สวัสดีค่ะ นี่คงเป็นกระทู้แรกที่เรามาโพสเรื่องแบบนี้ในนามล็อกอินของตัวเอง
เนื่องจากเมื่อสองปีที่แล้วเราเคยถอดล็อกอินมาตั้งกระทู้ระบายเอาไว้แล้วโดนด่าเละเลยว่าทำตัวแย่และทำตัวเอง ซึ่งก็จริง555

ขอท้าวความก่อนนะคะ

เมื่อวานเป็นวันเกิดรักแรกของเราค่ะ เรื่องก็จบมาสองปีแล้วแต่เราไม่เคยลืมเขาได้เลย
เขาเป็นคนที่ทำให้เรารู้ว่า การที่ได้รักและได้รับการถูกรักที่นอกจากครอบครัวและเพื่อนเป็นยังไง
มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆค่ะ แต่ด้วยความที่ตอนนั้นเป็นเด็กน้อยที่โตมากับนิยายรักโรแมนติค
เราจึงคาดหวังไว้มากๆเลยว่า เขาจะต้องเป็นอย่างนั้น ต้องทำแบบนี้ ทำไมทำไมทำไม
ทำไมมันไม่เหมือนนิยาย ทำไมมันไม่เหมือนคู่อื่น ทำไมมันไม่เหมือนที่ฝันไว้
และคนรอบข้างบางคนที่"เหมือนจะ"ประสงค์ดีบางคนที่พูดแนวว่า เขาไม่ได้ชอบเราจริงหรอก
คนจีบกันต้องทำแบบนี้สิ นี่ไม่เห็นทำ บลาๆ
สุดท้ายเราก็ทำในสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดลงไปก็คือ
เราเอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น พยายามทำตัวงี่เง่าเรียกร้องความสนใจให้เขาหึง หาเรื่องเขา
แน่นอนเราได้ปิดตายโอกาสของตัวเองด้วยประโยคเด็ดยอดฮิตของพันทิปว่า

"แก้วที่ร้าวไปแล้ว มันไม่มีทางเหมือนเดิมได้หรอกนะ"

แหม่ โดนขนาดนี้ ยังทนก็คงไม่ใช่คนแล้ว เขาจึงตัดสินใจเดินจากไป

เราที่เหมือนได้สติมานิดนึง ก็ยกคำพูดสวยหรูที่ก้อปมาจากแถวนี้เนี่ยแหละค่ะ

เอาไปง้อเขาใหญ่เลย แต่สุดท้ายโดนตอกกลับหน้ามาว่า

"แก้วที่ร้าวไปแล้ว มันไม่มีทางเหมือนเดิมได้หรอกนะ"

เงิบค่ะ เลยยืมคำตอบเพื่อนสนิทนางมาว่า

"เอาไปหลอมสิ"

"หลอมยังไงไหนอธิบายตามหลักวิชาการมา" (นางเรียนเครื่องกล)

เงิบครั้งที่สองค่ะ อะไรที่เรารู้ไม่แน่นแล้วพยายามตอบไปเนี่ย มันทำให้ไปต่อไม่ได้จริงๆ 555
สุดท้ายก็จบกันไปอย่างเลวร้ายมาก และเราก็ยิ่งทำเรื่องให้เลวร้ายกว่าเดิมคือ
คบคนใหม่จากนั้นไม่กี่เดือน ความคิดตอนนั้นคือ เรากลัวการอยู่คนเดียวมากก เราเคยมีเขา เราจะอยู่คนเดียวได้ไหม
สุดท้ายเราก็โดนคนใหม่เทอยู่ดี

หลังจากที่เราได้ใช้เวลาทบทวนและย้อนกลับไป
เราพบว่ามันตลกมาก(คาดว่าหลายคนก็เคยเป็น ผ่านเหตุการณ์อะไรที่ตอนนั้นร้องไห้เจียนตายมา มองย้อนไปก็ขำตัวเอง)

เอ้ย ผิดรายการ!

จริงๆก็ไม่ได้ตลกที่ไปอ้อนวอน แต่ตลกที่แบบ ทำไมตอนนั้นหนูมโนจังเลยคะลูก อ่านท่องคำคมไปมากมายหวังเพื่อให้มันบาดใจเขา
แต่เรากับไม่ได้พูดอะไรที่มันดูจริงใจสักนิด และมันเป้นเรื่องของคนสองคน ทำไมเราถึงเอาข้อเสียของเขาไปปรึกษาคนนั้นคนนี้มากมาย
ถึงตอนเขาจะทิ้ง เรายังไปหวังพึ่งให้เพื่อนเขาช่วย
นี่เราในตอนนั้นเคยทำอะไรด้วยตัวเองบ้างเนี่ย?
เราได้ขอโทษเขาแบบจริงจังด้วยคำพูดที่มาจากใจไม่ใช่ใครประดิษฐ์แล้วหรือยัง
จริงๆ เราขอบคุณเขานะที่วันนั้นเขาเลือกจะทิ้งเราไป
ให้เราได้รู้จักตัวเอง ได้มองความรักในรูปแบบของตัวเอง
เพราะเราเชื่อว่าถ้าตอนนั้นเขาให้อภัย เราก็คงงี่เง่าเหมือนเดิม
มีปัญหาเหมือนเดิมและมันคงจบแบบเลวร้าย
และเขาคงเสียใจมากกว่านี้
ทุกวันนี้เราแทบจะไม่ใช่วลีตัดพ้ออะไรเลยด้วยซ้ำ
เพราะสำหรับเรา คนทุกคนไม่เหมือนกัน ความรักของทุกคน การแสดงความรักก็ไม่เหมือนกัน
มันไม่ใช่แก้ว ที่ร้าวแล้วจะประสานไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มีคนที่เสียใจเพราะความรักแล้วกลับไปหาคนที่ทำให้เสียใจ
มันไม่ใช่หนังสือที่อ่านแล้วรู้ตอนจบแล้ว จะหยิบมาอ่านซ้ำไม่ได้เพราะคนทุกคนเปลี่ยนไปได้ในทุกวัน
ความรักก็คือความรัก มันเป็นอารมณ์ เป็นนามธรรม อย่าพยายามเอาอะไรไปนิยามมันมากมายเลยค่ะ 55555
คนทุกคนมีความรักในแบบของตัวเองค่ะ ถ้าเราพยายามเปลี่ยนแปลงอะไรมากเกินไป
สุดท้ายไม่เขาเสียตัวตนที่เราเคยชอบไป เราก็จะเสียเขาไปแทนค่ะ
คุยกันค่อยๆปรับความเข้าใจกันดีกว่าเนอะ และที่สำคัญพูดกันตรงๆเถอะค่ะ
เขาคือคนที่คุณรักและเลือกเนาะ เพราะฉะนั้นเราควรต้องไว้ใจและพูดกับเขาตรงๆสิ
(สุดท้ายกลายเป็นชี้นำคนอื่นเอง 5555)

ทุกวันนี้เราอยู่คนเดียวได้ มีเพื่อนที่อยู่ข้างเราเสมอ มีครอบครัวที่อบอุ่น
และเราเปลี่ยนตัวเองเล็กๆน้อยๆจากคนที่สนใจแต่ตัวเอง หันมาสนใจใส่ใจคนอื่นมากขึ้น
แต่ถามว่ายังรักเขาอยู่ไหม เราตอบได้ว่าใช่ค่ะ 55555
ถึงมันจะจบไปแล้ว เป็นแค่อดีต แต่มันก็สวยงามมากๆ และมันทำให้เราเติบโตขึ้น
เรารู้จักการให้อภัยแฟนเก่าคนล่าสุดที่แอบคุยกับคนใหม่และทำลายความสัมพันธ์แบบเพื่อนไป
เรารู้จักการปรับตัวให้ไปเป็นมิตรมากขึ้น

ขอบคุณหนุ่มเครื่องกลนะที่ไม่ว่าจะอยู่กับเราหรือจะไป ก็ยังทิ้งอะไรดีๆไว้ให้เราได้เรียนรู้เสมอ 5555

สุดท้ายนี้ขอขอบคุณความคิดเห็นในกระทู้นั้นนะคะ
มีความคิดเห็นนึงที่เราจำได้จนถึงทุกวันนี้แบบคร่าวๆ
"ตอนเราชอบเขา ประทับใจเขา เราทำแบบไหนเพื่อให้ได้ใจเขามา
เมื่อเราได้มาแล้ว เราเริ่มมองทุกอย่างเป็นความเคยชิน
เริ่มเฉยชา เริ่มเปลี่ยนไป แล้วจะให้เขาทนอยู่กับอะไรแบบนั้นเหรอ"