Reply 1988 จบลงไปแล้วที่ EP20 และหลายคนยังคงคิดถึงเรื่องนี้
รวมทั้งยังถกถึงเรื่องแท็กและจองฮวันกันไปหลายยก

เราเริ่มเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าวันจันทร์ หลังดูซีรีส์แบบ streaming no sub EP19-20 จบลงไป 2 วัน
ด้วยความรู้สึกหลายๆ อย่าง ทำให้เกิดเวอร์ชั่นนี้ขึ้น โดยที่พูดจะถึงเรื่องราวใน EP18-20 ใหม่ ไม่เรียงตาม timeline ทั้งหมด
เพราะส่วนตัวแล้ว Reply 1988 ในใจเรายังไม่จบ และนี่คือ บทละคร Reply 1988 ตอนจบฉบับใหม่ ในเวอร์ชั่นของเราเอง


ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ยังคาใจกับตอนจบฉบับเก่า เชิญมาร่วมกำกับภาพกับเราในเวอร์ชั่นนี้กันนะคะ



ปี 1994 ณ ซังมุนดง  
มาถึงตอนนี้จองฮวันและแท็กต่างก็หลีกทางให้กันและกันมาเป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้ว ไม่มีใครเดินหน้าสานต่อกับด็อกซอน
ด้วยเพราะมิตรภาพความเป็นเพื่อนของพวกเค้าทั้งสอง

เดือนตุลาคม ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน แท็กเดินทางมาแข่งขันพาดุกในรายการชุนหลัน
ครั้งนี้ด็อกซอนก็มีไฟท์บินมาที่จีนเช่นเดียวกัน พ่อของแท็กจึงได้ฝากฝังให้ด็อกซอนดูแลแท็กเช่นเคย

ด็อกซอนเข้าไปในห้องแท็กเพื่อเอาโจ๊กเข้ามาให้เขากิน แท็กเข้ามาในห้องพอดี
เขารู้สึกว่าด็อกชอนยังดูแลเขาเป็นอย่างดีเหมือนเดิม

เขาเดินมานั่งโซฟา มียานอนหลับและน้ำดื่มตั้งบนโต๊ะ

“นี่นายยังกินยานอนหลับอยู่อีกเหรอ” ด็อกซอนทักขึ้นเมื่อเห็นซองยา
“อืม..แต่วันนี้ฉันว่าจะไม่กินยาน่ะ” แท็กเปิดแต่ขวดน้ำแล้วยกดื่ม
“ทำไม..กินยานอนหลับตอนฉันอยู่ด้วย กลัวจะฝันว่าจูบฉันอีกล่ะสิ” ด็อกซอนแซวไม่คิด

บรรยากาศในห้องเงียบลงทันทีหลังสิ้นเสียงด็อกซอน
แท็กตัดสินใจเริ่มต้นถามด็อกซอนถึงจูบในปี 1989 นั้น



“ด็อกซอน ตอนนั้นที่ห้องของฉัน พวกเราได้จูบกันจริงๆ ใช่มั้ย ฉันเคยถามเธอไปแล้วครั้งนึง”
แท็กมองเข้าไปในดวงตาของด็อกซอนเพื่อค้นหาความจริง

ด็อกซอนไม่หลบตาและตอบด้วยเสียงหนักแน่น
“ย๊า..แท็กนายนี่จริงๆ เลย..ฉันเคยบอกนายไปแล้วไง วันนั้นพอนายหลับ ฉันก็กลับบ้านไป นี่นายยังไม่ลืมฝันน้าา..น..”

“งั้นขอฉันทำให้มันเป็นจริงได้มั้ย?” แท็กมั่นใจแล้วว่านั่นเป็นเพียงแค่ฝันไปจริงๆ งั้นครั้งนี้ขอให้มันเป็นจริงเถอะ
เขาพูดพร้อมกับลุกพรวดขึ้นไปหาด็อกซอน ใช้ปากอันอบอุ่นประกบแนบกับปากที่ยังไม่ทันพูดจบของด็อกซอนให้เงียบลง




หลังจากกลับมาจากจีน แท็กตัดสินใจไปหาจองฮวันที่ค่ายทหารในซาชอน พวกเขาทักทายกันปกติ
จองฮวันแอบแปลกใจที่แท็กมาหาตนถึงที่นี่



เขาพาแท็กมาเลี้ยงข้าวเช้า พวกเขาทั้งสองไม่ได้เจอกันมาระยะนึงแล้ว

“จองฮวันอ่า..ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับนายมาตั้งนานแล้ว ที่นายเคยถามฉันเรื่อง กระเป๋าตังค์ของนาย..“
แท็กเริ่มบทสนทนาก่อน

“ช่างมันเถอะ ฉันลืมไปแล้วน่า” จองฮวันตัดบทไม่อยากพูดถึง
แท็กไม่หยุดบทสนทนาเพียงเท่านี้ “ที่ฉันมาหานายวันนี้ เพราะอยากจะบอกกับนายว่า ฉันสารภาพรักกับด็อกซอนไปแล้วนะ”

จังหวะนั้นมีผู้ใต้บังคับบัญชาเดินผ่านมาทำความเคารพช่วยชีวิตจองฮวันไว้พอดี เขารีบไล่ลูกน้องให้ไปทำงาน
ก่อนที่น้ำตาของเขาอาจจะไหลออกมาต่อหน้าเพื่อนและคนในที่ทำงาน

จองฮวันรีบพูดจบบทสนทนาระหว่างเขาและแท็ก
“แท็ก..ฉันยินดีกับพวกนายทั้งคู่ เดินหน้ากันต่อไปเถอะ ไม่ต้องมาขออนุญาตหรือบอกอะไรฉันหรอก
ฉันทำใจเรื่องนี้มา 5 ปีแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรกับด็อกซอนแล้วจริงๆ เราเป็นแค่เพื่อนกัน”



“งั้นถ้านายเจอหน้าด็อกซอนก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย?” แท็กถามต่อ
จองฮวันตอบสวนออกไปทันที “당연하지..แน่นอนสิ” ปากพูดออกไป แต่ในใจเจ็บจิ๊ด

“ฉันอยากนัดรวมตัวพวกเรา 5 คน เพื่อบอกเรื่องของฉันกับด็อกซอน ถ้านายตัดใจได้จริง นายต้องไปให้ได้นะ ถ้าไม่ไปฉันจะถือว่านายยังชอบด็อกซอนอยู่” แท็กพูดด้วยรอยยิ้มอันสดใส

จองฮวันได้แต่ยิ้มตอบรับ ทั้งที่ใจเขาในเวลานั้น ถ้ากำลังขับเครื่องบินรบอยู่คงตัดสินใจหักหัวเครื่องบินโหม่งลาโลกไปแล้ว