญแจไปให้ เตรียมกลับบ้าน พอเราไปถึง ครูอยู่ในห้องคนเดียวและเมา เราเอากุญแจวางไว้แล้วรีบหันตัวกลับ บรรยากาศไม่ดี ความรู้สึกแย่ๆ อีกแล้ว แต่ครูก็คว้าแขนเราไว้ แล้วจูงเราไปหลังห้อง เค้ากอดเรา พูดข้างหูบอกเราเป็นเด็กฉลาด ช่วยดูแลห้องได้มาก เค้าขอบคุณ แล้วก็หยิบเงินให้เรา 20 เรารับเงิน ไม่รู้ว่ารับทำไม แต่ถ้าเป็นในหนัง ผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรีเค้าจะไม่เอาเงินใช่มั้ย แต่เราอยากได้ เงินตั้ง 20 บาท ปกติเราได้เงินไปเรียนแค่ 10 บาทเอง เราวิ่งออกมาแล้วก็ร้องไห้ มัน 5 โมงกว่าแล้ว นักเรียนครูก็กลับบ้านกันเกือบหมด เรารู้สึกแย่อีกแล้ว ทำไมผู้ชายที่เราเคารพต้องทำแบบนี้ถึง 2 คน เด็กหน้าบ้านๆ แต่งตัวสกปรก แป้งไม่ทา หน้าไม่ล้าง กระโปรงครึ่งแข้ง ถุงเท้าอีกครึ่งนึง ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
ตอน 14 ขวบ
เราย้ายมาเรียน ม. 2 ที่กรุงเทพ เพราะการงานพ่อแม่ไปได้ดีพอจะเลี้ยงเราได้ ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เราชอบรื้อหนังสือในลังมาอ่าน เป็นพวกวรรณกรรม หนังสือเขียนแบบ นิตยสารประดิษฐ์ แล้ววันนึงเราก็ไปเจอหนังสือโป๊ หนังสือโป๊เต็มไปหมดอย่างกะคลังแสง ข้างๆ หนังสือโป๊มีถุงใส่ CD แผ่นขาวๆ เขียนน้องแนท น้องอะไรไม่รู้เต็มไปหมด บางแผ่นก็มีรูป อื้อหนังโป๊สิเนาะ ด้วยความอยากรู้ เราแอบอ่านแอบดูหนังสือพวกนั้นจนหมด ภูมิใจจริงๆ เหอะ เกลียดแค่ไหนก็หลุดเข้ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้เต็มตัว กลายเป็นเด็กสนใจใฝ่เรื่องเพศศึกษาเป็นพิเศษซะงั้น บอกตรงๆ เร้ารู้สึกเกลียดพ่อตัวเองไปช่วงนึง เราไม่อยากให้เค้าโดนตัว มันรู้สึกสกปรก มันน่ารังเกียจ
จนแล้วจนรอด วันนึงเราก็เห็นพ่อแม่มีอะไรกัน เพราะ จะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่มันต้องผ่านห้องพ่อกับแม่ เรารู้สึกเฉย ไม่ตื่นเต้น ไม่อยากรู้ ในใจรู้สึกรังเกียจ พอรู้ว่าเค้าทำอะไรกัน เราก็หันหลังกลับเข้าห้อง แล้วเลิกคิด ตอนแม่กลับบ้านที่ต่างจังหวัด แม่ชอบเอาไปพูดกับพวกป้าๆ น้าๆ ว่า อยู่กันด้วยหน้าที่ เรื่องบนเตียงไม่มีมาหลายปี เราไม่เข้าใจ ทำไมต้องโกหก เรื่องพวกนี้ไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าซักหรอก มันยิ่งทำให้เรารังเกียจเรื่องพวกนี้ไปอีกหลายเท่า
ตอน 15 ขวบ
ครอบครัวเราไปเที่ยวกับโรงงาน บนรถก็มีหลายครอบครัว พม่า ลาว มีหมด ไปเช้าเย็นกลับ ตอนนั้นประมาณ 5 ทุ่ม รถบัสเปิดเพลงเสียงดัง + ไฟแว๊บๆ ไม่รู้เรียกอะไร เรานั่งติดกระจก พ่อเราหายไปนั่งกินเหล้าเบาะอื่น แม่นั่งอยู่ข้างหลัง นั่งสักพักก็มีผู้ชายขี้เมามานั่งข้างเราagain and again เค้าพยายามจะชวนเราคุย จะขอเบอร์ พูดจาแทะโลม เราอึดอัด เราอยากตะโกนขอให้คนช่วย เราพยายามมองลอดเบาะไปข้างหลังให้แม่ช่วย แต่แม่ก็หลับ ไม่มีใครสนใจ ทั้งรถมีแต่เสียงเพลงแล้วก็มืดมาก อยู่อย่างงั้นเกือบชั่วโมง เราส่งสายตาให้เบาะที่อยู่ตรงเรา แต่คนละแถว เค้าก็ทำเหมือนให้ตะโกน ตะโกนบ้าอะไร ผู้ชายคนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ ความปัญญาอ่อนของเราที่กลัวผู้ใหญ่จะผิดใจกัน กลัวผู้ชายคนนี้ถูกมองไม่ดี มันทำให้ชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่จู่ๆ พี่ผู้ชายที่สนิทกับพ่อเราอายุน่าจะ 20 กว่า เพราะจบตรีแล้ว เดินมาดึงผู้ชายที่นั่งข้างเราออก แล้วบอกให้เราไปนั่งกับแฟนเค้า เราเกือบร้องไห้ ผู้ชายคนนี้เหมือนมีแสงออกมา เค้าไม่ถาม ไม่ไซร้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แค่พาเราออกไป เรารู้สึกขอบคุณเค้ามาก
ตอน 18 ขวบ
เคยต้องยืนบนรถเมล์ที่แน่นมากๆ ใช่มั้ย เคยรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆ ถูตรงก้นใช่มั้ย แย่เนาะ คนหรือสัตว์ ทำไมไม่มีความยับหยังชั่งใจเลย
ที่พิมพ์มายืดยาวทั้งหมด คุณรู้สึกแย่เหมือนเรามั้ย เราไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันแย่จริงๆ
เราไม่อยากให้ผู้หญิงต้องเจออะไรแบบนี้เลย เราเก็บเรื่องพวกนี้ไว้ลึก ลึกที่สุดเท่าที่จะลึกได้
ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่เคยแสดงออก ยังทำตัวเป็นเด็กร่าเริง จะว่าชีวิตเลวร้ายก็ไม่ถูก เพราะนี้มันแค่ส่วนเดียว
ส่วนที่เหลือของเรา คือ ชีวิตที่เรามีความสุข เราโชคดีที่ไม่เคยเสียงสิ่งสำคัญไป เรามั่นใจ
เรามั่นใจว่าเราไม่เคยแต่งตัวล่อแหลม ไม่เคยอ่อย ไม่เคยแสดงออกว่าอยากได้สามี คงเป็นเวรกรรมของเรา
ถึงผู้หญิง
หลายคนอาจจะขัดใจ ทำไมไม่โวยวาย ทำไมไม่บอกคนนั้นคนนี้ ในหลายคนอาจจะกล้า แต่อีกหลายคนเรามั่นใจว่าไม่กล้า ความกังวลหลายอย่าง เราในตอนนี้อยากตบกบาลตัวเอง แล้วง้างปากให้ตะโกนออกไป แค่เพราะกลัวเรื่องใหญ่ ถึงต้องยอมทนอะไรมากมายขนาดนี้ แล้วก็กลายเป็นปมฝั่งใจ ทำให้กลัวผู้ชายอยู่ลึกๆ แม้แต่พ่อของตัวเอง เราคงบอกให้ผู้หญิงมีความกล้าที่จะโวยวายไม่ได้ เพราะเรายังไม่มีปัญญาทำ แต่เราอยากบอกให้ผู้หญิงทุกคนระวังตัว อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้กับชีวิต มันเลวร้ายมากจริงๆ นะ เราเชื่อว่ามีผู้หญิงอีกเยอะแน่ๆ ที่เจอแบบเรา แต่มันพูดไม่ได้ ถ้าคุณเป็นแม่คน ดูแลลูกของคุณดีๆ อย่าให้ต้องเจอเรื่องพวกนี้ ตอนโตเด็กคิดได้คงไม่เท่าไหร่ อยู่ที่ปากว่าจะกล้าแค่ไหน แต่เด็กเล็ก มันยากค่ะ
ถึงผู้ชาย
ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษและให้เกียรติผู้หญิง ต่อให้คุณไม่หล่อ แต่คุณมีค่ามากค่ะ อย่าทำกับผู้หญิงคนไหนโดยที่เค้าไม่เต็มใจได้มั้ย บางสิ่งมันอาจจะไม่สำคัญสำหรับคุณ แต่สำหรับผู้หญิงบางคนมันคือแผลในใจ ที่ถึงจะนานแค่ไหนก็ยังวนกลับมาให้คิด แล้วเราต้องคิดเรื่องนี้จนตาย ถึงแม้เราจะเก็บมันไว้ลึกแค่ไหน
ปล.เราถอดล๊อคอินแล้วสมัครใหม่เพื่อมาตั้งกระทู้นี้นะคะ เราชอบตอบกระทู้ เราไม่อยากให้คนเห็นล๊อคอินเราแล้วคิดถึงแต่เรื่องนี้