ต้องขอโทษนะคะถ้าแท็กผิดยังไง นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ รู้สึกหนักมากๆเลยอยากถามคนอื่นๆดูว่าเป็นเหมือนกันไหม คืองี้ค่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 3 แล้วที่อยากระบายคือ ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนที่มหาลัยเลย แบบเพื่อนที่สนิทกันจริงๆสามารถเล่าเรื่องอะไรต่างๆให้ฟังได้ ไปไหนมาไหนด้วยกันได้
ทุกวันนี้เราอยู่มหาลัยเหมือนอยู่ตัวคนเดียวตื่นเช้ามาถึงเวลาไปเรียน เลิกเรียนก็กลับห้อง ออกไปกินข้าว ซื้อของ ก็ต้องไปคนเดียว บางทีเราก็คิดว่าหรือเราอาจจะชอบอยู่คนเดียว แต่เปล่าเลยยิ่งพูดยิ่งเหมือนโกหกตัวเอง จริงๆแล้วเราต้องการเพื่อน บอกเลยว่าตั้งแต่ที่เข้าปี1 มามีกิจกรรมอะไรของคณะหรือสาขาเราก็เข้าร่วมทุกครั้ง ทุกคนเขาก็สนิทกันจากตรงนี้ แต่กับเราเหมือนคุยได้กับทุกคน พอเสร็จกิจกรรมคนอื่นเขาก็ไปกันเป็นกลุ่มๆ แต่เราก็ต้องกลับมากินข้าวที่ห้องเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราพยายามเข้าไปคุยเข้าไปทำความรู้จักแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล T^T จนเราต้องใช้ชีวิตแบบนั้นมาจนถึงวันนี้
จริงๆเพื่อนที่เป็นกลุ่มในห้องเรียนเราก็มีแต่เราพยายามถอยออกมาเพราะเราไม่ชอบนิสัยคนที่เวลาเห็นเรามีประโยชน์ถึงจะพูดดีกับเรา ชวนเราไปนู่นนี่ พอเราหมดประโยชน์เราก็กลายเป็นคนไม่มีตัวตนเลย เรารู้สึกแย่มาก ไม่อยากจะกลับมาที่มหาลัยเพราะคิดว่าต้องมาอยู่ตัวคนเดียว มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้ ไม่มีใครคอยรับฟัง บางทีก็ต้องพูดกับตัวเอง ร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว กว่าจะผ่านพ้นไปแต่ละเทอมกว่าจะปิดเทอมได้กลับบ้านรู้สึกว่านานเป็นสิบๆปีเลยอ่ะค่ะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ
เรียนปี3 แล้วแต่ไม่มีเพื่อนเลย เคว้งมาก มีใครเป็นเหมือนเราไหมคะ
ทุกวันนี้เราอยู่มหาลัยเหมือนอยู่ตัวคนเดียวตื่นเช้ามาถึงเวลาไปเรียน เลิกเรียนก็กลับห้อง ออกไปกินข้าว ซื้อของ ก็ต้องไปคนเดียว บางทีเราก็คิดว่าหรือเราอาจจะชอบอยู่คนเดียว แต่เปล่าเลยยิ่งพูดยิ่งเหมือนโกหกตัวเอง จริงๆแล้วเราต้องการเพื่อน บอกเลยว่าตั้งแต่ที่เข้าปี1 มามีกิจกรรมอะไรของคณะหรือสาขาเราก็เข้าร่วมทุกครั้ง ทุกคนเขาก็สนิทกันจากตรงนี้ แต่กับเราเหมือนคุยได้กับทุกคน พอเสร็จกิจกรรมคนอื่นเขาก็ไปกันเป็นกลุ่มๆ แต่เราก็ต้องกลับมากินข้าวที่ห้องเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราพยายามเข้าไปคุยเข้าไปทำความรู้จักแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล T^T จนเราต้องใช้ชีวิตแบบนั้นมาจนถึงวันนี้
จริงๆเพื่อนที่เป็นกลุ่มในห้องเรียนเราก็มีแต่เราพยายามถอยออกมาเพราะเราไม่ชอบนิสัยคนที่เวลาเห็นเรามีประโยชน์ถึงจะพูดดีกับเรา ชวนเราไปนู่นนี่ พอเราหมดประโยชน์เราก็กลายเป็นคนไม่มีตัวตนเลย เรารู้สึกแย่มาก ไม่อยากจะกลับมาที่มหาลัยเพราะคิดว่าต้องมาอยู่ตัวคนเดียว มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้ ไม่มีใครคอยรับฟัง บางทีก็ต้องพูดกับตัวเอง ร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว กว่าจะผ่านพ้นไปแต่ละเทอมกว่าจะปิดเทอมได้กลับบ้านรู้สึกว่านานเป็นสิบๆปีเลยอ่ะค่ะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ