....สวัสดีค้ะ กระทู้เเรกของฉันเลย ดีใจจัง (บางทีก็อยากระบายในสิ่งที่ไม่เคยพูดออกไปบ้าง)
- มันเกิดจาก ความชอบของเราทั้งคู่ ตอนสมัยเรียนประถมค้ะ
ตอนเด็กๆ ความรักเป็นยังไง ไม่มีเพื่อนคนไหนตอบได้สักคน ก็จะมีเเต่ความรู้สึกที่ว่า "ชอบคน คนนึ่ง"
ตอนนั้นเราไม่ได้บอกความรู้สึกของกันเเละกันให้อีกฝ่ายรับรู้หรอกค่ะ เก็บเอาไว้ในใจ ต่างคนต่างมีหน้าที่เรียนหนังสือ คงอายุน้อยอยู่มั้ง ก็เลยไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ ...เราเรียนโรงเรียนเเห่งหนึ่ง แถวๆบ้านไม่ไกลมากนัก ฉันเรียนจนถึงประถมศึกษาปีที่6 ส่วนเค้า เรียนจนจบมัธยมศึกษาปีที่3 ฉันจบประถมศึกษาปีที่6 ก็เลยตัดสินใจ ไปเรียนโรงเรียนในฝัน ที่ฉันอยากเรียนมากในตอนนั้น ...ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป พอเรียนจบ เริ่มจะมีเฟสบุ๊คเข้ามามีอิฐิพลเเละบทบาทในชีวิตมากขึ้น จากเพื่อนอีกคนนึ่งก็เจอเพื่อนอีกคนนึ่ง และ หลายๆคน (เพื่อนเก่า) เล่นไปสักพักเค้ามาขอเป็นเพื่อนฉันก่อนค้ะ ฉันจำได้เลย จำได้ขึ้นใจ ก็คนมันเคยชอบนินา คุยกันได้สักพักถามข่าวคาวระหว่างกันเเละกัน ตอนนั้นฉันพึ่งเลิกกับสามีได้สักพักนึ่งค้ะ มีลูกสาวหนึ่งคน ฉันน่าสงสารนะค้ะ มีลูกตั้งเเต่อายุยังน้อย มีสามีที่ไม่ค่อยเอาไหนเลย ฉันถือได้ว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวด้วยซ้ำ ใช้ชีวิตด้วยกันมาได้เจ็ดปี ก็มีเหตุที่ต้องเลิกลากันไปตลอดชีวิต เขาทำร้ายฉัน ทั้งกายเเละใจ ถ้าตอนนั้นฉันไม่มีลูก คงไม่มีฉันในวันนี้หรอกค้ะ ฉันยินดีเเละไม่อายเลยที่จะเล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตของฉันให้เค้ารับรู้ เค้าก็มีลูกเหมือนกัน เค้าเเยกทางกับภรรยาเก่าได้หลายปี เเล้วก็ไปทำงานที่กรุงเทพ อาจจะเคยมีหลายๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเค้า เเต่ฉันก็ไม่เเคร์นะค้ะ เรื่องในอดีตอย่าขุดมาเล่า ต่างคนต่างมีปมด้วยกันทั้งนั้น ตอนนั้นเราตกลงคบกันเป็นแฟนจนมาถึงปัจจุบันนี้ เราคบกันได้หนึ่งปีเเล้วค้ะ พ่อเเม่ของฝ่ายเค้าเเละญาติๆ รู้กันหมดค้ะว่าเราเป็นแฟนกัน เเต่ทางฝ่ายของฉันไม่มีใครรู้เลย เเม้กระทั้งผู้เป็นเเม่ เเละ พี่สาว ฉันควรทำอย่างไงดีค้ะ ฉันมีลูกเเล้วนะ มีภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย ลูกของฉันเป็นผู้หญิงด้วยนะ ปัญหาหลายๆอย่างมันระดมมาในสมองของฉัน จนฉันไม่รู้จะทำอย่างไงต่อไปดี ฉันเเละเค้าเรารักกันมากนะค้ะ ฉับแอบไปหาเค้าที่บ้านบ่อยครั้ง คิดถึงกันทุกวัน เค้าคอยบอกฉันเสมอ อย่าทิ้งกันไปไหนนะ มีกันอยู่เเค่นี้ ...
"จากเพื่อนมาเป็นเเฟน"ใครเคยมีช่วงเวลานี้บ้างค้ะ?
- มันเกิดจาก ความชอบของเราทั้งคู่ ตอนสมัยเรียนประถมค้ะ
ตอนเด็กๆ ความรักเป็นยังไง ไม่มีเพื่อนคนไหนตอบได้สักคน ก็จะมีเเต่ความรู้สึกที่ว่า "ชอบคน คนนึ่ง"
ตอนนั้นเราไม่ได้บอกความรู้สึกของกันเเละกันให้อีกฝ่ายรับรู้หรอกค่ะ เก็บเอาไว้ในใจ ต่างคนต่างมีหน้าที่เรียนหนังสือ คงอายุน้อยอยู่มั้ง ก็เลยไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ ...เราเรียนโรงเรียนเเห่งหนึ่ง แถวๆบ้านไม่ไกลมากนัก ฉันเรียนจนถึงประถมศึกษาปีที่6 ส่วนเค้า เรียนจนจบมัธยมศึกษาปีที่3 ฉันจบประถมศึกษาปีที่6 ก็เลยตัดสินใจ ไปเรียนโรงเรียนในฝัน ที่ฉันอยากเรียนมากในตอนนั้น ...ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป พอเรียนจบ เริ่มจะมีเฟสบุ๊คเข้ามามีอิฐิพลเเละบทบาทในชีวิตมากขึ้น จากเพื่อนอีกคนนึ่งก็เจอเพื่อนอีกคนนึ่ง และ หลายๆคน (เพื่อนเก่า) เล่นไปสักพักเค้ามาขอเป็นเพื่อนฉันก่อนค้ะ ฉันจำได้เลย จำได้ขึ้นใจ ก็คนมันเคยชอบนินา คุยกันได้สักพักถามข่าวคาวระหว่างกันเเละกัน ตอนนั้นฉันพึ่งเลิกกับสามีได้สักพักนึ่งค้ะ มีลูกสาวหนึ่งคน ฉันน่าสงสารนะค้ะ มีลูกตั้งเเต่อายุยังน้อย มีสามีที่ไม่ค่อยเอาไหนเลย ฉันถือได้ว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวด้วยซ้ำ ใช้ชีวิตด้วยกันมาได้เจ็ดปี ก็มีเหตุที่ต้องเลิกลากันไปตลอดชีวิต เขาทำร้ายฉัน ทั้งกายเเละใจ ถ้าตอนนั้นฉันไม่มีลูก คงไม่มีฉันในวันนี้หรอกค้ะ ฉันยินดีเเละไม่อายเลยที่จะเล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตของฉันให้เค้ารับรู้ เค้าก็มีลูกเหมือนกัน เค้าเเยกทางกับภรรยาเก่าได้หลายปี เเล้วก็ไปทำงานที่กรุงเทพ อาจจะเคยมีหลายๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเค้า เเต่ฉันก็ไม่เเคร์นะค้ะ เรื่องในอดีตอย่าขุดมาเล่า ต่างคนต่างมีปมด้วยกันทั้งนั้น ตอนนั้นเราตกลงคบกันเป็นแฟนจนมาถึงปัจจุบันนี้ เราคบกันได้หนึ่งปีเเล้วค้ะ พ่อเเม่ของฝ่ายเค้าเเละญาติๆ รู้กันหมดค้ะว่าเราเป็นแฟนกัน เเต่ทางฝ่ายของฉันไม่มีใครรู้เลย เเม้กระทั้งผู้เป็นเเม่ เเละ พี่สาว ฉันควรทำอย่างไงดีค้ะ ฉันมีลูกเเล้วนะ มีภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย ลูกของฉันเป็นผู้หญิงด้วยนะ ปัญหาหลายๆอย่างมันระดมมาในสมองของฉัน จนฉันไม่รู้จะทำอย่างไงต่อไปดี ฉันเเละเค้าเรารักกันมากนะค้ะ ฉับแอบไปหาเค้าที่บ้านบ่อยครั้ง คิดถึงกันทุกวัน เค้าคอยบอกฉันเสมอ อย่าทิ้งกันไปไหนนะ มีกันอยู่เเค่นี้ ...