เรากับแฟนเราอยู่ห่างกัน เขาอยู่ มศว.องค์รักษ์ ส่วนเราอยู่ ม.กรุงเทพ เราสองคนจะมาเจอกันกันทุกวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ แต่นี่ สอง อาทิตย์แล้วที่ไม่ได้เจอกัน พอเขาบอกกับเราว่า อาทิตย์หน้าเจอกันนะ แต่พอถึงเวลาก็ติดนู้นนี่นั้น ก็ทำให้ไม่เจอกัน เราทนไม่ไหว ก็คุยกันตรงๆ พูดทุกความรู้สึก เขามีเพือนที่นั้น แต่เราไม่มีใคร ไม่ใช่เพื่อนไม่คบนะ แต่อยู่หอคนเดียว ลงไปกินข้าวกับเพื่อนบ้างบางครั้ง ส่วนมากใช้เวลากับการ ดูหนังคนเดียว ฟังเพลงคนเดียวในหอ และบางครั้งพอกินข้าว ก็ไปนั่งกินคนเดียว คือมีแฟนแต่ต้องสตรองมาก ต้องอยู่คนเดียวให้เป็น และต้องชิน คำที่เขาบอกว่าเราจะพบกัน แต่กลับไม่ได้พบกัน มันทำให้หวัง แล้วแบบโครตผิดหวัง เป็นปกติที่มีแฟนแล้วอยากอยู่กับแฟน อยากกินข้าว ดูหนัง แต่ไม่เลย เราไม่ค่อยได้รับโอกาสเหล่านั้น เขาบอกว่า ที่ไม่ได้มาเพราะต้องพาน้องไปทำฟัน และต้องเข้า มศวที่ประสานมิตรด้วย ก็รู้ ก็เข้าใจ ก็ให้ไป แต่จำเป็นต้องสาธยายมั้ย ว่าเราไม่สำคัญพอเท่ากับคนในครอบครัว ไม่สำคัญพอ ที่ทำให้เค้ามาหาก่อน แล้วค่อยไป เพราะบ้านน้องเขาเลยจาก ม.กรุงเทพไป มันเป็นทางผ่านกัน ? มาหาก่อนไม่ได้หรอ ทำให้เมื่อคืนเราทะเลาะกันหนักมาก เพียงเพราะว่า เราต้องการอยู่กับเชามากไปใช่มั้ย น่าจะใช่แหละ พึ่งรู้ว่า การมีแฟนก็ต้องอยู่คนเดียวให้ชิน แล้วถ้าเราชินเมื่อไหร่ บอกเลย

" โดนทิ้งแน่ "
มีแฟนอย่าพยายามให้เขาอยู่คนเดียวจนชิน ทำอะไรๆคนเดียวได้ เพราะถ้าถึงเวลาเค้าทำได้เมื่อไหร่ ทำโดยไม่คุณได้แล้วหละก็ คุณจะไม่มีความหมายในชีวิตเค้าอีกเลย

การมีแฟนสำหรับเราเราคิดว่า การที่เราจะไม่เหงามากมายขนาดนี้ การที่เราไม่ต้องสตรองมากขนาดนี้ การที่เราต้องไม่นอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงเขาคนนั้น แต่พอเขารู้ เขาก็ไม่รู้สึกอะไร เราต้องดูแลกันไม่ใช่หรอ เป็นสิ่งที่เติมเต็มในสิ่งที่ขาดหายให้กันและกันไม่ใช่หรอ ไม่ใช่รุ้สึกว่าขาดอยุ่แล่ว แล้วรู้สึกขาดเข้าไปอีก ต้องมีการแชร์ประสบการ์ณ พูดคุยกัน ทะเลาะกันเรื่องไร้สาระบ้างไม่ใช่หรอ ?
TT