ติดตามข่าวการป่วยของปอ มาตั้งแต่ต้น ร่วมลุ้น และส่งกำลังใจให้ตลอดเวลาที่ผ่าน ได้แต่ภาวนาให้ปอกลับมา แต่นั้นแหล่ะ...ทุกอย่างก็เป็นไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคน ดิฉันรู้สึกเห็นใจ และอยากส่งกำลังใจให้คุณโบว์ ผู้หญิงที่ต้องดูแลคนป่วย และต่อไปต้องดูแลลูกเพียงลำพัง(แต่ก็ยังมีครอบครัวทั้ง 2 ฝ่ายที่คอยดูแลด้วย)

ดิฉันเคยตกอยู่ในสถานะการณ์แบบคุณโบว์ นั่นคือ สามีเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ตอนลูกอายุเพียง 3 เดือน ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกล่าวลากัน ลูกจำหน้าพ่อไม่ได้ ได้แต่ถ่ายทอดเรื่องราวของพ่อให้ลูกฟัง ผ่านรูปถ่ายที่มี  วันนั้นดิฉันได้แต่บอกว่าตัวเองว่า ต้องยืนให้ได้ ต้องเข้มแข็ง ต้องดูแลลูกให้ดีที่สุด ทำทุกอย่างเพื่อลูก ดิฉันไม่เคยห้ามใจตัวเอง อยากคิด ก็คิดถึง อยากร้องไห้ ก็ร้องให้พอ ดิฉันทุ่มเทเวลาทั้งหมด ให้กับงาน และลูก เพื่อตัวเองจะได้ไม่ว่างให้คิดถึง ให้ร้องไห้

ดิฉันบอกคุณโบว์ไม่ได้ว่า ต้องทำอย่างไรให้หายเจ็บ ให้หายคิดถึง แต่เชื่อว่า เวลา และลูก จะช่วยเยียวยาความรู้สึกเหล่านั้นได้ มองหน้าลูก และเดินไปด้วยกัน

สำหรับลูก...ดิฉันเชื่อเสมอว่า ลูกดิฉันไม่เคยขาดสิ่งใด ๆ เราสามารถเติมเต็มให้เขาได้ และบางทีอาจทำให้เค้าเข้มแข็งมากกว่าที่เราคิดก็ได้

เป็นกำลังใจให้นะคะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน เราจะส่งให้ลูกเราเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้า และแอบหวังเล็ก ๆ ว่า จะเห็นน้องมะลิ เป็นตัวแทนของคุณปอ ในวงการบันเทิงต่อไป(น้องน่ารักค่ะ ดูมีแวว)


ปล. อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ อย่าเจ็บ อย่าป่วย นะคะ สู้ ๆ(ผอมลงเยอะเลย)