ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี1 เรียนเกี่ยวกับภาษา ที่มหาลัยทางแห่งหนึ่ง เราไม่อยากเรียนที่นี่แต่แรก เราอยากลองสนามสอบเลยมาสอบ พอติดพ่อแม่เราดีใจมากเลย

คือตัวเราเป็นเด็กสายวิทย์ ตอนม.ปลายเลือกผิดมาแล้วครั้งนึง เราอ่อนวิทย์มากเราเลยอยากแก้ไขไปเรียนมหาลัยทางด้านอื่น
ตอนม.ปลายเราอยากเรียนนิเทศมาก พอเราติดที่ม.นี้ คณะนี้ พ่อแม่เราอยากให้เรียนมาก เราเป็นลูกพอเห็นพ่อแม่ดีใจ เราก็โอเคเรียนก็ได้
คือเราก็บอกแม่นะขอไปสอบที่อื่นได้มั้ย แม่เราก็บอกไม่เอาอะ เอาที่นี่เลยคณะนี้ดีแล้ว เราก็เชื่อ เพราะเราไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจเลยเป็นตัวปัญหามาตลอด
เห็นเค้าภูมิใจเราก็ ทำลายความรู้สึกนั้นไม่ลง ตอนแรกเราคิดว่าเราจะอยู่ที่มหาลัยนี้ได้ ตอนติดม.นี้ คนรอบข้างรุ่นพี่ที่ม. เพื่อนๆก็เตือนว่า เราคงไปอยู่ที่นั่นไม่ได้หรอก เราก็ไม่เชื่อ ยิ่งมีคนพูดแบบนั้นเหมือนยิ่งท้าทายเรา อีกอย่างตัวเราเป็นคนง่ายๆสบายๆ  ไม่เรื่องมากกินง่ายนอนง่าย เฟรนลี่


พอเราเข้าไปอยู่ที่มหาลัยแห่งนี้มันไม่ใช่อย่างที่คาดฝันไว้ เรามาที่ม.นี้คนเดียว ไม่มีเพื่อนมาด้วยเลย ไกลจากกลุ่มเพื่อน เราเลยทำความรู้จักมองหาเพื่อนใหม่
แต่เรากับพบแต่คนแปลกๆ เราคอยบอกตัวเองว่าให้ปรับตัว คนเราโตมาต่างกัน แรกเข้าเราเอาชุดชั้นในไปซัก โดนขโมยชุดชั้นในไปหมดถุงทุกตัวเลยที่ซัก ปล.เราอยู่หอในหญิงล้วน

เราเข้าม.มาแรกๆรับน้องโดนพี่แกล้งให้ทำโน่นทำนี่พี่ไม่ชอบเรา เพียงเพราะเราเป็นผญ.หน้าดุ ทั้งที่จิตใจเรานี่มียูนีคอนวิ่งเล่นอยู่ แต่เรานี่strongทนทุกอย่าง เพื่อนก็ไม่ค่อยมี มีก็แบบเอิ่ม 55555

ส่วนเรื่องเพื่อนทีม.เราปลงเราเจอแบบไม่จริงใจเราก็เลยไม่ให้ใจคบผ่านๆเป็นเพื่อนยามเรียน เราเจอเพื่อนมาหายแบบมาโดนเอาไปพูดลับหลังตลอด เราไม่เก็บมาคิด คือตัวเราเป็นสาว strong ความอดทนเข้มแข็ง ช่วงแรกเราเข้มแข็งมากนานวันเข้า เราไม่มีเพื่อนจริงๆเลย ปัญหาก็เยอะ คณะที่เรียนก็รู้สึกว่าไม่ใช่ เรียนยาก ไม่รู้เรื่องไม่มีใจรัก ต้องการเพื่อนที่จะเข้าใจเราปรึกษาเรื่องพวกนี้ด้วย ต้องการสังคมที่จะเราออกไปเที่ยวหรือทำไรด้วยแก้เครียด ด้วยความไกลเพื่อนมาก ทำให้ความstrongของเราลดน้อยลงทุกวัน เราโทรหาเพื่อน เพื่อนที่เรียนคนละม.ก็ไม่ค่อยเข้าใจวิถีของเรา ปัญหาเข้ามาเยอะมาก เรียนนี่เอฟแน่นอน ไม่มีความสุขในการเรียน ไม่มีสังคมอีก เพื่อนก็มาสนใจแค่ในห้องเรียน เลิกเรียนแยกย้ายไปหาเพื่อนมัน คือเราเป็นคนเพื่อนเยอะมาตลอดไม่เคยมีโมเม้นนี้มาก่อนใชีวิต เรารู้สึกว่าเราเป็นสัตว์สังคมมาก เราเริ่มรู้สึกเป็นตัวแปลกปะหลาดในสังคม รู้สึกทำไรก็เด่นในสังคมหมด เด่นในทางที่เสีย เอิ่ม55555 เราใส่ประยาวก็ยังโดนเพื่อนที่ม.เอาไปว่า เราพยายามปรับตัวอย่างมาก ปรับทุกอย่างที่ปรับได้ จนในที่สุดเราเสียความเป็นตัวเองไป

ชีวิตเราเริ่มเข้าสู่วิกฤตหลังมิดเทอม เราเริ่มนอนไม่หลับ ทำไงก็ไม่หลับ จะหลับ6โมงกว่าทุกเช้า ตื่น8โมงไปเรียน เป็นอย่างงี้ทุกวัน 2สัปดาห์ผ่านไป ไม่ไหวโทรบอกแม่ เล่าถึงปัญหากลับโดนแม่ด่าทอกลับมา ชีวิตเราเริ่มเคว้งกว่าเดิม เราชอบไปนั่งที่ราวตากผ้ารวมชั้น5 เป็นชั้นที่สูงที่สุด มีหลายครั้งที่เราคิดจะโดดตึกลงไป อยากให้ปัญหานี่จบ เรียนไม่ได้ความสุขในชีวิตไม่มี มองไปทางไหนก็ตันไปหมด เมทเห็นพฤติกรรมเรานานวันเข้า เมทเราเลยพาไปหาจิตแพทย์ ปรากฎมีภาวะจะเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า คะแนนมิดเทอมออกยิ่งเครียดหนัก เราก็คงนอนไม่หลับต่อไปเป็นเวลา2เดือน ทรมานนะ ใต้ตาดำมากอะ เหมือนคนเล่นยา นอนน้อยร่างกายก็แย่ อะไรแย่ไปหมด โฟกัสแต่เรื่องเรียน ยิ่งเรียนยิ่งไม่ไหวก็พอเรียนได้นะ บางวิชา แต่พอเราไม่ชอบพยายามที่จะสนใจที่อ.สอน เหมือนสมองเราก็ไม่รับ ไม่มีความชอบในวิชาเหล่านี้เลย  ปล.เราคงนอนไม่หลับยันปิดเทอม

แล้วทางเลือกสุดท้ายในหัวก็โผล่มากเราอยากซิ่ว แต่บ้านเราพ่อแม่ดุมาก ถ้าคุยทางโทรสัพคงจะไม่เข้าใจ เราเลยรอบจบปลายภาคเทอม1 กลับมาบ้าน
เรารวบรวมความกล้าเกริ่นๆกับพ่อแม่ไป เหมือนพ่อแม่รู้แกวเราเลยบอก ทนๆเรียนไปหน่อยนะลูก จบที่นี่ปึ๊บพ่อส่งไปเมืองนอกเลย ไม่มีข้อแม้ใดๆ ทนเพื่ออนาคตนะลูก ได้ยินงี้เราก็มีกำลังใจ 3วันผ่านไปใจฝ่อเหมือนเดิม ยิ่งใกล้เปิดเทอมเรานอนร้องไห้ตลอด จนหมดสภาพหญิงstrong เราเลยพยายามอีกรอบ
เราบอกแม่ว่า "แม่ค่ะหนูไม่กลับไปได้มั้ย" สิ่งที่ท่านตอบคือ ท่านทราบอยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้

แม่กับพ่อเราเรียกเราไปคุยบอกว่าได้หนูไม่ต้องกลับได้ แต่พ่อแม่ไม่ให้หนูเรียนแล้วออกมาทำงาน แท่านไม่ได้ประชด ท่านพูดยิ้มๆ ความรู้สึกเราพังเราต้องกับไปตกนรกหรือไม่เรียนแล้ว เราจะเลือกอย่างไหนดี แน่นอนเราต้องเรียน แต่มันทรมานมาก คือสภาพจิตใจเราย่ำแย่ เรากลัวว่าเราจะเรียนไม่จบ คือเอาตรงๆเราไปสามารถทนสภาพตัวเองแบบนั้นอีกต่อไปได้ เราตันไปหมดจะทำไงดี เรารู้พ่อแม่เสียใจที่เราเป็นแบบนี้ คือในอดีต ตอน.ปลายเราเคยเลือกสายผิด เราไม่ได้แก้ไข แต่ตอนนี้ชีวิตเราครั้งนี้ มันคืออนาคตของเราในวันข้างหน้าต่อไป ถ้าเราไม่ชอบเราต้องทนสิ่งนี้ไปตลอดชีวิตหรอ เราอยากแก้ไข เราอยากขอเลือกเองคราวนี้ เราคิดว่าถ้าเราได้เรียนนิเทศ ในสายตาพ่อแม่อาจจะไม่ดี กลัวหางานไม่ได้ แต่เราคิดว่าถ้าใจเรารัก เราสามารถเรียนให้ออกมาดีได้ เรากลัวว่าเราต้องเสียใจกับความผิดพลาดนี้ไปตลอดชีวิต

เราอยากแก้ไขเรื่องนี้มาก  เราควรคุยกับพ่อแม่ยังไงดี ทำไงให้ท่านเข้าใจหรือ ออกมาทำงานแล้วส่งตัวเองเรียนดี คือช่วยให้คำปรึกษาเราหน่อยเถอะ เราเครียดมากจริงๆ ไม่เคยคิดว่าเราจะมาถึงจุดๆนี้ เราไม่เคยทุกข์ใจเท่านี้มาก่อนในชีวิต