คือว่าเราเป็นคนที่หวั่นไหวง่ายมากๆๆคุยกับใครนิดหน่อยก็ชอบมีคนมาหยอดนิดหน่อยก็ชอบมีคนมาทำดีด้วยก็ชอบคือไม่ว่าจะอะไรถ้าเค้ามาเข้าหาเราเราก็สามารุชอบเค้าได้หมดเลยเข้าเรื่องเลยนะคือเรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นนักกีฬาแล้วมันจะมีการแข่งขันเราเลยต้องไปเก็บตัวเป็นเวลา 7 วันโดยที่ ผช. ผญ.นอนพักที่เดียวกันซึ่งโรงเรียนได้เช่าหอให้อยู่รวมกันหลายกีฬาซึ่งห้องนึงนอนได้2คนห้องเราติดกับผช.เพราะเราโตที่สุดแก็งพวกเราก็จะมี ผญ.2คน ผช.5คน ก็สนิทกันมากเพราะที่เหลือก็เป็นรุ่นน้องพวกเราไปไหนมาไหนก็ไปกัน7คนแบบนี้ตลอดพอตกกลางคืนเราก็จะมารวมห้องนั่งเล่นนั่งคุยกันก็แบบไม่ได้คิดอะไรมากก็ขึ้นเตียงมานอนข้างกันเล่นกันอะไรแบบนี้แต่จุดพีคมันอยู่ที่ว่าเราเป็นคนที่กลัวความสูงมากถึงมากที่สุดแล้วเวลาไปกินข้าวมันต้องขึ้นสะพานลอยเราก็กลัวมากก็มีเพื่อนคนนึงให้ชื่อว่า n แล้วกันนะคือnเป็นคนที่เทคแคร์เพื่อนๆน้องๆทุกคนดีมากเราก็แบบบอกเราว่ากลัวn ก็อาสาพาเราขึ้นพอขึ้นไปถึงกลางสะพานมันก็พูดกับเราว่ามันก็กลัวนะความสูงอะแต่พอเจอเรามันหายกลัวเลยเราก็ไม่รู้ว่ามันจะสื่ออะไร(ที่เราไม่เดินกับเพื่อน ผญ.เพราะมันตัวเล็กมากแล้วเราตัวใหญ่เราจับมือกับมันก็ไม่อุ่นใจ)แล้วก็เป็นแบบนี้มาทุกวันเราก็เริ่มรู้สึกหวั่นๆนิดๆว่าทำไมคนดีจังแล้วเหมือนอยู่มา 3-4 วันเสื้อเราหมดต้องซักเราซักแค่ตัวเดียวเลยกะจะซักเองแต่เราไม่มีผงซักฟอกเราก็ไปขอจาก n มันก็เอามาให้แล้วก็นั่งเล่นห้องเรามันก็ถามว่าซักเป็นมั้ยเราก็ด้วยความแอคๆก็บอกเป็นดิแค่นี้เอง(คือจริงๆเราซักไม่เป็นหรอก)แล้วเราก็ลงมือซักพอซักเสร็จมันต้องไปตากข้างนอกห้องเรากลัวไม่กล้าไปคนเดียวแล้วเพื่อน ผญ.เราก็อาบน้ำเราเลยชวน n ไปตากผ้าด้วยกันมันก็ามว่าแน่ใจนะว่าซักสะอาดแล้วเราก็บอกมั่นใจมากคือที่ตากผ้ามันสูงเราเอื้อมไม่ถึง n เลยจะตากให้พอมันจับเสื้อเราเท่านั้นแหล่ะมันก็ถามเราว่าแน่ใจนะว่าบิดผ้าแล้วเราก็บอกบิดแล้วดิทำไมอะมันก็ทำหน้าเอือมๆแล้วก็บิดเสื้อเราคือน้ำไหลออกมาเป็นฟองเลยอะ มันก็ถามเราอีกว่านี่เรียกว่าซักสะอาดแล้วหรอมันทำหน้าหงุดหงิดแล้วก็บอกว่าเดี๋ยวเอาไปซักให้ใหม่ความรู้สึกที่มีต่อมันเพิ่มขึ้นไปอีกถึงจะรู้ว่ามันก็เทคแคร์ดีกับทุกคนแต่ก็มีความสุขอะพอถึงคืนสุดท้ายอยู่ดีๆก็คุยกันเรื่องความรักมันถามเราว่าชอบ ผช.แบบไหนเราบอกชอบคนคิ้วหนา ดัดฟัน ขาว เจาะหู มันก็มองหน้าเราแล้วบอกว่ามันขาดแค่เจาะหูเองนะก็ตรงสเปคเราแล้วเรานี่หน้าชาเลยแต่เราก็ทำเป็นไม่ได้ยิน เราก็บอกมันไปอีกว่าเนี่ยรู้เปล่าเราเป็นคนหวั่นไหวง่ายนะคุยกับใครก็คิดไปไกลแล้วมันก็บอกว่าแล้วถ้าคุยกับมันอะจะคิดป่ะเราก็แบบเขินมากอะแต่ทำเป็นไม่สนใจพอกลับมาบ้านเราก็รู้สึกคิดถึงมันมากๆๆคิดถึงวันเวลาที่อยู่ด้วยกันแต่เราไม่รู้ว่าสิ่งที่มันทำไปทั้งหมดเพราะมันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้วหรือมันคิดอะไรหรือเปล่าเราไม่อยากจะไปบอกมันว่าชอบตรงๆกลัวเสียเพื่อนเพราะถ้ามันไม่ได้คิดแบบเราแล้วโกรธเราไม่คุยกับเราไปเลยเราคงรู้สึกแย่มากๆๆแน่ๆแต่เพื่อนๆที่โรงเรียนก็ล้อแบบคู่จิ้นไรงี้เราก็เขินนะแต่มันดูเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเราเครียดมากเลนกลัวเสียเพื่อนมากๆอะ